Παρασκευή 29 Ιουλίου 2011

Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣΥΝΗ Η ΑΛΛΩΣ ΕΥΡΩΠΗ


Die Christenheit oder Europa


Συγγραφέας: Novalis



'Είναι κάτι το εξαιρετικά αξιοπρόσεκτο αυτή η ιστορία της μοντέρνας απιστίας και αποτελεί το κλειδί για όλα τα τερατώδη φαινόμενα των νέων καιρών.'


Αυτό που αρχικά ήταν προσωπικό μίσος κατά της καθολικής πίστης μεταβλήθηκε αργά αλλά σταθερά σε μίσος κατά της Βίβλου, κατά της χριστιανικής πίστης και τελικά κατά αυτής της ίδιας της θρησκείας. Κι ακόμη παραπέρα: το αντιθρησκευτικό μίσος επεκτάθηκε κατά τρόπο πολύ φυσικό και λογικά συνεπή σε όλα τα αντικείμενα του ενθουσιασμού, απαξίωνε ως πράγματα αιρετικά τη φαντασία και το συναίσθημα, την ηθική ευθύτητα και την αγάπη για την τέχνη, το μέλλον και το παρελθόν, μετά βίας άφησε τον άνθρωπο πρώτο στη σειρά των φυσικών όντων και μετέτρεψε την άπειρη δημιουργική μουσική του σύμπαντος σε μονότονο κροτάλισμα ενός τερατώδους νερόμυλου που τον κινεί το ρεύμα της τύχης και επιπλέει επάνω σ’αυτό -ένας σκέτος μύλος χωρίς αρχιμάστορα και χωρίς μυλωνά, ουσιαστικά, ένα perpetuum mobile, ένας μύλος που αλέθει τον ίδιο του τον εαυτό.

Η Χριστιανοσύνη ή άλλως Ευρώπη είναι ένα πολιτικό δοκίμιο του Νοβάλις γραμμένο στα 1799 υπό την άμεση επίδραση των Λόγων του Σλαϊερμάχερ για τη θρησκεία. Εκ πρώτης όψεως εμφανίζεται ως ένα ύμνος στη μεσαιωνική χριστιανοσύνη και έχει από πολλούς θεωρηθεί δείγμα μιας αντιδραστικής τάσης, που χαρακτηρίζει όχι μόνο τον Νοβάλις αλλά και τον γερμανικό ρομαντισμό γενικότερα.

Πέμπτη 28 Ιουλίου 2011

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ


Δεν είναι συνηθισμένο φαινόμενο να καταπιάνεται ένας εθνολόγος με αναλύσεις λογοτεχνικών έργων, και μάλιστα με συνθετική πρόθεση. Όμως ο Muhlmann το κάνει με επιτυχία, ερευνώντας τη λογοτεχνία ως συμπύκνωση στάσεων και αξιολογήσεων, οι οποίες εμπνέονται από το πολιτισμικό περιβάλλον και από τη συνεχή τριβή αυτού του περιβάλλοντος με άλλα. Οι εθνικές λογοτεχνίες γεννήθηκαν από την Αναγέννηση και μετά στην Ευρώπη ανταποκρινόμενες στη διαμόρφωση εθνικών χώρων με λίγο-πολύ ενιαία χαρακτηριστικά· αλλά οι χώροι αυτοί επικοινωνούσαν θετικά ή αρνητικά μεταξύ τους και έτσι διαμορφώθηκαν υπερεθνικά λογοτεχνικά είδη και λογοτεχνικές παραδόσεις. Η οικουμενική εξάπλωση του δυτικού πολιτισμού είχε παράλληλα ως συνέπεια τη διεύρυνση του περιεχομένου της δυτικής λογοτεχνίας με τις πολιτισμικές συμβολές και διαστάσεις του εξωευρωπαϊκού, ιδιαίτερα ανατολικού χώρου. Ως πολιτισμικός δείκτης, η λογοτεχνία φαίνεται έτσι να κινείται μέσα σε δύο αντιθετικά ζεύγη, αντλώντας από την κίνηση αυτή τον παλμό της: κυμαίνεται ανάμεσα στο εθνικό και στο οικουμενικό και συνάμα ανάμεσα στο οικείο και στο ξένο. Δεν είναι έτσι παράξενο ότι τάσεις για εξύμνηση της μικρής ιδιαίτερης πατρίδας ως ζεστής γνώριμης εστίας διαμορφώνονται ακριβώς σε εποχές οικουμενικών διευρύνσεων και πνευματικών περιπλανήσεων. Όπως και να χει, η ευρωπαϊκή λογοτεχνία, συναντώντας τον παγκόσμιο πολιτισμό, δεν μπορούσε να μην αναρωτηθεί για την αξία και για το νόημα του ευρωπαϊκού. Στο θαυμάσιο τούτο βιβλίο διαγράφονται με μεγάλη γνώση και εξίσου μεγάλη ευαισθησία οι ποικίλες πτυχές αυτής της συναρπαστικής προβληματικής.

