Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

Η άνοδος της δημοκρατίας




ΙΙΙ. Η δημοκρατία υπό τη δοκιμασία των ολοκληρωτισμών, 1914-1974 

Με το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η δημοκρατία καλείται να αντιμετωπίσει την πρόκληση των νέων ολοκληρωτικών κρατών τα οποία, στην κρίση του φιλελευθερισμού και τον φόβο που γεννά η έξοδος του νεότερου κόσμου από τη θρησκεία, αντιπαραθέτουν τη δημιουργία εκκοσμικευμένων θρησκειών, αντι-θρησκειών θρησκευτικού τύπου. Ο εικοστός αιώνας χαρακτηρίζεται από τη σύγκρουση της δημοκρατίας και των ολοκληρωτισμών. 

Ο μπολσεβικισμός, ο φασισμός, ο ναζισμός, είναι ολοκληρωτικά καθεστώτα, γιατί, ενώ οι άλλες αυταρχικές δικτατορίες επιδιώκουν την αποπολιτικοποίηση της κοινωνίας, αυτά αντιθέτως καλούν στην άνευ όρων προσχώρηση και κινητοποίηση, στην αυτοθυσία στον βωμό ενός υψηλού ιδεώδους. Η έλλειψη ενότητας και ο ατομικισμός της φιλελεύθερης κοινωνίας δίνουν τη θέση τους στο ένα και μοναδικό κόμμα, τη μία και μοναδική ιδεολογία, την προσωποποίηση της εξουσίας. 

Η δημοκρατία, για να αντιμετωπίσει την πρόκληση των ολοκληρωτισμών, μετασχηματίστηκε βαθιά: κρατική παρέμβαση στην οικονομία υπό την καθοδήγηση του κεϋνσιανισμού, κράτος πρόνοιας και κοινωνική προστασία, ενίσχυση της εκτελεστικής εξουσίας, άμβλυνση των ταξικών συγκρούσεων. Ανάμεσα στον άκρατο φιλελευθερισμό και τον ολοκληρωτισμό, βρέθηκε ένας τρίτος δρόμος: η επίλυση των συγκρούσεων μέσω της θεσμοθέτησης του συμβιβασμού. Αυτή η κοινωνία, φιλελεύθερη και δημοκρατική συγχρόνως, ξαναβυθίζεται στην κρίση κατά τη δεκαετία του '70, όταν ο άκρατος φιλελευθερισμός επιστρέφει θριαμβευτικά. Αλλά αυτό θα είναι το αντικείμενο του τέταρτου τόμου.

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Βαϊμάρη: Η ανάπηρη δημοκρατία 1918-1933



Συγγραφέας: Heinrich Winkler 

Οι απαρχές 
Από τα εργατικά και στρατιωτικά συμβούλια στην εθνοσυνέλευση Η δεύτερη φάση της επανάστασης 
Η Συνθήκη των Βερσαλλιών 
Το Σύνταγμα της Βαϊμάρης 
Το πραξικόπημα των Kapp - Luttwitz και η εξέγερση του Ρουρ Rathenau, Ραπάλο, επανορθώσεις: Η Γερμανία 1920-1922 
Η Δημοκρατία στο χείλος της αβύσσου. Η οικονομική κρίση του 1923 
Από τον Marx στον Luther 
Ο θάνατος του Έμπερτ και η εκλογή του Χίντενμπουργκ 
Οι διανοούμενοι της Βαϊμάρης 
 Η συντηρητική δημοκρατία 
Ο Μεγάλος Συνασπισμός ως τον θάνατο του Στρέζεμαν 
Το τέλος της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας 
Η μετάβαση στο προεδρικό σύστημα και η άνοδος των Εθνικοσοσιαλιστών 
Η επανεκλογή του Χίντενμπουργκ και η πτώση του Bruning 
Η κρίση βαθαίνει 
Η παράδοση του κράτους 
Η μεταβίβαση της εξουσίας στον Χίτλερ 
Τα αίτια και οι εναλλακτικές δυνατότητες 
Επίλογος 
Χρονολόγιο 
Βιβλιογραφικές σημειώσεις

Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013

Η αρχή του τέλους



Η επιχείρηση κατά της Ελλάδος 


Συγγραφέας: Γκράτσι Εμμανουέλε 
Μεταφραστής: Γκίκα Χρυσώ 
Εκδότης: Βιβλιοπωλείον της Εστίας 
Αριθμός Σελίδων: 307 

''Την καθορισμένη ώρα δέκα περίπου λεπτά πριν από τις 3, ο Στρατιωτικός ακόλουθος, ο διερμηνέας και εγώ φθάσαμε στην καγκελλόπορτα της μικρής βίλλας, όπου έμενε ο Πρωθυπουργός. Ο comm.De Santo είπε στον φρουρό να ειδοποιήσει τον Πρωθυπουργό ότι ο Πρέσβυς της Ιταλίας επιθυμούσε να γίνει δεκτός για μία άκρως επείγουσα ανακοίνωση. Ο φρουρός άρχισε να κτυπά ένα ηλεκτρικό κουδούνι που επικοινωνούσε με το εσωτερικό του σπιτιού, αλλά το υπηρετικό προσωπικό κοιμόταν. Περιμέναμε για μερικά ατελείωτα λεπτά μπροστά στην καγκελλόπορτα. Μες την βαθειά σιωπή της νύκτας ακουγόταν το γαύγισμα ενός σκύλου. Επί τέλους το κουδούνισμα ξύπνησε τον ίδιο τον Μεταξά, ο οποίος έκαμε την εμφάνισή του σε μία μικρή πόρτα υπηρεσίας και, αναγνωρίζοντας με, διέταξε τον φρουρό να με αφήσει να περάσω. 
Οι δύο συνοδοί μου έμειναν στον δρόμο περιμένοντας με, έξω από την καγκελλόπορτα. 

Ο Μεταξάς είχε φορέσει μία σκούρα μάλλινη ρόμπα, από τον γιακά της οποίας φαινόταν ένα μετριότατο βαμβακερό νυχτικό. Μου έσφιξε το χέρι, με έβαλε μέσα και με άφησε να περάσω σε ένα μικρό σαλόνι, το συνηθισμένο σαλονάκι μιας μικροαστικής εξοχικής βιλλίτσας. Αυτό το περιβάλλον αλά Guido Gozzano, με τα κακόγουστα καλά του πράγματα μ' έκανε να αναλογιστώ προς στιγμήν με κάποιο πικρό κρυφό χαμόγελο την Βίλλα Τορλόνια.

Μόλις καθίσαμε του είπα ότι η Κυβέρνηση μου είχε αναθέσει να του κάμω μια άκρως επείγουσα ανακοίνωση και χωρίς άλλα λόγια του έδωσα το κείμενο. Ο Μεταξάς άρχισε να διαβάζει. Τα χέρια του κρατούσαν το χαρτί έτρεμαν ελαφρά και μέσα από τα γυαλιά του έβλεπα τα μάτια να βουρκώνουν, όπως συνήθιζε όταν ήταν συγκινημένος. Όταν τελείωσε την ανάγνωση, με κοίταξε κατά πρόσωπο και μου είπε με φωνή λυπημένη αλλά σταθερή: 

"Allors c' est la guerre" (Επομένως έχουμε πόλεμο). Του απήντησα ότι δεν ήταν καθόλου έτσι κατ' ανάγκην, και ότι μάλιστα η Ιταλική Κυβέρνηση ήλπιζε ότι η Ελληνική Κυβέρνηση θα εδέχετο τα αιτήματά της και θα άφηνε να περάσουν ελεύθερα τα ιταλικά στρατεύματα, τα οποία θα άρχιζαν τις μετακινήσεις τους την 6η πρωινή...''

1. ΙΤΑΛΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ ΤΙΣ ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ 
2. Η ΙΤΑΛΟ-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ 
3. Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ Η ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔOΣ 
4. Η ΜΕΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ 
5. ΠΩΣ ΦΘΑΣΑΜΕ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ 
6. ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΩΝ ΕΧΘΡΟΠΡΑΞΙΩΝ

Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2013

Σύγχρονο Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας


Το περιοδικό «Κ» της Καθημερινής (30-11-2008) φιλοξενεί συνέντευξη του Franco Montanari στην Τασούλα Επτακοίλη. Ο Franco Montanari, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Γένοβας και ένας από τους κορυφαίους αρχαιοελληνιστές στον κόσμο, μιλάει για ένα ακόμη σπουδαίο έργο που έχει προσθέσει στο βιογραφικό του: το λεξικό των Αρχαίων Ελληνικών. Αυτό το λεξικό των 140.000 λημμάτων καλύπτει μία περίοδο 1.400 ετών της ιστορίας της ελληνικής γλώσσας. Ξεκινάει από τον Όμηρο και φτάνει μέχρι τους Βυζαντινούς και τα πατερικά κείμενα του 6ου αιώνα. Για τις ανάγκες του λεξικού αποδελτιώθηκαν περίπου 1.800 συγγραφείς και περίπου 4.000 έργα. Το λεξικό του Montanari φιλοδοξεί να αντικαταστήσει το κλασικό λεξικό Liddell-Scott, η τελευταία έκδοση του οποίου στα αγγλικά έγινε το 1940. Τα δικαιώματα του λεξικού έχουν αγοράσει επίσης οι οίκοι Walter de Gruyter (Βερολίνο) και Βrill Ν.V. (Δανία) που πρόκειται να το εκδώσουν στα γερμανικά και τα αγγλικά αντίστοιχα, ενώ διαπραγματεύσεις γίνονται και με έναν μεγάλο εκδοτικό οίκο της Βαρκελώνης. Ο Montanari μιλάει με πάθος για την ελληνική γλώσσα: «τα ελληνικά είναι η μοναδική γλώσσα στον κόσμο που εξακολουθεί να ‘γεννάει’ λέξεις για πράγματα και έννοιες που δεν υπήρχαν στην αρχαιότητα. Τηλέφωνο δεν υπήρχε, φυσικά, στην Αρχαία Ελλάδα-υπήρχαν όμως τα δύο συνθετικά της λέξης. Το ίδιο ισχύει για το αυτοκίνητο, τη γεωθερμία και πολλά άλλα…». Εξηγεί γιατί η πιο αγαπημένη του ελληνική λέξη είναι η λέξη ‘λόγος’, σχολιάζει το φαινόμενο της συρρίκνωσης του λεξιλογίου, αναφέρεται στη σχέση του με την τεχνολογία αλλά και στην απόφασή του να ακολουθήσει κλασικές σπουδές. Το λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής του Franco Montanari κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαδήμα.




Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013

ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΥΚΟΥΤΡΗΣ: ΠΛΑΤΩΝΙΚΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ


ΚΑΙ ΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑΙ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ ΤΩΝ ΝΕΩΝ

ΕΠΑΝΑΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ


Συγγραφέας: Ιωάννης Συκουτρής 
Εκδοτικός οίκος: ΘΟΥΛΗ 
Επιλογή κειμένων - Χρονολόγιο: Εβίνα Π. Τσαγκαράκου Επιμέλεια: Αθηνά Μάρκου 
Σελίδες: 82 


Ο ''Πλατωνικός Ευαγγελισμός'' του Ιωάννη Συκουτρή είναι ένα πολύ σημαντικό έργο της νεοελληνικής γραμματείας γραμμένο από έναν από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους της. Ο συγγραφέας αναλύει τον τρόπο που αντιλαμβάνεται την πλατωνική φιλοσοφία και τον Πλάτωνα ως «αιώνιο διδάσκαλο κάθε πολιτισμένου ανθρώπου», στο έργο του οποίου μπορεί να ζητήσει κανείς «φωτισμό για όλη του την ζωή». Απευθύνεται σε κάθε άνθρωπο που βρίσκεται στο σημείο εκείνο όπου συμπίπτει το τέλος και η αρχή, όταν μοιραία ανακύπτει το ερώτημα: «Και τώρα;» Απευθύνεται σε κάθε άνθρωπο που αναρωτιέται πώς θα πραγματοποιήσει την ευδαιμονία του και θα γίνει δημιουργός και υπεύθυνος για τη μοίρα του, παρά τις εξωτερικές συνθήκες, τις έγνοιες του βίου, τις υλικές εξαρτήσεις και όλα όσα δεν ελέγχει.

Όπως επισημαίνει κι ο ίδιος η πλατωνική φιλοσοφία δεν εξαντλείται σε μερικές γραμμές. Στόχος του είναι να προϊδεάσει τον αναγνώστη για τους πολύτιμους θησαυρούς που κρύβει αυτή. Θησαυρούς που μπορεί με την αναζήτηση να ανακαλύψει. 

Στην έκδοση περιέχεται και η εξίσου σημαντική μελέτη του «Αι πνευματικαί κατευθύνσεις των νέων» στην οποία πραγματεύεται - δίδοντας με συνοπτικό αλλά περιεκτικό τρόπο κατευθυντήριες αρχές - την αντιμετώπιση των προβλημάτων της ζωής με βάση τα ιδανικά και τις αξίες. 

Ακολουθεί εκτενές χρονολόγιο και επιλογή αποσπασμάτων από κείμενα που έγραψαν για τον Συκουτρή άλλοι πνευματικοί άνθρωποι, φίλοι, μαθητές, καθηγητές του…

Είδαν για πρώτη φορά το φως του ηλίου



Η νορβηγική πόλη που δεν τη βλέπει ο ήλιος το χειμώνα Χάρη σε γιγαντιαίους καθρέφτες η νορβηγική πόλη Rjukan είδε για πρώτη φορά στα χρονικά ακτίνες ηλίου κατά τη διάρκεια του χειμώνα. 

Η βιομηχανική αυτή πόλη βρίσκεται «χωμένη» βαθιά σε μια κοιλάδα στην περιοχή Telemark. Και με τον ήλιο να κινείται χαμηλά στον ουρανό κατά τη διάρκεια του χειμώνα, δεν είχε καθόλου άμεσο ηλιακό φως το διάστημα ανάμεσα στο Σεπτέμβρη και το Μάρτη. 

Επί πολλά χρόνια οι κάτοικοι χρησιμοποιούσαν ένα ειδικά κατασκευασμένο όχημα για να ανεβαίνουν στην κορυφογραμμή του βουνού και να απολαμβάνουν μερικές ακτίδες φωτός.


Ελικόπτερα τοποθέτησαν τρεις τεράστιους καθρέφτες σε κατάλληλη θέση, περίπου 450 μέτρα πάνω από την πόλη, στη βουνοπλαγιά, προκειμένου να «οδηγήσουν» τις ακτίνες του ηλίου στην καρδιά της πόλης. 

Η ιδέα βέβαια δεν είναι καινούρια. 


Είχε προταθεί για πρώτη φορά στην πόλη πριν από 100 χρόνια, από έναν εργάτη στο κοντινό υδροηλεκτρικό εργοστάσιο. 

Ο Martin Andersen έκανε τα σχέδια και κατάφερε να πάρει χρηματοδότηση 612.000 ευρώ για να φέρει εις πέρας το έργο, που δοκιμάστηκε φέτος για πρώτη φορά. 


«Είναι πολύ σπουδαίο να μπορείς να νιώθεις τη ζέστη του ηλίου. Θα κάνει πολύ καλό στα χλωμά παιδιά του Rjukan» είπε στην Telegraph ο δήμαρχος της μικρής πόλης.


Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

ΖΕΝ – ο δρόμος των Σαμουράι, του Ιουλίου Έβολα


Νέα έκδοση από τις εκδόσεις Θούλη



Συγγραφέας: Julius Evola
Εκδοτικός οίκος: ΘΟΥΛΗ
Μετάφραση: Μανώλης Στρατάκης
Σημειώσεις - Παράρτημα: Mανώλης Στρατάκης
Επιμέλεια: Αθηνά Μάρκου
Σελίδες: 48
ISBN: 978-618-80378-4-7

Kάθε άνθρωπος είναι ήδη απελευθερωμένος, και συνεπώς κείμενος πάνω και πέραν της γέννησης και του θανάτου. Το μόνο που χρειάζεται είναι να το γνωρίσει αυτό, να το συνειδητοποιήσει, «να κοιτάξει εντός της φύσης του», σύμφωνα με την κύρια διατύπωση του Ζεν. (…)

Είναι η φώτιση που ανασύρει από την άγνοια ή από το ασυνείδητο τη βαθύτερη πραγματικότητα αυτού που ήταν κανείς και που πάντα θα είναι, ανεξαρτήτως της κατάστασής του στη ζωή.

Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013

Sumi Jo - Besame mucho


thulebooks.gr

Αλέξανδρος Υψηλάντης



''Το ημερολόγιο Ενός Πρίγκηπα'' 



"Αντί Προλόγου Η μορφή του Αλέξανδρου Υψηλάντη με ενθουσίασε από την πρώτη στιγμή που τον κοίταξα με προσοχή, σε πίνακα στη Σχολή Αξιωματικών Σπάρτης κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας. Ήταν η εικόνα του με τη στολή του Ιερού Λόχου. 

Κατά τη διάρκεια της έρευνάς μου, πάντα με συγκινούσαν η αγνότητα, η ευγένεια και ο πατριωτισμός αυτού του Έλληνα πρίγκηπα που ξεκίνησε την Επανάσταση. Έτσι προέκυψε αυτό το βιβλίο. Είναι ένα βιογραφικό διήγημα που περιέχει και ιστορικά στοιχεία...."

Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2013

Ζει ο «Χιονάνθρωπος των Ιμαλαΐων»



Εξετάσεις DNA έλυσαν το μυστήριο για το θρυλικό Γέτι 


Υποείδος αρκούδας είναι ο «χιονάνθρωπος των Ιμαλαΐων», γνωστός ως «Γέτι», σύμφωνα με τον Βρετανό επιστήμονα Bryan Sykes, καθηγητή γενετικής στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. 

Πραγματοποιώντας εξετάσεις σε τρίχες που θεωρείται ότι προέρχονται από Γέτι, ο καθηγητής ανακάλυψε πως το DNA του θρυλικού ζώου ταυτίζεται απόλυτα με το γενετικό υλικό μιας αρχαίας πολικής αρκούδας. 


Όπως επισημαίνει, η πιθανότερη εξήγηση είναι πως το Γέτι είναι υβρίδιο πολικής και καφέ αρκούδας. 

Εδώ και πολλούς αιώνες έχουν καταγραφεί αναφορές ντόπιων και ορειβατών στα Ιμαλάια που υποστηρίζουν ότι είδαν ένα τριχωτό πλάσμα, με χαρακτηριστικά χιμπατζή. 

