Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΤΡΙΑ ΕΙΔΗ ΤΗΣ ΝΟΜΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ



UDER DIE DREI ARTEN RECHTSWISSENSCHAFTLICHEN DENKENS











«Η μελέτη για τα τρία είδη της νομικής σκέψης αποτελεί στην σμιτιανή εργογραφία πράγματι την ισχυρότερη ένδειξη όχι μιας καμπής, αλλά ενός διλήμματος και ενός αδιεξόδου για τον συγγραφέα της. Ο Schmitt αναζητά στη σκέψη της συγκεκριμένης τάξης, που πρωτοκαθιερώνει εδώ, μια σύνθεση εγελειανού τύπου, που υπερβαίνει τον θετικισμό ως άθροισμα των αρνητικών στοιχείων της δεοντολογίας και της αποφασιοκρατίας, αναζητά δηλαδή μια θετικότητα με νομικοπολιτική ισχύ χωρίς τυχαίες ανάλογα με τη στιγμή αποφάσεις». 

από την εισαγωγή του Χ. Παπαχαραλάμπους

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

Μπενίτο Σερένο




Ο Μπενίτο Σερένο είναι μια νουβέλα -ή ένα σύντομο μυθιστόρημα- που έγραψε ο Χέρμαν Μέλβιλ το 1855, λίγο μετά τον Μόμπυ Ντικ. Η νουβέλα επικεντρώνεται σε μια εξέγερση σκλάβων σ' ένα ισπανικό εμπορικό πλοίο το 1799 και έχει ερμηνευτεί από μερικούς κριτικούς παλαιότερα ως ρατσιστική και υπέρ του θεσμού της σκλαβιάς. 

Τα γεγονότα διαδραματίζονται το 1799 κοντά στο νησί Santa Maria, που βρίσκεται σε μικρή απόσταση από τις ακτές της Χιλής. Ο καπετάνιος Delano, από το κατάστρωμα του δικού του πλοίου, βλέπει ένα παλιό ισπανικό σκαρί, το Σαν Ντόμινικ, το οποίο φαίνεται σχεδόν ακυβέρνητο και σε κακή κατάσταση. Αποφασίζει να το προσεγγίσει μαζί με μερικούς άνδρες του για να δει τι συμβαίνει. Ανεβαίνοντας στο πλοίο, βλέπει διάφορα πράγματα που τον ξαφνιάζουν: το ακρόπρωρο είναι σκεπασμένο και μόνο στη βάση του είναι ορατή η επιγραφή "ακολούθησε τον αρχηγό σου", γραμμένη στα ισπανικά. Το πλήρωμα και οι επιβαίνοντες στο καράβι είναι κατά πλειοψηφία μαύροι, οι οποίοι φαίνονται ισότιμοι με τους λιγοστούς λευκούς. Ο καπετάνιος, ο Μπενίτο Σερένο, είναι ένας χλωμός νεαρός αριστοκράτης με κλονισμένα νεύρα, ο οποίος αδυνατεί να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και στηρίζεται αποκλειστικά στη βοήθεια του αφοσιωμένου σκλάβου του Μπάμπο. Όλοι οι επιβαίνοντες στο Σαν Ντόμινικ, συμπεριλαμβανομένου του καπετάνιου, αφηγούνται στον Delano μια περίπλοκη ιστορία με τρικυμίες και επιδημίες που χτύπησαν το καράβι και τους έχουν φέρει όλους σ' αυτή την άθλια κατάσταση. Ο Delano λοιπόν στέλνει τους άνδρες του να φέρουν προμήθειες και ο ίδιος παραμένει στο καράβι για να βοηθήσει όπως μπορεί. 

Ο πλοίαρχος Ντηλέηνο είναι άλλος ένας από τη σειρά των ηρώων του Μέλβιλ που η αθωότητα τους τούς εμποδίζει να αντιληφθούν το κακό στο οποίο εκτίθενται. 


Ο συγγραφέας ασχολείται κυρίως με τις πιο λεπτές και γι' αυτό πιο βαθιά ριζωμένες και επικίνδυνες ψεύτικες βεβαιότητες. Με κείνες που διαλύουν τον άνθρωπο και τον κάνουν να υποφέρει: τον ορθολογισμό, τον ατομικισμό, τον ψευτο-ανθρωπισμό, την αυτοδικαίωση (και τη γενικότερη πολιτιστική-επιστημονική δικαίωση που εφαρμόζει η Δύση), τον οίκτο, την ενοχή, την "πρόοδο" σαν φυσικό κι αναπόφευκτο αποτέλεσμα της "φυσικής επιλογής", όπως αυτά εκφράζονται συλλογικά μεταξύ άλλων από την κεφαλαιοκρατία (ιδίως στη φιλελεύθερη μορφή της) 


Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013

Σιβηρική αγωγή



Εκπαιδεύοντας νεαρούς εγκληματίες 


Τι σημαίνει να γεννιέσαι, να μεγαλώνεις, να ενηλικιώνεσαι σε μια γη που δεν ανήκει σε κανέναν, σε ένα μέρος που μοιάζει -αλλά δεν είναι- εξωπραγματικό; 

Αν και μόλις είκοσι εννέα χρόνων, ο Νικολάι Λίλιν έχει να διηγηθεί μια ασυνήθιστη ζωή και να μιλήσει για έναν κόσμο που δε μοιάζει με κανέναν άλλο: είναι κι αυτός ένας από τους λόγους που η "Σιβηρική αγωγή" είναι ένα βιβλίο μοναδικό. Ελάχιστοι ίσως έχουν ακούσει να γίνεται λόγος για την Υπερδνεισιερία, μια περιοχή της πρώην ΕΣΣΔ που διακήρυξε την ανεξαρτησία της το 1990, αλλά που κανένα κράτος δεν την αναγνωρίζει, γη όλων και κανενός. Έναν τόπο όπου η εγκληματικότητα ήταν τόσο διαδεδομένη, που ένας χρόνος υπηρεσίας στην αστυνομία ισοδυναμούσε με πέντε, ακριβώς όπως σε περίοδο πολέμου. 

Στη συνοικία του Κάτω Ποταμού, όπου μεγάλωσε ο συγγραφέας, ζούσαν ακολουθώντας τη σιβηρική παράδοση και τα παιδιά αποκτούσαν εμπειρία μέσα από τις συγκρούσεις με την αστυνομία ή τους ανηλίκους από άλλες συμμορίες. Αλλά η μαθητεία στο καλό και το κακό είναι για τη σιβηρική κοινότητα πολύπλοκη, γιατί τα παιδιά μαθαίνουν να ενσαρκώνουν κάτι οξύμωρο, μαθαίνουν δηλαδή να είναι "τίμιοι εγκληματίες". Κι αυτό το άλλο σχολείο, πολύ πιο σημαντικό από εκείνο του δρόμου, περνά κυρίως μέσα από τους γέρους, τους ηλικιωμένους εγκληματίες. Οι "παππούδες" μεταδίδουν στα παιδιά αξίες που μοιάζουν να έρχονται σε σύγκρουση με τις εγκληματικές: τη φιλία, την τιμιότητα, το μοίρασμα των αγαθών. Την αγάπη για τα άτομα με ειδικές ανάγκες, τα οποία ονομάζουν "αγαπημένους του Θεού". Αλλά και την κουλτούρα του τατουάζ, του δέρματος που μιλάει για τη μοίρα του καθενός. "Ο παππούς Κούσια" -γράφει ο Λίλιν- "δε με διαπαιδαγωγούσε παραδίδοντάς μου μαθήματα, αλλά μιλώντας μου, διηγούμενος τις ιστορίες του και ακούγοντας τα επιχειρήματά μου. [...] Δε μιλούσε για τη ζωή από τη θέση αυτού που παρατηρεί από ψηλά, αλλά από τη θέση ενός ανθρώπου που πατά τα πόδια του στη γη και προσπαθεί να παραμείνει σ' αυτή όσο το δυνατόν περισσότερο". Χάρη στη δύναμη της αφήγησης, μ' έναν λόγο έντονο και εκφραστικό αυτός ο απίστευτος, τραγικός και ανατριχιαστικά αληθινός κόσμος, όπου η αγριότητα και ο αλτρουισμός συνυπάρχουν, γίνεται σιγά σιγά οικείος. 

Μια εποποιία του εγκλήματος αφηγημένη από κάποιον που την έζησε, με μια δύναμη που σε αιχμαλωτίζει και δε σε αφήνει πια.


Η κινηματογραφική ταινία με πρωταγωνιστή τον Τζον Μάλκοβιτς

 

Το βιβλίο ''Σιβηρική αγωγή'' μπορείτε να το βρείτε εδώ

Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

Οι πνευματικοί μας σύντροφοι. Φίλοι και βιβλία



Οι πνευματικοί σύντροφοι της νεότητας είναι οι φίλοι και τα βιβλία. Οι φίλοι έχουν σάρκα και οστά και αλλάζουν συνεχώς. Κατά καιρούς ενθουσιαζόμαστε με διαφορετικά πράγματα και καθώς αυτός ο ενθουσιασμός αλλάζει αντικείμενα, τον μοιραζόμαστε και με διαφορετικούς φίλους. Το ίδιο κατά κάποιο τρόπο ισχύει και με τα βιβλία. Υπάρχουν φορές που ένα βιβλίο το οποίο μας είχε εντυπωσιάσει στα παιδικά μας χρόνια, όταν το ξαναδιαβάσουμε μετά από χρόνια να έχει χάσει τη ζωντάνια του και να μοιάζει μ’ ένα φτωχό απομεινάρι του βιβλίου που θυμόμαστε. Η μεγαλύτερη διαφορά ωστόσο ανάμεσα στους φίλους και τα βιβλία είναι ότι ενώ οι φίλοι αλλάζουν, τα βιβλία διατηρούν τα βασικά τους χαρακτηριστικά. Ένα βιβλίο, ακόμα και στην περίπτωση που ξεχασμένο σε μια γωνία μαζεύει σκόνη, διατηρεί με επιμονή το χαρακτήρα και τις ιδέες του.

