Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ


Τα πρώτα ρήγματα στα άλλοτε γερά θεμέλια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας είχαν ήδη φανεί με την πρώτη άλωση της Πόλης από τους σταυροφόρους το 1204. Οι συνεχείς δυναστικές διαμάχες και οι παράλληλες αυξανόμενες πιέσεις και προσαρτήσεις εδαφών από τους Τούρκους έχουν δυσχεράνει ανεπανόρθωτα το σχέδιο ανάκαμψης και ανασύνταξης της αυτοκρατορίας. Οι εκκλήσεις και οι απόπειρες για εξασφάλιση βοήθειας από τη Δύση αποδεικνύονται φρούδες και ανεπαρκείς. Ο Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής και ο στρατός του είναι πλέον έτοιμος για έναν πόλεμο με προδιαγεγραμμένη έκβαση. Η Νέα Ρώμη ζει τις τελευταίες της ημέρες. Η γενική έφοδος, ο θάνατος του Κωνσταντίνου, η κατάληψη της Κωνσταντινούπολης, η σφαγή και η λαφυραγώγηση, η είσοδος του Μωάμεθ και η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τέμενος θα γράψουν απλά τον επίλογο σε μια από τις πιο σκοτεινές σελίδες της ιστορίας. Σπάνια ένας μελετητής καταφέρνει να αναπλάσει μια ιστορική στιγμή με τόση αυθεντικότητα, επιστημονική επάρκεια και ψυχολογικό βάθος. Ο σερ Έντουιν Πήαρς παραδίδει ένα βιβλίο-εργαλείο στα χέρια του φιλομαθή αναγνώστη, ένα θαυμάσιο έργο που φέρνει την ιστορία του βυζαντινού πολιτισμού στον εικοστό πρώτο αιώνα.
«Επί χίλια χρόνια η Νέα Ρώμη υπήρξε για τους χριστιανούς της Ανατολής ό,τι η Πρεσβυτέρα Ρώμη για τους χριστιανούς της Δύσης και η υπερηφάνεια τους για τη σταθερότητα και την ασφάλεια της ήταν μεγάλη. Μόνο μία και μοναδική φορά στην ιστορία της είχε αλωθεί... Στα μάτια όλων των Ελληνοφώνων ήταν απαράμιλλη και υποδειγματική, η έδρα της φιλοσοφίας και κάθε είδους γνώσης των επιστημών, της αρετής και ό,τι καλύτερου υπήρχε. Τώρα όλα είχαν αλλάξει. Οι νέοι κατακτητές ήταν Ασιάτες... Η πρωτεύουσα είχε μεταβληθεί σε έρημο... Εκείνη, γράφει ο Κριτόβουλος. που είχε προηγουμένως κυβερνήσει πολλούς λαούς με τιμή, δόξα και φήμη, κυβερνάται τώρα από άλλους και έχει βυθιστεί στην φτώχια, τη χυδαιότητα, την ατίμωση και την επαίσχυντη σκλαβιά... Δυστυχώς, η ελληνική φυλή έχει βυθιστεί στο σκοτάδι της πιο σκοτεινής νύχτας και επρόκειτο να περάσουν τέσσερεις αιώνες πριν ανατείλει μια νέα ημέρα» γράφει ο Πήαρς.
Κι εδώ ο σερ Έντουιν Πήαρς, όπως και στο πρώτο του βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις μας και αφορά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204, καταγράφει με συστηματικό και συνεπή τρόπο όλες τις πληροφορίες και μαρτυρίες της εποχής, εξετάζοντας κριτικά και δίκαια την ευθύνη όλων όσοι υπήρξαν με τον ένα ή άλλο τρόπο, πρωταγωνιστές και συμμέτοχοι στην κοσμοϊστορική αυτή στιγμή της Ευρώπης. Έχοντας περάσει ένα μεγάλο μέρος του βίου του στην Κωνσταντινούπολη, είχε άμεση πρόσβαση στις πηγές και με δεδομένη την ευρυμάθεια, την οξύνοια και την πολυγλωσσία του, μας άφησε ένα ολοκληρωμένο και σφαιρικό κείμενο τονίζοντας το γεγονός, ότι η Άλωση αποτέλεσε μια σημαντική καμπή της παγκόσμιας Ιστορίας και σήμανε την εισβολή σε αυτή τη χριστιανική περιοχή μιας ξένης δύναμης με διαφορετική κουλτούρα και ηθική.
Δεν αποτελεί σχήμα λόγου ή υπερβολή ότι η παγκόσμια κριτική κατέταξε τα έργα του σερ Έντουιν Πήαρς στα σημαντικότερα της βυζαντινής ιστοριογραφίας, χαρακτηρίζοντας τα ως υψηλής σπουδής και αντικειμενικότητας έργα. Ο πολυμαθής, διεισδυτικός, κριτικός και πάνω από όλα αυστηρός και δίκαιος στην κρίση του ιστορικός σερ Έντουιν Πήαρς, αποδίδει με συνέπεια τις ευθύνες της κατάλυσης της χιλιόχρονης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, η οποία για αιώνες αποτέλεσε την ασπίδα της Ευρώπης και το σημαντικότερο κέντρο του ευρωπαϊκού πολιτισμού.


Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

Λίγες μέρες πριν από την άλωση…


Από το βιβλίο του Φώτη Κόντογλου «Το Πάρσιμο της Πόλης». Εκδ. Ακρίτας


………Στις εφτά βδομάδες, έστειλε ο σουλτάνος το γαμπρό του Ισφεντιάρογλου στο βασιλιά Κωνσταντίνο να του πη να πάψουνε τον πόλεμο και να του παραδώση την Πόλη για να μη χυθή άλλο αίμα και για να μη σκλαβωθούνε τόσος λαός. Και πως τον άφηνε να πάρη μαζί του ό, τι ήθελε και να πάγη να βασιλέψη στο Μοριά, δίχως να τον πειράξη κανένας. Ο Παλαιολόγος όμως δεν το παραδέχτηκε κι αποφάσισε να σκοτωθή. « Το δε την πόλιν σοι δούναι ουτ’ εμόν εστί, ουτ’ άλλου των κατοικούντων εν ταύτηׂ κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών».
Ο σουλτάνος, σαν γυρίσανε οι απεσταλμένοι του και του πήγανε την απόκριση του Παλαιολόγου, πως δεν παραδίνει την Πόλη, αποφάσισε με κάθε τρόπο να την πατήση.
Στις 24 Μαγιού πρόσταξε τους τελάληδες και διαλαλήσανε στο στρατόπεδο πως στις 29 θα γινότανε το μεγάλο γιουρούσι από στεριά κι από θάλασσα.
Στις 26 και στις 27 τη νύχτα, οι Τούρκοι ανάψανε τόσες φωτιές και τόσα φανάρια, και τέτοιες αγριοφωνές και βουητό έβγαιναν απ’ το στρατόπεδό τους, που οι χριστιανοί νομίσανε πως φτάξανε πια τα συντέλειά τους.
Τη Δευτέρα, στις 28 Μαγιού, ο σουλτάνος είπε και διαλαλήσανε να τοιμασθούνε οι στρατιώτες για τον μεγάλο πόλεμο, να λουστούνε εφτά φορές και να νηστέψουνε. Τους έβγαλε κ’ έναν λόγο και τους είπε πως σαν πάρουνε την Πόλη θα τους την αφήση τρεις μέρες και τρεις νύχτες, και πως θε νάνε δικά τους ό,τι βρούνε μέσα, χρυσάφι, ασήμι, φορέματα, άντρες, παιδιά και γυναίκεςׂ και πως όσοι είνε για να σκοτωθούνε, καθώς γίνεται πάντα στον πόλεμο, αυτοί δε μπορούνε να ξεφύγουνε, γιατί είνε γραμμένο από πριν απάνω στο κούτελό του, όπως λέγη ο Προφήτηςׂ και πως θα πάνε στον Παράδεισο να τρώνε και να πίνουν παντοτεινά μαζί με τον Προφήτη, και να κοιμούνται με τις πειο όμορφες γυναίκες. Οι Τούρκοι ενθουσιαστήκανε από τα λόγια του και βάλανε κάτι φωνές, που πολλές γυναίκες αποβάλανε….


Το βιβλίο ''Το πάρσιμο της Πόλης'' μπορείτε να το βρείτε εδώ

Τρίτη 17 Μαΐου 2011

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ



 
Ευχαριστούμε ιδιαίτερα όλους τους φίλους blogger για την φιλική προβολή της πρώτης μας έκδοσης , καθώς και όσους συνέβαλαν σε αυτή.

Εκδόσεις Θούλη

Σάββατο 14 Μαΐου 2011

IRA

Εγχειρίδιο εθελοντή

Εκδοτικός Οίκος: Θούλη
Μετάφραση: Παρασκευή Τσαγκαράκου, Νικόλαος Μακρής, Παναγιώτης Κλάδης
Επιμέλεια: Αθηνά Μάρκου
Χρονολογία έκδοσης: Μάιος 2011
Σελίδες: 150
ISBN 978-960-99924-0-4

Η έκδοση αυτή περιλαμβάνει δύο εγχειρίδια, τα οποία συνετάγησαν από τους επικεφαλής του IRA και διανεμήθηκαν στους εθελοντές κρυφά, αφού βέβαια ήταν παράνομα. Το ένα, του 1956, αναφέρεται με λεπτομέρειες στους κανόνες διεξαγωγής ανταρτοπόλεμου (στρατηγική και τακτικές των ανταρτών, οργάνωση, όπλα, κατασκευή και χρήση εκρηκτικών, κανόνες επίθεσης, λαϊκή υποστήριξη, άμυνα των ανταρτών, υπηρεσία πληροφοριών, σημειώσεις μάχης κ.λπ). Το άλλο, γραμμένο στο τέλος της δεκαετίας του ’70, πέρα από τις πολύ σημαντικές αναφορές στη στρατηγική του ανταρτοπόλεμου ή στις τεχνικές αντιμετώπισης της ανάκρισης των Βρετανών (της περίφημης interrogation), αποτελεί συγχρόνως και ένα πολιτικό μανιφέστο, που βάζει τέλος στις παρερμηνείες σχετικά με την ιδεολογία του IRA. Οι αρχές και οι σκοποί του κινήματος συνοπτικά είναι οι ακόλουθοι: ένοπλος εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας, εθνική ανεξαρτησία, κοινωνικό κράτος, τρόπος ζωής σύμφωνα με την ιρλανδική παράδοση, κοινωνική δικαιοσύνη, εργασία για όλους τους Ιρλανδούς στην πατρίδα τους, ο πλούτος της Ιρλανδίας στα χέρια των Ιρλανδών.

Το έργο αυτό, όμως, έχει και πρόσθετο ενδιαφέρον: οι αρχές, οι μέθοδοι, οι τακτικές, οι κανόνες προπαγάνδας δεν ενδιαφέρουν μόνο όσους εμπλέκονται σε ένοπλο αγώνα, αλλά αποτελούν και έναν εξαιρετικά σημαντικό οδηγό για σύγχρονα ιδεολογικά και πολιτικά κινήματα.




Πέμπτη 12 Μαΐου 2011

Η ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΑΝΑΤΑΡΑΧΗΣ


Με βάση τη σύνδεση που επιχειρεί ανάμεσα στα λεγόμενα "Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών" και στα επαναστατικά κινήματα των πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα, ιδίως την Οκτωβριανή Επανάσταση, ο συγγραφέας διερευνά την πιθανή σχέση αιτίου και αποτελέσματος μεταξύ τους και εξετάζει το ενδεχόμενο της ύπαρξης ενός σχεδίου κυριαρχίας εκπονημένου από μυστικές οργανώσεις και εταιρείες που τέθηκε σε εφαρμογή και του οποίου οι ρίζες ίσως πρέπει να αναζητηθούν στο παρελθόν, μέχρι και τους χρόνους της Γαλλικής Επανάστασης.


Ένα βιβλίο που προκάλεσε αυξημένο ενδιαφέρον όταν εκδόθηκε σε Αγγλία και Αμερική και του οποίου το υλικό έχει τη δυνατότητα να κρίνει ο σημερινός αναγνώστης.


