Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Έγραψαν για τη Σίτσα Καραϊσκάκη




Για το Ανάμεσα σε δυο μυλόπετρες

« Όσο περισσότερο βυθίζομαι μέσα στις σελίδες του “ Ανάμεσα σε δυο μυλόπετρες” τόσο περισσότερο εκτιμώ την αφηγηματική, τη συγγραφική ικανότητα της συγγραφέως. Η Σίτσα Καραϊσκάκη δίνει την ιστορική πραγματικότητα και το μύθο, αυτή την αναγκαία επέκταση και  προκάλυψη της πραγματικότητας με άνεση, με ευστροφία, με γνώση, με αλάθευτη πείρα ζωής. Κινεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Αυτό είναι, φρονώ, το σημαντικώτερο σε μια εποχή, που είναι γεμάτη βαρετά βιβλία».
                                                                                   Ι. Μ Παναγιωτόπουλος

 «Με πυρετικό ενδιαφέρον διάβασα το βιβλίο της Σίτσας Καραϊσκάκη Ανάμεσα σε δυο μυλόπετρες. Η συγγραφεύς είναι μεγάλη μαστόρισα του λόγου και της τεχνικής του. Οι ρίζες της βαστούν από τις μεγάλες αφηγηματικές “θέσεις”  ενός Μπαλζάκ και ενός Ντοστογιέφσκι».
                                                 Νέστορας Μάτσας, Λογοτέχνης-Σκηνοθέτης


«Κανένα βιβλίο δεν με αιχμαλώτισε και δεν με παρέσυρε τόσο δυνατά όπως το Ανάμεσα σε δυο μυλόπετρες. Κάθε στιγμή σταματούσα και φώναζα μόνος μου: εξαίσιο, υπέροχο, μοναδικό. Το βιβλίο αυτό σε κατακτά με μια ανείπωτη δύναμη».
                                                               Χρήστος Σολομωνίδης, Λογογράφος

« Εθαύμασα για μίαν εισέτι φοράν, διαβάζοντας το βιβλίο σας Ανάμεσα σε δυο μυλόπετρες, την συγγραφική σας δεινότητα, τον ανεξάντλητο πλούτο των γνώσεών σας και την ευγένειαν των αισθημάτων σας».
                                                             Ο Μητροπολίτης Μυτιλήνης Ιάκωβος

«Το βιβλίο Ανάμεσα σε δυο μυλόπετρες μου εκίνησε ζωηρό το ενδιαφέρον. Το διαβάζω με απληστία, γιατί του αξίζει. Η μεγάλη ειλικρίνεια της συγγραφέως κάνει πολύτιμο το βιβλίο αυτό για τον άνθρωπο της εποχής μας».
                                                                     Νίκος Μηλιώρης, Λογοτέχνης


«Το βιβλίο Ανάμεσα σε δυο μυλόπετρες μ’ άγγιξε κατάβαθα. Τι θαυμάσιες περιγραφές, τι δραματικές σκηνές, πόσο ψυχογραφικό βάθος και πόσες γνώσεις. Μια απέραντη ποίηση και  ένας μεγάλος ανθρωπισμός διατρέχει ολόκληρο το έργο»
                                                                    Αριστείδης Κλήμης, Λογοτέχνης


Απόσπασμα από το ''Ανάμεσα σε δυο μυλόπετρες''

