Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ

- Πατρίδα μου, τι θες να σου χαρίσω
Για τον καλό το χρόνο που θα ’ρθή;


- Παιδί μου, το κορμί το λιονταρίσσο
Και το παλληκαρίσσο το σπαθί,


Και τη νεραϊδογέννητη τη χώρα
Μαζή με το δικέφαλον αϊτό.
Δε ’θελω ’γω καινούρια ή ξένα δώρα
Παληά δικά μου πλούτη σου ζητώ.


- Μητέρα, τα δικά σου τα στολίδια
Τα χαίροντ’ άλλοι μεσ’ την οικουμένη,
Και Λάμιες τα φυλάν, τα ζώνουν φείδια
Και χάνοντ’ εκεί μέσ’ αντριεωμένοι….


- Παιδί μου, όταν τη δόλια σου μητέρα,
Με του παιδιού τον πόνον αγαπάς,
Με την αγάπη μόνο μιαν ημέρα
Την παλαιά της δόξα θα της πας!


Κ. ΠΑΛΑΜΑΣ
31 Δεκεμβρίου 1883

ΝΙΚΟΣ ΣΚΑΛΚΩΤΑΣ


Το κείμενο του Γ. Χατζηνίκου είναι πολύτιμο για πολλούς λόγους. Είναι, κατ' αρχάς, μια αυθεντική μαρτυρία στιγμών από τα μέσα του 20ου αιώνα, της περιόδου δηλαδή που σημάδεψε την αντίληψη όλων όσων διδάσκουν μουσική σήμερα, και ταυτόχρονα ένα βοήθημα στον καθορισμό των προβλημάτων που απασχολούν τον σύγχρονο δημιουργό και ερμηνευτή στην πορεία της μουσικής του εκπαίδευσης. Επίσης, δίνει μια συνολική εικόνα των θέσεων του δασκάλου Χατζηνίκου, γεγονός που το καθιστά μια σπάνια ιστορική μαρτυρία, για όσους δεν είχαν την ευκαιρία να ζήσουν την διδασκαλία του, αλλά και ένα έγκυρο εγχειρίδιο, γι' αυτούς που σήμερα την παρακολουθούν μέσω σεμιναρίων, μαθημάτων και συναυλιών.


Τέλος, προσεγγίζει τον Νίκο Σκαλκώτα μέσα από έναν ειλικρινή προβληματισμό και φέρνει τη μουσική του σημαντικού αυτού Έλληνα συνθέτη, αλλά και τη σύγχρονη μουσική εν δυνάμει, κοντύτερα τόσο στον "απλό" ακροατή όσο και στον σημερινό ερμηνευτή της. Ο Σκαλκώτας γίνεται αφετηρία σκέψεων και παρουσιάζεται ως υπόδειγμα μιας επιτυχημένης και αρμονικής συνύπαρξης της "σοβαρής" ευρωπαϊκής μουσικής με την ελληνική παραδοσιακή, ενώ η τελευταία αντιμετωπίζεται ως φορέας μιας προϋπάρχουσας συλλογικής μουσικής αντίληψης (παράλληλα με το συλλογικό υποσυνείδητο του Jung). Το τραγούδι φέρει μνήμες και μεταδίδει νοήματα και οι "προσθετικοί" και "ανώμαλοι" ρυθμοί μετατρέπονται σε "φυσική κίνηση" χάνοντας αυτομάτως τη δυσκολία τους...


Ο Χατζηνίκος γράφει έτσι όπως ακριβώς μιλάει. Με τρόπο "μουσικό". Τα θέματά του, οι ιδέες του, εμφανίζονται και εξελίσσονται σύμφωνα με τους νόμους της μουσικής σκέψης και όχι αυτούς του γραπτού λόγου. Το γεγονός αυτό ίσως ξενίσει στην αρχή τον μη-μουσικό αναγνώστη, ενώ σίγουρα και σχεδόν αυτόματα θα δημιουργήσει μια αίσθηση συγγένειας στον μουσικό. Η ανάγνωση του κειμένου αυτού λειτουργεί γραμμικά, προχωρώντας πάντα προς τα εμπρός και έχοντας σαν κύριο άξονα την φυσική ροή του χρόνου, ακριβώς όπως λειτουργεί και μια μουσική δομή, ένα μουσικό έργο.






Περιέχει CD
Το βιβλίο ''ΝΙΚΟΣ ΣΚΑΛΚΩΤΑΣ'' μπορείτε να το βρείτε εδώ 

Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010

ΜΙΧΑΗΛ ΕΜΙΝΕΣΚΟΥ (Μολδαβία 1850- Βουκουρέστι 1889) Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΗΣ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΟΥ ΡΟΥΜΑΝΙΚΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ

«Αιώνια νέος, κουκουλωμένος στον μανδύα μου, σήκωνα ονειροπαρμένος το μέτωπό μου προς το άστρο της μοναξιάς και δεν πίστευα ότι κάποτε θα μάθαινα να πεθάνω»


Ο Μιχαήλ ή Μιχάι Εμινέσκου, θεωρείται, δικαίως, ο εθνικός ποιητής της Ρουμανίας, αλλά και ο πατέρας του ρουμάνικου εθνικισμού. Μυστικιστής και μεταφυσικός ποιητής με στίχους που διακρίνονται για την πρωτοτυπία και τον λυρισμό τους. Εξύμνησε την φύση της πατρίδας του, τα κρυφά μηνύματα της οποίας ήξερε να αφουγκράζεται και να τα καταγράφει. Ήταν βαθιά επηρεασμένος από τον Σοπενχάουερ και τον γερμανικό ιδεαλισμό. Ο πατριωτισμός του Εμινέσκου είναι το κυρίαρχο στοιχείο σε όλα του τα έργα. Ήταν εκφραστής της ρουμάνικης ψυχής και διαπνεόταν από το ηρωικό ιδεώδες. Σάλπισε την εθνική αναγέννηση και την ένωση όλων των κατεχόμενων από άλλα κράτη περιοχών της Ρουμανίας, σε ένα ενιαίο δυνατό κράτος. Ακόμη, εξέφρασε την υποστήριξή του στον κατατρεγμένο αγρότη της εποχής του. Το όραμά του ήταν μία ενωμένη ισχυρή πατρίδα με κοινωνική δικαιοσύνη.
Εκτός από ποιήματα έγραψε και πεζά, θεατρικά έργα, φιλοσοφικές μελέτες, αλλά και σημαντικά πολιτικά κείμενα και άρθρα.




                           ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΣ ΔΡΑΣΗΣ
Ο Εμινέσκου δεν ήταν ένας παθητικός καλλιτέχνης, αλλά άνθρωπος του αγώνα και γι’ αυτό θεωρήθηκε επικίνδυνος. Ανέπτυξε πλούσια δράση – όχι μόνο φανερή, αλλά και κρυφή και συνωμοτική- με στόχο την εθνική αναγέννηση, κάτι που είχε ως συνέπεια να δολοφονηθεί σε ηλικία 39 ετών, ώστε να σταματήσει, έτσι, την πατριωτική δράση του.
Για να κατανοήσουμε καλύτερα την προσωπικότητα, αλλά και την δράση του πρέπει να εξετάσουμε τις συνθήκες, υπό τις οποίες έζησε και δημιούργησε. Η Ρουμανία μόλις είχε απαλλαγεί από την ηγεμονία της οθωμανικής Αυτοκρατορίας και έπρεπε να συγκροτηθεί σε ένα ενιαίο ανεξάρτητο κράτος. Δεν ήταν ελεύθερες, όμως, όλες οι επαρχίες της.
Ο Εμινέσκου έγραψε άρθρα για την καταπίεση των Ρουμάνων που βρίσκονταν υπό την κατοχή της Αυστροουγγαρίας.


Μετά την λήξη του Ρωσο- τουρκικού πολέμου (1877-1878) η Ρουμανία αναγνωρίστηκε διεθνώς ως ανεξάρτητο κράτος, υπό τον όρο της χορήγησης της ρουμάνικης υπηκοότητας στους εβραίους της περιοχής, κάτι στο οποίο ο Εμινέσκου αντέδρασε σθεναρά. Είχε δηλώσει ότι οι εβραίοι δεν πρέπει να έχουν δικαιώματα πουθενά στην Ευρώπη διότι «δεν εργάζονται», ότι έπρεπε να θεσπιστούν αυστηροί νόμοι κατά των εβραίων, ότι ουσιαστικά είχαν συστήσει ένα «ξένο οικονομικό στρατό» και ότι «εποφθαλμιούσαν την ιδιοκτησία των Ρουμάνων και μακροπρόθεσμα την ίδια την πατρίδα τους». Γι’ αυτό, άλλωστε, ακόμη και σήμερα, το όνομά του εμφανίζεται σε διάφορες εκθέσεις και λίστες με αντισημίτες δημιουργούς.



