Φρούριο Montrouge, Γαλλία. Στρατιώτες δένουν σ’ έναν ξύλινο πάσσαλο έναν νέο άνδρα. Το εκτελεστικό απόσπασμα ετοιμάζεται. Δεν δέχεται να του δέσουν τα μάτια. Το είχε υποσχεθεί στον εαυτό του: θα προσπαθούσε να κοιτάξει τον Θάνατο κατάματα. Όπως και τον Ήλιο… Χαμογελάει. Οι στρατιώτες φαίνονται να τα ‘χουν χαμένα. Θα εκτελέσουν έναν συγγραφέα, έναν ποιητή… Η ευγενική του μορφή είναι ικανή να τους αφοπλίσει. Τους φωνάζει «Κουράγιο». Κοιτάζει ψηλά. Τον ήλιο; Ίσως τον θάνατο. Τις τελευταίες του λέξεις τις φυλάει για την πατρίδα του: «Ζήτω η Γαλλία»! Μια ριπή σφραγίζει το τέλος της σύντομης ζωής του Ρομπέρ Μπραζιγιάκ.
.jpg)
Καταδικάστηκε σε θάνατο γιατί τα «άρθρα του ήταν πιο επικίνδυνα για την Αντίσταση από ένα τάγμα της Βέρμαχτ». Αυτή ήταν η επίσημη άποψη. «Εκτελέστηκε από τους Γάλλους γιατί έδειξε στη χώρα του τον δρόμο της Νέας Ευρώπης»(Romualdi). Αυτή ήταν η αλήθεια.
Ήταν ένας χαρούμενος, γενναίος άνδρας που έδινε χρώμα στη ζωή των άλλων.
…………..
«Δεν πάω ποτέ στη λειτουργία που γίνεται στη μνήμη του. Σπάνια επισκέπτομαι τον τάφο του. Μα όλη αυτή η υπόθεση είναι για μένα, σκληρή και μαύρη σαν πέτρα. Δεν εμφανίζομαι ποτέ σε τελετές που γίνονται προς ανάμνησή του, γιατί ντρέπομαι που δεν μπορώ να προσφέρω τίποτε παρά μόνο λόγια.
Άρχισα να υποτιμώ τον εαυτό μου τη μέρα που συνειδητοποίησα ότι δεν είχα το θάρρος να σκοτώσω εκείνους που τον δολοφόνησαν».
Φρανσουά Μπρινιό
thulebooks.gr