Γιούκιο Μισίμα

Από το βιβλίο: Η ηθική των Σαμουράι στη σύγχρονη Ιαπωνία 


Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2013

Αρχαία Ρώμη - Στρατιωτική και πολιτική ιστορία


Ancient Rome: A Military and Political History 

Συγγραφέας: MacKay Christopher S. 

Το βιβλίο αυτό αποτελεί μια σύντομη αλλά περιεκτική πολιτική ιστορία της αρχαίας Ρώμης, από την ίδρυση της πόλης, κατά την Εποχή του Σιδήρου στην Ιταλία, ώς τον εκτοπισμό του τελευταίου αυτοκράτορα, το 476 μ.Χ. 

Στο βιβλίο περιγράφονται οι λόγοι που οδήγησαν τη Ρώμη στην κατάκτηση και απορρόφηση της Ιταλίας, το ανθρώπινο δυναμικό της οποίας επέτρεψε στη Ρώμη να κατακτήση τη Μεσόγειο μέσα σε διάστημα μισού αιώνα. Οι ευθύνες που ανέλαβε ο στρατός, μετά τις κατακτήσεις αυτές, υπονόμευσαν τους πολιτικούς θεσμούς της Δημοκρατίας και ο Αύγουστος κατάφερε, ανεπαίσθητα, να εγκαθιδρύσει έναν μοναρχικό τύπο διακυβέρνησης, ουσιαστικά εξασφαλίζοντας δύο αιώνες ειρήνης. Από τις νέες στρατιωτικές πιέσεις, προκλήθηκε, στη συνέχεια, μία άλλη σημαντική αλλαγή στη δομή του καθεστώτος της Ηγεμονίας, το οποίο, τελικά, υπέκυψε στη Δύση σε εισβολές. 

Στο βιβλίο συζητείται, εξάλλου, η επίδραση που δέχτηκε το Ηγεμονικό καθεστώς, από την υιοθέτηση του Χριστιανισμού ως κρατικής θρησκείας.

Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013

Οκτώβριος 1940: Η επίθεση εναντίον της Ελλάδας όπως την είδαν οι Ιταλοί



 
Στρατιωτικός ιερέας στην καρότσα ενός φορτηγού ευλογεί τους ιταλούς στρατιώτες πριν από την επίθεση


Οι ιταλικές πηγές για τον πόλεμο του ΄40 στην Αλβανία


Στην ερώτηση του Τσιάνο αν ο διοικητής του Γενικού Επιτελείου Στρατού Μπαντόλιο ήταν σύμφωνος, ο Μουσολίνι συνέχισε: «Οχι ακόμα, αλλά να πάψω να θεωρούμαι Ιταλός αν δυσκολευτεί κανείς να αντιμετωπίσει τους Ελληνες». 
Εναν μήνα αργότερα, στις 28 Νοεμβρίου, ο Ντούτσε θα συναντούσε τον Χίτλερ στη Φλωρεντία: «Φύρερ - είπε ο Ντούτσε όταν τον είδε- προελαύνουμε. Σήμερα το ξημέρωμα τα νικηφόρα στρατεύματά μας πέρασαν τα ελληνο-αλβανικά σύνορα». Και βιάστηκε να προσθέσει: «Μην ανησυχείτε. Ολα θα έχουν τελειώσει μέσα σε δεκαπέντε μέρες». Ο Χίτλερ είχε προσπαθήσει να τον συναντήσει ακριβώς για να του πει ότι «μια επίθεση στην Ελλάδα την εποχή των βροχών ήταν τεράστιο λάθος (πόσο δίκιο είχε!)» αλλά αναγκάστηκε να αποδεχτεί την κατάσταση. Στις 6 το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1940 η ιταλική επίθεση ξεκίνησε σε ένα μέτωπο μήκους 250 χλμ. Στο μεταξύ ο Τσιάνο εκμεταλλεύτηκε την απουσία του Μουσολίνι και προχώρησε σε βομβαρδισμούς του ελληνικού εδάφους συμμετέχοντας αυτοπροσώπως. «Επιτέλους ήλιος!- έγραψε στο ημερολόγιό του- ευκαιρία για έναν υπέροχο βομβαρδισμό της Θεσσαλονίκης! Στην επιστροφή δέχτηκα επίθεση από ελληνικά καταδιωκτικά. Ολα πήγαν καλά και έπεσαν δύο δικά τους...». Ο Μουσολίνι δεν ενέκρινε τη στάση του γαμπρού του: «΄Η θα κάνει τον πιλότο ή θα κάνει τον υπουργό Εξωτερικών». Το σύνολο της ιταλικής πολεμικής μηχανής διακινδύνευε από παντελή έλλειψη συντονισμού. 