Το βιβλίο ''Η ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΑΝΑΤΑΡΑΧΗΣ'' μπορείτε να το βρείτε εδώ 

Δευτέρα 9 Μαΐου 2011

ΠΕΚΙΝΟ ΣΕ ΚΩΜΑ


Δέκα χρόνια χρειάστηκε ο Μα Γιαν για να ολοκληρώσει αυτό το μνημειώδες έργο, ένα μυθιστόρημα που μιλά με τρόπο συγκλονιστικό για την εξορία, για τον αποκλεισμό. Τον Μάιο του 1989 ο Μα Γιαν ζούσε αυτοεξόριστος για πολιτικούς λόγους στο Χονγκ Κονγκ. Επέστρεψε όμως στο Πεκίνο για να λάβει μέρος στην εξέγερση των φοιτητών. Είκοσι χρόνια μετά, στο τελευταίο του μυθιστόρημα ο Μα επανέρχεται –με ακρίβεια ιστορικής μαρτυρίας– στην ανοιχτή πληγή των γεγονότων της πλατείας Τιανανμέν για να κάνει μέσω της λογοτεχνίας ό,τι πεισματικά αρνούνται αρχές και πολίτες της Κίνας: να αφήσουν την Ιστορία να μιλήσει. «Στην Κίνα η μνήμη είναι έγκλημα», λέει σε μια συνέντευξή του, και μόνος δρόμος η σιωπή και η ηθελημένη τύφλωση. Όμως «ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία» κατά τον Μίλαν Κούντερα «είναι αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη», και ο Μα Γιαν, ο «Κινέζος Κούντερα» όπως έχει χαρακτηριστεί, στο Πεκίνο σε κώμα είναι αποφασισμένος να εναντιωθεί στη λήθη. Το ακίνητο σώμα του Τάι Γουέι, πρωταγωνιστή του βιβλίου, θα γίνει το ζωντανό σύμβολο τόσο του ολοκληρωτικού καθεστώτος όσο και της απότομης εισόδου της χώρας στον πιο άγριο καπιταλισμό.


ΥΠΟΘΕΣΗ


Πεκίνο, 4 Ιουνίου 1989. O Τάι Γουέι, μεταπτυχιακός φοιτητής βιολογίας, πυροβολείται στο κεφάλι στη διάρκεια των επεισοδίων στην πλατεία Τιανανμέν. Πέφτει σε βαθύ κώμα και έκτοτε βρίσκεται ακινητοποιημένος σε ένα κρεβάτι στο διαμέρισμα της μητέρας του. Σε αντίθεση όμως με το σώμα του, το μυαλό του βρίσκεται σε πλήρη εγρήγορση. Ό,τι τον κάνει να νιώθει ακόμα ζωντανός είναι η απόλυτη ελευθερία του να ανακαλεί μνήμες από το παρελθόν. Ακολουθώντας αυτό το «ανάστροφο» μονοπάτι, γυρνάει πίσω στην παιδική του ηλικία, που συνέπεσε με τη ζοφερή περίοδο της Πολιτιστικής Επανάστασης, θυμάται τους έρωτες που τον σημάδεψαν και ανακαλεί με λεπτομέρειες την εμπλοκή του στο φοιτητικό κίνημα και την άγρια καταστολή του. Συγχρόνως όμως παρακολουθεί και ό,τι συμβαίνει στο παρόν. Από θραύσματα λόγων των φίλων που τον επισκέπτονται και της μητέρας του που τον φροντίζει, παρακολουθεί τις ραγδαίες αλλαγές στην πολιτική ζωή της χώρας του, που έχει πλέον απροκάλυπτα παραδοθεί στον καπιταλισμό. Η μητέρα του αγωνίζεται να τα βγάλει πέρα –πότε πουλώντας τα «θαυματουργά» του ούρα και πότε τον ένα του νεφρό–, ενώ το αστυνομικό καθεστώς προσπαθεί λυσσαλέα να σβήσει από τη συλλογική μνήμη τα γεγονότα της σφαγής στην πλατεία Τιανανμέν. Μέσα σε αυτό το παρανοϊκό σκηνικό, ο Τάι Γουέι, ακινητοποιημένος στο σιδερένιο του κρεβάτι, νιώθει πιο ελεύθερος από ποτέ. Άραγε ποιος πραγματικά βρίσκεται σε κώμα; Αυτός ή μια ολόκληρη χώρα γύρω του;


Το βιβλίο ''ΠΕΚΙΝΟ ΣΕ ΚΩΜΑ'' μπορείτε να το βρείτε εδώ 

Σάββατο 7 Μαΐου 2011

ΤΟ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ


Τους άνδρες τους είχαν συγκεντρώσει στα "αμελέ ταμπουρού", δηλ. τάγματα εργασίας, που στην πραγματικότητα ήτανε τάγματα θανάτου, όπου κάτω από χιόνι και βροχή ή κάτω από λιοπύρι, χωρίς νερό και φαγητό έπρεπε να σπάνε πέτρες, για να φτιάξoυν δρόμους. Πολλοί δεν αντέχουν κι αφήνουν τα κόκαλά τους άθαφτα κι άκλαφτα, άλλοι λιποτακτούν απ' όπου μπορούν, είτε από το στρατό είτε από τα τάγματα εργασίας... Το ίδιο συμβαίνει και στα χωριά και στις πόλεις, που δεν αντέχουν τον εξευτελισμό και καταφεύγουν στα βουνά αντάρτες... Οι σκοποί των ανταρτών στην αρχή ήταν η τιμωρία των Τούρκων και η προστασία των γυναικοπαίδων ... Όμως και η ζωή στα βουνά είναι τρομερά δύσκολη και γεμάτη κινδύνους, αφού δε βρίσκουν εύκολα τροφή κι ακόμη πιο δύσκολη με τα όπλα και τα πυρομαχικά. Ζουν στο ύπαιθρο σε σπηλιές, μέσα στη βροχή και στο χιόνι και με δύσκολη και επικίνδυνη τη μεταξύ τους επικοινωνία και συνεννόηση. Κι' όμως, πολλά καταφέρνουν και γράφουν λαμπρές σελίδες ηρωισμού και αυταπάρνησης τόσο στο Δυτικό Πόντο με παράδειγμα την Αμισό και την Πάφρα, όσο και στον Ανατολικό με τη Σάντα, το ηρωικό Σούλι του Πόντου. Αλλά εξίσου απάνθρωπες και φρικτές ήτανε και οι λευκές πορείες ή πορείες θανάτου. Ξεσήκωναν γέρους-γριές, ανήμπορους, γυναικόπαιδα, μέσα στο βαρύ χειμώνα της Ανατολής και τους οδηγούσαν στα βάθη με πορεία 100 και 200 χιλιομέτρων μέσα σε βροχή και σε χιόνι, χωρίς νερό, χωρίς φαγητό, χωρίς ρούχα. Έτσι, από τις κακουχίες και την εξάντληση πέθαιναν στους δρόμους. Στις πορείες θανάτου, μερικές φορές, οι γυναίκες ξέροντας τι τις περίμενε, όταν έφθαναν σε απόκρημνες πλαγιές που κάτω βούιζε το ποτάμι έπεφταν -σαν ένα άλλο Ζάλογγο ή Αραπίτσα- να πνιγούν, να σκοτωθούν, παρά να υποστούν την ατίμωση.


