Ώ Ρωμιοσύνη, ω μάννα μου! Και ω κόρη εσύ της όμορφης,
μέσα στις όμορφες, Μητέρας! τα στερνά παιδιά σου,
για να σκεπάσουν κάποια τους ασκήμια και ντροπή,
εσέ είπαν άσκημη, ντραπήκανε για τ’ όνομά σου.
Μα πάντα εκείνο στις κορφές το μελετάνε απείραχτο
τρανά του Ολύμπου οι ραψωδοί, και τ’ άξια παλληκάρια.
Κ’ εγώ το γράφω με χρυσά στο μέτωπό σου γράμματα
και το φιλώ στα ματωμένα σου ποδάρια!
Κ. Παλαμάς