 « Σαν σπάθη έπεσε στο κεφάλι του η είδηση, πως η Νατάλγια έφυγε για την πατρίδα του εκβιαστή της, για την καρδιά της Ανατολής, κανείς να μην τη δει, κανείς να μη ζητήσει να την πάρει, να την λεφτερώσει. Ποτέ δεν πίστευε ο Λεντζ, πως τόσο θα του κόστιζε αυτός ο χωρισμός. Χρόνια τώρα πολεμιστής, χρόνια στο μέτωπο μάτια με μάτια με το θάνατο είχε σκληρύνει την καρδιά του. Είδε να πέσουν σύντροφοί του, να ξεψυχούν στα χέρια του αγαπημένοι του φίλοι, ποτές όμως δεν ένοιωσε την καρδιά του τόσο βαριά. Τώρα που μια πνοή έσβησε τη φλόγα του ονείρου του, ενός ονείρου που άπλωσε τα φτερά του ανέλπιστα κάτω από μια κιτρινισμένη καρυδιά, μέσα σ’ ένα τοπείο ρημαγμένο από τις οβίδες για να πέσει πληγωμένο στη γη, τώρα ένοιωθε για μια στιγμή τη ζωή αυτή βαριά κι’ ανυπόφορη.
          Έπρεπε όμως να μείνει κάμποσες μέρες ακόμα σ’ αυτή τη χαλασμένη φωλιά για να πιστοποιεί σαν γιατρός που ήτανε πως τα καραβάνια των εξορίστων που περνούσαν για το Βορρά είναι ελεύθερα από τύφο.
          Πόσο βαριά του φαίνονταν η μέρα! Μολύβι… Ζήταγε πάντα μέσα στα καραβάνια των δυστυχισμένων να δει το χρυσό φως των ματιών της, μα κάθε φως ήτανε εκεί σβησμένο. Το βράδυ τράβαγε προς την καρυδιά, μα βάραινε κι’ αυτή, σαν να ‘πεφτε κι αυτή ολόκληρη με τα χοντρά της κλωνιά πάνω στ’ αστήθι του. Πλησίαζε κι’ ακουμπούσε πάνω στο γέρικο σκισμένο κορμί της. Κάποτε για μια στιγμή ένοιωθε το δικό του αίμα να τρέχει στις φλέβες του σαν αιωνόβιο ρέμα και να τον κάνει να τρέμει όπως οι χυμοί που κυκλοφορούσαν αιώνες ζωντανοί μέσα στον κορμό αυτό του δέντρου. Έβρισκε ανάμεσα σ’ αυτό και στον εαυτό του μια στενή συγγένεια.
          Κι’ όταν τη νύχτα ζήταγε τη λησμονιά στον ύπνο, γλιστρούσε η πυρή λαχτάρα του και με καμένα δάχτυλα του άναβε τα μηνίγγια και του ’κανε στάχτη την καρδιά.
          Ο Θεός να βοηθά κάθε τραχύ πολεμιστή, που τη νύχτα μοναχός, βασανίζεται μέσα στο καμίνι μιας πεινασμένης επιθυμίας, έστω κι’ αν τη φέρνει στα φτερά του ένα κατάλευκο όνειρο. Κι’ όλο παραληρούσε ο νέος γιατρός κι’ ήταν γεμάτος μετάνοια και πίκρα: Ήτανε σε δυο σκισμένη η προσωπικότητά του. Έστηνε  δικαστήριο ο στρατιώτης ο σκληρός κι’ απότομος με το άλλο του εγώ το ήσυχο κι’ ο-νειροπόλο και μάλωνε κι’ αγωνιζόνταν.
         - Γιατί τάχα να μη δώσεις στην κοπέλα να καταλάβει πως την αγαπούσες τόσο δυνατά;
Κι’ ο άλλος απαντούσε πάντα δειλά:
         - Μα μήπως το ’ξερα τότες κι’ εγώ; Μόνο ό,τι φύγει μέσα από τα χέρια μας κείνο αγαπούμε με διπλή λαχτάρα.
Κι’ ο στρατιώτης ρωτούσε τρέμοντας από λαχτάρα:
         - Γιατί δεν την άρπαξες να τη φιλήσεις ατέλειωτα και δυνατά κάτω από την καρυδιά ενώ βουτούσε ο ήλιος κι’ η φλογέρα τραγουδούσε ερωτικά;
         - Δεν ήθελα να την προσβάλω.
         - Είσαι κουτός κι’ ανόητος! Είσαι χαμένος Χορστ φον Λέντζ, στρατιώτη του ενάτου συντάγματος των Κυνηγών. Έπρεπε να την αρπάξεις λάφυρο της αγάπης σου και να φύγεις μακρυά για τ’ άγνωστο.
          Μα ο άλλος Χορστ ο τρυφερός, ο ονειροπόλος, στέναζε και ζάρωνε στη γωνιά του. Κι’ έτσι αποκοιμόνταν με βαριά την καρδιά κι’ οι δυο και μ’ ανεκπλήρωτη τη λαχτάρα.»



Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012

ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΔΕΞΙΑ


ΠΑΡΑΔΟΣΙΟΚΡΑΤΙΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ 1770-1945

Σε αντίθεση με τις πολυάριθμες μελέτες που έχουν αφιερωθεί στην αριστερά και τον φιλελευθερισμό, η ιστορία του συντηρητισμού στη νεότερη Ευρώπη μένει ένα παραμελημένο θέμα. Κι όμως, επί ενάμισι αιώνα οι συντηρητικοί διατήρησαν μια εντυπωσιακή πολιτική κυριαρχία, αντλώντας ισχυρή υποστήριξη από όλους τους τομείς της κοινωνίας: ελίτ που φοβούνταν τις δημοκρατικές εκλογές και την επιχειρηματική δραστηριότητα κληρικοί που προάσπιζαν τις εξουσίες και τα προνόμια της Εκκλησίας ενάντια στον κοσμικό φιλελευθερισμό μάζες χωρικών που εξίσωναν την πόλη με την ηθική παρακμή μικρο-επαγγελματίες που αισθάνονταν να απειλούνται από «σκοτεινές» ή ξένες δυνάμεις...

Η συνοπτική και διαυγής έρευνα του καθηγητή Βάις είναι χρήσιμη για τον ειδικό όσο και τον απλό αναγνώστη. Στο βιβλίο αποκαλύπτονται οι ιστορικές και ιδεολογικές καταβολές του σύγχρονου συντηρητισμού και ο ρόλος της αντιδραστικής διανόησης από την Γαλλική Επανάσταση μέχρι και τον 20ό αιώνα, και εξετάζεται ο ρόλος του εθνικισμού ύστερα από την μετατροπή του, από προοδευτικό κίνημα σε προμαχώνα του συντηρητισμού.


Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

Οι αναρχικοί


Το βιβλίο αυτό θα μπορούσε να είναι απλά ένα αστείο, γκροτέσκο ή έστω ιστορικά ξεπερασμένο. Το έγραψε όμως ο Τσέζαρε Λομπρόζο -για πολλούς ο ιδρυτής της εγκληματολογίας- και για αυτό είναι και επικίνδυνο.
Ο συγγραφέας προσπαθεί να πείσει, πριν από 120 χρόνια, χρησιμοποιώντας τις "σύγχρονες" μεθόδους της εποχής όπως η βιομετρία, η φρενολογία, η γραφολογία και η κληρονομικότητα, ότι όλοι οι εγκληματίες θα μπορούσαν να γίνουν και αναρχικοί ή, καλύτερα, ότι όλοι οι αναρχικοί είναι εν δυνάμει εγκληματίες.
Γι' αυτό και προτείνει δραστικά μέτρα για την αντιμετώπιση του "εσωτερικού εχθρού". Διεθνής αστυνομική συνεργασία, δημόσια διαπόμπευση των συλληφθέντων αναρχικών, επιστημονική μελέτη της κληρονομικότητας τους (δεν έχει ανακαλυφτεί ακόμη το DΝΑ), στενή συνεργασία δημοσιογράφων, κράτους και αστυνομίας σε θέματα πολιτικής βίας, ειδικά δικαστήρια χωρίς την παρουσία ενόρκων και τις αυστηρότερες ποινές που προβλέπει ο νόμος, ψυχολογικοποίηση των κινήτρων τους (παιδιά από διαλυμένες οικογένειες, ναρκομανείς) ώστε να υπάρχει αποπολιτικοποίηση των δράσεων τους, οργάνωση των νομοταγών πολιτών -με τη συνδρομή της αστυνομίας- για τη διάλυση των αναρχικών συγκεντρώσεων.


Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

Ιστορία της Αρχαίας Τέχνης

Η τέχνη των ανατολικών λαών, των Ετρούσκων, των Ελλήνων και των Ρωμαίων

Συγγραφέας: Winckelmann Johann Joachim

Ο Βίνκελμαν (1717-1768), κορυφαίος Γερμανός αρχαιολόγος και ιστορικός της τέχνης, πρωτοπόρος της κίνησης του νεοκλασικισμού στην Ευρώπη και ιδρυτής της επιστημονικής αρχαιολογίας, ήταν ο άνθρωπος που πρώτος πρόβαλε με τόσο θαυμασμό τα καλλιτεχνικά επιτεύγματα των αρχαίων Ελλήνων σε όλο τον κόσμο, υποστηρίζοντας ότι ο μόνος δρόμος για τους σύγχρονούς του καλλιτέχνες ήταν να τους μιμηθούν εάν πράγματι φιλοδοξούσαν να αφήσουν πίσω τους ανεπανάληπτα δημιουργήματα. Έγραψε και δημοσίευσε πολύ σημαντικά έργα με κορυφαίο το βιβλίο αυτό, που χαρακτηρίσθηκε ως έργο ορόσημο στο πεδίο των αρχαιογνωστικών επιστημών. Αποτελεί το θεμέλιο λίθο που καθιέρωσε την Ιστορία της Τέχνης ως ξεχωριστό κλάδο της Ιστορίας και παραμένει μέχρι σήμερα κλασικό, αφού έθεσε για πρώτη φορά τις βάσεις της εξέλιξης της τέχνης γενικά και ειδικότερα της αρχαίας τέχνης.

Στην ιστορία του ο Winckelmann θέτει όντως για πρώτη φορά τις βάσεις της εξέλιξης της τέχνης γενικά, και ειδικότερα της αρχαίας τέχνης συνδυάζοντας με επιδεξιότητα και γνώση κλιματολογικά, μυθικά, ιστορικά, θρησκευτικά, πολιτικά, κοινωνικά, αισθητικά και πολιτισμικά στοιχεία, προβαίνει στην ερμηνεία και αξιολόγηση της τέχνης των αρχαίων λαών, και ειδικότερα των Ελλήνων, με πρωτότυπο τρόπο και υποδειγματική μέθοδο.

Η παρουσίαση του έργου αυτού στη νεοελληνική γλώσσα αποτελεί, πλην των άλλων, φόρο τιμής προς τον μεγάλο γερμανό αρχαιολόγο και ιστορικό της τέχνης, που πρώτος αυτός πρόβαλε με τόσο θαυμασμό σε όλον τον κόσμο τα καλλιτεχνικά επιτεύγματα των προγόνων μας.


Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

Ψυχολογία της τρομοκρατίας


Psychology of Terrorism


Συλλογικό έργο, Larry E. Beutler, Bruce Bongar, Susan Brandon, James N. Breckenridge, Lisa M. Brown, PhD Richard Bryant, Lisa D. Butler, David Chiriboga, John A. Clizbe, Donna Cohen, Dennis D. Embry, Brian W. Flynn, Zeno Franco, Scott Gerwehr, Richard Gist, Susan Hamilton, Jennifer Housley, Kirk M. Hubbard, John Kalafat, Timothy A. Kelly, Gregory A. Leskin, Joy Kohlmaier, Brett T. Litz, κ.ά.

Εκδότης: Αρχιπέλαγος
επιμέλεια Bruce Bongar, Lisa M. Brown, Larry E. Beutler, James N. Breckenridge, Philip G. Zimbardo · μετάφραση Βεατρίκη Κάντζολα

Αριθμός σελίδων: 728

Πρόλογος ελληνικής έκδοσης: Μαίρη Μπόση, επίκουρη καθηγήτρια Πανεπιστημίου Πειραιώς στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών. Πρόλογος αγγλικής έκδοσης: Gerald P. Koocher.