Η μεραρχία «Τζούλια» παραδίνεται 



Από την 1η Νοεμβρίου κι έπειτα ξεκίνησε η ελληνική αντεπίθεση. Στη Ρώμη, όπου ήταν διάχυτη η ανησυχία για την κατάσταση, ο στρατηγός Βισκόντι Πράσκα απάντησε: «Πρόκειται για προσωρινές δυσκολίες λόγω προβλημάτων στις μεταφορές και λόγω της κακοκαιρίας». Στις 7 Νοεμβρίου, όμως, ο Πράσκα θα έστελνε τηλεγράφημα στον υπουργό Πολέμου: «Η επίθεσή μας εμποδίστηκε από εχθρική αντίσταση στοπ φρούδες ελπίδες για επίτευξη στόχου μέχρις αφίξεως άλλων μεραρχιών...». Η κατάσταση γινόταν όλο και πιο δύσκολη και στις 18 Νοεμβρίου, στο Παλάτσο Βενέτσια στη Ρώμη, ο Μουσολίνι δήλωνε μπροστά στους αρχηγούς των επαρχιακών οργανώσεων του κόμματος: «Τα δύσβατα λαγκάδια της Ηπείρου και οι λασπωμένοι δρόμοι τους δεν προσφέρονται για πολέμους-αστραπή, όπως υποστήριζαν οι αδιόρθωτοι που πολύ βολικά τοποθετούν καρφίτσες πάνω στους χάρτες...». Στις 3 Δεκεμβρίου όλος ο τομέας στο μέτωπο δέχτηκε μια βίαιη επίθεση. Ο Βερτσελίνο έγραψε στο Αρχηγείο: «Είναι καθήκον μου ως διοικητή να δηλώσω ότι οι μονάδες και οι άνδρες των μεραρχιών “Αρέτσο” και “Βενέτσια” υποχωρούν μπροστά στη μεγάλη δύναμη του εχθρού αλλά βάφουν τον δρόμο με το αίμα τους». Οι ενισχύσεις που περίμεναν όλοι δεν έφθασαν ποτέ και στις 30 Δεκεμβρίου η μεραρχία αλπινιστών «Τζούλια» παραδόθηκε. 

Οι αποτυχίες των δύο πρώτων μηνών του πολέμου χρεώθηκαν στον Μπαντόλιο. Στις 6 Δεκεμβρίου ο στρατηγός Καβαλέρο, ο οποίος αντικατέστησε τον Μπαντόλιο, μετέβη στην Αλβανία και ενημερώθηκε από τον γενικό διοικητή Σκουέρο: «Τρόφιμα μηδέν. Εξάρτυση μηδέν. Μάλλινα ρούχα μηδέν. Αμελητέες ποσότητες πυρομαχικών. Οπλα και πολυβόλα έχουν εξαντλήσει όλες τους τις δυνατότητες. Ουσιαστικά μηδέν υλικά. Υγειονομικός εξοπλισμός δεν επαρκεί». Ακολούθησαν τέσσερις μήνες με μάχες μέχρις τελικής πτώσεως στο Αργυρόκαστρο, την Κλεισούρα και το Τεπελένι, ενώ στη Ρώμη ο Μουσολίνι απογοητευμένος εν όψει μιας πιθανής πολιτικής επίλυσης θα απαντούσε: «Από το να συνθηκολογήσουμε με την Ελλάδα καλύτερα να φύγουμε όλοι μαζί για την Αλβανία και να πεθάνουμε εκεί!». Για την τελευταία επίθεση του Μαρτίου 1941, οι συγγραφείς αναφέρουν: «Η μάχη ολοκληρώθηκε στις 19 με την τελευταία ηρωική προσπάθεια μιας χούφτας ανδρών υπό τον λοχαγό Τζόρτζιο ντε Μπορμόνε Πάρμα. Ο θαρραλέος αξιωματικός έπεσε στο πεδίο της μάχης μαζί με 66 από τους 150 άνδρες του, 23 τραυματίστηκαν σοβαρά και η περιοχή περιήλθε σε ελληνικά χέρια». Ο στρατηγός Καβαλέρο παραδέχτηκε λακωνικά ότι η μάχη «έριξε σημαντικά το ηθικό των στρατευμάτων μας». 

Οι Έλληνες στα χέρια του Τζελόζο 


Ο Μουσολίνι και πάλι αποφάσισε ότι «... πριν την επέμβαση της Γερμανίας είναι απαραίτητο να σημειώσουμε κάποια σημαντική επιτυχία γιατί διαφορετικά οι Γερμανοί θα έχουν κάθε λόγο να πουν ότι οι Έλληνες υπέκυψαν εξαιτίας τους» οπότε άρχισε να μελετά δεύτερη επίθεση εναντίον της Κλεισούρας. Ο στρατηγός Γκουτσόνι τον προειδοποίησε: «Ο πόλεμος εναντίον της Ελλάδας άρχισε άσχημα. Ας ελπίσουμε πως δε θα ολοκληρωθεί με χειρότερο τρόπο. Η επίθεση εναντίον της Κλεισούρας και νότια της Κλεισούρας δεν έχει καμία πιθανότητα επιτυχίας γιατί δεν θα αιφνιδίαζε τους Ελληνες και δε θα είχε την υποστήριξη νέων δυνάμεων.