Σε μια προσπάθεια να λύσει το μυστήριο, ο Δρ. Sykes διενήργησε εξετάσεις DNA σε τρίχες δυο ζώων που μέχρι σήμερα δεν είχαν αναγνωριστεί και θεωρείται ότι προέρχονται από Γέτι. 

Το πρώτο δείγμα συλλέχθηκε από άγνωστο ζώο στην περιοχή Λαντάχ στα δυτικά Ιμαλάια, ενώ το δεύτερο δείγμα συλλέχθηκε στο Μπουτάν, 1.285 χιλιόμετρα πιο ανατολικά. 

Φωτογραφία με αποτύπωμα του Γέτι που είχε τραβηχθεί το 1951

Συγκρίνοντας το DNA των άγνωστων πλασμάτων με το γονιδιακό υλικό άλλων ζώων από τη βάση δεδομένων GenBank, ο καθηγητής διαπίστωσε ότι αυτό ταίριαζε απόλυτα με ένα δείγμα από την γνάθο μιας αρχαίας πολικής αρκούδας που βρέθηκε στο Σβάλμπαρντ της Νορβηγίας και η ηλικία της κυμαίνεται από 40.000 χρόνια έως 120.000 χρόνια, εποχή κατά την οποία η πολική και η καφέ αρκούδα άρχισαν να διαχωρίζονται. 

Βάσει των αποτελεσμάτων ο Δρ. Sykes πιστεύει ότι το Γέτι είναι υβρίδιο καφέ και πολικής αρκούδας και εξακολουθεί να ζει ακόμα και σήμερα στα Ιμαλάια. Ο επιστήμονας θα αναλύσει τη θεωρία του την Κυριακή στο τηλεοπτικό δίκτυο Channel 4.
http://www.econews.gr/2013/10/17/erevna-geti-106824/

thulebooks.gr

Η Όπερα της Βιέννης ζωντανά στο διαδίκτυο




Βιέννη, Αυστρία 

Οι ανά τον κόσμο φίλοι του λυρικού θεάτρου θα μπορούν από τις 27 Οκτωβρίου να παρακολουθούν ζωντανά μέσω Διαδικτύου τις παραστάσεις της Κρατικής Όπερας της Βιέννης. 

Η πρεμιέρα των ζωντανών μεταδόσεων θα γίνει με την παράσταση της όπερας του Ρίχαρντ Στράους Ο ιππότης με τα Τριαντάφυλλα, όπως δήλωσε σε συνέντευξη Τύπου στη Βιέννη ο διευθυντής του φημισμένου λυρικού θεάτρου, Ντομινίκ Μάγερ. 

Θα διατίθενται υπότιτλοι σε τρεις γλώσσες, γερμανικά, αγγλικά και κορεατικά. Από το Δεκέμβριο θα μεταδίδονται συγχρόνως και οι παρτιτούρες του έργου. 

Μέχρι το τέλος του χρόνου αναμένεται να μεταδοθούν ζωντανά και να είναι διαθέσιμες μαγνητοσκοπημένες μέσω Διαδικτύου συνολικά 17 παραστάσεις. Το αντίτιμό τους δεν είναι ιδιαίτερα υψηλό, καθώς ο χρήστης του Διαδικτύου θα πρέπει να καταβάλει 14 ευρώ για να παρακολουθεί ζωντανά την παράσταση. 

Όπως τόνισε ο κ. Μάγερ, «είμαστε της άποψης πως η δουλειά μας έχει την αξία της και για το λόγο αυτό δεν θα είναι δωρεάν αυτή η υπηρεσία». Xαμηλότερο θα είναι το αντίτιμο για τις μαγνητοσκοπημένες παραστάσεις. 

Σίγουρη, όπως είπε, θα είναι η εξαιρετικά υψηλή ποιότητά τους και ο χρήστης θα έχει τη δυνατότητα να παρακολουθεί την παράσταση είτε με πλήρη εικόνα της σκηνής είτε με εικόνα που θα λαμβάνεται από τις κάμερες των υπεύθυνων της σκηνοθεσίας, όπως συμβαίνει σήμερα με την εικόνα που μεταδίδεται ζωντανά από παραστάσεις στο προαύλιο της Κρατικής Όπερας στη γιγαντοοθόνη στην Πλατεία Χέρμπερτ φον Κάραγιαν. 

Σταδιακά πρόκειται να γίνει ηλεκτρονική επεξεργασία και ψηφιοποίηση των φωνητικών και φωτογραφικών αρχείων του θεάτρου, τα οποία θα διατίθενται επίσης στο Διαδίκτυο.

thulebooks.gr

Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2013

Πίσω από τα σίδερα



Ο Ντέιβιντ Ίρβινγκ θυμάται τις τετρακόσιες ημέρες που πέρασε στην απομόνωση της παλαιότερης φυλακής της Αυστρίας όταν, βάσει ενός σταλινικού νόμου του 1945, καταδικάστηκε το 2005 σε φυλάκιση για μια ιστορική διάλεξη που είχε δώσει πριν από δεκαέξι χρόνια. Το μόνο που παρατήρησα, εκτός από οδοφράγματα και ελικόπτερα που πετούσαν πάνω από το κεφάλι μου, ήταν πως μετά την καταδίκη μου ήμουν περικυκλωμένος από οκτώ αστυνομικούς των ειδικών δυνάμεων με περιβολή μάχης και με αυτόματα Glock, οι οποίοι με οδήγησαν βιαστικά στο κελί μου μέσα από έναν λαβύρινθο μυστικών περασμάτων και εξωτερικών σκαλιών. Τώρα ξέρω το λόγο. Ναι, έγραψα κοροϊδευτικά σ' ένα φίλο στη Βιρτζίνια των ΗΠΑ, στις 10 Νοεμβρίου του 2006: Στις ημέρες μας γίνεται πραγματικά όλο και πιο επικίνδυνο να είναι κανείς πραγματικός ιστορικός. Βέβαια, τα καλά νέα είναι πως, από τότε που με απήγαγαν και με δίκασαν εδώ, στη Βιέννη, έχω λάβει γύρω στα δύο χιλιάδες γράμματα, και όλα (εκτός από δύο γράμματα γεμάτα μίσος) ήταν υποστηρικτικά, γεγονός που ανησύχησε τόσο πολύ το δικαστή, ώστε ζήτησε στα κρυφά ειδική προστασία στην αίθουσα του δικαστηρίου (τη μεγαλύτερη της Αυστρίας) κατά την ημέρα της δίκης, σίγουρα για το ενδεχόμενο που θα έκαναν την εμφάνισή τους δύο κρυμμένες μεραρχίες των Waffen SS με πλήρη εξάρτυση μάχης και με επικεφαλής τον Otto Skorzeny, έτοιμες να με σώσουν! Η παράνοιά τους εδώ είναι απύθμενη.



Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2013

Το ισραηλινό λόμπι και η πολιτική των Η.Π.Α.



Τον Μάρτιο του 2006, οι δύο Αμερικανοί πανεπιστημιακοί καθηγητές Διεθνούς Πολιτικής John Mearsheimer και Stephen Walt, δημοσίευσαν στο αγγλικό περιοδικό London Review of Books την εκτενή έκθεσή τους "The Israel Lobby", που έκανε πάταγο στις ΗΠΑ, πυροδοτώντας αλυσιδωτές αντιδράσεις που δεν έχουν κοπάσει, και δεν προβλέπεται να κοπάσουν στο μέλλον. Οι δύο επιστήμονες μίλησαν για τον παροιμιώδη "ελέφαντα μες στο δωμάτιο"... που όλοι τον βλέπουν μα κανείς δεν μιλάει γι' αυτόν: για την χειραγώγηση της αμερικανικής κοινής γνώμης και της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ από το Εβραϊκό Λόμπι και τα ισραηλινά συμφέροντα. Ενθαρρυντικό, όσο και εντυπωσιακό, είναι το γεγονός ότι βρέθηκαν πολλοί επώνυμοι που τόλμησαν να υπερασπιστούν τους δύο καθηγητές από το μπαράζ των επιθέσεων που δέχτηκαν από τους ανθρώπους του "Λόμπι"...

Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013

ΖΕΝ - ο δρόμος των Σαμουράι, του Ιουλίου Έβολα



Κυκλοφορεί σε λίγες μέρες από τις εκδόσεις Θούλη



Kάθε άνθρωπος είναι ήδη απελευθερωμένος, και συνεπώς κείμενος πάνω και πέραν της γέννησης και του θανάτου. Το μόνο που χρειάζεται είναι να το γνωρίσει αυτό, να το συνειδητοποιήσει, «να κοιτάξει εντός της φύσης του», σύμφωνα με την κύρια διατύπωση του Ζεν. (…) Είναι η φώτιση που ανασύρει από την άγνοια ή από το ασυνείδητο τη βαθύτερη πραγματικότητα αυτού που ήταν κανείς και που πάντα θα είναι, ανεξαρτήτως της κατάστασής του στη ζωή.

thulebooks.gr

Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013

Γιούκιο Μισίμα, ο τελευταίος Σαμουράι



Ο Γιούκιο Μισίμα (Yukio Mishima) Ιάπωνας συγγραφέας και σκηνοθέτης γεννήθηκε στο Τόκιο, στις 14 Ιανουαρίου 1925, από αριστοκρατική οικογένεια (με καταγωγή σαμουράϊ). Το πραγματικό του όνομα ήταν Κιμιτάκε Χιράοκα. 