Ακολούθως, το 1883 ο βασιλεύς της Ρουμανίας Κάρολος (της γερμανικής οικογενείας των Χοετζόλερν) ετοιμάζεται να υπογράψει μυστική συνθήκη με την Αυστροουγγαρία, ένας όρος της οποίας είναι ο αποκλεισμός κάθε αξίωσης της Ρουμανίας για ένωση της Τρανσυλβανίας με αυτήν. Ο Εμινέσκου αντιδρά δυναμικά, όχι μόνο με τα πύρινα άρθρα του. Ήδη, συμμετέχει και ηγείται, τελικά, της μυστικής εθνικιστικής εταιρείας «Καρπάθια», της οποίας πρωταρχικός στόχος είναι η ένωση της Τρανσυλβανίας με την μητέρα Πατρίδα. Δημιούργησε ένα δίκτυο με πολλές οργανώσεις σε διάφορες περιοχές της πατρίδας του. Η εταιρεία «Καρπάθια», αλλά και το Δίκτυο εθνικών οργανώσεων, υπήρξαν ο στόχος των ρουμάνικων μυστικών υπηρεσιών, της Αυστροουγγαρίας και της τσαρικής Ρωσίας. Από διάφορες εκθέσεις μυστικών υπηρεσιών των κρατών αυτών προκύπτει ότι ο Εμινέσκου ρητά χαρακτηριζόταν ως ιδιαίτερα επικίνδυνος. Ακόμη, μέσα από τα άρθρα του «μαστιγώνει» το Κοινοβούλιο για την στάση του απέναντι σε εθνικά ζητήματα, αλλά και κατηγορεί την συμμετοχή πολιτικών στον σχηματισμό τραπεζών με σκοπό την κερδοσκοπία.
Πρέπει να τονισθεί ότι η εταιρεία «Καρπάθια» ήταν άκρως επαναστατική και λέγεται ότι σχεδίαζε ακόμη και την ανατροπή της κυβέρνησης και ετοίμαζε ένοπλο αγώνα για την ένωση της Τρανσυλβανίας με την Ρουμανία. Γι’ αυτόν τον λόγο πράκτορες διείσδυσαν σε αυτήν και πληροφοριοδότες επιστρατεύθηκαν. Κάποιοι από αυτούς ήταν πολύ κοντά στον Εμινέσκου.



                                              1883- 1889
               Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ
Ο Εμινέσκου ήταν, πλέον, πολύ επικίνδυνος. Με συντονισμένη δράση καταδοτών, πληρωμένων δημοσιογράφων, πρακτόρων αρχίζουν το 1883 - την περίοδο που αντιδρούσε στην επικείμενη συμφωνία του Καρόλου με την Αυστροουγγαρία, η οποία συμφωνία θα άφηνε εκτός Ρουμανίας την Τρανσυλβανία- να διαδίδονται ταχύτατα φήμες περί εμφανίσεως σοβαρής ασθενείας του Εμινέσκου. Άλλοι μιλούν για σχιζοφρένεια, άλλοι για σύφιλη! Ανεξαρτήτως της διαγνώσεως, το αποτέλεσμα είναι ο άμεσος , ακούσιος εγκλεισμός του σε νοσοκομείο, μετά από βίαια σύλληψή του από την αστυνομία. Σφραγίζουν το σπίτι του και κλέβουν χειρόγραφά του. Οι διαγνώσεις αποδεικνύονται εσφαλμένες, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι η περιθωριοποίηση του Εμινέσκου, η σταδιακή φυσική, αλλά και ηθική, εξόντωσή του. Έτσι, κάθε εσφαλμένη διάγνωση την ακολουθεί μία άλλη, η οποία, επίσης, μετά από λίγο διαψεύδεται Μιλούν για σχιζοφρένεια, μετά για σύφιλη, μετά για μανιοκατάθλιψη. Ο Εμινέσκου δεν είναι ασθενής, είναι πολιτικός κρατούμενος. Οι ρουμανικές και αυστριακές αρχές ήθελαν να θέσουν στο περιθώριο έναν δυναμικό αντίπαλο της συνθήκης με την οποία, όπως προαναφέρθηκε, η Τρανσυλβανία παρέμενε εκτός Ρουμανίας..




Μεταφέρεται για εξετάσεις στην Αυστρία και το 1884 επιστρέφει στην Ρουμανία. Είναι υγιής και εργάζεται. Έκτοτε θα ξαναμπεί σε σανατόριο και θα ξαναβγεί. Από το 1887, με το πρόσχημα της ασθενείας, του χορηγείται καθημερινά με ένεση, υδράργυρος, δηλαδή δηλητήριο. Ο Εμινέσκου γράφει άρθρα, τα οποία δημοσιεύονται, χωρίς όμως πλέον να τα υπογράφει, ανώνυμα. Ένα από αυτά προκάλεσε τόση αναστάτωση, ώστε έπρεπε πάση θυσία να αποκαλυφθεί ο συντάκτης του. Ανακαλύπτουν ότι ήταν ο Εμινέσκου. Η διάγνωση καταλυτική: ο Εμινέσκου δεν είχε θεραπευθεί! Τον Μάρτιο του 1889 τον βάζουν πάλι σε άσυλο. Τον Ιούνιο του 1889 βρίσκεται νεκρός. Η επίσημη εκδοχή είναι από θανάσιμο τραυματισμό στο κεφάλι, από πέτρα με την οποία τον χτύπησε κάποιος «φρενοβλαβής». Η  εκδοχή αυτή, πλέον, αμφισβητείται σοβαρά, διότι παρουσιάζει κενά. Πιθανή αιτία θανάτου θεωρείται η δηλητηρίασή του με υδράργυρο. Η αυτοψία έγινε καθυστερημένα, με μεγάλη προχειρότητα. Το σίγουρο είναι ότι ο Εμινέσκου «έπρεπε» να πεθάνει, το πώς ακριβώς δολοφονήθηκε, είτε από επίθεση κάποιου φρενοβλαβούς, είτε από δηλητηρίαση, δεν έχει αποδειχθεί ακόμη πλήρως. Ας μην ξεχνάμε πως η χώρα έζησε για μεγάλο χρονικό διάστημα υπό κομμουνιστικό ζυγό, με αποτέλεσμα την περίοδο αυτή πολλά στοιχεία σχετικά με τον θάνατό του να εξαφανιστούν.



                                    Η ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ
Ουδείς σχεδόν διαφωνεί ότι ο Εμινέσκου είναι ο εθνικός ποιητής της Ρουμανίας. Το ποιητικό του έργο προβάλλεται, αλλά αυτό που αποσιωπείται συστηματικά σε όλες τις χώρες, είναι η εθνική και πολιτική του δράση. Είναι χαρακτηριστικό ότι είχε συλληφθεί οκτώ φορές από την αστυνομία. Παρουσιάζεται ως ένας πατριώτης μεν ποιητής, αλλά σχεδόν απόκοσμος, ονειροπόλος, λυρικός, ρομαντικός που η δράση του για την πατρίδα του, περιορίστηκε και εξαντλήθηκε στην συγγραφή ποιημάτων, έστω και πατριωτικών. Το ότι ανέπτυξε την δράση, που προαναφέραμε, μέσα από επαναστατικές οργανώσεις, και συντάσσοντας πύρινα άρθρα αποσιωπείται. Το ότι για την Αυσοτροουγγαρία, το ρουμάνικο κράτος και την τσαρική Ρωσία ήταν επικίνδυνος και διώχθηκε με συλλήψεις, διαγνώσεις περί τρέλλας, εγκλεισμό σε άσυλα και βαθμιαία δηλητηρίαση με υδράργυρο, ενώ ήταν υγιής αποσιωπείται.



Ο Εμινέσκου είχε την μοίρα που κι άλλοι πατριώτες, πνευματικοί άνθρωποι, είχαν μετά από αυτόν, όπως ο Έζρα Πάουντ, ο Σελίν, ο Κνουτ Χάμσουν, ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ και άλλοι, από τους οποίους κάποιοι, επίσης, εγκλείστηκαν σε ψυχιατρεία, κάποιοι φυλακίστηκαν και εκτελέστηκαν. Ήταν, όπως και αυτοί, ένας εξαιρετικός καλλιτέχνης, ένας παθιασμένος πατριώτης και, ως εκ τούτου, ένας επικίνδυνος άνθρωπος.