Στις 28 Απριλίου τα γερμανικά τεθωρακισμένα του Ράιχ μπήκαν στην Αθήνα. «Καθώς όμως οι Ελληνες δεν είχαν καμία πρόθεση να καταθέσουν τα όπλα και να παραδοθούν στους Ιταλούς, τους οποίους δε θεωρούσαν νικητές, αποφάσισαν να παραδοθούν στο γερμανικό τεθωρακισμένο σώμα» αναφέρουν οι συγγραφείς. Δεν ήταν σε θέση, όμως, να επιβάλουν τους όρους τους. Ο Χίτλερ, πιεσμένος από τις επίμονες εκρήξεις του Μουσολίνι, ζήτησε από τον γερμανό στρατηγό Λιστ να επαναδιαπραγματευτεί την παράδοση ώστε να υποβληθεί το έγγραφο από τους Ελληνες και στον ιταλό στρατηγό Τζελόζο. Ετσι μπόρεσε ο Ντούτσε να ισχυριστεί στο τέλος ότι η γερμανική επέμβαση «είχε απλώς επισπεύσει την ελληνική κατάρρευση που ήταν αναμενόμενη και αναπόφευκτη». Οι συγγραφείς, ωστόσο, παίρνουν αποστάσεις από αυτό το συμπέρασμα.

Με 35 έγχρωμες και 140 ασπρόμαυρες φωτογραφίες, 7 έγχρωμους χάρτες και 10 πίνακες 

Σήμερα η φθινοπωρινή ισημερία



Στην Ελλάδα θα συμβεί στις 26 Σεπτεμβρίου 

Το φθινόπωρο μπαίνει σήμερα και επισήμως με τη φθινοπωρινή ισημερία στο βόρειο ημισφαίριο. Αντίστοιχα, στο νότιο ημισφαίριο εγκαινιάζεται η άνοιξη με την εαρινή ισημερία. 

Αν και υπάρχει η πεποίθηση ότι κατά τη φθινοπωρινή ισημερία η διάρκεια της ημέρας και της νύχτας είναι ίση, στην πραγματικότητα αυτό συμβαίνει μόνο στους τόπους που βρίσκονται ακριβώς πάνω στον Ισημερινό της Γης. Σύμφωνα με τον διευθυντή του Ευγενιδείου Πλανηταρίου Διονύση Σιμόπουλο, στις περιοχές που βρίσκονται είτε πάνω είτε κάτω από τον Ισημερινό η «ίση μέρα - ίση νύχτα» συμβαίνει μερικές ημέρες πριν ή μετά την ημερομηνία της «ισημερίας». 

Έτσι, στην Αθήνα, που βρίσκεται περίπου 38 μοίρες βόρεια του Ισημερινού, η πραγματική «ίση ημέρα - ίση νύχτα» θα συμβεί στις 26 Σεπτεμβρίου. Έκτοτε, σταδιακά οι νύχτες (Ήλιος κάτω από τον ορίζοντα) θα αρχίσουν να διαρκούν περισσότερο από τις ημέρες (Ήλιος πάνω από τον ορίζοντα), έως το χειμερινό ηλιοστάσιο της 21ης Δεκεμβρίου φέτος, οπότε η διάρκεια της νύχτας θα βρεθεί στο ζενίθ της.

Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

Carl Schmitt: η έννοια του εχθρού




«[…] Εχθρός δεν είναι λοιπόν ο ανταγωνιστής ή ο αντίπαλος γενικά. Εχθρός δεν είναι επίσης ο ιδιωτικός αντίπαλος τον οποίο μισεί κανείς με αισθήματα αντιπάθειας. Εχθρός είναι μόνο μια, τουλάχιστον ενδεχομένως, δηλαδή κατά πραγματική δυνατότητα, μαχόμενη ολότητα ανθρώπων η οποία βρίσκεται αντιμέτωπη με μια άλλη ακριβώς τέτοια ολότητα. Εχθρός είναι μόνο ο δημόσιος Εχθρός, διότι καθετί το οποίο αναφέρεται σε μια τέτοια ολότητα ανθρώπων, ιδίως σε έναν ολόκληρο λαό, γίνεται έτσι δημόσιο. 