Τρίτη 26 Ιουλίου 2011

ΣΥΜΒΟΛΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗΣ


Τα "Σύμβολα της Μεταμόρφωσης" του Καρλ Γιούνγκ είναι η πρώτη εκτενής ψυχοδυναμική μελέτη του και αποτελεί μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα τομή στην ιστορία της εξέλιξης του ανθρώπινου πνεύματος με το μάτι και τα εργαλεία ενός γιατρού της ψυχής με ευρύτατη κλασική παιδεία.
Ο συγγραφέας, με βάση τις φαντασιώσεις μιας νεαρής ασθενούς του, οι οποίες είχαν άφθονο μυθικό και συμβολικό περιεχόμενο, αποδεικνύει ότι στο ψυχικό νόσημα αναδύεται στη θέση της συνείδησης η αρχέγονη ψυχή και επισημαίνει ότι η ερμηνεία των συμβόλων έχει θεραπευτική αξία για την ψυχή. Ο αναγνώστης θα διαπιστώσει ότι το κείμενο περιέχει πολλές αναφορές στην αρχαία ελληνική μυθολογία και τους συμβολισμούς της, κάνοντας το βιβλίο να παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον για τον Έλληνα αναγνώστη. Ωστόσο, ο Γιουνγκ δεν περιορίζεται στην ερμηνευτική αναδρομή στην ελληνική αρχαιότητα, αλλά επεκτείνεται διαχρονικά και σ' άλλες μυθολογίες, ιερά κείμενα, έπη και λογοτεχνικά έργα, τα οποία συνδέει μεταξύ τους σε μια δραστική και αναγωγική για την ψυχή σύνθεση.

«Αν είχα αναλύσει τη Miss Miller, θα της είχα πει μερικά από αυτά που γράφονται σε τούτο το βιβλίο, με σκοπό να διαμορφώσω έτσι το συνειδητό της, ώστε να μπορέσει να κατανοήσει τα περιεχόμενα του ομαδικού ασυνειδήτου... Ψυχολογίες με αποκλειστικά περσοναλιστική κατεύθυνση είναι ανεπαρκέστατες σ αυτό τον τομέα. Όποιος λοιπόν θέλει να θεραπεύσει τέτοιου είδους διασπάσεις, πρέπει αναγκαστικά να ξέρει κάτι από την ανατομία και την ιστορία του πνεύματος που ετοιμάζεται να γιατρέψει. Χρειάζεται μια επιστήμη της ψυχής και όχι μια θεωρία γι αυτήν. Θεωρώ την επιστημονική εργασία όχι σαν αγώνα για το ποιός έχει δίκιο, αλλά σαν δουλειά αύξησης και εμβάνθυνσης της γνώσης».