πηγή:http://www.mihai-eminescu.net/

Προτεινόμενα βιβλία

Ο «Φτωχό-Διόνυσος» είναι ένα φανταστικό διήγημα που δημοσιεύθηκε το 1872 στις «Λογοτεχνικές Συνδιαλέξεις» και μολονότι ανήκει στις δημιουργίες της νεότητας του συγγραφέα θεωρήθηκε από την αρχή ως ένα αριστούργημα. Σε αυτό το διήγημα ο Εμινέσκου φανερώνει διάφορες επιδράσεις που ανήκουν στη γερμανική λογοτεχνία και φιλοσοφία, στη γαλλική λογοτεχνία, στην ινδική φιλοσοφία και στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία και μυθολογία, κυρίως δε στις ορφικές ιδέες. Ο συγγραφέας αναπτύσσει μερικά αγαπημένα του φιλοσοφικά θέματα όπως η σχετικότητα του χώρου και του χρόνου («ο κόσμος ελαττωμένος σε έναν κόκκο δροσιάς»), και η ενότητα του Όλου εκφρασμένη σε μια σειρά ατελείωτη αριθμών(«το ένα ενυπάρχει σε όλα και το άπαν ενυπάρχει στο εν»). Το διήγημα έχει έναν ήρωα, τον Διόνυσο, ο οποίος περνά μια φιλοσοφική και ερωτική εμπειρία προορισμένη να τον οδηγήσει στην κατανόηση της αποστολής του στον κόσμο. Είναι ένας τυπικός ρομαντικός ήρωας (ορφανός, όμορφος και λόγιος), «εραστής της μοναξιάς και μη μισούμενος από κανέναν», ο οποίος πειραματίζεται με την βοήθεια ενός ενός παλαιού βιβλίου αστρολογίας που ανακάλυψε τυχαία,- του “Architecturae cosmicae sive astronomiae geocentricae compendium” – και καταφέρνει να ξεφύγει από το παρόν και να ταξιδεύσει σε μία προηγούμενη ζωή του, στον 15ο αιώνα, την περίοδο της βασιλείας του Αλεξάνδρου του Αγαθού, όταν ήταν νεαρός ευλαβής μοναχός στη μεσαιωνική Μολδαβία. Εκεί, κάτω από την επιβλητική σκιά των Καρπαθίων και μέσα στις σκοτεινές νύχτες των αρχαίων μολδαβικών δασών τον κυριεύει ο πειρασμός να κλέψει μία κοπέλα την οποία αγαπά κρυφά και, χρησιμοποιώντας τις γνώσεις μαγείας που του δίδαξε ένας πονηρός γερό εβραίος, να φύγει μαζί της για τη σελήνη. Καθώς η ίδια η σελήνη φαίνεται να τον προσκαλεί με τα παιχνιδίσματα του φωτός της, ο νεαρός μοναχός αποσχηματίζεται και καταφέρνει να φύγει με την αγαπημένη του για το φεγγάρι όπου έφτιαξε τον δικό του παράδεισο. Όμως, η ιστορία δεν τελειώνει εκεί....


Ο συγγραφέας δομεί πολλές σκηνές εποχής που δίνουν χρώμα στην αφήγηση. Ο τίτλος της νουβέλας παραπέμπει ευθέως στην ελληνική μυθολογία. Είναι γνωστό ότι ο Διόνυσος-Ζαγρεύς είναι ο θεός της βλάστησης στην ελληνική μυθολογία, η οποία τον θεωρεί γιο της Περσεφόνης και του Διός και ο οποίος εξαιτίας της ζήλιας της Ήρας θα καταβροχθισθεί από τους Τιτάνες. Ο Ζευς κατακεραυνώνει τους Τιτάνες και τον αναπλάθει από τις στάχτες τους. Επαναγεννημένος από τον Δία, ο Διόνυσος εξηγεί την διπλή φύση του ανθρώπου: την θεϊκή από τον Δία και την ανθρώπινη από τις στάχτες των Τιτάνων, εξηγώντας το αίνιγμα των διαδοχικών ζωών μέσα από την προσπάθεια απαλλαγής από το γήινο-τιτανικό στοιχείο. Εδώ εμπλέκεται και ο θρύλος του Ορφέως, προφήτη και μάγου που κατέβηκε στον Άδη για να βρει την αγαπημένη του Ευρυδίκη, ο οποίος κηρύσσει μια νέα πίστη, τον Ορφισμό που συνίσταται στην μύηση του νεοφύτου με τις χαρακτηριστικές παραδόσεις του θεού Διόνυσου και την αναγέννηση του μαζί με αυτόν. Η μετενσάρκωση επίσης αποτελεί βασικό δόγμα του Ορφισμού. Στο διήγημα του Εμινέσκου ανακαλύπτουμε έναν νέο μυημένο ήρωα, που τελεί ένα μυστηριακό τελετουργικό, μια ανώτερα προικισμένη ύπαρξη, ικανή να δημιουργήσει μια νέα πνευματική τάξη. Ο Διόνυσος σώζεται μέσω της μετενσάρκωσης, και ο συγγραφέας δανείζεται από τον ελληνικό μύθο όχι μόνο το θρυλικό σύμβολο αλλά και την εικόνα της γης που καταστρέφεται με έναν κατακλυσμό. Ο Μιχαήλ Εμινέσκου προσθέτει στο όνομα του Διονύσου το συμβολικό επίθετο «φτωχός», για να υπογραμμίσει την ασυμβατότητα μεταξύ της θεϊκής του φύσης και της κοινωνίας στην οποία εμφανίστηκε τυχαία.

                                           Η υπογραφή του Μιχαήλ Εμινέσκου

Ο εθνικός ποιητής της Ρουμανίας, Μιχαήλ Εμινέσκου, παρουσιάζεται στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό από τις εκδόσεις «Νοών», σε ένα λυρικό έργο πεζού ρυθμού που είναι από τα κορυφαία της πνευματικής του δημιουργίας.


Το βιβλίο ''Ο ΦΤΩΧΟ-ΔΙΟΝΥΣΟΣ'' μπορείτε να το βρείτε εδώ 

thulebooks.gr

Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

Συγγραφέας:ΣΙΝΟΥ ΚΙΡΑ
Εκδοτικός Οίκος:ΚΕΔΡΟΣ
Σελίδες:175
Ημερομηνία Έκδοσης:1992
ISBN:960-04-0643-Χ
Σειρά:ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΟ 9 ΕΤΩΝ


Κάθε φορά που ακούμε για τον βασιλιά Αλέξανδρο ο νούς μας πάει , στο Μεγαλέξανδρο .Όμως πριν απ εκείνον υπήρξε ένας άλλος Αλέξανδρος , ο Πρώτος βασιλίας της Μακεδονίας , του οποίου τρισέγγονος ήταν ο Μεγαλέξανδρος .Τη δική του ζωή διηγήται το βιβλίο .


Απόσπασμα από το βιβλίο "Κάτω από τον ήλιο της Μακεδονίας"



Βραβείο Κέντρου Τέχνης Παιδιού 1992


Στο προαύλιο του χαμηλού μακρόστενου σπιτιού τους, που το μισοκρύβανε μεγάλες κι απλώκλωνες καστανιές, επικρατούσε μεγάλη φασαρία. Μουλάρια κι άλογα φορτωμένα στεκόταν με τα κεφάλια τους κρεμασμένα από την κούραση και τα ξεφόρτωναν άνθρωποι με ξενικά ρούχα, ενώ οι άντρες και τα νεαρά αγόρια που ανήκανε στο κτήμα παίρνανε ύστερα τα ζώα από το χαλινάρι να τα τρίψουν και να τα σκουπίσουν από τον ιδρώτα, οδηγώντας τα στη συνέχεια στο ποτάμι να τα ποτίσουνε. Στην πόρτα η μητέρα του η Κυννάνη, μ' ένα πέπλο ριγμένο στα πλούσια μαλλιά της, μιλούσε μ' έναν ξένο που τα ρούχα του, μόλο που ήταν σκονισμένα από τον κουρνιαχτό του δρόμου, τον έκαναν να ξεχωρίσει ανάμεσα στους άλλους.



- Ξένοι! Έκανε έκπληκτος ο Παυσανίας. Από που μας έρχονται άραγε και τι γυρεύουνε;


Έκανε νόημα στον Αλκέτα να τον ακολουθήσει, χτύπησε με τις φτέρνες του τα πλευρά του αλόγου του και ροβόλησε την πλαγιά για να φτάσει μια ώρα αρχύτερα στο σπίτι.


Η μητέρα τους υποδέχτηκε με χαμόγελο, αλλά ούτε που πρόσεξε το ζαρκάδι στο άλογο του Αλκέτα. Τα μάτια της λάμπανε, τα μάγουλά της είχαν ροδίσει από τη συγκίνηση. Δε φιλοξενούσαν δα κάθε μέρα ξένους στο σπίτι τους, καθώς απείχε αρκετά από τη δημοσιά, κι ένιωθε ενθουσιασμένη και μαζί αναστατωμένη. Ένας ξένος στα απομονωμένα τους κτήματα έφερνε πάντα νέα, και ήταν ο μόνος τρόπος να μάθουν τι γινόταν στον κόσμο έξω από το μικρό τους περίγυρο. Ακόμα καλύτερα αν ο ξένος τύχαινε να είναι Έλληνας και δεν είχαν δυσκολίες να συνεννοηθούν μαζί τους.


Ο ξένος αποδείχτηκε ευτυχώς ότι ήταν Έλληνας, μόνο που δεν ερχόταν από την Ελλάδα, αλλά από έναν τόπο πολύ πιο μακρινό.


- Από ποια αποικία; ρώτησε χωρίς περιστροφές ο Φιλώτας.


- Η πόλη μου δεν είναι αποικία, δήλωσε με περηφάνια ο ξένος. Είναι ανεξάρτητη πολιτεία. Είναι το Παντικάπαιον.