Ως τα 12 του, τον μεγάλωσε η γιαγιά του Natsuko ή Natsu Nagai (απόγονος φεουδάρχη της εποχής των Τοκουγκάβα), η οποία ήταν μια γυναίκα πολύ καλλιεργημένη πνευματικά, αλλά και αυστηρή. Ανατράφηκε με τις αξίες της παράδοσης Μπουσίντο. Σπούδασε στο πρότυπο Σχολείο Peer. Ήταν ιδιοφυής και ξεχώρισε. Άρχισε να γράφει από 12 ετών. Το πρώτο του έργο, το Ηanazakari no Μori (Ολάνθιστο δάσος), στο οποίο ο αφηγητής εκφράζει την πίστη του, ότι οι πρόγονοί του ζουν μέσα του, δημοσιεύτηκε το 1941, όταν δηλαδή ήταν 16 ετών, σε συνέχειες στο περιοδικό “Βungei Βunka”, την επιμέλεια του οποίου είχε ο δάσκαλός του Σομίζου. Αμέσως, αποκαλύφθηκε ένα σπάνιο ταλέντο που κατέπληξε τους πάντες. 


Στον στρατό εκπαιδεύτηκε στις δυνάμεις αυτοάμυνας. Σπούδασε Νομικά στο Αυτοκρατορικό Πανεπιστήμιο του Τόκιο από το οποίο αποφοίτησε το 1947. Εργάστηκε για λίγο ως δημόσιος υπάλληλος στο Υπουργείο Οικονομικών, αλλά σύντομα αφοσιώθηκε στην συγγραφή. Έγραψε αμέτρητα διηγήματα και 33 θεατρικά έργα, στο ανέβασμα των οποίων συμμετείχε και ο ίδιος ως ηθοποιός.


Αφιέρωσε την ζωή του στο γράψιμο. Χαρακτηριστικό της αφοσίωσής του αυτής, είναι το εξής γεγονός: πριν να παντρευτεί το 1958 την γυναίκα, με την οποία ήταν μαζί έως το τέλος της ζωής του, και με την οποία έκανε δύο παιδιά, την Γιόκο, (κόρη του διάσημου παραδοσιακού ζωγράφου Nei Sugiyama,) έκανε προγαμιαία συμφωνία, όχι με το σύνηθες, αμερικανικής εμπνεύσεως και προελεύσεως, περιεχόμενο, ρύθμισης οικονομικών και περιουσιακών θεμάτων, αλλά ότι η άμεση προτεραιότητα στην ζωή του θα είναι το γράψιμο και ότι γυναίκα του θα σέβεται τον προσωπικό του χώρο και χρόνο! Όπως εξύμνησε στα έργα του το πνεύμα και το σώμα, έτσι και στην ζωή του φρόντισε να σεβαστεί και να «υπηρετήσει» και τα δύο. Παράλληλα με το συγγραφικό του έργο, γυμναζόταν συνεχώς και εκπαιδευόταν και ασκείτο στις πολεμικές τέχνες (καράτε και ξιφασκία κέντο, της οποίας απέκτησε πέντε νταν)



Οι ιδέες του

Η εμπειρία του Β Παγκοσμίου πολέμου, οι ατομικές βόμβες, η ταπεινωτική ήττα της πατρίδας του, η προσπάθεια αμερικανοποίησης της Ιαπωνίας, επέδρασαν σημαντικά στην ζωή και , κατ’ επέκταση στο έργο του και τον οδήγησαν στην παθιασμένη υπεράσπιση της Ιαπωνικής Εθνικής Παράδοσης και του ηρωϊκού προτύπου του σαμουράι και αξιών, όπως η Τιμή και ο Ηρωικός Θάνατος. Αντιστάθηκε και «πολέμησε» την δυτικοποίηση της Ιαπωνίας και την προσπάθεια εξαφάνισης των ιαπωνικών ηρωικών ιδανικών και παραδόσεων. Το 1960 συμμετείχε στο μεγάλο αντιαμερικανικό κίνημα. Το 1967 υπέγραψε διαμαρτυρία κατά της Πολιτιστικής Επανάστασης του Μάο. ΄Ίδρυσε έναν δικό του στρατό σαμουράι , την «Εταιρεία της Ασπίδας» (Tatenokai), που απαρτιζόταν από εθνικιστές νέους, με αποστολή την προώθηση των πιο πάνω ιδανικών και την αντίσταση στην αμερικανική πολιτική, οικονομική, πνευματική κατοχή της πατρίδας τους . Ο στρατός αυτός, μάλιστα, αναγνωρίστηκε και επισήμως. Λέγεται ότι ο Μισίμα υπερασπιζόταν το πιο ακραίο, σκληρό και αυστηρό από τα τρία μπουσίντο. Είχε πει: «Η ασχολία των σαμουράι ήταν ο θάνατος. Ασχέτως τού πόσο ειρηνική ήταν η εποχή, ο θάνατος ήταν το υπέρτατο κίνητρό τους, κι αν έστω και μια στιγμή έδειχναν φόβο και δισταγμό μπροστά του, εκείνη ακριβώς τη στιγμή έπαυαν να είναι σαμουράι.» Και:

«Είτε συλλογιστούμε τον φυσικό θάνατο είτε, από την άλλη, όπως κάνει το Χαγκακούρε, το θάνατο στη μάχη ή ακόμα και την αυτοκτονία - ως την κατάλληλη ολοκλήρωση της πορείας ενός ανθρώπου προς την τελείωση - μου φαίνεται ότι δεν υπάρχει και μεγάλη διαφορά. Το γεγονός ότι κάποιος είναι προορισμένος για άνθρωπος της πράξης, δεν αλλάζει ούτε αλαφραίνει με οποιονδήποτε τρόπο τον φυσικό νόμο που λέει ότι όλα τα ανθρώπινα όντα υφίστανται το πέρασμα του χρόνου. Ένα δίλημμα μεταξύ ζωής και θανάτου λύσε το απλά, διαλέγοντας αμέσως το θάνατο».

[από το βιβλίο του Yukio Mishima Η ηθική των σαμουράι στο σύγχρονη Ιαπωνία (εκδ. Ερατώ, 1993), σε μετάφραση του Γιώργου Βλάχου

Περισσότερα για το βιβλίο  εδώ

Ήταν εθνικιστής, δηλαδή «καταραμένος» για την μετά τον Β Ππ εποχή, γι’ αυτό και, συχνά, αντιμετωπίστηκε επιφυλακτικά ή εχθρικά και, επανειλημμένως, έγινε προσπάθεια διακωμώδησής του, συκοφάντησής του αλλά και διαστρέβλωσης του νοήματος των ιαπωνικών παραδόσεων.

Το έργο του Παρ’ όλα αυτά η αξία του έργου του δεν ήταν δυνατόν να υποτιμηθεί, γι’ αυτό και θεωρήθηκε ένας από τους πιο σημαντικούς λογοτέχνες , παγκοσμίως, του 20ού αιώνα. Είχε προταθεί για το βραβείο Νόμπελ. Ο νομπελίστας Γιασουνάρι Καουαμπάτα, δάσκαλος και μέντορας του Μισίμα, είπε: «Ένας συγγραφέας του βεληνεκούς του Μισίμα, εμφανίζεται μια φορά κάθε διακόσια ή τριακόσια χρόνια». Έγραψε διηγήματα, μυθιστορήματα, θεατρικά έργα και από το 1960 άρχισε να ασχολείται και με τον κινηματογράφο. Το 1966 σκηνοθέτησε την ταινία «Πατριωτισμός» με θέμα το σεπούκου, δηλαδή τον παραδοσιακό ιαπωνικό τελετουργικό τρόπο αυτοκτονίας (γνωστό στην Δύση ως χαρακίρι, χαρακτηρισμός όμως ο οποίος θεωρείται υβριστικός) το σενάριο της οποίας είχε γράψει ο ίδιος και στην οποία, επίσης, πρωταγωνίστησε.


Με τα θεατρικά του έργα προσπάθησε να αναβιώσει το περίφημο ιαπωνικό παραδοσιακό θέατρο Νο. Το 1952 έγραψε το έργο «Ο ήχος των κυμάτων», το οποίο εμπνεύστηκε, μετά από ένα ταξίδι στην Ελλάδα, από την ιστορία του Δάφνη και της Χλόης. Το έργο αυτό βραβεύτηκε το 1956. Το πιο σημαντικό του έργο είναι η επική τετραλογία «Η Θάλασσα της γονιμότητας», του οποίου ο πρώτος τόμος , το «Ανοιξιάτικο Χιόνι» άρχισε να γράφεται το 1964 και εκδόθηκε το 1966. Οι υπόλοιποι τόμοι είναι οι : «Αφηνιασμένα άλογα» , «ο ναός της Αυγής» και ο «Εκπεσών Άγγελος». Το έργο ολοκληρώθηκε το 1970 , ολοκλήρωση η οποία χρονικά ταυτίζεται με τον ηθελημένο θάνατο του Μισίμα