[…] Αν εκλείψει αυτή η διάκριση (εννοεί μεταξύ Φίλου κι Εχθρού, βασικές έννοιες της πολιτικής θεωρίας του Σμιτ), τότε εκλείπει η πολιτική ζωή εν γένει. Ένας λαός δεν έχει κατά κανένα τρόπο την επιλογή να αποφύγει με εξορκιστικές διακηρύξεις αυτή τη μοιραία διάκριση. Αν ένα μέρος του λαού δηλώσει ότι δεν γνωρίζει πλέον κανέναν Εχθρό, τότε, ανάλογα με την κατάσταση των πραγμάτων, θέτει εαυτόν με το μέρος των Εχθρών και τους βοηθά, αλλά έτσι δεν καταργείται η διάκριση Φίλου και Εχθρού. Αν οι πολίτες ενός κράτους δηλώσουν για τους εαυτούς τους ότι προσωπικά δεν έχουν κανέναν Εχθρό, τότε αυτό δεν έχει τίποτα να κάνει με το ζήτημα, διότι ένας ιδιώτης δεν έχει κανέναν πολιτικό Εχθρό· με τέτοιες δηλώσεις μπορεί το πολύ πολύ να θέλει να πει ότι θέτει εαυτόν εκτός της πολιτικής ενότητας, στην οποία ανήκει καθ’ ύπαρξιν, και ότι θέλει πλέον να ζήσει μόνο ως ιδιώτης. Θα ήταν περαιτέρω πλάνη να πιστέψει κανείς ότι ένας μεμονωμένος λαός θα μπορούσε διά μιας δήλωσης φιλίας προς όλο τον κόσμο ή διά ενός εθελούσιου αφοπλισμού να εξαφανίσει τη διάκριση μεταξύ Φίλου και Εχθρού. Με αυτό τον τρόπο δεν αποπολιτικοποιείται ο κόσμος και δεν μετατίθεται σε μια κατάσταση απόλυτης ηθικής, απόλυτης δικαιότητας ή απόλυτης οικονομικότητας. Αν ένας λαός φοβάται τους κόπους και τον κίνδυνο της πολιτικής του ύπαρξης, τότε θα βρεθεί ένας άλλος λαός ο οποίος θα τον απαλλάξει από αυτούς τους κόπους, αναλαμβάνοντας την «προστασία του απέναντι σε Εξωτερικούς Εχθρούς» και έτσι και την πολιτική εξουσία· ο προστάτης καθορίζει τότε τον Εχθρό, δυνάμει της αιώνιας συνάρτησης προστασίας και υποταγής. 

[…]» Από το βιβλίο του Καρλ Σμιτ, Η έννοια του Πολιτικού, εκδ. Κριτική, μετάφραση Αλίκη Λαβράνου


Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

Η ΔΕΚΑΤΗ ΤΡΙΤΗ ΦΥΛΗ




THE THIRTEENTH TRIBE - THE KHAZAR EMPIRE AND ITS HERITAGE 

Συγγραφέας: KOESTLER ARTHUR, ΚΕΣΤΛΕΡ ΑΡΘΟΥΡ 
Εκδότης: ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΗΣ 
Μετάφραση: ΣΑΡΑΦΙΑΝΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ 
Αριθμός σελίδων: 176

ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ: ΑΝΟΔΟΣ ΚΑΙ ΠΤΩΣΗ ΧΑΖΑΡΩΝ 
I. ΑΝΟΔΟΣ 
II. ΕΞΙΟΥΔΑΙΣΜΟΣ 
III. ΠΑΡΑΚΜΗ 
IV. ΠΤΩΣΗ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ: Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ 
V. ΕΞΟΔΟΣ 
VI. ΑΠΟ ΠΟΥ; 
VII. ΑΝΤΙΡΕΥΜΑΤΑ 
VIII. ΡΑΤΣΑ ΚΑΙ ΜΥΘΟΣ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΑ 
I. ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΦΟΡΑ 
II. ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΗΓΕΣ 
III. Η «ΧΑΖΑΡΙΚΗ ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ» 
IV. ΜΕΡΙΚΕΣ ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΕΙΣ - ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ Η ΔΙΑΣΠΟΡΑ ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Το βιβλίο ''Η ΔΕΚΑΤΗ ΤΡΙΤΗ ΦΥΛΗ'' μπορείτε να το βρείτε εδώ

Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2013

Η ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΗ ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΡΑΜΠΙΝΑΣ



Οι καλύτερες τεχνικές και πρακτικές για χρήση των κυνηγετικών όπλων σε συνθήκες αυτοάμυνας και εμπλοκής

Η επιχειρησιακή καραμπίνα είναι ένα εξειδικευμένο όπλο που προσφέρει στον χειριστή της σημαντικά πλεονεκτήματα σε συνθήκες αυτοάμυνας και εμπλοκής. Στις Η.Π.Α. πάντα προτιμάται από τους αστυνομικούς σε περιπτώσεις όπου ένα πιστόλι είναι ανεπαρκές και έχει παραμείνει προσιτή στους πολίτες ακόμα και σε κράτη που η νομοθεσία περί οπλοκατοχής είναι αυστηρά περιοριστική. Σε αυτόν τον εικονογραφημένο οδηγό ο Γκάμπριελ Σουάρεζ, εκπαιδευτής των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας και ειδήμων των φορητών όπλων, αναλύει βήμα προς βήμα τον πραγματικό ρόλο της καραμπίνας σε συνθήκες μάχης και επιβίωσης: 