Ο Παυσανίας κοίταξε τον ξένο προσπαθώντας να κρύψει την απορία του, γιατί δεν ήθελε να του δείξει ότι δεν την είχε καν ακουστά αυτή την πόλη, μην τον περάσει ο άλλος για ακατατόπιστο. Ο Φιλώτας όμως δεν είχε τέτοιους ενδοιασμούς. Ρώτησε κοφτά:


- Και που βρίσκεται αυτή η πόλη με το τόσο περίεργο όνομα;


Ο ξένος χαμογέλασε:


- Είστε τυχεροί εδώ στη Μακεδονία που έχετε πλούσια χώματα και δε χρειάζεται να φέρνετε το σιτάρι για το ψωμί σας από άλλους τόπους. Γιατί τότε θα την ξέρατε, όπως την ξέρουν οι Αθηναίοι.


- Από το... το Παντικάπαιο το φέρνουν δηλαδή οι Αθηναίοι; ρώτησε πάλι ο Φιλώτας. Δεν το φέρνουν από τη Σκυθία*;


- Το σιτάρι το βγάζει η Σκυθία, εξήγησε υπομονετικά ο ξένος, αλλά οι Σκύθες το φέρνουν σε μας, τους Έλληνες εμπόρους, στις πόλεις του Κιμμέριου Βόσπορου**, που συνορεύει με τη Σκυθία, και μεις το μεταπουλάμε στους Αθηναίους.


- Αφήστε τον ξένο μας πρώτα να νιφτεί και να φάει, διέκοψε την κουβέντα χαμογελαστή η Κυννάνη. Ξεχνάτε τους κανόνες της φιλοξενίας: πρώτα να ξεκουραστεί ο ταξιδιώτης κι έπειτα να φάει. Και τότε είμαι σίγουρη ότι θα σας πει όλα όσα θέλετε να μάθετε.


Τα φαγητά που βάλανε μπροστά στον ξένο ήταν πλούσια. Δεν είχαν ίσως τη λεπτή γεύση της αθηναϊκής κουζίνας, αλλά το κρέας, το κυνήγι και το ποταμίσιο ψάρι αφθονούσαν. Ο Αλκέτας και τα άλλα νεαρά παιδιά, αφού ακούμπησαν τους φορτωμένους δίσκους στο χαμηλό τραπέζι και γέμισαν ως επάνω τα κύπελλα με το μαύρο μπρούσκο κρασί, κάθισαν κι αυτοί στο τραπέζι να παρακολουθήσουν τη συζήτηση.


Ο ταξιδιώτης τους κοίταξε ξαφνιασμένος, μα δε μίλησε.


Ο Παυσανίας έκανε σπονδή στον Ξένιο Δία και σήκωσε την κούπα του:


- Καλώς μας ήρθες, ξένε, και είθε ο Θεός να φυλάει εσένα, τους ανθρώπους σου και το εμπόρευμά σας ώσπου να φτάσετε στον προορισμό σας.


Ο Βοσποριανός έφερε το κύπελλο στο στόμα του, γεύτηκε το κρασί και το πρόσωπό του φωτίστηκε:


- Άκρατος ο οίνος σας! Τον πίνετε ανέρωτο εδώ στη Μακεδονία, όπως το συνηθίζουμε και μεις στο Βόσπορο.


- Δε μας αρέσει να πίνουμε νερό αντί για κρασί όπως οι Αθηναίοι. Όλοι εμείς οι Βόρειοι θέλουμε το κρασί να είναι κρασί. Και σεις στο Βόσπορο σίγουρα από τους Σκύθες θα το μάθατε. Πες μου όμως πως βρέθηκες εδώ, τόσο μακριά από τη δημοσιά;


- Έχουμε πόλεμο, δεν το μάθατε;


- Πόλεμο; ρώτησε ο Φιλώτας. Με ποιον πολεμάμε και δεν το ξέρουμε;


- Όχι εσείς. Οι Πέρσες είχαν αρχίσει πόλεμο με τους Σκύθες***, ηττήθηκαν όμως και τα βάλανε τώρα με τους Θράκες. Το κακό είναι ότι οι Πέρσες για να πολεμήσουν τους Σκύθες φτιάξανε γέφυρα από πλοία στον Ελλήσποντο και τον κλείσανε. Γι' αυτό αναγκάστηκα να μην κατεβάσω το εμπόρευμά μου από τη θάλασσα στην Αθήνα, αλλά να ακολουθήσω το χερσαίο δρόμο. Και τώρα κόψανε από ένα μονοπάτι, μπερδευτήκαμε και βρεθήκαμε εδώ.


- Ας ελπίζουμε, έκανε σκεφτικός ο Παυσανίας, ότι ο πόλεμος δε θα φτάσει ως εδώ.


- Πολύ το φοβάμαι, είπε ο ξένος. Τους Θράκες θα τους νικήσουν σχετικά εύκολα γιατί είναι πολλές φυλές μαζί και δε συμφωνούν μεταξύ τους. Και τότε ο Δαρείο θα στραφεί εναντίον σας κι από δω θα περάσει στη Θεσσαλία. Λένε στο Βόσπορο πως ο αντικειμενικός σκοπός του Μεγάλου Βασιλιά είναι να κατακτήσει την Ελλάδα, γι' αυτό έκανε πόλεμο στους Σκύθες, για να μην μπορούν να πουλάνε το σιτάρι τους στους Αθηναίους. Έλπιζε να τους κόψει έτσι τον ανεφοδιασμό.


Ο Βοσποριανός σώπασε και κοίταξε ένα γύρο το ακροατήριό του. Στο κοκκινωπό φως των δαδιών τα πρόσωπά τους φάνταζαν ανάγλυφα, με τις σκιές να σκάβουν βαθουλώματα στα μάγουλά τους και να τονίζουν τα θεληματικά χαρακτηριστικά τους. Ο Παυσανίας καθόταν αμίλητος και συλλογισμένος. Ο Φιλώτας βλοσυρός μελετούσε καχύποπτα τον ξένο ζυγιάζοντας τα λόγια του, μα οι νεότεροι άντρες και τ' αγόρια ζωήρεψαν με την ιδέα της μάχης και της αναμέτρησης με τον επικίνδυνο εχθρό. Τα μάτια του Αλκέτα σπίθιζαν και λάμπανε χαρούμενα.


- Θα δούμε, έκανε ο Παυσανίας, ίσως και να μη μας πειράξουν. Άσε πρώτα να τελειώσουν με τους Θράκες...


- Δε θ' αργήσουν, είπε με έμφαση ο Βοσποριανός. Ο περσικός στρατός, που τον διοικεί ο Μεγάβαζος, ένας από τους καλύτερους στρατηγούς τους, αριθμεί ογδόντα χιλιάδες άντρες. Και τότε θα αναγκαστείτε να διαλέξετε αν θα πολεμήσετε ή θα παραδοθείτε.


- Ογδόντα χιλιάδες! έκανε σκυθρωπός ο γερο-Φιλώτας. Πως θα τα βγάλουμε πέρα μαζί τους, όσο καλοί κι αν είναι οι πολεμιστές μας;


- Δε θα τ' αποφασίσουμε εμείς, τον έκοψε ο Παυσανίας. Ο Αμύντας θ' αποφασίσει. Εκείνος είναι ο βασιλιάς.


Το κέφι κόπηκε. Δεν κάθισαν πολύ στο τραπέζι, όπως θα γινόταν άλλη φορά. Ο Βοσποριανός είπε ότι ήταν κουρασμένος και θα ήθελε να κοιμηθεί. Ο Παυσανίας ευγενικός τον συνόδεψε στον ξενώνα.


- Πες μου κάτι, ρώτησε ο ξένος προτού περάσει το κατώφλι. Το συνηθίζετε εσείς να τρώτε μαζί με τους δούλους;


- Ποιους δούλους; κοντοστάθηκε ο Παυσανίας. Για ποιους λες;


- Εκείνους τους νεαρούς που μας σερβίρανε το φαγητό και το κρασί.


- Δεν είναι δούλοι, τον έκοψε ο Παυσανίας. Ο ένας ήταν ο γιος μου, ο Αλκέτας, οι άλλοι παιδιά των συμπολεμιστών μου. Εμείς τους μαθαίνουμε έτσι. Δεν υπάρχουν δούλοι στη Μακεδονία. Όλοι οι Μακεδόνες είναι ελεύθεροι πολίτες.


* Έτσι λεγόταν στην αρχαιότητα η σημερινή Ουκρανία, που την κατοικούσαν νομάδες, μα και γεωργοί Σκύθες.