Σάββατο 23 Ιουλίου 2011

ΔΙΣ ΕΙΣ ΘΑΝΑΤΟΝ ΝΙΚΟΣ ΣΑΜΨΩΝ



Νίκος Σαμψών

(16 Δεκεμβρίου 1935 - 10 Μαΐου 2001)

Το πραγματικό του όνομα ήταν Νίκος Γεωργιάδης. Ξεκίνησε ως δημοσιογράφος και εντάχθηκε στην ΕΟΚΑ. Για τη δράση του καταδικάστηκε από τους Άγγλους σε θάνατο, ποινή η οποία μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη. Μετήχθη στις φυλακές της Μ. Βρετανίας για να εκτίσει την ποινή του. Μετά την ίδρυση του κυπριακού κράτους χορηγήθηκε γενική αμνηστία και επέστρεψε στην Κύπρο, όπου συνέχισε την ένοπλη δράση κατά των Τουρκοκυπρίων.


Το 1970 εξελέγη βουλευτής στην κυπριακή Βουλή. Στη συνέχεια έγινε μέλος της οργάνωσης ΕΟΚΑ Β' υπό τον Γρίβα, επιθυμώντας πάση θυσία την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα και αντιτιθέμενος στην πολιτική του Μακάριου.

Κατά το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου του 1974 με σκοπό την ανατροπή και δολοφονία του Μακάριου και την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, ανέλαβε Πρόεδρος της Κύπρου.

Το 1976 ο Σαμψών καταδικάστηκε σε κάθειρξη 20 ετών για τη συμμετοχή του στο πραξικόπημα. Τρία χρόνια αργότερα μετέβη στη Γαλλία για ιατρική περίθαλψη, όπου και παρέμεινε ως το 1990. Στις 22 Μαρτίου1992 του απονεμήθηκε χάρη από τον τότε Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Γιώργο Βασιλείου. Μετά την αποφυλάκισή του επέστρεψε στον δημοσιογραφικό χώρο εκδίδοντας δύο εφημερίδες, τη «Μάχη» και το «Θάρρος». Πέθανε το 2001.

ΔΙΣ ΕΙΣ ΘΑΝΑΤΟΝ



ΣΕΛΙΔΕΣ : 240

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΗΣ


Υπέστη τα πάνδεινα καθώς οι Άγγλοι του έβγαζαν τα νύχια, τον έκαιαν με καυτό σίδερο ή έσβηναν τα τσιγάρα τους στο σώμα του και τον έβαζαν κάθε πρωί να λέει καλημέρα στην αγχόνη που είχαν στήσει δίπλα από το κελί του.




ΤΡΕΙΣ ΚΡΙΤΙΚΟΙ ΤΟΥ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΥ VICO HAMANN HERDER

Οι τρεις μελέτες αυτού του τόμου έχουν γραφτεί και δημοσιευτεί τα τελευταία 40 χρόνια.

Ο Giambattista Vico υποστήριξε ότι οι ανθρωπιστικές σπουδές είναι -και οφείλουν να παραμείνουν- εντελώς διαφορετικές και διακριτές από τις επιστήμες της φύσης.

Ο J.G.Herder -για πολλούς "πατέρας" του ευρωπαϊκού εθνικισμού- υπήρξε ο πρόδρομος του λαϊκισμού, του εξπρεσιονισμού, αλλά και του πλουραλισμού.

Τέλος, ο αντιορθολογιστής J.G. Hamann "άναψε τον πυρσό" του Ρομαντισμού, του βασικότερου κινήματος που προήλθε από τα εχθρικά προς τον Διαφωτισμό ρεύματα. Καθένα από τα δοκίμια του Berlin αποτελεί και μια συναρπαστική βιογραφία.

Η πολύτιμη συμβολή του επιμελητή της έκδοσης έγκειται στο ότι βοηθά τον αναγνώστη να τοποθετήσει τους τρεις κριτικούς στο ευρύτερο πλαίσιο και κλίμα των διανοητικών κινημάτων της εποχής τους.