Την τελευταία δεκαετία γίναμε μάρτυρες μιας δραματικής μεταβολής της φύσης και των χρήσεων της τρομοκρατίας. Τη δεκαετία του 1970, επαναλαμβανόταν συχνά ότι οι τρομοκράτες "θέλουν να έχουν μεγάλο κοινό, όχι μεγάλο αριθμό νεκρών". Σήμερα είναι ακριβέστερο να πούμε ότι οι τρομοκράτες θέλουν πολλούς νεκρούς και ακόμα περισσότερους ανθρώπους εξουδετερωμένους από το φόβο και τη θλίψη. Ένας από τους μείζονες στρατηγικούς στόχους των σύγχρονων τρομοκρατών είναι η χρήση φυσικών επιθέσεων μεγαλύτερης κλίμακας που προκαλούν άγχος και στρες στο γενικό πληθυσμό. Αυτές οι αλλαγές της στρατηγικής των τρομοκρατών έχουν δείξει ξεκάθαρα ότι χρειαζόμαστε καλύτερες ψυχολογικές και κοινωνικές απαντήσεις τόσο στην τρομοκρατία όσο και στις ανθρωπογενείς καταστροφές. 0 εξειδικευμένος κλάδος της επιστήμης της ψυχολογίας που θα χρειαζόταν για να προσφέρει κατάλληλη και αποτελεσματική θεραπεία στα θύματα ειδεχθών ενεργειών, όπως οι επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, και των μελλοντικών πιθανών τρομοκρατικών πράξεων, είναι απλώς ανύπαρκτος, συνεπώς στρατιωτικοί, γιατροί και ψυχολόγοι πρέπει να συνεργαστούν για να κατανοήσουν πληρέστερα την τρομοκρατία που είναι η αιτία μαζικών απωλειών.
Στο βιβλίο "Η ψυχολογία της τρομοκρατίας", κορυφαίοι ειδικοί, τόσο από την Αμερική όσο και από άλλες χώρες, παρουσιάζουν τα πρώτα αποτελέσματα της προσπάθειας αυτής, περιλαμβανομένων των νεότερων ευρημάτων σχετικά με τη θεραπεία των θυμάτων της τρομοκρατίας και τις κλινικές αποκρίσεις στην τρομοκρατία, παράλληλα με τις αντίστοιχες θεωρίες στις οποίες βασίζονται. Πραγματεύονται την ιστορία της τρομοκρατίας, τα είδη και τις επιδράσεις των όπλων μαζικής καταστροφής ή βίαιης αποδιοργάνωσης, το ρόλο των στρατιωτικών και κρατικών υπηρεσιών και των ομάδων εθελοντών στην ανταπόκριση στις τρομοκρατικές απειλές, τις ψυχολογικές συνέπειες της τρομοκρατίας και τη θεραπεία ειδικών πληθυσμών όπως τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι. Το βιβλίο μπορεί να αποτελέσει ιδανικό υλικό πρόσφορο τόσο για ακαδημαϊκές όσο και επαγγελματικές χρήσεις, καθώς επίσης και μια πλούσια πηγή για τους κλινικούς γιατρούς και τους ερευνητές της ψυχικής υγείας, τους παρέχοντες ιατρική περίθαλψη, τους εκπαιδευτές, τους ειδικούς της δημόσιας υγείας, τους κρατικούς υπαλλήλους, την αστυνομία και την πυροσβεστική και τις μη κερδοσκοπικές οργανώσεις που παρέχουν υπηρεσίες και διαμορφώνουν τις πολιτικές για την αντιμετώπιση των καταστάσεων έκτακτης ανάγκης.

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

IMIA ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ: Το βιβλίο περιλαμβάνει πλούσιο φωτογραφικό υλικό που καλύπτει πρόσωπα και πράγματα της εποχής, μαζί με καρέ από στιγμιότυπα που προβλήθηκαν στην τηλεόραση την περίοδο της κρίσεως. Κυριαρχεί φωτογραφικό υλικό από τις Ειδικές Δυνάμεις, τόσο της Ελλάδος όσο και της Τουρκίας.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Η ΚΡΙΣΗ
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ: ΟΣΑ ΔΕΝ ΕΞΗΓΗΘΗΚΑΝ
ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ: ΤΑΚΤΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ
Η ΚΡΙΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΣΚΟΠΙΑ
Ο ΑΠΟΗΧΟΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ
ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ
ΑΛΒΑΝΙΑ 1997: Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΑΠΟΤΥΧΙΑ
ΦΑΡΜΑΚΟΝΗΣΙ 27-4-1997: ΕΝΑ «ΑΣΗΜΑΝΤΟ» ΕΠΕΙΣΌΔΙΟ
ΟΙ ΕΙΔΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΥΠΟ ΔΙΩΓΜΟ 1975-1995: ΓΙΑΤΙ ΣΤΑ ΙΜΙΑ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΕΙΔΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ
Η Ζ΄ ΜΑΚ ΚΑΙ ΟΙ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ
ΜΥΚ: ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ ΣΤΟΝ ΑΠΟΜΟΝΩΤΙΣΜΟ
ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ ΣΤΡΑΤΟΥ: Ο ΑΔΥΝΑΜΟΣ ΚΡΙΚΟΣ
ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΕΙΔΙΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ
ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ
ΤΟ ΓΕΕΘΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΙΜΙΩΝ: ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΙΣΤΡΑΤΗΓΟ ε.α. ΕΛΕΥΘΕΡΙΟ ΣΤΑΜΑΤΗ
Ζ΄ ΜΑΚ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΣΤΙΣ ΕΙΔΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ: ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΣΤΕΛΕΧΟΣ ΤΩΝ ΕΙΔΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ
ΝΥΚΤΕΡΙΝΟ SCRABLE ΜΕ PHANTOM: ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΙΠΤΑΜΕΝΟ ΤΗΣ 337 ΜΟΙΡΑΣ ΠΑΝΤΟΣ ΚΑΙΡΟΥ


Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012

ΟΔΥΣΣΕΑΣ (επετειακή έκδοση)

ΣυγγραφέαςJoyce, James


Μετάφραση: Σωκράτης Καψάσκης
ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗΣ 1992