** Η σημερινή Κριμαία

*** Οι Πέρσες εισβάλανε στη Σκυθία περίπου το 512 π.Χ. Η ακριβής χρονολογία δεν είναι γνωστή.


 
Το βιβλίο ''ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ'' μπορείτε να το βρείτε εδώ 

ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

A midsummer night's dream

Συγγραφέας: Shakespeare William
Μεταφραστής: Παππά Μαρία
Εικονογράφος: Nolan Dennis
Διασκευαστής: Coville Bruce
Εκδότης: Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
ISBN: 978-960-14-0642-8
Έτος έκδοσης: 2002
Αριθμός Σελίδων44
Κατηγορία: Παιδικό βιβλίο 


Η ιστορία μάς μεταφέρει μια μαγική νύχτα σε ένα δάσος κοντά στην αρχαία Αθήνα. Τη νύχτα αυτή θα συμβούν ένα σωρό αλλόκοτα πράγματα, καθώς δύο νεαρά ζευγάρια μπαίνουν στο δάσος, αγνοώντας ότι οι νεράιδες και τα ξωτικά που ζουν εκεί είναι πολύ σκανταλιάρικα. Όταν ο Όμπερον -ο βασιλιάς των ξωτικών- και ο πιστός του ακόλουθος ο Πουκ επεμβαίνουν στις υποθέσεις των ανθρώπων, η μοίρα των νεαρών ζευγαριών αλλάζει με τρόπο μαγικό αλλά και ξεκαρδιστικό. Η πλούσια εικονογράφηση του κορυφαίου καλλιτέχνη Ντένις Νόλαν είναι εξαιρετική και κάνει αξέχαστους τους σαιξπηρικούς ήρωες και το βασίλειο των ξωτικών. Η έκδοση αυτή είναι ένα θαυμάσιο δώρο, καθώς οδηγεί στο πρωτότυπο κείμενο με τρόπο ιδανικό, επιτρέποντας στους αναγνώστες να ανακαλύψουν τους θησαυρούς που κρύβονται στα σαιξπηρικά έργα.


Το βιβλίο ''ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ'' μπορείτε να το βρείτε εδώ 

ΚΟΣΜΟΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ

Ποιοι κυβερνούν τον κόσμο; Ποια τα κέντρα τους; Ποιες οι επιδιώξεις τους; Πώς τις προωθούν; Ποια τα όργανα και ποιες οι μέθοδοί τους; Σ' αυτά τα καίρια ερωτήματα του καιρού μας απαντά ο Γ.Κ. Γεωργαλάς με τούτο το βιβλίο του.



Ένα βιβλίο τόλμης, το πιο αποκαλυπτικό ίσως που γράφτηκε ποτέ. Ένα βιβλίο που ρίχνει άπλετο, σκληρό φως στα άδυτα των αδύτων της κρυφής Εξουσίας των Κυριάρχων. Δεν διστάζει να τους κατονομάσει αλλά και να καταδείξει την ανάγκη και τους τρόπους για την αντιμετώπισή τους. Κάθε λέξη σε τούτο το βιβλίο είναι και μια έκρηξη. Κάθε φράση και ένας συγκλονισμός. Κάθε παράγραφος και πρόκληση. Έργο μεθοδικό, καταλυτικό, αδυσώπητο. Όπως και ο κόσμος μας.


Το βιβλίο ''ΚΟΣΜΟΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ'' μπορείτε να το βρείτε εδώ

Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Μεγάλη εκλογή σε τρία μέρη


Πολλαπλασιάζονται τα τελευταία χρόνια οι μεταφράσεις του μεγίστου ποιητού, του μοναδικού μέσα στους μοναδικούς των αιώνων, του Σουαβού, του νοτίου Γερμανού, του Γιόχαν Κρίστιαν Φρίντριχ Χέλντερλιν (1770-1843).


Αυτή η εκλογή είναι ένα δείγμα γερό από την εποχή του οίστρου, την εποχή που ανακεφαλαίωνε πότε και πώς χάθηκε το ιερό και από τα χρόνια τα ύστατα, τα χρόνια της σιωπής, που σαν ραγισματιά ακουγόταν ένα κρακ στο θολωμένο του μυαλό. Ο Χέλντερλιν γεννιέται την ίδια χρονιά που γεννήθηκε άλλος ένας που έσβησε μέσα στη σιωπή, ο Λούντβιχ Βαν Μπετόβεν, δύο παιδιά που μιλούσαν μουσικά και με τη μουσική άρδευαν το λόγο, όχι τις λέξεις, αυτά τα ομιλούντα αστέρια σ έναν συννεφιασμένο ουρανό, σ ένα βαρύ τοπίο έφεγγαν, καθώς οι ρόδες των αμαξιών χάραζαν την πορεία τους στο χιόνι το μαλακό, της απαλότητας των αισθημάτων και αργότερα στον πάγο δοκίμαζαν τη σκληρότητα-καθρέφτη, όπου καθρεφτίζονταν οι σκέψεις αυτών των δύο παιδιών του Ηράκλειτου.
Εντός της εποχής τους, πέραν αυτής, στο παρελθόν που γίνεται μέλλον, στο παρόν, το οποίο είναι σαν ένα ολίσθημα στον ιστορικό χρόνο, γράψιμο και ξεγράψιμο της μνήμης του πόνου και της μνήμης της πονετικιάς. Ο Χέλντερλιν ιερουργεί χωρίς το σχήμα του ιερωμένου και δεξιώνεται στα χρόνια της σκοτεινιάς του νου στον οίκο του ξυλουργού-Ιωσήφ Χανς Τσίμερμαν. Οι θεοί έφυγαν, άλλοι των ειδώλων τούς θέλουν κι άλλοι θεό τον φωνάζουν διά του σημείου του σταυρού, σύμβολον μαρτυρίου και πίστης· ο μυσταγωγός καίει ύμνους και φωτίζει ελεγείες μπροστά στον εσταυρωμένο Χριστό του Νίτσε, που θα γεννιόταν έναν χρόνο αργότερα και θα έσβηνε στην αυγή του εικοστού αιώνα κοιτώντας το ζώο στα μάτια.


ΒΑΣΙΛΗΣ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ, ΒΙΒΛΙΟ


WRITERSLAND ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ

Στη "Writersland" αποδίδεται μυθιστορηματικά η μαγική και εκρηκτική συμβίωση γνωστών δημιουργών της ιστορίας της λογοτεχνίας. Ο Αλέξανδρος Δουμάς, ο Άρθουρ Κόναν Ντόυλ, ο Έρνεστ Χεμινγουαίη, ο Φραντς Κάφκα, ο Τσαρλς Μπουκόφσκι, poetesmaudits όπως ο Ρεμπώ, ο Μπωντλαίρ και ο Μπατάιγ, αλλά και σύγχρονοι λογοτέχνες σαν τον Τζέφρυ Ευγενίδη και τον Νικ Χόρνμπυ είναι μερικοί μόνον από τους συγγραφείς που ζωντανεύουν στις σελίδες του βιβλίου, ως λογοτεχνικοί χαρακτήρες.


Σε ένα μακρινό μέλλον, η ανάγνωση βιβλίων αποτελεί συνήθεια μόνον των μειονεκτικών τάξεων. Οι πλούσιοι δεν διαβάζουν λογοτεχνία, τη στιγμή που οποιοσδήποτε κόσμος της Ιστορίας ή της φαντασίας τούς είναι προσιτός σε όλες τους τις αισθήσεις, χάρη στην ψηφιακή τεχνολογία. Σ’ αυτή τη δυσμενή για τη λογοτεχνία συνθήκη, οι σπουδαιότεροι συγγραφείς έχουν περιθωριοποιηθεί σε μια ιδιότυπη κοινότητα, που εδρεύει σε νησί του Ατλαντικού. Εξασφαλίζουν το ευ ζην, πουλώντας τα βιβλία τους μέσω του Ίντερνετ. Έχοντας εμπεδώσει ότι τα πάντα έχουν ήδη γραφτεί, αντί να διακινδυνεύσουν να εκτεθούν με πρωτότυπα γραπτά, προτιμούν να αποδίδουν κλασικά έργα στην καθομιλουμένη γλώσσα της εποχής (υπεραπλουστευμένα αγγλικά). Εκ μέρους τους, η αντιγραφή είναι συστηματική, και εκλαμβάνει διαστάσεις ψύχωσης: καθείς εξ αυτών επιλέγει στα δεκαεννιά του έναν παλαιότερο δημιουργό, για να ασχοληθεί με τη «διάσωση» του έργου του. Οικειοποιούμενος τα γραπτά του, βαθμηδόν οικειοποιείται και την περσόνα του, καταντώντας κλώνος του αυθεντικού δημιουργού. Η κοινωνική αρμονία της ιδιότυπης κοινότητας διασαλεύεται όταν ένας συγγραφέας (ο κλώνος του Ευγενίδη) παρουσιάζει ένα χειρόγραφο, του οποίου την πηγή ουδείς αναγνωρίζει. Ένα μυθιστόρημα βαθύτατα πολιτικό, που περιγράφει γλαφυρά μια επανάσταση που ξεσπάει στο ζοφερό κόσμο που περιβάλει το νησί. Το γραπτό διχάζει. Αξίζει να εκδοθεί; Κι αν δυσαρεστήσει το αναγνωστικό κοινό, πόσο μάλλον τη στυγνή παγκόσμια εξουσία; Οι διαμάχες μεταξύ των αντιπροσώπων αντιμαχόμενων αισθητικών και λογοτεχνικών τάσεων είναι εντονότερες από ποτέ. Μια σειρά αποτρόπαιων φόνων ταράζει την ηρεμία της χώρας. Η λογοτεχνία που γέννησε το ωκεάνιο νησί των συγγραφέων γίνεται ο δυναμικός παράγοντας της κοινωνικής της ανατροπής, ο κίνδυνος της διάλυσής της… Η Writersland είναι ένα κοινωνικό εργαστήρι, που ο συγγραφέας στήνει για να διερευνήσει τη σχέση Τέχνης και Ιστορίας, τον ηθικό και κοινωνικό ρόλο του καλλιτέχνη σε μια εποχή με τρομακτικές ομοιότητες με το Μεσαίωνα. Ένα βιβλίο στο οποίο πρωταγωνιστούν δεκάδες συγγραφείς που γνωρίζετε κι εκατοντάδες άλλα βιβλία, διασκευές που γράφουν οι κλώνοι των οικείων σας λογοτεχνών. Ένα πρώιμο μνημόνιο μιας σκοτεινής εποχής, μια διασκεδαστική αλληγορία βασισμένη στην πλατωνική Πολιτεία, μόνο που αντί για φιλόσοφοι κυβερνούν λογοτέχνες… Στο βιβλίο, παρατίθεται εγκιβωτισμένο το χειρόγραφο που διαβάζει ο Ευγενίδης: πρόκειται για το μυθιστόρημα Αλκιβιάδης Λυόμενος, δεύτερο μέρος της τριλογίας του συγγραφέα, με θεματική την Ουτοπία, εμπνευσμένης από τον μύθο του Προμηθέα.