Το βιβλίο ''ΤΟ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ'' μπορείτε να το βρείτε εδώ 

Παρασκευή 6 Μαΐου 2011

ΧΙΟΥ ΣΕΛΓΟΥΙΝ ΜΩΜΠΕΡΛΥ


Σε επιστολή του στον Τόμας Χάρντυ, ο Πάουντ έγραφε: «Αν συμπυκνώσω, όπως στην περίπτωση της ερωτικής περιπέτειας του Μόμπερλυ, το μυθιστόρημα του Χένρυ Τζέιμς σε δύο σελίδες –έστω και χωρίς επιτυχημένο αποτέλεσμα–, έχω το δικαίωμα να δεχτώ ένα μέρος της προσοχής που θα αποσπούσαν οι 298 σελίδες που παρέλειψα». Πράγματι, το Hugh Selwyn Mauberley είναι ένα εξαιρετικά πυκνό έργο, με πιο πειθαρχημένο όμως περιεχόμενο και πιο σαφείς στόχους, κατά τη γνώμη μου, από την Έρημη χώρα. Παράλληλα, το ποίημα δείχνει φανερά την επιθυμία του Πάουντ να επαναφέρει στην ποίηση χώρους που η λυρική παράδοση του δέκατου ένατου αιώνα παραχώρησε στο μυθιστόρημα, χώρους της κοινωνικής, δημόσιας και πνευματικής ζωής, που συμπεριλαμβάνουν και την «histoire morale contemporaine» του Φλομπέρ και τις επικές φιλοδοξίες της ομηρικής ποίησης.


Η έκδοση περιλαμβάνει σπάνιο φωτογραφικό υλικό και CD στο οποίο ο Αμερικανός ποιητής διαβάζει ο ίδιος την ποιητική αυτή σύνθεση.






Η επιρροή του Πάουντ στην ποίηση του 20ου αιώνα είναι αναντίρρητα η μεγαλύτερη. Κανένας άλλος συγγραφέας δεν έχει να παρουσιάσει ανάλογο όγκο ποιητικών, μεταφραστικών και κριτικών έργων, κανένας άλλος δεν έχει αφιερώσει τόση ενέργεια στην προώθηση των τεχνών εν γένει. Και ασφαλώς, κανένας δεν αποτέλεσε το επίκεντρο τόσο φλογερών αντιπαραθέσεων, τον στόχο τόσο σφοδρών επιθέσεων. Τον λάτρεψαν και τον μίσησαν· τον ύμνησαν και τον καταδίκασαν. Πολλές φορές, ερήμην της τέχνης του.


Ο Πάουντ ανέλαβε το καθήκον να αναζωογονήσει την ποίηση με ζέση σχεδόν ιεραποστολική, με μια επιμονή που άγγιζε σχεδόν το απόλυτο. Ο Έλιοτ, ο Τζόυς, ο Χέμινγουεϋ και πολλοί άλλοι έγραψαν για την άδολη αφοσίωση του Πάουντ στην προσπάθεια να "ανανεώσει την τέχνη της γραφής", για την ανιδιοτελή ενασχόλησή του με το έργο των συγγραφέων που εκτιμούσε. Μύησε τον Γέιτς στο θέατρο ενώ, ανακάλυψε, ενθάρρυνε και βρήκε εκδότες για τον Τζόυς και τον Φροστ. Επιμελήθηκε ως γνωστόν και έδωσε την τελική μορφή στην "Έρημη χώρα" του Έλιοτ. Μαζί με τον Λιούις θεμελίωσε το κίνημα του βορτισισμού και το βραχύβιο αλλά σημαντικό περιοδικό Blast. Η λογοτεχνική ιστορία του 20ου αιώνα είναι αδιανόητη χωρίς τον Πάουντ.


Σύμφωνα με τον Γέιτς, το Χιού Σέλγουιν Μώμπερλυ είναι ένα "αριστούργημα", ενώ τα λιγότερα συνεκτικά Cantos φανερώνουν έναν νου σε σύγχυση, που δεν ήταν σε θέση να τιθασεύσει το υλικό του και να του δώσει μια ολοκληρωμένη μορφή. Κατ' άλλους, όπως ο Έλιοτ, η ποίηση του Πάουντ είναι μια πορεία αδιάσπαστης ανέλιξης, που ξεκινά από τα μικρότερα ποιήματα των πρώτων χρόνων, περνά στο μεταβατικό Μώμπερλυ, το "εκπληκτικό ποίημα", όπως το αποκαλεί ο 'Ελιοτ, και κλείνει με το "δαντικών βλέψεων" έργο των Cantos. Το αν ο Πάουντ οφείλει την περίοπτη θέση που κατέχει στην ιστορία της ποίησης αποκλειστικά , ή κυρίως, στο Χιού Σέλγουιν Μώμπερλυ είναι ζήτημα υποκειμενικής θεώρησης. Είναι σαφές όμως πως το συγκεκριμένο ποίημα έχει εξυμνηθεί τόσο από τους θαυμαστές όσο και από τους επικριτές των Cantos και κατά γενική ομολογία αντιπροσωπεύει- μαζί με την "Έρημη χώρα" του Έλιοτ- το μανιφέστο του αγγλοσαξονικού μοντερνισμού, και κατ' επέκταση, λόγω της βαρύνουσας σημασίας που είχε στην εξέλιξη της παγκόσμιας ποίησης, του μοντερνισμού γενικότερα.