Ο Τζόυς άρχισε να δουλεύει τον Οδυσσέα γύρω στο 1914. Το μυθιστόρημα δημοσιεύτηκε αρχικά σε συνέχειες (Μάρτιος 1918 - Δεκέμβριος 1920) στην επιθεώρηση The Little Revue, την οποία συνδιηύθυνε ο μεγάλος ποιητής Έζρα Πάουντ, φίλος του Τζόυς και θερμός υποστηρικτής του. Παρόλα αυτά, οι περισσότεροι εκδότες της εποχής δίσταζαν να αναλάβουν την έκδοσή του σε βιβλίο, αποθαρρυμένοι από την τολμηρή γλώσσα και την ασυνήθιστη δομή του κειμένου. Τελικά, χάρη στην οξυδέρκεια και την αποφασιστικότατα της Σύλβια Μπητς, εκδότριας του οίκουShakespeare and Company και ιδιοκτήτριας του ομώνυμου παρισινού βιβλιοπωλείου, ο Οδυσσέας εκδόθηκε για πρώτη φορά σε βιβλίο στις 2 Φεβρουαρίου του 1922, ημέρα κατά την οποία ο Τζόυς συμπλήρωνε το τεσσαρακοστό έτος της ζωής του. 
Στα ελληνικά κυκλοφόρησε το 1990 από τον Κέδρο, σε εξαιρετική μετάφραση του Σωκράτη Καψάσκη, που αφιέρωσε πολλά χρόνια για να φέρει σε πέρας αυτό το επίπονο και τόσο απαιτητικό έργο.
Ο Οδυσσέας αφηγείται ένα 24ωρο στη ζωή του κεντρικού ήρωα Λεοπόλδου Μπλουμ. Εκτυλίσσεται στο Δουβλίνο, τη γενέθλια πόλη του συγγραφέα, στις 16 Ιουνίου του 1904, ημερομηνία που έκτοτε έμεινε στην ιστορία ως Bloomsday˙ πρόκειται για την ημέρα που ο Τζόυς γνώρισε τη μετέπειτα σύζυγό του, Νόρα Μπάρνακλ. 
Η δομή του βιβλίου παραπέμπει στην Οδύσσεια του Ομήρου, εξ ου και ο χωρισμός του σε 18 κεφάλαια που φέρουν τίτλους όπως Τηλεμάχεια, Κίρκη, Τα βόδια του ήλιου, Ναυσικά, Πηνελόπη κ.ο.κ.
Η δράση είναι ελάχιστη, όμως οι τεχνικές του εσωτερικού μονόλογου και της συνειδησιακής ροής (stream of consciousness) που επινοεί ο συγγραφέας για την έκθεση της αφήγησής του, του παρέχουν την δυνατότητα να σχολιάσει με ακρίβεια και με λεπτομέρειες όλο το πλέγμα των σχέσεων των προσώπων που λαμβάνουν μέρος σ' αυτό το σε μικρογραφία έπος. Ο μεσήλικας κύριος Μπλουμ, καθώς και ο νεαρός Στήβεν Ντένταλους (που παίζει τον ρόλο του ομηρικού Τηλέμαχου), ανασυνθέτουν και επανεξετάζουν μέσα στους συλλογισμούς τους όλα τα προβλήματα που θίγει και ο αρχαίος ποιητής. Το ενδιαφέρον του σύγχρονου αναγνώστη εστιάζεται τόσο στις ομοιότητες του μύθου όσο και στις διαφορές και στις ανατροπές του, οι οποίες τον βοηθούν στην εξαγωγή συμπερασμάτων κατ' αρχήν για μια σύγκριση του κόσμου μας με τον κλασικό κόσμο και δεύτερον για την ανίχνευση της ηθικής και πνευματικής πορείας του σύγχρονου κόσμου στον οποίο ζούμε.
Ο Οδυσσέας, «έργο μπροστά από την εποχή του, αλλά και από κάθε άλλη εποχή», έφερε επανάσταση στην τεχνική της αφήγησης. Ο Τζόυς δεν δίστασε να πειραματιστεί, ανά κεφάλαιο, με όλες σχεδόν τις γνωστές αφηγηματικές φόρμες και τα είδη της λογοτεχνίας (πρόζα, ποίηση, θέατρο, φάρσα, ρομάντζο κ.λπ.).


Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012

Γιώργος Σαραντάρης


Ο άνθρωπος, ο ποιητής, ο διανοούμενος: Δημοσιογραφική έρευνα για τη ζωή και το έργο του


Συγγραφέας : Παπαθανασόπουλος Γιώργος Ν.

Με το βιβλίο αυτό ο δημοσιογράφος Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλος μας καλεί σε ένα συναρπαστικό ταξίδι στη ζωή, στη σκέψη και στο έργο του μεγάλου ποιητή και σημαντικού διανοούμενου Γιώργου Σαραντάρη. Ο συγγραφέας σημειώνει ότι "δούλεψε" γι' αυτό το βιβλίο ως δημοσιογράφος, όπως εκείνος νιώθει τη δημοσιογραφία: αξιοποίησε τις πηγές του, αναζήτησε στοιχεία στην Ελλάδα και στην Ιταλία, συζήτησε με ανθρώπους που γνώρισαν τον ποιητή, επισκέφθηκε τους τόπους, όπου εκείνος έζησε και έγραψε, στοχεύοντας έτσι να τον "προσεγγίσει", όσο γινόταν περισσότερο, να "του πάρει μια συνέντευξη"...