Ο Θάνατός του 

 
Στις 25 Νοεμβρίου 1970, το πρωί, ο 45 χρονος Μισίμα, αφήνει για τον εκδότη του τον τελευταίο τόμο της αριστουργηματικής τετραλογίας του, με τίτλο «ο εκπεσών άγγελος» στον οποίο κατήγγελλε την παρακμή της Ιαπωνίας και την περιφρόνηση των παραδοσιακών αξιών. Μεταβαίνει μαζί με άλλα τέσσερα μέλη του στρατού του Tatenokai - όλοι ντυμένοι με την παραδοσιακή ιαπωνική στολή των σαμουράι- στην στρατιωτική βάση Ichigaya,( όπου από το 1966 γυμνάζονταν μετά από ειδική άδεια τα μέλη του στρατού του) στο Τόκιο, στο αρχηγείο των ιαπωνικών Δυνάμεων Αυτοάμυνας και καταλαμβάνουν το γραφείο του Διοικητή και συλλαμβάνουν ως όμηρο τον στρατηγό Mishita. Αξιωματικοί προσπαθούν να απελευθερώσουν τον στρατηγό και να συλλάβουν τον Μισίμα και τους συντρόφους του. Γίνονται μάχες σώμα με σώμα και, τελικά ,οι αξιωματικοί απωθούνται. Εν τω μεταξύ, από κάτω συγκεντρώνονται χίλιοι περίπου στρατιώτες. Δύο από τους συντρόφους του Μισίμα πετούν από το μπαλκόνι του δευτέρου ορόφου όπου βρίσκονται, φυλλάδια που καλούσαν σε επανάσταση για την αποκατάσταση της Ιαπωνίας. Μετά ο Μισίμα βγαίνει στο μπαλκόνι και υπό τον ενοχλητικό θόρυβο των ελικοπτέρων που πετούσαν από πάνω , των συνεχών «κλικ» των φωτογραφικών μηχανών, εκφωνεί έναν εμπνευσμένο πύρινο λόγο, προσπαθώντας να αφυπνίσει τους στρατιώτες, ώστε να αναλάβουν άμεσα δράση για την συνταγματική αλλαγή και την «επιστροφή της Ιαπωνίας στην πραγματική της μορφή» που είχε καταργηθεί μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο . 


Τους μιλά για «την απόκλιση της Ιαπωνίας από τον δρόμο του σπαθιού». Από κάτω , όμως, οι αποχαυνωμένοι από την αμερικανική πολιτική, πνευματική και πολιτισμική κατοχή, στρατιώτες δεν ξεσηκώνονται, αλλά αδιαφορούν κι ακόμη χειρότερα, τον περιγελούν και τον χλευάζουν. Τους φωνάζει:«βλέπουμε την πατρίδα μας να γλεντοκοπάει βυθισμένη στην ευμάρεια και να κολυμπάει στο χρήμα και την πνευματική κενότητα. Πώς γίνεται όμως να έχει αξία η ζωή μέσα σε ένα περιβάλλον όπου έχει πεθάνει το πνεύμα;» Οι στρατιώτες μένουν απαθείς, αποδεικνύοντας την βαθιά ηθική και πνευματική τους διάβρωση. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια που ψιθύρισε ο Μισίμα: «Νομίζω ότι ούτε καν με προσέχουν…». Φωνάζει τρεις φορές : «Ζήτω ο Αυτοκράτορας»! Ακολουθεί το τελευταίο στάδιο της αποστολής τους. Ο Μισίμα μπαίνει μέσα και αυτοκτονεί με τον παραδοσιακό τρόπο τον Σαμουράι, τον σεπούκου, διαμαρτυρόμενος, με αυτόν τον τραγικό τρόπο, για τον εκφυλισμό της πατρίδας του. Το ίδιο θα κάνει και o υπαρχηγός του ο Μορίτα. Είναι 12.15 το μεσημέρι. Οι υπόλοιποι τρεις συλλαμβάνονται. Στο αποχαιρετιστήριο ποίημά του, το οποίο σύμφωνα με την ιαπωνική παράδοση έπρεπε να γράψει ο μελλοντικός αυτόχειρας, έγραψε:

Μια μικρή νύχτα, θύελλα ξεσπά


Λέγοντας "η πτώση είναι η πεμπτουσία του άνθους"

Προτρέποντας αυτούς που διστάζουν


Η ζωή και ο θάνατος του Μισίμα αποτελούν παράδειγμα σπάνιας συνέπειας στις ιδέες και αρχές, αλλά και ήθους. Η απήχηση που μπορούσε να έχει, ακόμη και μετά θάνατον, οδήγησε τους ιδεολογικούς και πολιτικούς εχθρούς του σε επίμονες προσπάθειες να τον συκοφαντήσουν ή να τον διακωμωδήσουν. Το να ζει και να πεθαίνει κάποιος, σύμφωνα με τις αρχές και την παράδοση της δικής του, ιδιαίτερης φυλής, δεν ταιριάζει στην αμερικανική «κουλτούρα της επιμειξίας και του πολυπολιτισμού». Παρ’όλο τον άτιμο και ανήθικο πόλεμο προς έναν νεκρό , το ενδιαφέρον για τον Μισίμα αναβιώνει και η ζωή, το έργο και ο θάνατός του προκαλούν τον θαυμασμό. Ο τελευταίος σαμουράι ανήκει, πλέον, στην ιερή κάστα των Αυτόχειρων, Υπερασπιστών της Παράδοσης , της Αλήθειας και του Πνεύματος.



thulebooks.gr

Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2013

Συνομιλίες με τον καθηγητή Υ



Louis-Ferdinand Céline

"Η αλήθεια, να, απλούστατα, το βιβλιοπωλείο περνάει σοβαρότατη κρίση αναδουλειάς. Μην μπας και πιστέψτε ούτε μηδενικό απ' τα τάχα μου 100.000 αντίτυπα! 40.000!... ακόμα και 400!... παπαραμύθια! Αλί!... Αλί!... Μόνο τα αισθηματικά ρομάντζα... και πολλά λέω!... κρατάν λίγο τα μπόσικα!... και κάπως η "μαύρη σειρά"... κι η "πτωματί"... Στην πραγματικότητα, δεν πουλάν πια τίποτα... είναι σοβαρό!... ο κινηματογράφος, η τηλεόραση, οι οικιακές συσκευές, το σκούτερ, τ' αμάξι 2, 4, 6 ίππων κάνουν φοβερή ζημιά στο βιβλίο... όλα "με δόσεις", φαντάζεστε! και τα "γουικέντ"!... κι οι ωραίες διακοπούλες ανά δι-τρίμηνο!... κι οι Κρουαζιέρες Λολολούλου!... έχετε γεια μικρά βαλλάντια!... βλέπε χρέη!... μήτε σάλιο διαθέσιμο!... και μετά σου λέει ν' αγοράσεις βιβλίο!.."


''Δεν είναι μυθιστορήματα αυτά που δημοσιεύουν. Είναι κατεβατά σχολικών τιμωριών. Κατεβατά σαρκαστικά, κατεβατά προυστικά, κατεβατά αρχαιολογικά, κατεβατά νομπελικά...'' 

''Η νεολαία είναι έτοιμη να χάψει οτιδήποτε. Η νεολαία γουστάρει την απάτη, όπως τα κουτάβια γουστάρουν τα ξύλα, τάχα μου κόκαλα, που τους πετάνε και κείνα τρέχουν ξωπίσω τους...'' 

''Οι πλούσιοι... Σε διαμελίζουν για οφειλή είκοσι πέντε λεπτών, μα το τελευταίο τσουλάκι τούς ξαφρίζει εκατομμύρια άνευ δυσκολίας...''


Το 1955, ο Σελίν δημοσιεύει τις φανταστικές "Συνομιλίες με τον καθηγητή Υ", υπακούοντας, όπως διατείνεται, στον εκδότη του Γκαστόν Γκαλλιμάρ, που του ζητά να βγει απ' την "αφάνεια", για να αναγνωριστεί η ιδιοφυΐα του και να αυξηθούν οι πωλήσεις των βιβλίων του. Σ' αυτό το μικρό αριστούργημα θηριώδους σαρκασμού, σπάνιας διορατικότητας και εκθαμβωτικής μαεστρίας, ο μυθικός συγγραφέας ξεκαθαρίζει τους λογαριασμούς του με τους αναγνώστες, τους εκδότες, τους δημοσιογράφους, τις Ακαδημίες, τις βραβεύσεις, τους ομοτέχνους του, τη νεολαία, τη μοντέρνα τέχνη και με όλο το κιτς της μαζικής κουλτούρας, ενώ ταυτόχρονα δίνει τα κλειδιά του μυθικού "συγκινησιακού ύφους" του, υπογράφοντας την ποιητική διαθήκη του.

 



Τρίτη 8 Οκτωβρίου 2013

Οι αναμνήσεις του Ντερκ Ράσπε



Pierre Drieu La Rochelle

Ο Πιερ Ντριε Λα Ροσέλ γεννήθηκε στο Παρίσι το 1893.Θεωρώντας περισσότερο τον εαυτό του άνθρωπο «της δράσης», παίρνει μέρος στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου και πληγώνεται. Οι ποιητικές του συλλογές Interrogation (1917) και Le fond de la cantine (1920) εκφράζουν όλην του την πικρία και απογοήτευση. Μεγάλη προσωπικότητα των γαλλικών γραμμάτων, ο Ντριε Λα Ροσέλ εκδηλώνει με διάφορα άρθρα από το 1926 κιόλας, τον αντισημιτισμό του και το 1936, ανήκοντας, επίσημα πλέον, στο εθνικιστικό κόμμα, χρησιμοποιεί παραδοσιακά επιχειρήματα κατά των εβραίων. Ο Πιερ Ντριε Λα Ροσέλ αυτοκτόνησε το 1945 αφήνοντας ατελείωτο – έτσι το θεωρούσε εκείνος- το καλύτερο βιβλίο του, τις «Αναμνήσεις του Ντερκ Ράσπε».