 Το βιβλίο ''ΧΙΟΥ ΣΕΛΓΟΥΙΝ ΜΩΜΠΕΡΛΥ'' μπορείτε να το βρείτε εδώ 

Πέμπτη 5 Μαΐου 2011

30 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΜΠΟΜΠΥ ΣΑΝΤΣ

5 ΜΑΪΟΥ 1981 - 5 ΜΑΪΟΥ 2011




«Δεν θα με διαλύσουν, δεν θα υποκύψω, γιατί ο πόθος μου για ελευθερία, όπως και η ελευθερία του ιρλανδικού λαού, είναι βαθιά μες στην καρδιά μου. Θα ξημερώσει κάποια μέρα που ολόκληρος ο ιρλανδικός λαός θα φανερώσει αυτόν τον πόθο για ελευθερία. Και τότε θα δούμε τη σελήνη ν’ ανατέλλει»





Ο Μπόμπυ Σαντς γεννήθηκε το 1954 στο βόρειο Μπέλφαστ. Η ζωή στην γκετοποιημένη, υποβαθμισμένη γειτονιά τον παρακίνησε να δραστηριοποιηθεί από πολύ νωρίς Ο ίδιος έλεγε «ήμουν μονάχα ένα φτωχόπαιδο, που ζούσα σένα γκέτο, με διαιρεμένη πατρίδα, αλλά πάλι είναι η καταπίεση που γεννά το επαναστατικό πνεύμα της ελευθερίας. Δεν θα ησυχάσω, ώσπου να απελευθερωθεί η πατρίδα μου, ώσπου η Ιρλανδία να γίνει μια ανεξάρτητη σοσιαλιστική δημοκρατία » Στα 18 του χρόνια έγινε μέλος του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού (IRA). Στο ημερολόγιό του έγραφε: «Η ζωή μου τώρα έχει αλλάξει. Τις νύχτες κοιμάμαι υποχρεωτικά με το ένα μάτι ανοιχτό κι όταν διεξάγουμε κάποια επιχείρηση, είμαστε συνέχεια σε εγρήγορση, για να αποφύγουμε τους ελέγχους των Βρετανών. Ο κόσμος όμως είναι στο πλευρό μας. Δεν είναι μονάχα το ότι μας άνοιξαν διάπλατα τα σπίτια τους κι ότι μας βοηθούν όπως μπορούν, αλλά το ότι μας έχουν ανοίξει την καρδιά τους. Έμαθα ότι χωρίς τη συμπαράσταση του κόσμου, δεν είναι δυνατόν να επιβιώσουμε πολιτικά και τώρα ξέρω ότι τους χρωστώ τα πάντα». Τον Οκτώβριο του 1972, ο Μπόμπυ Σαντς συλλαμβάνεται για πρώτη φορά. Κατηγορείται για οπλοκατοχή (τέσσερα περίστροφα, που βρέθηκαν στο σπίτι όπου φιλοξενείτο) και καταδικάζεται σε τρία χρόνια φυλάκιση, στα μπουντρούμια του Long Kesh. Στη διάρκεια αυτών των ετών, διαβάζει όσο μπορεί περισσότερο και μαθαίνει μόνος του ιρλανδικά. Αργότερα, θα μεταδώσει όσα έμαθε στους συγκρατούμενούς του, στη διαβόητη Πτέρυγα Η.



Το 1976 αποφυλακίζεται και επιστρέφει στο Τουίνμπρουκ, του Δυτικού Μπέλφαστ, στο οποίο διαμένει η οικογένειά του, πολύ κοντά στην «υγειονομική» διαχωριστική ζώνη, που απαγορεύει την ελεύθερη διακίνηση Καθολικών και Προτεσταντών. Εκεί γίνεται ενεργό μέλος της κοινότητάς του. Ασχολείται με το Σύνδεσμο Ενοικιαστών και πείθει τα ταξί της περιοχής να μεταφέρουν κόσμο από τη μία περιοχή στην άλλη, δεδομένου ότι τα λεωφορεία δεν επαρκούσαν. Μέσα σε έξι μήνες, συλλαμβάνεται ξανά, έπειτα από βομβιστική επίθεση και ανταλλαγή πυρών. Ο Μπόμπυ τη στιγμή της έκρηξης και των γεγονότων που ακολούθησαν, βρισκόταν μέσα σ ένα αμάξι λίγο πιο κει και η Αστυνομία βρήκε πάνω του ένα ρεβόλβερ. Με αυτά τα «αποδεικτικά στοιχεία» προσάγεται σε δίκη μαζί με άλλους τρεις συντρόφους του, αφού πρώτα υποβάλλεται σε εξουθενωτική εξαήμερη ανάκριση και υφίσταται κάθε λογής βασανιστήρια. Αρνείται να απαντήσει σε οτιδήποτε άλλο, εκτός από το όνομά του, την ηλικία του και τη διεύθυνση κατοικίας του. Παραμένει υπόδικος για έντεκα μήνες και τελικά, η δίκη γίνεται το Σεπτέμβριο του 1977. Όπως και την άλλη φορά, αρνείται να αναγνωρίσει το κύρος των Δικαστικών Αρχών. Ο δικαστής παραδέχεται ότι τα «αποδεικτικά στοιχεία» είναι σαθρά, ωστόσο τον καταδικάζει μαζί με τους συντρόφους του σε δεκατέσσερα χρόνια κάθειρξη (έκαστος) για οπλοκατοχή (το ένα και μοναδικό ρεβόλβερ).