Το βιβλίο ''WRITERSLAND ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ'' μπορείτε να το βρείτε εδώ 

Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

ΟΙ ΕΜΠΟΡΟΙ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ


Συγγραφέας:ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
Εκδόσεις:ΕΣΤΙΑ
Σελίδες:391


Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (1851-1911), ένας από τους πιο μεγάλους Ευρωπαίους διηγηματογράφους, θα ξεκινήσει τη συγγραφική δραστηριότητά του ως μυθιστοριογράφος. Οι Έμποροι των Εθνών (1882) είναι το δεύτερο από τα τρία μυθιστορήματα του συγγραφέα. Η δράση του τοποθετείται μεταξύ 1199 και 1207, δηλαδή λίγο πριν και λίγο μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους της τέταρτης Σταυροφορίας.


Πρόκειται άραγε για ιστορικό μυθιστόρημα, με θέμα τη σύγκρουση Βενετών και Ελλήνων στο Αιγαίο; Ή μήπως για ένα "μυθιστόρημα με θέση", το οποίο υπερασπίζεται την Ελληνορθόδοξη Ανατολή κατά της Ρωμαιοκαθολικής Δύσης; Πρόκειται κυριότατα για μια οξυδερκή και διεισδυτική μελέτη του ερωτικού πάθους, της σαρκικής επιθυμίας, του πόθου.


Η Αυγούστα εγκαταλείπει τον σύζυγό της Ιωάννη Μούχρα και ακολουθεί το Βενετό Μάρκο Σανούτο, όχι επειδή δυστυχεί με τον πρώτο και θέλει να ευτυχήσει με τον δεύτερο, αλλά γιατί είναι αιχμάλωτη μιας ακατανίκητης, κυριολεκτικά θανάσιμης ερωτικής επιθυμίας. Σε πλήρη ψυχική αδυναμία να κάνει οτιδήποτε άλλο, η Αυγούστα θα τραβήξει το δρόμο του πάθους της μέχρι τέλους, μέχρι θανάτου, του δικούς της ασφαλώς θανάτου: Καίγεται ζωντανή, μόνη, πάνω στη ναυαρχίδα του εραστή της.


Το βιβλίο ''ΟΙ ΕΜΠΟΡΟΙ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ'' μπορείτε να το βρείτε εδώ 

Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

ΣΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ Ο PEDRO VARELA ΑΠΟ ΤΙΣ 12 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2010, ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΣ ΓΙΑ ΠΩΛΗΣΗ ΒΙΒΛΙΩΝ




Ο πασίγνωστος ιδιοκτήτης του βιβλιοπωλείου Libreria Europa στην Βαρκελώνη, διεθνώς διακεκριμένος εκδότης, ομιλητής και ερευνητής, ο Pedro Varela βρίσκεται κρατούμενος, στις φυλακές της Βαρκελώνης, από την Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010, εκτίοντας ποινή φυλακίσεως 15 μηνών. Το «έγκλημα», για το οποίο του επεβλήθη η ποινή αυτή, είναι ότι κάποια από τα βιβλία που πουλούσε προωθούν μία διαφορετική ερμηνεία του ΒΠπ , είναι ρατσιστικά και αρνούνται το ολοκαύτωμα. Η μήνυση υπεβλήθη από στέλεχος της οργάνωσης « S.O.S Ρατσισμός».



Πρόκειται για μία άδικη τιμωρία και καταδίκη της ελευθερίας της έκφρασης και της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών. Το ότι η δίωξη και η καταδίκη έχουν πολιτικό χαρακτήρα και, έτσι, διώκεται και καταδικάζεται το φρόνημα και οι ιδέες, αποδεικνύεται από τα ακόλουθα:
1. Σύμφωνα με τον ισπανικό νόμο, κάθε ποινή κάτω των δύο ετών δεν εκτίεται σε φυλακή. Αυτό ισχύει για όλους εκτός από τον Varela. Το δικαστήριο δεν δέχθηκε την αναστολή της ποινής του. Ο λόγος για αυτήν την διακριτική μεταχείρισή του; Το Δικαστήριο θεώρησε ότι ο Pedro Varela έπρεπε να εγκλειστεί διότι είναι ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ, λόγω των ιδεών που εκφράζει.
2. Το Ανώτατο Δικαστήριο της Ισπανίας το 2007, έκρινε ότι η άρνηση του ολοκαυτώματος δεν είναι αξιόποινη πράξη, διότι η ελευθερία της έρευνας είναι συνταγματικά προστατευμένη και διότι η ιστορία του ΒΠπ είναι, και μπορεί να είναι, αντικείμενο επιστημονικής ερεύνης. Παρ’όλα αυτά το Δικαστήριο που δίκασε τον Varela, υπό την υποκίνηση και πίεση του εβραϊκού λόμπυ, περιφρόνησε την απόφαση του Ανώτατου.


Ο Pedro Varela έχει αντιμετωπίσει επιθέσεις, κατασχέσεις βιβλίων του, αλλά και άλλες διώξεις, για την συνεχή δράση του, όμως είναι η πρώτη φορά που φυλακίζεται στην Ισπανία . Ευχές και επιστολές συμπαράστασης μπορείτε να στείλετε, στα ισπανικά, αγγλικά ή γερμανικά, στην διεύθυνσή του στην φυλακή:

Pedro Varela Geiss
Centro Penitenciario Can Brians 1
Apartado de Correos 1000
08760 Martorell
Barcelona
SPAIN


Οι κάρτες ή επιστολές σας πρέπει να είναι κλεισμένες σε φάκελλο. Προσέξτε να μην περιέχονται ύβρεις ή οτιδήποτε θα μπορούσε να επιδεινώσει την θέση του.
Πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στο μπλογκ libertadpedrovarela.over-blog.com αλλά και στην ιστοσελίδα του βιβλιοπωλείου του libreriaeuropa.es.. Θα επιδιώξουμε να ενημερωθούμε για διάφορες εκδηλώσεις που θα γίνουν για την απελευθέρωσή του, και θα ανακοινώσουμε από το ιστολόγιό μας τις πληροφορίες που θα λάβουμε.


thulebooks.gr

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ



Κανείς δεν έχει γνωρίσει τα πραγματικά Ελληνικά Χριστούγεννα αν δε διαβάσει Παπαδιαμάντη. Σ' αυτό τον τόμο βρίσκονται συγκεντρωμένα τέσσερα από τα ωραιότερα εορταστικά παραμύθια του μεγάλου Σκιαθίτη συγγραφέα, όπως κυκλοφόρησαν στη σειρά "τα Ελληνικά", σε απόδοση για παιδιά από τον Κ. Πούλο και εικονογράφηση από τον Ν. Ανδρικόπουλο.


ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΤΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

ΟΔΥΣΣΕΑΣ - ΤΖΑΙΗΜΣ ΤΖΟΥΣ


Ενα από τα πιο σημαντικά λογοτεχνικά κείμενα του 20ού αιώνα. Η μετάφραση του στα ελληνικά κέρδισε το Ευρωπαικό Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης 1992. Το θέμα του είναι ο απολογισμός μιας μοναδικής ημέρας. Στις 16 Ιουνίου 1904 ένας πολίτης του Δουβλίνου ξεκινάει για τη δουλειά του και ζει μια περιπλάνηση, η οποία έχει μεγάλες ομοιότητες με τις περιπλανήσεις του Οδυσσέα.


Ο Οδυσσέας αποτελεί πιθανώς το δημοφιλέστερο έργο του Τζόυς καθώς επίσης και το πλέον αντιπροσωπευτικό του ύφους του. Η συγγραφή του άρχισε το 1914, ολοκληρώθηκε περίπου τον Οκτώβριο του 1921 και το βιβλίο εκδόθηκε το 1922, την ημέρα των γενεθλίων του Τζόυς, από το βιβλιοπωλείο Shakespeare and Company. Από το 1918, με τη βοήθεια του Έζρα Πάουντ, αποσπάσματα του Οδυσσέα είχαν αρχίσει να δημοσιεύονται στο περιοδικό The Little Review.