Οι «Αναμνήσεις του Ντερκ Ράσπε», το τελευταίο βιβλίο του, είναι, ίσως, κάτι περισσότερο από αυτοβιογραφία. Εδώ ο Ντριέ δεν κρύβει τίποτα. Οι φυσικές του αδυναμίες, τα οράματα, οι έμμονες ιδέες, τα φαντάσματα, η πίστη, τα προβλήματά του, δεν βρίσκουν βέβαια καμμία λύση, παρουσιάζονται, όμως, ξεκάθαρα, δίχως πλέγματα και ενοχές. Ο ήρωάς του θέλει να μάθει γιατί οι φτωχοί δεν έχουν καν το δικαίωμα να έχουν οποιαδήποτε υλική ή πνευματική απαίτηση. Ο Ντερκ Ράσπε θέλει να γίνει ζωγράφος, καλλιτέχνης. Ψάχνει να βρει την σχέση που υπάρχει ανάμεσα στην Τέχνη και την Ζωή, ανακαλύπτει ότι η Τέχνη αξίζει περισσότερο, με την προϋπόθεση ότι έχει περάσει από την κόλαση του προσωπικού μαρτυρίου.


Η σύντομη, τραγική  ζωή του βρίσκει, ίσως, την δικαίωσή της σ’ αυτό το χειμαρρώδες βιβλίο. Οι “Αναμνήσεις του Ντερκ Ράσπε” γράφτηκαν το 1944, λίγους μήνες πριν από την αυτοκτονία του. Μέσα από ένα γράψιμο απλό και άμεσο, ο Ντριε Λα Ροσέλ, σκιαγραφεί την αγωνία μιας ψυχής, τις αμφιβολίες της, την ακατάπαυστη πάλη της σάρκας – του Κακού- με το πνεύμα και την Αγάπη, μοναδικό σκοπό και όπλο του καλλιτέχνη.



Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2013

ΕΝΑΣ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ ΝΟΥΣ


A Dangerous Mind: Carl Schmitt in Post-War European Thought




Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΚΑΡΛ ΣΜΙΤ ΣΤΟΝ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΟ ΣΤΟΧΑΣΜΟ 


O Καρλ Σμιτ (1888 - 1985), ο αποκαλούμενος "νομικός του Γ΄ Ράιχ", μπορεί να έχει προκαλέσει αποστροφή σε κάποιους κύκλους, έχει όμως ασκήσει σε πολλούς σύγχρονούς του, αλλά και μεταγενέστερους διανοούμενους, και την ανάποδη όψη της: τη γοητεία. Ο Jan - Werner Muller ανιχνεύει τα όρια της επίδρασης των θεωριών του Σμιτ σε όλο το φάσμα του πολιτικού στοχασμού της μεταπολεμικής Ευρώπης: από τη Δεξιά και την άκρα Δεξιά (αναμενόμενο), ως την άκρα Αριστερά (εκ πρώτης όψεως, παράδοξο). Παρακολουθώντας, με ένα γλαφυρό κείμενο, την προσωπική διαδρομή του Καρλ Σμιτ, εντοπίζει και αναλύει διεξοδικά τις ενίοτε επικίνδυνες συνέπειες των ιδεών αυτού του επιφανέστερου πολεμίου του φιλελευθερισμού. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) 

"Ένα βιβλίο για την πολύμορφη επίδραση που εξάσκησε και εξασκεί στη σύγχρονη πολιτική θεωρία ένας εχθρός της μαζικής δημοκρατίας, προφήτης και θεωρητικός απολογητής του ναζιστικού κράτους, ο οποίος αποτελεί ωστόσο μια συνεχή πρόκληση για τη φιλελεύθερη σκέψη, καθώς αναγνώρισε τις βαθιές αντιφάσεις του φιλελευθερισμού και προέβλεψε τα αδιέξοδα της "μεταπολιτικής" εποχής". (ΤΑ ΝΕΑ)


Ο Γερμανός καθηγητής της νομικής επιστήμης και φιλόσοφος Carl Schmitt (1888-1985), κατόρθωσε να κληροδοτήσει στη σύγχρονη φιλοσοφική και πολιτική σκέψη έννοιες και προβληματισμούς που επηρέασαν βαθύτατα τόσο τον συντηρητικό λόγο όσο και τον ριζοσπαστικό δεξιό και αριστερό λόγο. Όσο όμως και να φανεί παράδοξο επηρέασαν βαθύτατα και τον ίδιο τον μεγάλο εχθρό του, που ήταν ο φιλελευθερισμός. 

Ο Jan-Werner Muller καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Πρίνστον παρακολουθεί πώς μεταπολεμικά μπλέκονται τα νήματα τόσο των εχθρών του φιλελευθερισμού (Marquard, Lubbe, Kojeve, Koselleck,Kesting και Spaemman) όσο και σημαντικών εκπροσώπων της μεταπολεμικής φιλελεύθερης ευρωπαϊκής σκέψης (Blumenberg, Luhmann, Habermas) γύρω από τον καμβά που είχε στήσει ο Σμίτ Αυτοί συγκρούονται για τα ζητήματα που ανέδειξε η σμιτιανή σκέψη, για τα όρια και την πολυπλοκότητα της νεωτερικής κοινωνίας, την υποβάθμιση του πολιτικού, την ασθενή πολιτική και δημοκρατία. Δίνουν όπως είναι φυσικό, πολύ διαφορετικές απαντήσεις. 

Ο πυρήνας της σκέψης του Σμίτ κινείται γύρω από τη σημασία της έννομης τάξης ως αναγκαίας προϋπόθεσης για την ομαλή λειτουργία των κοινωνιών. Έννομη τάξη που στηρίζεται σε μια απόφαση και όχι σ’ ένα κανόνα. Ο Σμίτ , ο αποκαλούμενος και «νομικός του Γ Ράιχ» έβαλε εξαρχής βόμβες στα θεμέλια του γερμανικού νομικίστικου πνεύματος θεμελιώνοντας με όπλο του τον φιλοσοφικό συντηρητισμό ένα αυταρχικό, ενιαίο κράτος, με αδιαίρετη κυριαρχία, σε μια κανονιστικά αθεμελίωτη απόφαση. Έτσι σύμφωνα με την πιο χρησιμοποιημένη φράση του Σμιτ «κυρίαρχος είναι όποιος αποφασίζει για την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης». Εισάγοντας στη θεωρία της κρατικής ασφάλειας και ισχύος την έννοια της «αποφασιοκρατίας», θεωρεί από πολύ νωρίς πως το κράτος δεν πρέπει να είναι δίκαιο για να δημιουργεί δίκαιο, αλλά να είναι τόσο ισχυρό για να λαμβάνει αποφάσεις. Αυτή η θεωρητική βάση, το μίσος του για τον φιλελευθερισμό και τη Βαϊμάρη είναι τα πρελούδια της κατοπινής του συμπόρευσης με τον Εθνικοσοσιαλισμό.


Θεωρώ πως με βάση την ανάγνωση του Μίλερ δύο είναι τα σημεία αναφοράς που οδήγησαν τον Σμίτ στις αγκαλιές του ναζισμού. Το πρώτο είναι η πίστη του πως με τη φιλελεύθερη δημοκρατία και τη μετάβαση στο νεωτερικό κράτος η κοινωνία κατέλαβε το κράτος αποδυναμώνοντας έτσι την πηγή της ασφάλειας και της ειρήνης. Και το δεύτερο αφορά το γεγονός πως η νεωτερικότητα αποδιαρθρώνει τα ομογενοποιημένα κράτη. Αυτή η ομογενοποίηση αποτελεί και τη βάση πάνω στην οποία ο Σμίτ ορίζει την πολιτική ως τη σφαίρα που διακρίνεται ο εχθρός από τον φίλο. Η ομογενοποίηση των φίλων σε αντιδιαστολή με τον εσωτερικό και εξωτερικό εχθρό αποτελεί τη βάση για τη θεωρητική θεμελίωση του ναζισμού. Όπως όμως κατάλαβε πολύ καλά ο Σμιτ, από την προσωπική του εμπειρία, αυτή η θεμελίωση δεν ήταν αναγκαία στον ίδιο τον φασισμό. Ήταν όμως αναγκαία στην μεταπολεμική σκέψη, όπου τα ζητήματα της φύσης του πολιτικού, της σχέσης εξουσίας και τάξης, της οικουμενικής τάξης, της τεχνοκρατίας και της έκλειψης της πολιτικής βούλησης, των θεμελιώσεων των διεθνών σχέσεων, τίθενται ξανά επί τάπητος ανανεώνοντας τη σύγκρουση του φιλελευθερισμού με τον συντηρητισμό και τον ριζοσπαστισμό.

Ο Μύλερ με αυτό το βιβλίο του με αφορμή τις επιρροές του Σμιτ στο μεταπολεμικό στοχασμό, επιδιώκει να ανοίξει τη συζήτηση για την ανάγκη πολιτικοποίησης του φιλελευθερισμού και σύνδεσης του με τη δημοκρατία και την ισότητα. Ένα ξεχασμένο πεδίο που ανήκε στον κλασικό φιλελευθερισμό και με την κριτική του Σμιτ επανέρχεται στον σύγχρονο φιλελευθερισμό.

Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2013

Η ΑΜΕΡΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ ΤΟΥ Β ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ (1944)




Ουαί σ’ όσους νικάνε με στρατούς 
κι όπου το μόνο δίκιο τους είναι η δύναμή τους 
Canto LXXVI 


Για τον αναγνώστη η προσέγγιση ή ακόμη και ανακάλυψη του έργου του Ezra Pound (1885-1972) ισοδυναμεί με μία πνευματική περιπέτεια στο σώμα της νεότερης παγκόσμιας ιστορίας, μία επικίνδυνη αναψηλάφηση της αχλύος που σήκωσε ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος. Και αν ο λόγος είναι ενίοτε για ανακάλυψη είναι ακριβώς διότι η συνειδητή συμπαράταξη του ποιητή με τις δυνάμεις του Άξονα προκάλεσε εσκεμμένη και κατευθυνόμενη ενίοτε απαξίωση του ποιητικού του έργου, αλλά και της πνευματικής του προσωπικότητας. Στην καλύτερη περίπτωση οι υπερασπιστές του σπεύδουν να διαχωρίζουν τον ποιητή από τον ιδεολόγο φασίστα, τον καλλιτέχνη από τον προπαγανδιστή, τον αισθητή από τον οπαδό του Μουσολίνι και του Χίτλερ. Όμως η καθησυχαστική αυτή διάκριση τείνει να παραβλέπει το ιστορικό δεδομένο ότι η καλλιτεχνική έμπνευση δεν αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο των δημοκρατικών καθεστώτων και ότι ο φασισμός αποτέλεσε – με έναν ιδιάζοντα πρακτικό τρόπο – εκτός από αισθητικοποίηση της πολιτικής και πολιτικοποίηση της αισθητικής. 



Ο Pound γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 1885 στο Haley της πολιτείας Idaho των Ηνωμένων Πολιτειών. Σε νεαρή ηλικία σπούδασε ρωμανικές γλώσσες στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάννια (1901-1903), ενώ συνέχισε τις σπουδές του στο Hamilton College (1903-1906), από το οποίο απέκτησε μεταπτυχιακό δίπλωμα (M.A.). Δίδαξε για μικρό χρονικό διάστημα στο Wabash College, στο Crawfordsville της Ιντιάνα. Μελέτησε σχεδόν ολόκληρη την κλασική γραμματεία, αρχαιοελληνική και λατινική, στο πρωτότυπο, μία τριβή που θα του χάριζε ευρύτητα γνώσεων, καθώς και ένα σπουδαίο αισθητικό και ιδεολογικό υπόβαθρο, αφού για τον Pound η πρόσληψη του κλασικού κόσμου δεν ενείχε απλώς φιλολογική ή έστω αισθητική αξία, αλλά και σημαντικές πολιτικές προεκτάσεις. 

Το 1908 εγκατέλειψε την Αμερική για την Ευρώπη και έφθασε στην Βενετία, την πόλη που θα τον δεχόταν και στην τελευταία του ώρα. Στη Βενετία εξέδωσε την πρώτη του ποιητική του συλλογή, με τίτλο A lume spento (= Με σβησμένο φως). Το ίδιο έτος εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο, όπου άρχισε να συναναστρέφεται με επιφανείς ποιητικές μορφές της εποχής, όπως ο William Butler Yeats (1865-1939), Ford Maddox Ford (1873-1939), T.E. Hulme (1883-1917). 



Ο Pound έδειξε από νωρίς τις ικανότητές του και την ηγετική του δυναμική στον χώρο της σύγχρονης ποίησης. Ίδρυσε το κίνημα του Εικονισμού (Imagism), το οποίο έδινε έμφαση στην ακρίβεια των εικόνων και πρόκρινε την χρήση λιτής, αυστηρής γλώσσας, προοικονομώντας το κίνημα του μοντερνισμού, ενώ ενεπλάκη επίσης ενεργά στο κίνημα του βορτικισμού (Vorticism), μία ποιητική προσπάθεια φουτουριστικής υφής. Το 1917 ο Pound εξέφραζε την πίστη του σε ένα νέο είδος ποίησης, η οποία «θα είναι σκληρότερη και πιο λογική, θα είναι χαρακτηριστικά πιο άμεση. Θα θυμίζει γρανίτη στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό, η ισχύς της θα έγκειται στην αλήθεια της, στην ερμηνευτική της δύναμη (εκεί, φυσικά, απαντά πάντοτε η ποιητική δύναμη) […] Θα διαθέτει λιγότερα διακοσμητικά επίθετα για να αποδώσει τις προθέσεις της. Τουλάχιστον όσον με αφορά, έτσι την θέλω, αυστηρή, άμεση, ελεύθερη από ψεύτικους συναισθηματισμούς». (Pound, Ezra, Literary Essays, ed. T.S. Eliot, Norfolk, Connecticut: New Directions, 1954, 12). 



Η ενασχόληση του Pound με το ιστορικό παρελθόν, είτε της αρχαίας Ελλάδος, είτε της αρχαίας Κίνας και Ιαπωνίας, είτε της μεσαιωνικής Ευρώπης είναι έκδηλη σε μία σειρά έργων του, δοκιμιακών και ποιητικών δημιουργιών, δικών του ή μεταφράσεων: Το πνεύμα του μεσαιωνικού ρομάντσου (The Spirit of Romance,1910), Σονέτα και μπαλάντες του Γκίντο Καβαλκάντι (Sonnets and Ballads of Guido Cavalcanti, 1912), Κατάη (Cathay, 1915), Άλλα σημαντικά του έργα, ποιήματα και δοκίμια: Lustra (1916), Χιού Σέλγουιν Μώμπερλυ (Hugh Selwyn Mauberley, 1920), Τζέφερσον και/ή Μουσολίνι (Jefferson and/or Mussolini, 1935), Οδηγός πολιτισμού (Guide to Kulchur, 1938). Η δημιουργία των Cantos, του magnum opus του, η οποία αρχίζει ως πνευματικό εγχείρημα ήδη από το 1915, αποτέλεσε για τον Pound την ευκαιρία να παραθέσει τις ιδεολογικές, αισθητικές και πολιτικές του απόψεις σε ένα εκτεταμένο έργο, μία επισκόπηση της ευρωπαϊκής ιστορίας και κουλτούρας. 



Το 1920 μετακόμισε στο Παρίσι, όπου συνδέθηκε με τα κινήματα του σουρεαλισμού και του ντανταϊσμού, ενώ συναναστράφηκε επιφανείς μορφές του λογοτεχνικού και καλλιτεχνικού κόσμου. Το 1924 εγκαταστάθηκε στο Ραπάλλο της βόρειας Ιταλίας. Η σύνδεση του Pound με τον φασισμό που είχε επικρατήσει στην Ιταλία από το 1922, ήταν για τον ίδιο μία πρακτική επικύρωση των ιδεών του, μία επίγεια πραγμάτωση των αρχών του, με βάση τις αρχές της δράσης. Παρέμεινε ένθερμος οπαδός του φασισμού καθ’ όλη την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και μετά από αυτόν. 


Στη μελέτη του Oro e lavoro (1944) συσχετίζει την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου με την διαδικασία ελέγχου του χρήματος και αποδίδει στους Συμμάχους μία απόπειρα επανάκτησης του ελέγχου αυτού, που είχε διαταραχθεί από την άνοδο των οικονομικών συστημάτων των κρατών του Άξονα: «Το χαρτονόμισμα μετράει την τιμή, όχι την αξία: Με άλλα λόγια, οι τιμές υπολογίζονται σε νομισματικές μονάδες. Ποιος όμως προμηθεύει τα χαρτονομίσματα; Και πριν από τον σημερινό πόλεμο ποιος είχε τον έλεγχο της έκδοσης του χρήματος; Αν θέλετε να ανακαλύψετε τα αίτια του σημερινού πολέμου, ψάξετε να βρείτε ποιος απέκτησε τον έλεγχο του διεθνούς χρήματος και πώς έγινε αυτό» (Pound, Ezra, Selected Prose, 1909-1965, New York: New Directions, 1973, 315.). 


Ο Pound θεωρούσε ότι με την προπαγανδιστική του δράση προσέφερε υπηρεσίες στην πατρίδα του. Άλλωστε, οι ραδιοφωνικές εκπομπές του Pound ξεκίνησαν τον Φεβρουάριο του 1940, πολύ πριν από την επίσημη εμπλοκή των Ηνωμένων Πολιτειών στην πολεμική αναμέτρηση, τον Δεκέμβριο του 1941. Επεχείρησε, μάλιστα, δύο φορές – η πρώτη αμέσως μετά την είσοδο των ΗΠΑ στον πόλεμο, η δεύτερη στις αρχές του 1942 – να επιστρέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες, όμως συνάντησε τη σταθερή άρνηση των αμερικανικών προξενικών αρχών λόγω της φιλοφασιστικής του δράσης. Persona non grata στην ίδια την πατρίδα του, για την οποία θεωρούσε ότι είχε περιέλθει σε ένα είδος κατοχής από εθνικούς οικονομικούς κύκλους και πολιτικά συμφέροντα, ο Pound συνέχισε την μοναχική και επικίνδυνη πορεία του, πιστός στις προσωπικές του αξίες και τον κώδικα τιμής του. Αν όμως δεχτούμε – ακολουθώντας τη συλλογιστική του Pound – ότι οι ραδιοφωνικές εκπομπές του ήταν απλώς μία προσπάθεια συνδρομής προς τον αμερικανικό λαό, το παρόν κείμενο ήταν μία συνειδητή προπαγανδιστική προσπάθεια, αφού εκδόθηκε στην ιταλική γλώσσα, από εκδοτικό οίκο σε διατεταγμένη υπηρεσία του φασιστικού καθεστώτος του Salo, ενώ ο πόλεμος μαινόταν και ο Άξονας κατέρρεε υπό το βάρος των πολεμικών συγκρούσεων. Σε κάθε περίπτωση, παραμένει γεγονός ότι ο Pound ουδέποτε απεκήρυξε τις φασιστικές του πεποιθήσεις, ενώ επίσης δεν καταδίκασε τις διώξεις του εθνικοσοσιαλιστικού κράτους κατά των Εβραίων της Ευρώπης.