Τον μεταφέρουν στη φυλακή της οδού Κράμλιν, όπου περνά τις πρώτες 22 ημέρες ολόγυμνος και σε τέλεια απομόνωση. Έπειτα μεταφέρεται στην Πτέρυγα Η του Long Kesh, όπου μαζί με άλλους συγκρατούμενούς του ξεκινούν τη διαμαρτυρία της «κουβέρτας» (δεδομένου ότι δεν τους επιτρεπόταν να φορούν τα πολιτικά τους ρούχα, αφού δεν τους αναγνώριζαν ως ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ). Αρχίζει να αρθρογραφεί στην An Phobnacht/Republican News, σε χαρτί τουαλέτας, μιας και η γραφική ύλη απαγορεύεται δια ροπάλου. Γράφει: «Η απότομη και απόλυτη στέρηση βασικών ανθρώπινων αναγκών, όπως η άσκηση και ο καθαρός αέρας, η επαφή με άλλους ανθρώπους, το ότι δεν μπορώ να φορέσω τα ρούχα μου και δεν μπορώ να διαβάσω εφημερίδα, ν ακούσω ραδιόφωνο, να καπνίσω ένα τσιγάρο, να διαβάσω ένα βιβλίο κι άλλα πολλά, έχουν κάνει τη ζωή μου πολύ δύσκολη». Γίνεται ο βασικός εκπρόσωπος της διαμαρτυρίας και έρχεται συνεχώς σε αντιπαράθεση με το καθεστώς της φυλακής. Τον Απρίλιο του 1978, έπειτα από συστηματική κακομεταχείριση, ειδικά στις τουαλέτες και το ντους, οι κρατούμενοι αρνούνται να πλυθούν και να παραδώσουν τα δοχεία νυκτός τους. Κάνουν τις βασικές τους ανάγκες μέσα στο κελί, αφού έτσι κι αλλιώς έχουν καταστρατηγηθεί ακόμα και τα πιο βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους. Οι γυναικείες φυλακές ακολουθούν, με ανάλογη διαμαρτυρία, το Φεβρουάριο του 1980. Στις 27 Οκτωβρίου 1980, έπειτα από την κατάρρευση συνομιλιών μεταξύ των Βρετανών και του Καρδινάλιου OFiaich, επτά κρατούμενοι της Πτέρυγας Η προχωρούν σε απεργία πείνας.


Στις 19 Δεκεμβρίου 1980, ο Μπόμπυ Σαντς ανακοινώνει ότι οι κρατούμενοι δεν θα ξαναφορέσουν ρούχα φυλακής, ούτε θα υποχρεωθούν ξανά σε «κοινωνική εργασία» εντός των φυλακών. Προσφέρεται να αρχίσει πρώτος απεργία πείνας και μάλιστα, δυο εβδομάδες πριν από τους υπόλοιπους συγκρατούμενούς του, ώστε, εάν πεθάνει, ο θάνατός του να εξασφαλίσει την ικανοποίηση των αιτημάτων τους. Τις πρώτες 17 ημέρες, κρατά προσωπικό ημερολόγιο (σε χαρτί τουαλέτας και κρύβοντάς το μέσα στις κοιλότητες του σώματός του), όπου εκφράζει τις πιο ενδόμυχες σκέψεις του. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, δεν φοβόταν το θάνατο. Έβλεπε την απεργία πείνας σαν κάτι πιο σημαντικό, από απλά και μόνο την ικανοποίηση των αιτημάτων που είχαν τεθεί, και ήλπιζε ότι η έκβασή της (θετική ή αρνητική) θα προκαλούσε την πτώση της βρετανικής κυριαρχίας στην Ιρλανδία. Στις 30 Μαρτίου (31η ημέρα απεργίας πείνας), εξελέγη αντιπρόσωπος της περιοχής του στις δημοτικές εκλογές. Στις 1.15 π.μ. της 5ης Μαΐου 1981 αφήνει την τελευταία του πνοή. Είχε πει: «Φυσικά και μπορεί να δολοφονηθώ. Ωστόσο, παραμένω αυτό που ήμουν πάντα ενεργός πολίτης. Κι αυτό, κανείς δεν μπορεί να μου το στερήσει, ούτε καν οι Βρετανοί».


Ήταν μόλις 27 ετών...



ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ


«Στέκω στο κατώφλι ενός άλλου, τρεμάμενου κόσμου. Ο Θεός ας ελεήσει την ψυχή μου».


«Αγνοώ τη θέα της τροφής που μου βάζουν μπροστά στα μάτια μου καθημερινά. Πιστεύω ότι η υλική τροφή δεν είναι αρκετή για να ζήσει ο άνθρωπος για πάντα και με ξαλαφρώνει το γεγονός πως θα βρω υπέροχη τροφή εκεί πάνω, αν την αξίζω. Και μετά κολλάω στην τρομαχτική ιδέα ότι εκεί πάνω δεν τρώνε...».


«(…) Ακούω τα θαλασσοπούλια να πετούν πάνω από τη στέγη. Πόσο μοναχικό το κελί και πόσο μοναχικός ο αγώνας. Αλλά, φίλε μου, αυτός ο δρόμος είναι καλά χαραγμένος. Κι αυτός, όποιος κι αν ήταν, που τον διάβηκε πρώτος, αξίζει την ευγνωμοσύνη μας. Εγώ απλά τον ακολουθώ (…)».

Παρασκευή 6 Μαρτίου 1981

«Σε λίγες ώρες θα κλείσω τα 27 και, παράξενο, θα είναι ευτυχισμένα γενέθλια. Ίσως γιατί το πνεύμα μου είναι λεύτερο, δε βρίσκω άλλον λόγο (…)»