Μέσα στις σελίδες του βιβλίου μπορεί ο αναγνώστης να διαβάσει την υπέροχη αλληλογραφία του Σαραντάρη με τον Ν. Γ. Πεντζίκη, τις ενδιαφέρουσες επιστολές προς τον Σαραντάρη της αδελφής του Πεντζίκη και ποιήτριας Ζωής Καρέλλη, καθώς και την αλληλογραφία του ποιητή, με τη μητέρα του (Cara mamma...), όπου φαίνεται η αγάπη του προς αυτήν, η οποία μένοντας μόνη στο αρχοντικό του Μονταπόνε, στην Ιταλία, στενοχωριόταν που ο γιος της δεν έβρισκε στην Αθήνα μια "κανονική" δουλειά (...). Επίσης, μέσα από ανέκδοτες ιδιόγραφες σημειώσεις του Σαραντάρη μπορεί να διαγνώσει τον θαυμασμό και την αγάπη του ποιητή προς τον Ντοστογιέφσκι, του οποίου το έργο άσκησε οπωσδήποτε επιρροή στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του, προς τον Διονύσιο Σολωμό, τον οποίο θεωρούσε ως τον μεγαλύτερο ποιητή που ανέδειξε η Ελλάδα, και προς τον Σπυρίδωνα Ζαμπέλιο, για τον οποίο έγραψε ότι ήταν ένας μεγαλοφυής ιστορικός.

"Δεν έχω γνωρίσει, θα 'θελα να το διακηρύξω, μορφή πνευματικού ανθρώπου αγνότερη από τη δική του. Άπραγος, αδέξιος, ανίκανος για οτιδήποτε πρακτικό, ζούσε με το τίποτε και δεν του χρειαζότανε τίποτε άλλο έξω από την Ποίηση. Δηλαδή το αντίθετο ακριβώς απ' αυτό που ονειρεύονται οι αστοί για τα παιδιά τους. Έτσι όμως είχε φτάσει ως το σημείο να μπορεί να υψώνει τα μεγάλα του ασθενικά μάτια ως τις Πλατωνικές Ουσίες. Η παρουσία του την εποχή εκείνη, νομίζω, ήτανε καίρια...".

(Οδυσσέας Ελύτης)


Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

Το βιβλίο του γέλιου και της λήθης


Συγγραφέας: Kundera Milan

Ο Μίρεκ που αναζητεί τα γράμματα που είχε γράψει στην παλιά ερωμένη του, προσπαθώντας να ελέγξει το παρελθόν του, η Τάμινα που αυτοεξόριστη στη Δύση επιχειρεί να σώσει την εικόνα του νεκρού άντρα της από τη λήθη, ανακαλώντας τα ονόματα που της έδινε, ο χορός του Ελυάρ στον ουρανό πάνω από την Πράγα που στέλνει στην αγχόνη τους πολιτικούς της αντιπάλους, ο Κούντερα που γράφει με ψευδώνυμο ωροσκόπια για να επιζήσει, είναι μερικές από τις διαφορετικές ιστορίες που διασταυρώνονται σ' αυτό το "μυθιστόρημα για το γέλιο και τη λήθη, για τη λήθη και την Πράγα, για την Πράγα και τους αγγέλους".

"Όταν τελείωσα το Βαλς του αποχαιρετισμού, αρχές της δεκαετίας του '70, θεώρησα πως είχε ολοκληρωθεί η συγγραφική μου σταδιοδρομία. Ήταν η περίοδος της ρωσικής κατοχής και η γυναίκα μου κι εγώ είχαμε άλλες έγνοιες. Ξανάρχισα πια να γράφω ένα χρόνο μετά την άφιξή μας στη Γαλλία (και χάρη στη Γαλλία), έπειτα από εξάχρονη πλήρη διακοπή" γράφει ο Μίλαν Κούντερα στις Προδομένες διαθήκες για τη γέννηση του Βιβλίου του γέλιου και της λήθης.

1968, εισβολή των ρωσικών τανκς στην τότε Τσεχοσλοβακία, 1975, ο Κούντερα, που του απαγορεύεται να εκδίδει το έργο του αλλά και να εργάζεται, αυτοεξορίζεται στη Γαλλία, 1978 κυκλοφορεί το "Βιβλίο του γέλιου και της λήθης", και αμέσως μετά, το 1979, του αφαιρείται η τσέχικη υπηκοότητα. Δύο χρόνια αργότερα, το 1981, ο Κούντερα παίρνει τη γαλλική υπηκοότητα. Μόνιμα εγκαταστημένος πια στο Παρίσι, Γαλλοτσέχος συγγραφέας, όπως δηλώνει ο ίδιος, αρχίζει από ένα σημείο και έπειτα να γράφει στα γαλλικά, και, αναθεωρώντας όλες τις προηγούμενες μεταφράσεις των έργων του, συγκροτεί ένα γαλλικό κόρπους.

Το "Βιβλίο του γέλιου και της λήθης" βρίσκεται έτσι στο μεταίχμιο της συγγραφικής δράσης αλλά και της προσωπικής ζωής του Κούντερα και αποτελεί ίσως το πιο ιδιόμορφο έργο του, ένα μυθιστόρημα-παραλλαγές, σύμφωνα με δικό του πάλι χαρακτηρισμό, που συναντά την "μπετοβενική στρατηγική των παραλλαγών" και συναρμόζει αριστοτεχνικά διήγημα, δοκίμιο, φαντασία και αυτοβιογραφία.


Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012

Μια άνοιξη στην Αγία Πετρούπολη




Συγγραφέας : Dostojevskij Fedor Michajlovic


Η συλλογή Μια άνοιξη στην Αγία Πετρούπολη απαρτίζεται από πέντε επιφυλλίδες που δημοσιεύθηκαν το 1847 στον τοπικό τύπο. Τα γραπτά αυτά, λησμονημένα από κριτικούς και ιστορικούς της λογοτεχνίας, δεν είχαν ενταχθεί στα Άπαντα του Ντοστογιέφσκι. Πρόκειται για κείμενα που παρέμειναν σχεδόν άγνωστα στο ευρύ κοινό και τα οποία αφηγούνται, με πολύ παραστατικό τρόπο και φρέσκια, νεανική ματιά, στιγμιότυπα από την καθημερινή ζωή στην Αγία Πετρούπολη.