Συνελήφθη στις 2 Μαΐου 1945 από Ιταλούς αντάρτες και εγκλείστηκε σε ένα αμερικανικό στρατόπεδο αιχμαλώτων, κοντά στην Πίζα, όπου συνέγραψε τα καλύτερα Cantos του. Μεταφέρθηκε στις ΗΠΑ, όπου του απαγγέλθηκαν κατηγορίες για προδοσία. Εγκλείστηκε στο ψυχιατρικό νοσοκομείο St. Elizabeths επί δώδεκα ολόκληρα έτη, έως το 1958. Στις 15 Απριλίου 1958 η επίσημη κατηγορία περί προδοσίας ανακλήθηκε. Όμως ο Pound, ο Αμερικανός που αποθέωσε στο έργο του τον φασισμό, τον Μουσολίνι και τον Χίτλερ, φθάνοντας για πρώτη φορά στην Ιταλία μετά τον πόλεμο, σε ένα είδος απότισης τιμής  χαιρέτισε με τον φασιστικό τρόπο την χώρα που τον φιλοξένησε και που θα αποτελούσε τελικά την τελευταία του πατρίδα. 



Η μετάφραση του παρόντος έργου αποσκοπεί αφενός να προσφέρει στο ελληνικό κοινό ένα σπάνιο κείμενο του Ezra Pound, αφετέρου να καταδείξει την ιδιόμορφη στράτευση ενός σημαντικού τμήματος του κόσμου των διανοουμένων (πρόχειρα αναφέρω τους Martin Heidegger, Gottfried Benn, Knut Hamsun, Lοuis-Ferdinand Celin, Robert Brasillach, Gabriele d’ Annunzio, Luigi Pirandello και στους δικούς μας Άριστο Καμπάνη, Σπύρο Μελά, Σίτσα Καραϊσκάκη) στην υπηρεσία των φασιστικών καθεστώτων, αφετέρου να επισημάνει την πολυπλοκότητα μίας πολεμικής αναμέτρησης, όπως ήταν ο Β΄ Παγκόσμιος, την οποία οι τυπικές εξιστορήσεις συχνά παραλείπουν να λάβουν υπ’ όψιν τους, αναπαράγοντας μάλιστα ένα άκριτα μανιχαϊστικό πρότυπο. Σκοπός, άλλωστε, της σειράς Ιστορικό Αρχείο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, την οποία φιλοξενούν οι Εκδόσεις Περίπλους-Διονύσης Βίτσος χάρη στο ευγενές ενδιαφέρον του πολυμαθούς Διονύση Βίτσου, είναι να παρουσιάσουν, μέσα από σπάνια κείμενα και των δύο πλευρών, των νικητών Συμμάχων και των ηττημένων δυνάμεων του Άξονα, άγνωστές πτυχές και την ιδεολογική κοσμοθεωρία των αντιπάλων συστημάτων. 



Για τον Ezra Pound ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν, πράγματι, μία σύγκρουση δύο ολόκληρων κόσμων• και αν τελικά ο κόσμος που εκπροσωπούσε ιδεολογικά και αισθητικά ο Pound, ηττήθηκε στα πεδία των μαχών, το έργο του ιδίου παραμένει ως μία αυθεντική και επικίνδυνα γοητευτική μαρτυρία για τις ιδιόμορφες ιδεολογικές ζυμώσεις της περιόδου του Μεσοπολέμου και για την αντανάκλασή τους στην υψηλή καλλιτεχνική δημιουργία. 


διώτες, χωρίς οποιαδήποτε υπευθυνότητα ενώπιον του αμερικανικού έθνους κατάφεραν να αποκτήσουν τον έλεγχο των χρηματικών αποθεμάτων του έθνους, αναγκάζοντας τον λαό να καταβάλλει ανεπίσημα πρόστιμα και φόρους με μοναδικό σκοπό το όφελος της κρυμμένης δύναμης, του συστήματος των τοκογλύφων. 


Μετά τον θάνατο του Lincoln η πραγματική ισχύς στις Ηνωμένες Πολιτείες μεταβιβάστηκε από την επίσημη κυβέρνηση στους Rotschild και στον δαιμονικό τους συρφετό. Το σύστημα της δημοκρατίας εξαφανίστηκε. Έκτοτε δεν έχει πλέον νόημα να αναφέρεται κανείς στις Ηνωμένες Πολιτείες ως αυτόνομη οντότητα. Αυτό που μένει να καθοριστεί είναι από ποια ακριβώς ιστορική στιγμή δεν είχε πλέον νόημα και λογική να αναφέρεται κανείς στη Βρετανική Αυτοκρατορία ως αυτόνομη οντότητα.



Είναι πραγματικά χάσιμο χρόνου να κάνει κανείς λόγο για «δημοκρατία» στη μία ή την άλλη χώρα. Η πραγματική κυβέρνηση βρισκόταν, βρίσκεται και πάντοτε θα βρίσκεται στο παρασκήνιο. Το «δημοκρατικό» σύστημα λειτουργεί ως εξής. Δύο ή περισσότερα κόμματα, όλα τους ακολουθώντας εντολές του συστήματος των τοκογλύφων, εμφανίζονται στη δημόσια σκηνή. Για λόγους τυπικότητας, αλλά και για να καθησυχαστούν οι αφελείς, επιτρέπεται σε μερικούς τίμιους άνδρες και σε έναν-δυο ανεξάρτητους ιδεαλιστές να κάνουν ορισμένες τίμιες ενέργειες, με την προϋπόθεση βέβαια ότι δεν αγγίζουν τις διάφορες συμμορίες. Οι μεγαλύτερες συμμορίες είναι αυτές της οικονομίας και της δημιουργίας μονοπωλίων, συμπεριλαμβανομένης και της δημιουργίας μονοπωλίου για το ίδιο το χρήμα, τόσο στο εσωτερικό ενός κράτους όσο και σε συνδυασμό με τα διάφορα ξένα νομίσματα. Όταν προκύπτει το επικίνδυνο ενδεχόμενο ύπαρξης πληθώρας οποιουδήποτε ή σχεδόν όλων των προϊόντων, τότε το σύστημα των τοκογλύφων εξαπολύει πόλεμο, ώστε να υποβαθμίσει την αγοραστική δύναμη. 


Η ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών δεν είναι δυνατόν να αποδοθεί ολόκληρη σε μερικές σελίδες. Συγκέντρωσα απλώς ορισμένα δεδομένα που δεν έχουν τύχει προσοχής σε άλλες, εκτενέστερες μελέτες, και τα οποία πρέπει να έχει υπ’ όψιν του ο αναγνώστης, για να μη παραμένει σε κατάσταση άγνοιας όσον αφορά την κερδοφόρο διαδικασία. Ωστόσο, θα μπορούσε να συντεθεί μία ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών, συνοπτική οπωσδήποτε, αλλά επαρκής για τις ανάγκες όλων, εκτός βέβαια από τους ειδικούς, εάν ενώναμε το παρόν φυλλάδιο, τη Νέα Αμερικανική Ιστορία του W.E. Woodward, τη Σύντομη Ιστορία του Χρήματος στις Ηνωμένες Πολιτείες του Willis A. Overholser, καθώς και ένα απόσπασμα από το βιβλίο Τζέφερσον και Χάμιλτον του Claude G. Bowers. 


Ο λόγος για την έκδοση του παρόντος κειμένου, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, είναι να καταδειχθεί η σχέση του παρόντος πολέμου με μία σειρά πολέμων που προκάλεσε ο ίδιος πάντοτε διαχρονικός παράγοντας, δηλαδή το διεθνές σύστημα των τοκογλύφων, η σπείρα του Υψηλού Κεφαλαίου. Σε αυτό το σύστημα των τοκογλύφων ο Roosevelt λειτουργεί ως ένα είδος κακοήθους όγκου, όχι αυτόνομος, όχι αυτοδημιούργητος, αλλά ως υπέρμαχος ακαθόριστων δυνάμεων που υπερβαίνουν την δική του αρνητική προσωπική ύπαρξη. Ο Roosevelt είναι απλώς ένας κατώτερος δικαστής, η δικαιοδοσία του οποίου είναι περιορισμένη νομικά, ένας επίορκος που δεν συνειδητοποιεί στην πληρότητά τους τις πράξεις του, τις αιτίες των πράξεών του ή τις συνέπειές τους. Ο πολιτικός του βίος πρέπει να προσαχθεί ενώπιον της δικαιοσύνης".