Κυριακή 8 Μαρτίου 1981


Η πρώτη έκδοση του Ημερολογίου
του Μπόμπυ Σαντς κυκλοφόρησε
από τις εκδόσεις Αιγαίον το 1985.
Μάλιστα είχαμε και την παγκόσμια
πρωτιά. Η ελληνική μετάφραση ήταν
η πρώτη που έγινε παγκοσμίως. Σή-
μερα, με μικρές διορθώσεις, επανερ-
χόμαστε με το Ημερολόγιο του
Ιρλανδού ήρωα στη σειρά Κείμενα-
Κειμήλια, επειδή το θεωρούμε σημα-
ντικό τεκμήριο του εθνικοαπελευθε-
ρωτικού αγώνα των Ιρλανδών, όχι
μόνο διότι ο Μπόμπυ Σαντς ήταν
ένας γνήσιος αγωνιστής της ελευ -
θερίας αλλά και για να συνεχίσουμε
τους δεσμούς των δύο λαών μας, των
δύο ευρωπαϊκών εθνικοαπελευθε-
ρωτικών κινημάτων που σημάδεψαν
τον 20ό αιώνα.
Είναι ολοφάνερα τα κοινά στοιχεία
όχι μόνο του αγώνα της ΕΟΚΑ και
του IRA αλλά και της ζωής των
Ιρλανδών και των Κυπρίων. Το ότι
έδρασαν και οι δύο με κοινό σκοπό
και εχθρό, την αποτίναξη του αγγλι-
κού ζυγού και την ένωσή τους με τις
μητέρες πατρίδες, η Κύπρος με την
Ελλάδα και η Βόρεια Ιρλανδία με το
υπόλοιπο νησί, το αποδεικνύουν οι
μάρτυρες και ήρωες των αγώνων αλ-
λά και οι αμέτρητες μαρτυρίες Ιρλαν-
δών και Κυπρίων αγωνιστών για τη
ζωή μέσα στις αγγλικές φυλακές στην
ίδια την Αγγλία. Δεν είναι τυχαίο ότι
οι εξόριστοι στην Αγγλία Κύπριοι
αγωνιστές βρήκαν συμπαραστάτες
τους αγωνιστές του IRA που επίσης
εξέτιαν τις ποινές τους στις αγγλι-
κές φυλακές. Οι δύο αγωνιζόμενοι
λαοί, προερχόμενοι στην πλειονότη-
τά τους από τα αγροτικά στρώματα
και με πλούσια και περήφανη πολι-
τιστική παράδοση, αρνούνται τα δε-
σμά της αγγλοκρατίας και γράφουν
ιστορία αντίστασης απαράμιλλου
κάλλους.
Οι Άγγλοι δεν θα μπορούσαν ποτέ
να πιστέψουν ότι Κύπριοι και Ιρλαν-
δοί θα έβρισκαν τρόπους να βρεθούν
αλληλέγγυοι. Το «διαίρει και βασί-
λευε», η διχοτόμηση, ακόμα κι αν πέ-
τυχε σήμερα, δεν κατάφερε να κάμ-
ψει την αντίσταση των δύο λαών, ού-
τε στην Κύπρο, ούτε στην Ιρλανδία,
ούτε και τότε μέσα στις αγγλικές φυ-
λακές.
Σήμερα, η Βόρεια Ιρλανδία αποτε-
λεί ένα προτεκτοράτο της Αγγλίας
και η Κύπρος στενάζει κάτω από την
τουρκική κατοχή. Οι αγώνες της
ΕΟΚΑ και του IRA δεν κατάφεραν
να φτάσουν στον τελικό τους στόχο.
Όμως, μας δείχνουν το δρόμο της
αντίστασης. Ο αγώνας των λαών μας
συνεχίζεται και ο αγώνας του Μπό-
μπυ Σαντς θα αποτελεί φάρο έμπνευ-
σης για όλους μας. Καμία αγγλική
αυτοκρατορία δεν κατάφερε να ανα-
γκάσει τον Μπόμπυ Σαντς να δια-
κόψει την απεργία πείνας όπως και
κανένας δεν μπορεί να μας αναγκά-
σει να διαγράψουμε την κατεχόμενη
πατρίδα μας. Ούτε οι Άγγλοι θα μπο-
ρέσουν ποτέ να ξεχάσουν την ταπεί-
νωση που έχουν υποστεί από τους
μικρούς λαούς των Ιρλανδών και
Ελλήνων.
Ο Μπόμπυ Σαντς, ως ένας άλλος
Αυξεντίου, θα παραμείνει μια βαθύ-
τατη πληγή στην καρδιά της Αγγλι-
κής αποικιοκρατίας.
Αλήθεια, σε τι διαφέρει ο Μπόμπυ
Σαντς από τους δικούς μας μάρτυ-
ρες;

Αλέκος Μιχαηλίδης


Το βιβλίο ''ΜΠΟΜΠΥ ΣΑΝΤΣ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ'' μπορείτε να το βρείτε εδώ

Τετάρτη 4 Μαΐου 2011

ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΚΟΦΙΝΟΥ


Πώς διώχτηκε από την Κύπρο η Ελληνική Μεραρχία
Συγγραφέας : Παπαγεωργίου, Σπύρος


Πολλά κατά καιρούς, απίθανα και αντιφατικά, ή με απλώς επιπόλαιη επαφή με την αλήθεια έχουν γραφεί και έχουν ειπωθεί για το επίμαχο θέμα των Επιχειρήσεων Κοφίνου και για τις συνέπειές τους. Ακόμα και στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής των Ελλήνων που καταρτίζει και εξετάζει τον «Φάκελο Κύπρου», όπου κανείς έπρεπε να προσέχει τι λέει και τι παρουσιάζει, κατατέθηκαν απόψεις απίστευτης ελαφρότητας. Φαίνεται πως υπάρχει -και σε ανώτατα ακόμη επίπεδα- άγνοια και παρεξήγηση, ενώ πρόκειται για θέμα μεγάλης εθνικής και ιστορική σπουδαιότητας. Αυτό το βιβλίο γράφτηκε με σκοπό να κοινοποιήσει κάποιες καίριες αλήθειες πάνω στο επίμαχο και οδυνηρό θέμα «Επιχείρηση Κοφίνου - Απομάκρυνση Μεραρχίας».


Ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου έκαμε μέχρι τώρα πάρα πολλά για να μεταδώσει τα στοιχεία εκείνα που είναι απαραίτητα για την θεμελίωση της σύγχρονης Ιστορίας μας. Σ' αυτόν τον μικρό τόμο, που προσφέρεται σα «υποφάκελος» ή «αντιφάκελος», γίνεται προσπάθεια να εξιχνιασθεί η «Επιχείρηση Κοφίνου», που τόσα στοίχισε στον Ελληνισμό. Αφορμή είναι όσα είπαν στην Βουλή των Ελλήνων (21 Φεβρουαρίου 1986) ο Πρωθυπουργός Α. Παπανδρέου και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως Κ. Μητσοτάκης, οι οποίοι φαίνεται ότι ήσαν κακώς πληροφορημένοι για τα γεγονότα. Μιλούσαν σε μια καίρια συνεδρίαση του Κοινοβουλίου και αναφέρονταν σε πρώτου μεγέθους ιστορικό θέμα, κι όμως αστόχησαν τραγικά. Είχαν υποστηρίξει ότι η επιχείρηση της Κοφίνου ήταν μια προβοκάτσια της Χούντας εν αγνοία του Μακαρίου. Τα γεγονότα όμως έχουν πείσμα και δεν συμμορφώνονται προς τις θελήσεις και τις δοξασίες μας. Οι σελίδες που ακολουθούν απαντούν στο ερώτημα τι ακριβώς ήσαν τα γεγονότα εκείνα, ποιοι τα θέλησαν και γιατί. Το κύριο σώμα του κειμένου αποτελεί αναδημοσίευση ιστορικής εργασίας που ο συγγραφέας δημοσίευσε στην εφημερίδα «Σημερινή» της Λευκωσίας (από 12.5.1986 μέχρι 26.5.1986) με τον τίτλο «Τι ήταν η Κοφίνου;».