Παρασκευή 22 Ιουλίου 2011

ΤΟ 361 ΤΑΓΜΑ ΠΕΖΙΚΟΥ ΣΤΗΝ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ


Κάποτε το σκλαβωμένο τμήμα της Κύπρου θα απελευθερωθεί συν Θεώ. Θάναι τότε υψίστη υποχρέωση της πολιτείας να ανεγείρει εκεί, στα βορειοδυτικά υψώματα του Κουτσοβέντη, τον τύμβο της νέας Θερμοπύλης, πάνω στον οποίο θα χαραχθεί σαν ελάχιστος φόρος τιμής το επίγραμμα, που έγινε διεθνώς το σύμβολο του ηρωισμού και του πνεύματος θυσίας: "Ω, ξειν αγγέλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι"...



Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011

ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ ΚΑΙ ΚΥΠΡΙΑΚΟΝ


Συγγραφέας: Σπύρος Παπαγεωργίου
Αριθμός Σελίδων: 279


Το βιβλίο του Σπ. Παπαγεωργίου «Καραμανλής και Κυπριακόν» είναι μια πρωτότυπη ιστορική σύνθεση και ένα συντριπτικό ντοκουμέντο. Με εντελώς άγνωστα ή λησμονημένα στοιχεία παρουσιάζει την προμελετημένη προδοσία του Καραμανλισμού εις βάρος της Κύπρου. Όλες οι φοβερές ύποψίες του παρελθόντος για τον αντεθνικό ρόλο του Καραμανλή και των συνεργατών του, με το βιβλίο αυτό γίνονται απρόσβλητη πραγματικότητα. Ο αναγνώστης και ο ιστορικός μπορούν να εξαγάγουν τα δικά τους επί μέρους συμπεράσματα.

Τρίτη 19 Ιουλίου 2011

ΚΥΠΡΟΣ 1954-1974 – ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΟΣ ΣΤΗΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑ

O Κώστας Χατζηαντωνίου, γνωστός στους Έλληνες αναγνώστες από τις μονογραφίες του «Θεόδωρος Πάγκαλος» και «Νικόλαος Πλαστήρας», αξιοποιεί όλα τα νέα ιστορικά στοιχεία και δεδομένα που προκύπτουν από τα αμερικανικά και βρετανικά -κυρίως- αρχεία, καθώς και τα ελληνικά και κυπριακά. Εκμεταλλευόμενος δημιουργικά, επίσης, την αποκαλυπτική αμερικανοβρετανική σύγχρονη βιβλιογραφία, συνεισφέρει πλούσια στη γνώση και την αυτογνωσία μας. Το αναλυτικό έργο του Κώστα Χατζηαντωνίου, «Κύπρος 1954-1974. Από το Έπος στην Τραγωδία», αποτελεί ένα εντυπωσιακό διάγραμμα των απανωτών λαθών και παλινδρομήσεων των ελλαδικών, κυρίως, πολιτικών ηγεσιών, που οδήγησαν από το λογικό αίτημα της «Ένωσης» της μεγαλονήσου με την Ελλάδα, στην αδιέξοδη και οδυνηρή για τον Ελληνισμό κατάσταση της κατοχής του 37% περίπου της έκτασης της Κύπρου από τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις. Με αδιάσειστα και ιστορικώς αποδεδειγμένα στοιχεία, ο συγγραφέας παρουσιάζει και αναλύει αριστουργηματικά, πώς από το μεγαλείο του Κυπριακού Αγώνα των μέσων της δεκαετίας του 1950 φτάσαμε στην επιβολή των τουρκοαμερικανικών σχεδίων στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Σχεδίων, των οποίων η ουσιαστική εφαρμογή και «ανθοφορία» συνεχίζεται... Η έκδοση εμπλουτίζεται από ελληνόγλωσση και ξενόγλωσση βιβλιογραφία, ευρετήριο κυρίων ονομάτων και στρατιωτικών μονάδων (ελληνικών - ελληνοκυπριακών και τουρκικών - τουρκοκυπριακών) καθώς και ένθετο φωτογραφικό 16σέλιδο.