Απόσπασμα


«...Μέσα στην απάθειά του, με τα χέρια ενωμένα χαλαρά, δε θέλει να ξέρει ότι η ανθρώπινη ζωή είναι η διαρκής παρατήρηση του εαυτού μας μέσα στη φύση και την πραγματικότητα. Υπάρχουν επίσης ονειροπόλοι που γιορτάζουν την επέτειο των αισθημάτων, των εντυπώσεων που βίωσαν με τη φαντασία τους. Εχουν σημειώσει τούς μήνες όπου υπήρξαν ιδιαίτερα ευτυχείς, όπου η φαντασία τους τούς έπαιξε τα πιο ευχάριστα παιχνίδια. Αν βάδισαν στον τάδε ή στον δείνα δρόμο, αν διάβασαν το τάδε ή το δείνα βιβλίο ή είδαν αυτή ή την άλλη γυναίκα, την ημέρα της επετείου επιδιώκουν να επαναλάβουν το ίδιο πράγμα φέρνοντας στη μνήμη τους και τις τελευταίες λεπτομέρειες της σαθρής, ανύπαρκτης ευτυχίας τους. Δεν είναι τραγωδία μια ζωή σαν κι αυτή; Δεν είναι κάτι το φρικτό; Δεν πρόκειται για μια παρωδία, και μήπως όλοι εμείς δεν είμαστε λίγο πολύ ονειροπόλοι;»


Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012

ΕΖΡΑ ΠΑΟΥΝΤ - ΤΑ ΑΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΙΖΑΣ


The Pisan Cantos

Μεταφραστής: Ζέρβας Αντώνης
Εκδότης: Ίνδικτος

Τα Άσματα της Πίζας, γράφτηκαν το 1945 μετά τη σύλληψή του Πάουντ από παρτιζάνους κομμουνιστές λόγω των ιδεών του και κυρίως λόγω της υποστήριξής του στον Φασισμό. Τον μετέφεραν σ’ ένα αμερικανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Πίζα. Εκεί τον έκλεισαν σ΄ένα συρματοπλεγμένο κλουβί, 1,80 Χ 1,95, με στέγη από πισόχαρτο, επί 25 μέρες. Κοιμόταν στο τσιμέντο και όλη τη νύχτα ένας δυνατός προβολέας έριχνε φως μόνο στο δικό του κελλί (κλουβί). Μετά, μεταφέρθηκε σε μια σκηνή στο ίδιο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Κατά τη διάρκεια της κράτησής του στην Πίζα έγραψε τα 11 Άσματα της Πίζας. Ο λογοκριτής του στρατοπέδου υποπτευόταν ότι τα ποιήματα περιείχαν κρυπτογραφημένα μηνύματα. Ο Πάουντ του έστειλε μια επιστολή στην οποία αφού αρνείτο ότι υπήρχε σ’ αυτά οτιδήποτε κρυπτογραφικό, έγραφε: «Οι παραθέσεις από τον Όμηρο ή τον Σοφοκλή ή τον Κομφούκιο είναι σύντομες και χρησιμεύουν για να θυμίσουν στον έτοιμο αναγνώστη ότι δεν γεννηθήκαμε χθές» .

Η μετάφραση των Ασμάτων της Πίζας από τον Αντώνη Ζέρβα θεωρείται ιστορική και διακρίνεται για τη φιλολογική της αυστηρότητα. Είχε προταθεί το 1996 για το Ευρωπαϊκό Αριστείο μετάφρασης. Για το μεταφρασττικό αυτό έργο είπαν:

«Η μετάφραση των Ασμάτων καταργεί σχεδόν την απόσταση ανάμεσα στο πρωτότυπο και το μετάφρασμα, με τον ριζικό τρόπο του Χαίλντερλιν: η ποίηση ξεχύνεται ορμητική μέσα από ένα λόγο που επιδιώκει να είναι απόλυτα πιστός, μέχρις εσχάτων προσκολλημένος στη λέξη του πρωτοτύπου».Τ. Δημητρούλια

"Τούτη η έκδοση είναι πιθανώς η πιο προσεκτική δίγλωσση παρουσίαση αυτού του σπουδαίου έργου, θαρρώ, σε παγκόσμια κλίμακα"Γ. Σαββίδης
 