Το βιβλίο ''ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΚΟΦΙΝΟΥ'' μπορείτε να το βρείτε εδώ

ΙΘΑΚΗ, ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ, ΤΡΟΙΑ


Ithaka Der Peloponnes Und Trosa


Συγγραφέας : Schliemann Henry


Με καθυστέρηση 140 χρόνων εκδίδεται στα ελληνικά ένα βιβλίο-αφετηρία για την τελευταία και σημαντικότατη περίοδο της ζωής ενός ιδιαίτερα προικισμένου και διάσημου "ξένου"· μια περίοδο 22 ετών εξαιρετικά παραγωγική, που μας αφορά πολύπλευρα και καθοριστικά αφού ο ξένος αυτός, ο Dr. Heinrich Schliemann, συνδέθηκε όσο ελάχιστοι με τη χώρα μας.


Η πολυκύμαντη ζωή του καθ' ημάς Ερρίκου Σλήμαν (1822-1890) περιείχε τόσο διαμετρικά αντίθετες φάσεις, ώστε τελικά να δυσκολεύεται κανείς να τις αποδώσει σε ένα και το αυτό πρόσωπο: Ως πέμπτο από τα εννέα παιδιά ενός ιερέως, γεννημένος στην κωμόπολη Neubukow του Μεκλεμβούργου, στην Κάτω Γερμανία, ταλαιπωρείται στην αρχή ως βιοπαλαιστής, χωρίς περιθώρια μόρφωσης. Όμως, στο γειτονικό Furstenberg του Βρανδεμβούργου, όπου δουλεύει σε παντοπωλείο από 14 μέχρι 19 χρονών, ακούει έναν πρώην γυμνασιόπαιδα και μαθητευόμενο μυλωνά να απαγγέλλει τους 100 πρώτους στίχους της Ιλιάδας, που κυριολεκτικά τον μαγεύουν και σφραγίζουν το πεπρωμένο του. [...]


(από τον πρόλογο του Σταύρου Σταθουλόπουλου)


Το βιβλίο ''ΙΘΑΚΗ, ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ, ΤΡΟΙΑ'' μπορείτε να το βρείτε εδώ 

Δευτέρα 2 Μαΐου 2011

ΤΟ ΣΚΥΛΙ ΤΩΝ ΜΠΑΣΚΕΡΒΙΛ


Άρθουρ Κόναν Ντόιλ
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
μετάφραση: Βάσια Τζανακάρη
διασκευή - κείμενα: Ίαν Έτζιντον
εικόνες: Ι. Ν. Τζ. Κάλμπαρντ


Σε μεγάλη ηλικία, ο Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ (1859-1930) αποκάλυψε ότι η κύρια πηγή έμπνευσής του για τον Σέρλοκ Χολμς, τον διασημότερο ντετέκτιβ όλων των εποχών, ήταν ο Τζόζεφ Μπελ, παλιός του καθηγητής στην ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου. Oι λεπτομερείς μέθοδοι εξαγωγής συμπερασμάτων και η αντικειμενική ανάλυση που εκείνος χρησιμοποιούσε ενέπνευσαν και την καριέρα του δρα Κόναν Ντόιλ ως -ανάμεσα σ’ άλλα- «οφθαλμίατρου». Ένας χειρουργός ονόματι Γουότσον, τόσο πρόσχαρος όσο αυστηρός ήταν ο Μπελ, αποτέλεσε τον οδηγό για τη δημιουργία του πιστού φίλου του Χολμς, του δρα Γουότσον.
Στο Σκυλί των Μπάσκερβιλ (1902), που γράφτηκε ακριβώς στα μισά της καριέρας του, ο Κόναν Ντόιλ ξαναζωντάνεψε τον σπουδαίο «ειδικό στο έγκλημα» και δραματοποίησε την εμμονή που από πάντα τον διακατείχε με τη μεταφυσική. Μαζί του, στο αρχαίο και φαινομενικά ακίνδυνο τοπίο των Βάλτων του Ντέβονσαϊρ είναι μια ομάδα από τζέντλεμαν της επιστήμης: εκτός από τον χρονικογράφο του, τον πιστό δρα Γουότσον, συναντούμε έναν άλλον γιατρό, τον δρα Μόρτιμερ, έναν «χομπίστα της επιστήμης» όπως λέει ο ίδιος· τον δικηγόρο Φράνκλαντ, έναν ερασιτέχνη αστρονόμο, και τον Δαρβινιστή συλλέκτη πεταλούδων Στέιπλετον, του οποίου η μανία για λογική ταξινόμηση συναγωνίζεται εκείνην του Χολμς. Αλλά αυτή είναι μόνο η μισή ιστορία. Γιατί τι μπορεί να κάνει η ορθολογική επιστήμη για να βοηθήσει τον σερ Χένρι, τον νέο κληρονόμο του Πύργου των Μπάσκερβιλ, να ξεφύγει από την προαιώνια κατάρα του σκύλου-φαντάσματος που σκότωσε τον θείο του; Γιατί οι υπηρέτες φέρονται τόσο παράξενα; Και ποια είναι η μυστηριώδης φιγούρα που είδε ο Φράνκλαντ μέσα από το τηλεσκόπιό του;


Το βιβλίο ''ΤΟ ΣΚΥΛΙ ΤΩΝ ΜΠΑΣΚΕΡΒΙΛ'' μπορείτε να το βρείτε εδώ 

Κυριακή 1 Μαΐου 2011

ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ



Ευχαριστούμε θερμά όλους τους φίλους που συμμετείχαν το Σάββατο 30-4-2011 στο σεμινάριο ΑΣΚΗΣΗ ΚΑΙ ΔΙΑΤΡΟΦΗ που έλαβε χώρα στο βιβλιοπωλείο μας.

thulebooks.gr