Δευτέρα 11 Ιουλίου 2011

ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ! ΣΙΤΣΑ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ: ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΔΥΟ ΜΥΛΟΠΕΤΡΕΣ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΘΟΥΛΗ

Έχουμε την  μεγάλη τιμή αλλά και χαρά να σας παρουσιάσουμε τη νέα μας έκδοση. Πρόκειται για το εκπληκτικό μυθιστόρημα της Σίτσας Καραϊσκάκη «Ανάμεσα σε δυο μυλόπετρες». Η συγγραφέας αν και είναι ένα από τα φωτεινότερα πνεύματα της νεοελληνικής λογοτεχνίας και βραβευμένη, σκόπιμα αποσιωπήθηκε και διώχθηκε για τις πατριωτικές της ιδέες, αλλά στην ουσία για το θάρρος, την πίστη και το μεγάλο ταλέντο της. Η αντιμετώπισή της από τους διώκτες της είτε αυτοί ήταν το κράτος είτε το λογοτεχνικό κατεστημένο των ατάλαντων, μας φέρνει στο νου τους στίχους του μεγάλου ποιητή Έζρα Πάουντ: «..Είναι παλιά σας συνήθεια να ξεκάνετε τους καλούς συγγραφείς..». Η Σίτσα Καραϊσκάκη άντεξε…

 
Γι’ αυτήν, στο ξεκίνημά της ακόμη, ο Κωστής Παλαμάς έγραψε: «..Δεν της έφτανε το γνήσιο καθαρό πηγαίο ταλέντο της, ήθελε να ευρύνει τη γνώση της γιατί η τέχνη για να γίνει πλατειά και τέλεια πρέπει να έχει και τις γνώσεις που της χρειάζονται. Η νεαρή αυτή ποιήτρια μεταχειρίζεται τη δημοτική σαν καμιά άλλη Ελληνίδα λογοτέχνισσα..».

 
Εκδόσεις Θούλη


Συγγραφέας: Σίτσα Καραϊσκάκη
Σελίδες: 336
ISBN: 978-960-99924-1-1




Μυθιστόρημα από πολλές αλήθειες και λίγους μύθους

(Από τον πρόλογο της συγγραφέως)

Είμαστε και οι δύο πρόσφυγες.Φοιτούσαμε σ’ένα ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο.Εκεί μας πέταξε ο ανεμοστρόβιλος. Θέλαμε να σιάξουμε τη ζωή μας και να ξεχάσουμε τον πόνο μέσα στη γνώση.Εκείνη από το Μπακού της Κασπίας, εγώ από ένα νησί της Μικρασίας. Μελετούσαμε μαζύ και μιλούσαμε μαζύ. Μελετούσαμε τον Κάντ και τον Νίτσε για να δυναμώνουμε την αδύνατή μας ύπαρξη. Απαγγέλαμε τον Χέλντερλιν για να μπορούμε να κυνηγούμε ένα όνειρο. Μιλούσαμε για τη μεγάλη μας πίκρα, την καϊμένη μας πατρίδα και τους χαμένους μας ανθρώπους.



Πολύς πόνος και λίγη χαρά. Οι πληγές αιμορροούσαν ακόμα. Και μείς χώναμε τα δάχτυλα σαδιστικά μέσα σ’αυτές τις πληγές και τις κάναμε πηγάδια της θλίψης. Ήτανε αυτές μας οι ώρες κατάνυξη και μοιρολόγι για ένα σταυρωμό. Και μόνο σαν γέμιζαν τα μάτια δάκρυα σώπαινε η θλιβερή μπαλλάντα. Η γνώση που της γυρέβαμε παρηγοριά δεν έρχονταν να μας στεγνώσει τα μάτια. Και σκύβαμε τότες μηδενιστές το κεφάλι για όλα εκείνα, που μαθαίναμε σαν το μάγιστρο Φάουστ που συχνά κάναμε παρεά.



Τα χρόνια περνούσαν. Σιγά σιγά η τύχη της με είχε επηρεάσει πιότερο από τη δική μου. Ήτανε πιο τραγικη και πιο περιπετειώδικη.



Εγώ είχα ένα διαβατήριο και μια δεύτερη πατρίδα. Εκείνη είχε ένα διαβατήριο Νάνσεν και καμμιά πατρίδα. Εγώ ήμουνα διωγμένη από αλλόφυλλους εχθρούς, εκείνη απο τ’αδέρφια της.



