Πέμπτη 28 Μαρτίου 2019

Στὸ ἄγαλμα τῆς ἐλευθερίας ποὺ φωτίζει τὸν κόσμο



Κ.Γ. Καρυωτάκης

Λευτεριά, Λευτεριά, σχίζει, δαγκάνει 
τοὺς οὐρανοὺς τὸ στέμμα σου. Τὸ φῶς σου, 
χωρὶς νὰ καίει, τυφλώνει τὸ λαό σου. 
Πεταλοῦδες χρυσὲς οἱ Ἀμερικάνοι, 
λογαριάζουν πόσα δολάρια κάνει 
σήμερα τὸ ὑπερούσιο μέταλλό σου.

Λευτεριά, Λευτεριά, θὰ σ' ἀγοράσουν 
ἔμποροι καὶ κονσόρτσια κι ἑβραῖοι. 
Εἶναι πολλὰ τοῦ αἰῶνος μας τὰ χρέη, 
πολλὲς οἱ ἁμαρτίες, ποὺ θὰ διαβάσουν 
οἱ γενεές, ὅταν σὲ παρομοιάσουν 
μὲ τὸ πορτραῖτο τοῦ Dorian Gray.

Λευτεριά, Λευτεριά, σὲ νοσταλγοῦνε, 
μακρινὰ δάση, ρημαγμένοι κῆποι, 
ὅσοι ἄνθρωποι προσδέχονται τὴ λύπη 
σὰν ἔπαθλο τοῦ ἀγῶνος, καὶ μοχθοῦνε, 
καὶ τὴ ζωὴ τους ἐξακολουθοῦνε, 
νεκροὶ ποὺ ἡ καθιέρωσις τοὺς λείπει.




Κυριακή 24 Μαρτίου 2019

Το 1821 αποτελεί αναγέννησιν του αρχαίου ελληνικού πνεύματος




« ….αποτελεί το 21 αληθώς ρήξιν προς το παρελθόν και την “παράδοσιν”, την παράδοσιν όμως την βυζαντιακήν και την της τουρκοκρατούμενης Ελλάδος. Αλλά συγχρόνως αποτελεί αναγέννησιν, αναγέννησιν του αρχαίου ελληνικού πνεύματος (όπως ημπορούσαν οι άνθρωποι της εποχής εκείνης να το συλλάβουν), επάνοδον συνειδητήν εις την δράσιν των αρχαίων προγόνων και (με το τολμηρόν του ρωμαντικού πήδημα υπεράνω της ρωμαϊκής και βυζαντινής περιόδου) συνέχειαν άμεσον των κατορθωμάτων εκείνων. Τα ονόματα του Λεωνίδου και του Θεμοστοκλέους δεν κοσμούν μόνον των Υδραίων τας πρύμνας – αποτελούν ζωντανάς υπάρξεις, παραστέκονται εις τους αγωνιζομένους, γίνονται πρότυπα και ιδέαι, που κανονίζουν αίσθημα και ενέργειαν των απογόνων. Το έθνος αισθάνεται, ότι είναι έ θ ν ο ς: αισθάνεται τα δικαιώματά του ως κληρονόμου παρελθόντος μεγαλείου, και τα καθήκοντά του απέναντι αυτού. Δεν είναι πλέον η φυσιολογική, ούτως ειπείν, εξέγερσις εναντίον της καταπιέσεως του βαρβάρου, που του οπλίζει τας χείρας πολύ μάλλον η συναίσθησις της αξιοπρεπείας του, η εντροπή…»

Ιωάννης Συκουτρής



Πέμπτη 14 Μαρτίου 2019

Ο Άνθρωπος και τα Πεπρωμένα του κατά τη Βεδάντα



Αυτή η συνοπτική έκθεση για τον άνθρωπο και τα πεπρωμένα του κατά τη Βεδαντική διδασκαλία είναι από τα πρώτα και πιο βασικά βιβλία του Guenon. Κυκλοφόρησε πρώτη φορά στο Παρίσι το 1925, σε μια εποχή που, όπως και σήμερα, ανθούσαν οι παραποιήσεις των Ανατολικών παραδόσεων. Το ίδιο λοιπόν το περιβάλλον της εποχής καθιστούσε το βιβλίο επίκαιρο- και στον βαθμό που αυτές οι παραποιήσεις υπάρχουν και σήμερα, σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα ενισχυμένες και στερεωμένες από τον χρόνο, εξακολουθεί να είναι. Όμως ο πιο σημαντικός λόγος που ώθησε τον Guenon να γράψει ένα τέτοιο βιβλίο ήταν ότι διέβλεπε μια ανάγκη να παρουσιαστούν ολοκληρωμένα στο κοινό της Δύσης οι απαντήσεις της παραδοσιακής Ανατολής πάνω σε δύο αιώνια ερωτήματα: ποιος είναι ο άνθρωπος, δηλαδή ποια στοιχεία συνιστούν την οντότητα του, και τι τον περιμένει μετά θάνατον. Πράγματι, είναι θεμελιώδες στην πνευματική πορεία να υπάρχει μια, στην αρχή τουλάχιστον σχετική και γενική, γνώση για το ποιος είναι ο «ταξιδευτής», ποιο το τέρμα του «ταξιδιού» και πως μπορεί να οδηγηθεί εκεί. Και η Βεδαντική διδασκαλία, κατά τον Guenon, είναι πλήρης στο ζήτημα αυτό και συνεπώς από τις πλουσιότερες και καθαρότερες πηγές απ’ όπου μπορεί να αντλήσει κανείς υλικό που να τον στηρίζει στον αγώνα που καταβάλλει στα πλαίσια της παράδοσης του. Περιττό να πούμε πως ο συγγραφέας ήταν επαρκέστατα εφοδιασμένος για να εκπληρώσει το σκοπό του- άλλωστε ο Α.Κ. Coomaraswamy, από τους πληρέστερους λόγιους ινδουιστές και μεταφυσικούς, τον είχε χαρακτηρίσει ως τον τελειότερο γνώστη της Ινδουιστικής παράδοσης στη Δύση. Το βιβλίο αυτό το αποδεικνύει.