                            Ezra Pound   The Pisan Cantos







Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2012

Λένι Ρίφενσταλ Η δύναμη της θέλησης


Η γυναίκα σύμβολο, που σημάδεψε τη σύγχρονη ιστορία μέσα από την πολυτάραχη και δραστήρια ζωή της, δεν έπαψε μέχρι το τέλος να δημιουργεί με το πρωτοπόρο πνεύμα και την αστείρευτη νεανικότητά της.
Στην ιστορία του κινηματογράφου ως καλλιτέχνις υπήρξε θεμελιωτής και πρωτοπόρος. Ως σκηνοθέτις άφησε τα χνάρια της ανεξίτηλα με τα αριστουργήματα Το Γαλάζιο Φως, Ολυμπία και Ο Θρίαμβος της θέλησης. Υπήρξε ηθοποιός, φωτογράφος και χορεύτρια, με μνημειώδη προσφορά στον πολιτισμό και την τέχνη. Ολόκληρη η ζωή της υπήρξε μια περιπέτεια. Ακούραστη, απαθανάτισε σε κάθε σημείο του κόσμου το φυσικό κάλλος, εφαρμόζοντας κάθε φορά καινοτόμες τεχνικές. Ακόμη και μετά τα ενενηκοστά της γενέθλια, στις 22 Αυγούστου 1992, φόρεσε την στολή του δύτη για να φωτογραφίσει καρχαρίες στα γαλαζοπράσινα νερά των ωκεανών...
Στο απόγειο της δημιουργικότητάς της βρέθηκε κατά την περίοδο του εθνικοσοσιαλισμού στη Γερμανία. Η ανεκτίμητη προσφορά της στην τέχνη, ιδίως του κινηματογράφου συνδέθηκε με τη συνεργασία αλλά και το θαυμασμό στο πρόσωπο του Αδόλφου Χίτλερ. Αυτό άλλωστε αποτέλεσε την αιτία να φυλακιστεί, να ταπεινωθεί, να παραστεί κατ΄ επανάληψη σε δικαστήρια μίσους και να αναγνωριστεί η αξία του έργου της πολλές δεκαετίας μετά. Παρ' όλα αυτά παρέμεινε πάντοτε αγέρωχη, περήφανη και χαμογελαστή...

Ο συγγραφέας

Ο Mario Leis γεννήθηκε το 1963 στο Bad-Marienberg. Σπούδασε φιλοσοφία και γερμανική φιλολογία στο Siegen: Ολοκλήρωσε τη διατριβή του με τίτλο Sport in der Literatur. Δίδαξε στο Ινστιτούτο Γερμανικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Βόννης και ως δάσκαλος σε επαγγελματικό κολέγιο της Βόννης. Είναι συντάκτης σχολικών και εγκυκλοπαιδικών βιβλίων.


Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2012

Η ηθική των Σαμουράι στη σύγχρονη Ιαπωνία




Yukio Mishima


          «Ζούμε σε μια εποχή που έχει ως βασικό κανόνα της ότι όσο περισσότερο ζήσει κανείς τόσο καλύτερα είναι. Έχουμε τον υψηλότερο μέσο όρο ζωής σε ολόκληρη την ιστορία και μπροστά μας ξεδιπλώνεται ένα υπερβολικά μονότονο μέλλον. Ο ενθουσιασμός των νέων να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους διαρκεί μόνον όσο αγωνίζονται για να βρουν τη μικρή ζεστή φωλιά τους. Μόλις γίνει αυτό, το μέλλον δεν σημαίνει πια τίποτα γι’ αυτούς. Ό,τι απομένει πια είναι τα λεφτά της σύνταξης, καθώς τα μετρούν γραμμή γραμμή στον άβακα, και η ειρηνική, γεμάτη ανία ζωή της τρίτης ηλικίας. Αυτή η εικόνα κρύβεται πάντα πίσω από τη σκιά του κράτους πρόνοιας, απειλώντας την καρδιά της ανθρωπότητας.»

«Ο αληθινός έρωτας φτάνει στην υψηλότερη και ευγενέστερη μορφή του όταν κάποιος τον κρατά κρυφό ως το θάνατο. Η τέχνη του έρωτα, όπως εμφανίζεται στην Αμερική, συνεπάγεται την εξομολόγηση και την έμμεση άσκηση πίεσης στον άλλο. Η ενέργεια που παράγεται δεν αφήνεται να δυναμώσει εσωτερικά αλλά ακτινοβολείται συνεχώς προς τα έξω. Κατά έναν παράδοξο τρόπο, η δύναμη αυτή εξαφανίζεται την ίδια στιγμή που εκπέμπεται»

«Η ασχολία των σαμουράι ήταν ο θάνατος. Ασχέτως του πόσο ειρηνική ήταν η εποχή, ο θάνατος ήταν το υπέρτατο κίνητρό τους, κι αν έστω και μια στιγμή έδειχναν φόβο και δισταγμό μπροστά του, εκείνη ακριβώς τη στιγμή έπαυαν να είναι σαμουράι…. Στη σύγχρονη Ιαπωνία, με ένα σύνταγμα που «θέτει εκτός νόμου» τον πόλεμο, οι άνθρωποι που έχουν σκοπό τον θάνατο – και εδώ περιλαμβάνονται κυρίως οι Δυνάμεις Αυτοάμυνας – εξ ορισμού δεν μπορούν να υπάρξουν. Προϋπόθεση της δημοκρατικής εποχής είναι ότι το όσο περισσότερο ζει κανείς τόσο καλύτερα είναι»

«Μεταπολεμικά, η μνήμη των νέων που είχαν πεθάνει στα αποσπάσματα αυτοκτονίας εξευτελίστηκε. Εντούτοις όμως το πνεύμα αυτών που όρμησαν στον βέβαιο θάνατο για την πατρίδα τους έχει καταχωρηθεί πλέον στη μακρά ιστορία της Ιαπωνίας, με τη μορφή του καθαρού ιδανικού της δράσης και του θανάτου που προτείνει το Χαγκακούρε, ακόμα και αν εξετάζοντας κάποιος την προσωπική τους ζωή, διαπιστώνει τελικά πως είχαν περάσει και φόβους και ταλαιπωρίες»

«Εάν εκτιμούμε τόσο πολύ την αξιοπρέπεια της ζωής, πώς δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε και αυτήν του θανάτου; Κανένας θάνατος δεν μπορεί να θεωρηθεί μάταιος».

 Περισσότερα για τον  Yukio Mishima εδώ


Το βιβλίο ''Η ηθική των Σαμουράι στη σύγχρονη Ιαπωνία'' μπορείτε να το βρείτε εδώ