Ήτανε πιότερο δυστυχισμένη και μόνη στον κόσμο. Έτσι στάθηκα ψυχικά πλάγι της και έπλεξα τον πόνο μου με τον δικό της. Την ακολούθησα στην τραγική της μοίρα. Πλανήθηκα μαζύ της μέσα στην απέραντη χώρα της και στοχάστηκα βαθειά τις περιπέτειές της. Έτσι έγραψα το βιβλίο τούτο το δικό της και το δικό μου, πλεγμένο σαν ένα στεφάνι από ανθούς του κήπου της ψυχής της και της δικής μου.



Γι’αυτό το ιστόρημα τούτο είναι μια μοίρα, μια ζωή και μιαν αλήθεια,βασισμένο στην περιπέτεια του ανθρώπου των τελευταίων πενήντα χρόνων, που αλέθεται σαν σπυριά σταριού ανάμεσα σε δυό μυλόπετρες.



Σ.Κ



ΣΙΤΣΑ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ

ΣΙΤΣΑ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ




Η Σίτσα Καραϊσκάκη γεννήθηκε στα Μοσχονήσια της Μικράς Ασίας, απ’ όπου έφυγε ως πρόσφυγας κατά την ήττα του 1922 και εγκαταστάθηκε στη Μυτιλήνη. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Μονάχου και συνέχισε τις σπουδές της στα Πανεπιστήμια Πράγας, Ζυρίχης, Βιέννης και Βερολίνου. Παραλλήλως έγραφε. Το πρώτο της έργο δημοσιεύθηκε το 1925 και ήταν η ποιητική συλλογή «Το ταίρι που αμάρτησε» (εκδ. Γράμματα) η οποία και έγινε δεκτή με ενθουσιασμό. Επί σειρά ετών αρθρογραφούσε στο περιοδικό «Ο Νουμάς». Συνέχισε να γράφει - ακόμη και την περίοδο που βρισκόταν στο εξωτερικό για σπουδές - μελέτες και άρθρα λογοτεχνικής και επιστημονικής φύσεως σε διάφορα περιοδικά και εφημερίδες. Ανέπτυξε έντονη δραστηριότητα σε όλη την Ευρώπη και πίστεψε στην ενότητα, κατανόηση και συνεργασία των ευρωπαϊκών εθνών, ακόμη και κατά τη δύσκολη και πολυτάραχη περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Παντρεύτηκε Γερμανό και έζησε αρκετά χρόνια στη Γερμανία. Έγραψε στα ελληνικά και γερμανικά, ποιήματα, μυθιστορήματα, διηγήματα, μελέτες, άρθρα, κοινωνιολογικές αναλύσεις. Το έργο της απέσπασε πολύ θετικές κριτικές και η ίδια έλαβε πολλές διακρίσεις και στην Ελλάδα και την Ευρώπη, όπως την πλακέττα του Γκαίτε από την Εταιρεία Γκαίτε, στη Γερμανία.
Έγραψε μεταξύ άλλων: «Το ταίρι που αμάρτησε»- ποιήματα (1925), «Το θαύμα της ζωής»- μελέτη για την εφηβική ηλικία (1932), «Das Lehrgedicht von Markos Defaraus» (1928), «Εβραίοι και Κομμουνισμός» - Κοινωνιολογική Μελέτη (1934), «Θρησκεία και υλισμός» - Κοινωνιολογική μελέτη (1935), «Ο πόλεμος εναντίον της θρησκείας» - Κοινωνιολογική μελέτη (1936), «Ψυχικό και πνευματικό δηλητήριο» - Κοινωνιολογική μελέτη (1938), «Ο γιος της καλογριάς» - βιογραφικό ρομάντσο (για τον πρόγονό της Γεώργιο Καραϊσκάκη, 1939), «Das Dritte Reich durch meine Brille» - μελέτη (1936), «Λυρικά σκίτσα από τη Λέσβο» - ποιήματα (1967), «Αφανισμένες Ατλαντίδες» - ποιήματα (1968), «Ανάμεσα σε δυο μυλόπετρες» - ιστορικό μυθιστόρημα (1969), «Μπάϋρον» - ρομαντική βιογραφία (1971), «Το σονέττο και τα σονέττα μου» - ποιήματα (1973).
Έφυγε από την ζωή στην Αθήνα στις 30 Απριλίου του 1987.

