Πολλαπλασιάζονται τα τελευταία χρόνια οι μεταφράσεις του μεγίστου ποιητού, του μοναδικού μέσα στους μοναδικούς των αιώνων, του Σουαβού, του νοτίου Γερμανού, του Γιόχαν Κρίστιαν Φρίντριχ Χέλντερλιν (1770-1843).
Αυτή η εκλογή είναι ένα δείγμα γερό από την εποχή του οίστρου, την εποχή που ανακεφαλαίωνε πότε και πώς χάθηκε το ιερό και από τα χρόνια τα ύστατα, τα χρόνια της σιωπής, που σαν ραγισματιά ακουγόταν ένα κρακ στο θολωμένο του μυαλό. Ο Χέλντερλιν γεννιέται την ίδια χρονιά που γεννήθηκε άλλος ένας που έσβησε μέσα στη σιωπή, ο Λούντβιχ Βαν Μπετόβεν, δύο παιδιά που μιλούσαν μουσικά και με τη μουσική άρδευαν το λόγο, όχι τις λέξεις, αυτά τα ομιλούντα αστέρια σ έναν συννεφιασμένο ουρανό, σ ένα βαρύ τοπίο έφεγγαν, καθώς οι ρόδες των αμαξιών χάραζαν την πορεία τους στο χιόνι το μαλακό, της απαλότητας των αισθημάτων και αργότερα στον πάγο δοκίμαζαν τη σκληρότητα-καθρέφτη, όπου καθρεφτίζονταν οι σκέψεις αυτών των δύο παιδιών του Ηράκλειτου.
Εντός της εποχής τους, πέραν αυτής, στο παρελθόν που γίνεται μέλλον, στο παρόν, το οποίο είναι σαν ένα ολίσθημα στον ιστορικό χρόνο, γράψιμο και ξεγράψιμο της μνήμης του πόνου και της μνήμης της πονετικιάς. Ο Χέλντερλιν ιερουργεί χωρίς το σχήμα του ιερωμένου και δεξιώνεται στα χρόνια της σκοτεινιάς του νου στον οίκο του ξυλουργού-Ιωσήφ Χανς Τσίμερμαν. Οι θεοί έφυγαν, άλλοι των ειδώλων τούς θέλουν κι άλλοι θεό τον φωνάζουν διά του σημείου του σταυρού, σύμβολον μαρτυρίου και πίστης· ο μυσταγωγός καίει ύμνους και φωτίζει ελεγείες μπροστά στον εσταυρωμένο Χριστό του Νίτσε, που θα γεννιόταν έναν χρόνο αργότερα και θα έσβηνε στην αυγή του εικοστού αιώνα κοιτώντας το ζώο στα μάτια.
ΒΑΣΙΛΗΣ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ, ΒΙΒΛΙΟ