                               Ford Madox Ford, James Joyce, Ezra Pound, and John Quinn.

Στον Οδυσσέα, ο Τζόυς χρησιμοποίησε σχεδόν όλες τις τεχνικές της μυθιστορηματικής πρακτικής, με πλήθος αναφορών στη δυτική λογοτεχνία, τη φιλοσοφία, τη μυθολογία και τη γλώσσα της μεσαιωνικής Ιρλανδίας και της αρχαίας Ελλάδας καθώς επίσης και στην Οδύσσεια του Ομήρου. Το έργο αποτελείται από συνολικά 18 κεφάλαια, μέσα στα οποία ο Τζόυς περιγράφει μία ημέρα στη ζωή του κεντρικού ήρωα. Χαρακτηριστικό στοιχείο του μυθιστορήματος είναι η τεχνική του εσωτερικού μονολόγου που χρησιμοποιεί κατά κόρον ο Τζόυς προκειμένου να αναπτύξει λεπτομερώς τις σχέσεις που διαμορφώνονται μεταξύ των χαρακτήρων του έργου. Κάθε κεφάλαιο περιλαμβάνει διαφοροποιήσεις στο ύφος της αφήγησης ενώ συνδέεται επίσης με ένα συγκεκριμένο επεισόδιο της Ομηρικής Οδύσσειας. Ο ποιητής Τ.Σ Έλιοτ, σε μία κριτική του έγραψε για τον Οδυσσέα πως "αποτελεί τη σημαντικότερη έκφραση που θα μπορούσε να βρει η εποχή μας".




Ο Τζόυς απαίτησε από την εκδότρια του Σύλβια Μπητς, το εξώφυλλο του πρώτου αντιτύπου του "Οδυσσέα" να είναι γαλάζιο. Όχι οποιοδήποτε γαλάζιο, αλλά εκείνο της ελληνικής σημαίας.



Είμαι προληπτικός με τους Έλληνες. Μου φέρνουν τύχη, έλεγε ο Τζόυς.
Ζητούν μια σημαία από την ελληνική πρεσβεία. Η πρεσβεία αρνείται τη δωρεά! Ο κύριος Τζόυς δεν είναι Έλληνας. Μια ελληνική σημαία αναζητείται σε όλο το Παρίσι του 1922. Τέλος, κάποιος γράφει σε κάποιον Γάλλο στην Αθήνα. Η ελληνική σημαία τοποθετείται σε περίοπτη θέση στο βιβλιοπωλείο της Σύλβια Μπητς. Ο τυπογράφος της Ντιζόν που θα τυπώσει το εξώφυλλο παίρνει σαν χρωματικό μοντέλο το ύφασμα της σημαίας. Όμως στο χαρτί το χρώμα της σημαίας αλλοιώνεται, το μπλέ στο χαρτί γίνεται διαφορετικό. Επιτέλους, βρέθηκε το σωστό γαλάζιο χρώμα και στις 2 Φεβρουαρίου 1922, ημέρα γενεθλίων του Τζόυς, φτάνει με ειδικό ταχυδρόμο το maledito libro, καθώς έγραψε στο φίλο του Ρουτζιέρο στη Ζυρίχη.


Το βιβλίο ''ΟΔΥΣΣΕΑΣ'' του ΤΖΑΙΗΜΣ ΤΖΟΥΣ μπορείτε να το βρείτε εδώ

Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Ο συγγραφέας δεν αντιμετωπίζει τη μελέτη της φιλοσοφίας της πόλης-κράτους ως ένα ζήτημα ιστορικού ενδιαφέροντος· την αντιμετωπίζει ως τη μελέτη κάποιου πράγματος μέσα στο οποίο εξακολουθούμε να κινούμαστε και να ζούμε. Όπως γράφει ο ίδιος, «η πόλη-κράτος ήταν διαφορετική από το σημερινό έθνος-κράτος, αλλά μόνο υπό την έννοια ότι ήταν μια περισσότερο ζωτική και έντονη μορφή του ίδιου πράγματος. Σ’ αυτήν το άτομο μπορούσε να συνειδητοποιήσει ευκολότερα και πιο ξεκάθαρα τον εαυτό του ως τμήμα του κράτους, επειδή το μέγεθός της επέτρεπε μία τέτοια συνειδητοποίηση και το σύστημα της άμεσης διακυβέρνησης την ενθάρρυνε. Μελετώντας την, μελετούμε το ιδεώδες των σύγχρονων κρατών μας· μελετούμε ένα πράγμα που ανήκει στο σήμερα εξίσου με το χθες, καθώς στα θεμελιώδη του στοιχεία είναι παντοτινό. Έχει ειπωθεί ότι όλη η ιστορία είναι σύγχρονη ιστορία. Όταν μελετούμε ιστορία, προσπαθούμε να καταλάβουμε τους εαυτούς μας και, προκειμένου να επιτύχουμε αυτό τον σκοπό, προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τις απαρχές μας. Καμία ιστορία δεν είναι στην πραγματικότητα πιο σύγχρονη από αυτήν των αρχαίων Ελλήνων. Σε έναν μεγάλο βαθμό είμαστε αυτοί που είμαστε, επειδή εκείνοι ήταν αυτοί που ήταν».

Ernest Barker

Ο πολιτικός στοχασμός στην αρχαία Ελλάδα

Πρόλογος
1. Η ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

2. ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ

Τα γενικά χαρακτηριστικά του αρχαίου ελληνικού κράτους

Πόλεις-κράτη και φυλετικά κράτη

Το αρχαίο ελληνικό κράτος και η δουλεία

Το αρχαίο ελληνικό κράτος και οι αντιπροσωπευτικοί θεσμοί

Το αρχαίο ελληνικό κράτος και η εκπαίδευση

3. Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΠΡΙΝ ΤΟΥΣ ΣΟΦΙΣΤΕΣ

Από τον Όμηρο μέχρι τον Σόλωνα

Πυθαγόρειοι και Ίωνες

Η μετάβαση από τους Φυσικούς στους Ανθρωπιστές

4. Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΣΟΦΙΣΤΩΝ

Η ανάδυση του ηθικού και πολιτικού διαλογισμού

Τα γενικά χαρακτηριστικά των Σοφιστών

Ο Πρωταγόρας και οι πρώιμοι Σοφιστές

Η αντίθεση μεταξύ φύσεως και νόμου

Ο σοφιστής Αντιφών

Η παρουσίαση των σοφιστικών θεωριών από τον Πλάτωνα

Γενική εικονοκλασία

Φυλλαδιογράφοι και Ουτοπιστές

Παράρτημα

Δύο αποσπάσματα από την πραγματεία του σοφιστή Αντιφώντα Περί Αληθείας

5. Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΑΣΣΟΝΕΣ ΣΩΚΡΑΤΙΚΟΙ

Η ζωή του Σωκράτη
Η μέθοδος και η διδασκαλία του Σωκράτη
Ο θάνατος του Σωκράτη

Ξενοφών

Ισοκράτης

Οι Κυνικοί και οι Κυρηναϊκοί

6. Ο ΠΛΑΤΩΝ ΚΑΙ Ο ΠΛΑΤΩΝΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ

Η ζωή του Πλάτωνα

Η μέθοδος των διαλόγων του Πλάτωνα

7. ΟΙ ΠΡΩΙΜΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ

Η Απολογία και ο Κρίτων

Χαρμίδης, Ευθύδημος και Λάχης

Μένων, Πρωταγόρας και Γοργίας

8. H ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΚΑΙ Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

Το σχέδιο και τα κίνητρα της Πολιτείας

Οι Prima Facie θεωρίες περί δικαιοσύνης

Η θεωρία του Κέφαλου: Παραδοσιοκτατία (327 μέχρι 36Α)

Η θεωρία του Θρασύμαχου: Ριζοσπαστισμός (336Α μέχρι 354C)

Η θεωρία του Γλαύκωνα: Πραγματισμός (357 μέχρι 67Ε)

Η κατασκευή του ιδεώδους κράτους

Ο οικονομικός παράγοντας στο κράτος

Ο στρατιωτικός παράγοντας στο κράτος

Ο φιλοσοφικός παράγοντας στο κράτος

Οι τάξεις του πλατωνικού κράτους

Πλατωνική δικαιοσύνη

9. Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΚΑΙ Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

Η θέση της εκπαίδευσης στο κράτος του Πλάτωνα
Αρχαίες ελληνικές μέθοδοι εκπαίδευσης
Η φιλοσοφική βάση της θεωρίας του Πλάτωνα περί εκπαίδευσης

Η εκπαίδευση των φυλάκων ή επίκουρων

Η θέση της γυμναστικής στην εκπαίδευση

Η θέση της μουσικής στην εκπαίδευση

Οι ανώτερες σπουδές των τέλειων φυλάκων

Η ζωή του θεωριτικού στοχασμού και η ζωή της δράσης

Η κυβέρνηση του ιδεώδους κράτους

10. Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΚΑΙ Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙ ΚΟΙΝΟΚΤΗΜΟΣΥΝΗΣ