thulebooks.gr

Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011

ΣΑΡΛ ΜΠΩΝΤΛΑΙΡ - ΠΩΛ ΒΕΡΛΑΙΝ 25+6 Ποιήματα


σε Μετάφραση Κ.Γ.Καρυωτάκη


Για πολλές από τις μεταφράσεις τον Καρυωτάκη θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι τα ίδια τα πρωτότυπα ή και μια άλλη τους μορφή παραπλήσια πού προηγείται κάποτε της τελειωτικής.
Ο θαυμασμός μου γι’ αυτές είναι τόσος, πού δεν διστάζω καθόλου να υποστη-ρίξω πως ο τίτλος του ποιητή θα του άνηκε χωρίς άλλο κι αν ακόμη δεν έγραφε δικά τον ποιήματα, μα περιοριζότανε σ’ αυτές μόνο.


Τίμος Μαλάνος

Αν, οπωσδήποτε μελετήσωμε, έστω και επιπόλαια το έργο του, βλέπομε ότι την ποιητική του τέχνη τον εδίδαξαν κυρίως οι ξένοι. Οι Γάλλοι πρώτοι, οι ποιηταί της Αναγεννήσεως, οι προκλασικοί, από τον François Villon ως τον Mathurin Reigner, έπειτα οι μεταρωμαντικοί, οι συμβολισταί, από τον Jules Laforgue έως τον Laurent Tailhade, του οποίου η εξυπνότατη, φαίνεται σατιρική ποίησις μένει εντελώς άγνωστη στην Ελλάδα. Από τις πάμπολλες μεταφράσεις πού περιέχουν τα βιβλία του, κι οι οποίες άλλως τε είναι από τις άριστες ελληνικές μεταφράσεις, μεταφράσεις δημιουργικές, φαίνεται πόσον ο Καρυωτάκης εντρυφούσε στους ξένους ποιητάς και πόσο τους αφωμοίωνε.


Τέλος Άγρας


...αξίζει να πω δυο-τρία λόγια και για τις μεταφράσεις του Καρυωτάκη. Είναι όλες σχεδόν άψογες και μερικές αριστουργηματικές. Αισθάνεται κανείς ότι τις έκανε πραγματικός ποιητής και καλλιτέχνης, εντελώς κύριος των εκφραστικών του μέσων. Και αυτό είναι [ο] Καρυωτάκης. Με τη νέα του συλλογή, την καλύτερη απ’ την εποχή που εξεδόθησαν «οι Νοσταλγίες» του Ουράνη, μπαίνει, όχι μόνον στην εντελώς πρώτη σειρά των ποιητών της γενεάς μας, αλλά και στην πρώτη σειρά όλων εν γένει των σύγχρονων ελλήνων ποιητών.


Κλέων Παράσχος


Το βιβλίο ''ΣΑΡΛ ΜΠΩΝΤΛΑΙΡ - ΠΩΛ ΒΕΡΛΑΙΝ 25+6 Ποιήματα'' μπορείτε να το βρείτε εδώ 