Θέματα Ασφάλειας 
Πυρομαχικά Δύναμη 
Αναχαίτισης της Καραμπίνας 
Τύποι Καραμπινών και Χρήσιμα Εξαρτήματα 
Θέσεις Ετοιμότητας 
Γέμισμα και Διατήρηση Συνεχόμενου Πυρρός 
Άσκηση μετάβασης (αλλαγής) σε Φυσίγγιο Μονής Βολίδας (Μονόβολο) 
Αντιμετώπιση Δυσλειτουργιών 
Αντιμετώπιση Πολλών Αντιπάλων 
Η Καραμπίνα μετά το Σκοτάδι 
Τακτικές Κάλυψης και Απόκρυψης 
Βολές εν Κινήσει 
Χρήση της Καραμπίνας σε Κλειστά Πεδία 
Τακτικές Έρευνας Εσωτερικών και Εξωτερικών Χώρων 
Η Καραμπίνα σε Ειδικές Επιχειρήσεις 
Χρήση της Καραμπίνας με το ένα χέρι

Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2013

ΑΝΤΙΕΒΡΑΪΣΜΟΣ, ΑΙΤΙΑ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ




…Παντού όπου οι Εβραίοι, παύοντας να είναι ένα έθνος έτοιμο να υπερασπιστεί την ελευθερία και την ανεξαρτησία του, εγκαταστάθηκαν, αναπτύχθηκε ο αντισημιτισμός ή μάλλον ο αντι-ιουδαϊσμός […] Εάν αυτή η εχθρότητα, αυτή η απέχθεια, δεν είχαν εκδηλωθεί προς τους Εβραίους παρά μόνον σε έναν χρόνο και σε μια χώρα, θα ήταν εύκολο να επισημανθούν οι περιορισμένες αιτίες τους· όμως αυτή η φυλή, αντιθέτως, κυνηγήθηκε και μισήθηκε από όλους τους λαούς στους κόλπους των οποίων εγκαταστάθηκε… 

…Ποιες αρετές και ποιες διαστροφές του Εβραίου προκάλεσαν την καθολική εχθρότητα εναντίον του; Γιατί κακοποιήθηκε και μισήθηκε διαδοχικά από τους Αλεξανδρινούς και από τους Ρωμαίους, από τους Πέρσες κι από τους Άραβες, από τους Τούρκους και από τα χριστιανικά έθνη; Διότι, παντού, και ως τις ημέρες μας, ο Εβραίος υπήρξε ένα ακοινώνητο ον […] Επειδή ήταν απομονωτικός και ο απομονωτισμός του ήταν ταυτοχρόνως πολιτικός και θρησκευτικός, ή, για να πούμε καλύτερα, προερχόταν από την πολιτικο-θρησκευτική λατρεία του, από τον νόμο του… 

…ο Εβραίος δεν μπορούσε σε καμιά περίπτωση να δεχθεί τους νόμους των ξένων λαών και εν πάση περιπτώσει, δεν μπορούσε ούτε να διανοηθεί να τους εφαρμόσει […] Έτσι παντού όπου οι Εβραίοι εγκατέστησαν παροικίες, παντού όπου μεταφέρθηκαν, ζητούσαν όχι μόμο να τους επιτρέπουν να ασκούν τη θρησκεία τους, αλλά επίσης να μην τους υποβάλλουν στα έθιμα των λαών, στους κόλπους των οποίων είχαν κληθεί να ζήσουν και, ακόμη, να τους αφήνουν να διακυβερνώνται από τους δικούς τους νόμους…

…η πίστη στον προορισμό τους, στην εκλογή τους, ανέπτυξε στους Εβραίους μια απέραντη υπερηφάνεια/ Έφτασαν να βλέπουν τους μη-Εβραίους με περιφρόνηση και συχνά με μίσος , όταν στους θρησκευτικούς αναμιγνύονταν και πατριωτικοί λόγοι… 

…Παντού ήθελαν να παραμείνουν Εβραίοι, και παντού πετύχαιναν προνόμια που τους επέτρεπαν να συγκροτούν ένα Κράτος μέσα στο Κράτος. Χάρις σ’ αυτά τα προνόμια, σ’ αυτές τις απαλλαγές, σ’ αυτές τις εξαιρέσεις από φόρους, γρήγορα βρίσκονταν σε κατάσταση καλύτερη από των ίδιων των πολιτών των πόλεων στις οποίες ζούσαν, είχαν μεγαλύτερη ευχέρεια να συναλλάσσονται και να πλουτίζουν...

Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2013

Ιστορία της Μεσαιωνικής Ευρώπης



Από τον Μέγα Κωνσταντίνο στον Άγιο Λουδοβίκο


Ο Μεσαίωνας είναι εκείνη η χρονική περίοδος της ανθρώπινης ιστορίας που διαδέχεται την περίοδο της Αρχαιότητας και τελειώνει με την περίοδο της Αναγέννησης. Μία περίοδος που διήρκεσε περίπου 1.000 χρόνια, από την κατάλυση του Δυτικού Ρωμαϊκού κράτους (476 μ.Χ.) και το θάνατο του Ιουστινιανού Α' (565 μ.Χ.), του τελευταίου βυζαντινού αυτοκράτορα που διαπνεόταν από το όραμα της αναβίωσης της παλαιάς Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και της παγκόσμιας κυριαρχίας της, ως και την εποχή της κατάληψης της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους (1453 μ.Χ.) και την ανακάλυψη της Αμερικής (1492 μ.Χ.) από τον Κολόμβο. 



Ο R. H. C. Davis ήταν ένας από τους επιφανέστερους ιστορικούς της γενιάς του, ενώ το βιβλίο του "Ιστορία της Μεσαιωνικής Ευρώπης: Από τον Μέγα Κωνσταντίνο στον Άγιο Λουδοβίκο" θεωρείται εδώ και πενήντα χρόνια ως η πιο σαφής, έγκυρη και προσιτή εισαγωγή στη μεσαιωνική ιστορία.Η τρίτη αυτή έκδοση, αναθεωρημένη από τον R. I. Moore, απηχεί τη σημαντική πρόοδο που έχει σημειωθεί όσον αφορά τις γνώσεις μας γι’ αυτή την ιστορική περίοδο, με νέους χάρτες και επίμετρα με νεότερες ερμηνείες. Στην έρευνά του των Σκοτεινών Χρόνων, ο Davis ασχολείται με τον αντίκτυπο των βαρβαρικών εισβολών στην εκχριστιανισμένη αυτοκρατορία του Κωνσταντίνου και τη σταδιακή ανάδειξη μιας νέας κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής τάξης. Μελετώνται επίσης η Εκκλησία και ο παπισμός, η ανάδυση του Ισλάμ, η άνοδος και η πτώση της Φραγκικής Αυτοκρατορίας. Στη συνέχεια, ο Davis οδηγεί τον αναγνώστη από τη Σαξονική Αυτοκρατορία σε μια επισκόπηση της οικονομικής κατάστασης της Ευρώπης στα μέσα του 13ου αιώνα, καλύπτοντας στην πορεία την εξάπλωση του μοναχισμού, την παπική μεταρρύθμιση, τις σταυροφορίες και τη φεουδαρχική μοναρχία.


Το βιβλίο είναι ιδανικό για ακαδημαϊκή χρήση: μια περίληψη στην αρχή κάθε κεφαλαίου κατατοπίζει το μελετητή για τη θεματική του, σχεδιαγράμματα, εικονογραφήσεις και νέοι χάρτες εμπλουτίζουν τον τόμο, ενώ μια ενημερωμένη βιβλιογραφία και ένα ευρετήριο συμπληρώνουν το χρηστικό αυτό εγχειρίδιο. Ωστόσο, καθώς είναι εύληπτο και ευχάριστο στη γραφή του, είναι απόλυτα φιλικό προς τον μέσο αναγνώστη που ενδιαφέρεται για τη μελέτη αυτής της σημαντικής ιστορικής περιόδου.



Τοπία που μαγεύουν



Εκπληκτικές εικόνες από τα βρετανικά δάση







Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2013

Οι λαϊκές περί θανάτου δοξασίες και τα ταφικά έθιμα των Ελλήνων από τον Όμηρο μέχρι σήμερα


Μεταθανάτιες αντιλήψεις και τελετουργίες στον αρχαίο ελληνικό κόσμο και τα επιβιώματα τους στη χριστιανική πραγματικότητα

Συγγραφέας : Παπαδόπουλος Αθανάσιος Π.

Μολονότι το θέμα της παρούσας μελέτης είναι σύνθετο, πιστεύω ότι εξετάστηκαν συστηματικά και μέσα από αυθεντικές γραπτές αλλά και αρχαιολογικές μαρτυρίες οι σπουδαιότερες μεταθανάτιες αντιλήψεις και τα έθιμα ταφής των αρχαίων προγόνων μας, καθώς και όσα από αυτά επιβίωσαν κατά τη βυζαντινή και τη νεότερη ελληνική λαϊκή παράδοση.

Η μακρά και επίπονη αυτή επιστημονική μελέτη, στην οποία επιχειρήθηκε να γίνει συνδυασμός των γραπτών πηγών με τις υπάρχουσες αρχαιολογικές μαρτυρίες, επιβεβαίωσε τη διαχρονικότητα και την εκπληκτική ομοιομορφία των ελληνικών ταφικών εθίμων, αλλά και των αντίστοιχων λαϊκών περί θανάτου δοξασιών από τον Όμηρο μέχρι σήμερα.