Κοινότητα ιδιοκτησίας

Κοινότητα των συζύγων

Η γενική θεωρία περί κοινοκτημοσύνης στην Πολιτεία

11. O ΠΛΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η Πολιτεία ως ιδεώδες

Οι κρίσεις για τα υπαρκτά κράτη υπό το πρίσμα του ιδεώδους

Η πρώτη αλλοίωση - Τιμοκρατία

Η δεύτερη αλλοίωση - Ολιγαρχία

Η τρίτη αλλοίωση – Δημοκρατία
Η τελευταία διαφθορά – Τυραννία
Η τελική ετυμηγορία περί δικαιοσύνης και αδικίας

Ο Πλάτων και η πανελλήνια ιδέα (panellenism)

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

Ο Τίμαιος και ο Κριτίας

12. O ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ

Ο ορισμός του πολιτικού ηγέτη ή απόλυτου άρχοντα

Ο μύθος του Πολιτικού

Ο τελικός ορισμός του πολιτικού ηγέτη ή απόλυτου άρχοντα

Η απολυταρχία δικαιολογείται από το επιχείρημα περί πολιτικής ευελιξίας

Η απολυταρχία δικαιολογείται από το επιχείρημα περί κοινωνικής αρμονίας

Η απολυταρχία μετριάζεται από την ιδέα της κυριαρχίας του νόμου

Η πλατωνική ταξινόμηση των κρατών

13. ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΚΑΙ Η ΓΕΝΙΚΗ ΤΟΥΣ ΘΕΩΡΙΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Η γένεση και ο χαρακτήρας των Νόμων

Ο αυτοέλεγχος ως η αρχή που διέπει τους Νόμους

Ειρήνη και πόλεμος

Η φύση του δικαίου

Τα διδάγματα της ιστορίας

14. ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ ΣΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ
Γεωγραφία και πληθυσμός
Η αντιμετώπιση της περιουσίας στους Νόμους

Το οικονομικό σύστημα στο κράτος των Νόμων

Η αντιμετώπιση του γάμου και της οικογένειας στους Νόμους

15. ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΣΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ

Οι διατάξεις για τις απαρχές του κράτους

Οι μόνιμοι θεσμοί του κράτους

Ο γενικός χαρακτήρας της κυβέρνησης στους Νόμους

Η αλλαγή τόνου στο δωδέκατο βιβλίο των Νόμων

16. ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΚΑΙ Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΙΟΥ

Η άποψη του Πλάτωνα για το έγκλημα και την τιμωρία

Η θρησκεία και ο θρησκευτικός διωγμός

17. H ΘΕΩΡΙΑ ΠΕΡΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΣΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ

Προλεγόμενα στη θεωρία για την εκπαίδευση

Ο κρατικός έλεγχος της εκπαίδευσης

Η πρωτοβάθμια εκπαίδευση στους Νόμους

Η δευτεροβάθμια εκπαίδευση στους Νόμους

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

Το xρέος του Αριστοτέλη στους Νόμους

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
Η μετέπειτα ιστορία της πολιτικής θεωρίας του Πλάτωνα

Ο Μεσαίωνας

Η Αναγέννηση

Σερ Thomas More

Ο σύγχρονος κόσμος

Rousseau, Hegel, Comte



Το βιβλίο ''Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ'' μπορείτε να το βρείτε εδώ 

Η ΑΤΙΘΑΣΗ. Η ΚΟΚΟ ΠΡΙΝ ΤΗ ΣΑΝΕΛ


Το πραγματικό πρόσωπο της γυναίκας μου κατέκτησε τον κόσμο με μια βελόνα στο χέρι.
Η Εντμόντ Σαρλ-Ρού, πρόεδρος σήμερα της Ακαδημίας Γκονκούρ και προσωπική φίλη της Σανέλ συνέταξε τη βιογραφία της μερικά χρόνια μετά το θάνατό της, όταν μπορούσε πια να γράψει τα πάντα χωρίς εξωραϊσμούς και αποσιωπήσεις. Το βιβλίο της θεωρείται η μόνη έγκυρη βιογραφία της Σανέλ. Το πυκνογραμμένο κείμενο της Σαρλ-Ρού που θυμίζει ιστορικό μυθιστόρημα, ακολουθεί χρονολογικά την ιλιγγιώδη άνοδο μιας γυναίκας αποφασισμένης να κατακτήσει τον κόσμο με μια βελόνα στο χέρι. Η έρευνα της βιογράφου ξεκινά από τα βάθη της γαλλικής επαρχίας, από τη Σεβέν, τον τόπο καταγωγής μιας οικογένειας γυρολόγων αποφασισμένης να επιβιώσει μέσα στις χειρότερες συνθήκες και φτάνει μέχρι τις τελευταίες στιγμές μιας ακατάβλητης, σκληρά εργαζόμενης γυναίκας που επέτρεψε στο θάνατο να έρθει μια Κυριακή, μέρα αργίας, για να μην αφήσει τη δουλειά της στη μέση.



Το κείμενο της Σαρλ-Ρού φωτίζει όλες τις αντιφάσεις τού «φαινομένου Σανέλ». Οι φωτογραφίες εικονίζουν μια κομψή μελαχρινή γυναίκα, με λιτό ταγιέρ, πέρλες κι ένα τσιγάρο στο χέρι. Πίσω όμως από αυτή την εικόνα κρύβεται το ορφανό κορίτσι που μεγάλωσε μόνο του σε κάποιο μοναστήρι, η «Κοκό» των κακόφημων επαρχιακών καμπαρέ, η «παράνομη» ερωμένη πλούσιων κυρίων, η καπελού της οδού Καμπόν, η μοδίστρα της Ντοβίλ.
Η Σανέλ εμπνεόταν από τις εργατικές στολές για να δημιουργήσει ρούχα που φορέθηκαν στα μεγαλοαστικά σαλόνια αλλά δεν αποδέχτηκε ποτέ τη δική της λαϊκή καταγωγή, απελευθέρωσε τις γυναίκες από τα –κυριολεκτικά– δεσμά του παρελθόντος (ασφυκτικοί κορσέδες, ογκώδη καπέλα, βαριά υφάσματα) αλλά φερόταν δεσποτικά στις υπαλλήλους της, ήταν πρωτοπόρα και ανατρεπτική αλλά ταυτόχρονα βαθιά συντηρητική, ήταν «αδέσμευτη» και «ατίθαση» αλλά κρυφά επιθυμούσε να «νομιμοποιηθεί» στο πλευρό ενός άντρα.


Η κόρη του γυρολόγου συναναστράφηκε πολιτικούς, επιχειρηματίες, έκπτωτους τσάρους, γόνους της αγγλικής αριστοκρατίας, παραγωγούς του Χόλιγουντ, αρχηγούς των Ες-Ες, άλλα οι πραγματικοί της φίλοι ήταν πάντα οι καλλιτέχνες. Ανάμεσά τους ο Ζαν Κοκτό, η Κολέτ, ο Μαξ Ζακόμπ, ο Πολ Μοράν, ο Ιγκόρ Στραβίνσκι, ο Σερζ Ντιαγκίλεφ, ο Πάμπλο Πικάσο. Η βιογραφία της Σανέλ ζωντανεύει σελίδες μιας άλλης εποχής. Τον καλλιτεχνικό αναβρασμό των années folles, τη γαλλική επαρχία όπως την απαθανάτισαν οι φωτογραφίες τού Εζέν Ατζέ, την ατμόσφαιρα του Μπιαρίτζ και της γαλλικής Ριβιέρας, την ταραγμένη Ευρώπη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, τότε που η Σανέλ αναμίχθηκε στην σκοτεινή «υπόθεση Modelhut» και χρειάστηκε η επέμβαση του ίδιου του Τσόρτσιλ για να γλιτώσει τη ζωή της.
Η βιογράφος τής Σανέλ δεν επιμένει σε λεπτομέρειες που είναι πια γνωστές σε όλους. Για παράδειγμα, πολλοί θυμούνται ότι το ροζ ταγιέρ που φορούσε η Τζάκι Κένεντι στο Ντάλας τη στιγμή της δολοφονίας του Προέδρου είχε την υπογραφή της Σανέλ, αλλά λίγοι γνωρίζουν πως είχε ράψει τα κοστούμια για την Αντιγόνη του Κοκτό ή πως χάρη στη δική της χορηγία ανέβηκε η Ιεροτελεστία της Άνοιξης.




Η Σανέλ έζησε την εποχή της έντονα αφήνοντας πίσω της ένα ανεξίτηλο άρωμα και το στίγμα του μοναδικού στυλ Chanel.


Στο βιβλίο της Εντμόντ Σαρλ-Ρού βασίζεται η ταινία της Αν Φοντέν Coco avant Chanel, με πρωταγωνίστρια την Οντρέ Τοτού.


Το βιβλίο ''Η ΑΤΙΘΑΣΗ. Η ΚΟΚΟ ΠΡΙΝ ΤΗ ΣΑΝΕΛ'' μπορείτε να το βρείτε εδώ