Παρασκευή 1 Ιουλίου 2011

50 χρόνια από τον θάνατο του Louis-Ferdinand Céline


Σαν σήμερα πριν από πενήντα χρόνια πέθανε ο μεγάλος Γάλλος πεζογράφος Σελίν. Πρόκειται για έναν από τους καλύτερους παγκοσμίως λογοτέχνες που προκάλεσε "επανάσταση" στα γράμματα της Γαλλίας και όχι μόνο, με το βιβλίο του "Ταξίδι στην άκρη της νύχτας", που κυκλοφόρησε το 1932. Τότε όλοι μίλησαν για την ιδιοφυϊα του, για το νέο ύφος, για την επιτυχή και πρωτοφανή "μεταφορά" της συγκίνησης του προφορικού λόγου στον γραπτό. Όταν όμως λίγα χρόνια αργότερα εξέφρασε σφόδρα αντισημιτικές θέσεις τότε στράφηκαν εναντίον του. Τάχθηκε υπέρ μίας Ευρωπαϊκής Αναγέννησης, σε πνευματικό επίπεδο και υπέρ της ενότητας σε πολιτικό. Μετά την απελευθέρωση της Γαλλίας, διώχθηκε, εξορίστηκε, δικάστηκε, φυλακίστηκε. Ο εκδότης του, Ντενοέλ, δολοφονήθηκε. Το "έγκλημά" του Σελίν ήταν οι ιδέες του. Και φυσικά όπως και στην περίπτωση του Μπραζιγιάκ, συχνά το αληθινό κίνητρο των επικριτών του ήταν ο φθόνος για το εκπληκτικό ταλέντο του. Από το 1951 ζούσε ελεύθερος στη Γαλλία, βιώνοντας όμως τον αποκλεισμό. Ήταν ήρωας του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, εργάστηκε σαν ιατρός συχνά αφιλοκερδώς και επιδεικνύοντας αλτρουϊσμό. Η Γαλλία συνέχισε να αντιμετωπίζει με μικροψυχία τον Σελίν. Έτσι στην αρχή του 2011 ο Υπουργός Πολιτισμού Φρεντερίκ Μιττεράν υπαναχώρησε από την απόφασή του να συμπεριλάβει τον Σελίν σε κατάλογο των καλλιτεχνών που θα τιμήθούν φέτος, μετά από έντονη πίεση που ασκήθηκε από την "Ένωση Τέκνων Εκτοπισμένων Εβραίων", η οποία επίσης ζήτησε να μην κατατεθούν καν λουλούδια στο μνήμα του, κάνοντας αρκετούς να σκεφθούν πως αυτή η στάση "δικαίωνε" λόγια του Σελίν όπως τα ακόλουθα: «Οι Εβραίοι είναι τέρατα, υβρίδια, αποτυχημένοι που πρέπει να εξαφανισθούν. Ο Εβραίος ουδέποτε υπέστη καταπίεση από τον Αριο. Καταπιέστηκε μόνος».

Στο έργο του "Συνομιλίες με τον καθηγητή Υ"΄γράφει: "...θα σας το πουν όλοι οι βιβλιοπώλες, θα προτιμούσαν να κατεβάσουν τα ρολά παρά να 'χουν, ακόμα και στ' αποθέματα, το παραμικρό αντίτυπο του Ταξιδιού!κι απ' το 1932, επιβάρυνα κι άλλο τη θέση μου, έγινα, πέρα από βιαστής, προδότης, γενοκτόνος, ο χιονάνθρωπος Γέτι...ο άνθρωπος που δεν πρέπει καν να τον πιάνουμε στο στόμα μας!...ω, αλλά που μπορούμε μια χαρά να τον γδάρουμε! ίσαμε το κόκκαλο! Σιγά μην έχει και παράπονο, ο ντενεκές... δεν υπάρχει ο αχρείος! και ποτέ δεν υπήρξε!...δολοφόνησαν τον Ντενοέλ στην πλατεία του Μεγάρου των Απομάχων γιατί είχε παραεκδώσει!... ε λοιπόν, πέθανα κι εγώ μαζί!...θεωρητικά!..."

Οι εκδόσεις Θούλη δεν "κατεβάζουμε ρολά" στον Σελίν, ούτε διαχωρίζουμε τον άνθρωπο από τον καλλιτέχνη, αντίθετα τιμούμε τον Άνθρωπο Καλλιτέχνη γι' αυτό και σύντομα θα εκδώσουμε βιβλίο για τον Σελίν με ένα κείμενό του από αυτά που χαρακτηρίζονται λίβελοι....








thulebooks.gr