Σε επιστολή του στον Τόμας Χάρντυ, ο Πάουντ έγραφε: «Αν συμπυκνώσω, όπως στην περίπτωση της ερωτικής περιπέτειας του Μόμπερλυ, το μυθιστόρημα του Χένρυ Τζέιμς σε δύο σελίδες –έστω και χωρίς επιτυχημένο αποτέλεσμα–, έχω το δικαίωμα να δεχτώ ένα μέρος της προσοχής που θα αποσπούσαν οι 298 σελίδες που παρέλειψα». Πράγματι, το Hugh Selwyn Mauberley είναι ένα εξαιρετικά πυκνό έργο, με πιο πειθαρχημένο όμως περιεχόμενο και πιο σαφείς στόχους, κατά τη γνώμη μου, από την Έρημη χώρα. Παράλληλα, το ποίημα δείχνει φανερά την επιθυμία του Πάουντ να επαναφέρει στην ποίηση χώρους που η λυρική παράδοση του δέκατου ένατου αιώνα παραχώρησε στο μυθιστόρημα, χώρους της κοινωνικής, δημόσιας και πνευματικής ζωής, που συμπεριλαμβάνουν και την «histoire morale contemporaine» του Φλομπέρ και τις επικές φιλοδοξίες της ομηρικής ποίησης.
Η έκδοση περιλαμβάνει σπάνιο φωτογραφικό υλικό και CD στο οποίο ο Αμερικανός ποιητής διαβάζει ο ίδιος την ποιητική αυτή σύνθεση.
Η επιρροή του Πάουντ στην ποίηση του 20ου αιώνα είναι αναντίρρητα η μεγαλύτερη. Κανένας άλλος συγγραφέας δεν έχει να παρουσιάσει ανάλογο όγκο ποιητικών, μεταφραστικών και κριτικών έργων, κανένας άλλος δεν έχει αφιερώσει τόση ενέργεια στην προώθηση των τεχνών εν γένει. Και ασφαλώς, κανένας δεν αποτέλεσε το επίκεντρο τόσο φλογερών αντιπαραθέσεων, τον στόχο τόσο σφοδρών επιθέσεων. Τον λάτρεψαν και τον μίσησαν· τον ύμνησαν και τον καταδίκασαν. Πολλές φορές, ερήμην της τέχνης του.
Ο Πάουντ ανέλαβε το καθήκον να αναζωογονήσει την ποίηση με ζέση σχεδόν ιεραποστολική, με μια επιμονή που άγγιζε σχεδόν το απόλυτο. Ο Έλιοτ, ο Τζόυς, ο Χέμινγουεϋ και πολλοί άλλοι έγραψαν για την άδολη αφοσίωση του Πάουντ στην προσπάθεια να "ανανεώσει την τέχνη της γραφής", για την ανιδιοτελή ενασχόλησή του με το έργο των συγγραφέων που εκτιμούσε. Μύησε τον Γέιτς στο θέατρο ενώ, ανακάλυψε, ενθάρρυνε και βρήκε εκδότες για τον Τζόυς και τον Φροστ. Επιμελήθηκε ως γνωστόν και έδωσε την τελική μορφή στην "Έρημη χώρα" του Έλιοτ. Μαζί με τον Λιούις θεμελίωσε το κίνημα του βορτισισμού και το βραχύβιο αλλά σημαντικό περιοδικό Blast. Η λογοτεχνική ιστορία του 20ου αιώνα είναι αδιανόητη χωρίς τον Πάουντ.
Σύμφωνα με τον Γέιτς, το Χιού Σέλγουιν Μώμπερλυ είναι ένα "αριστούργημα", ενώ τα λιγότερα συνεκτικά Cantos φανερώνουν έναν νου σε σύγχυση, που δεν ήταν σε θέση να τιθασεύσει το υλικό του και να του δώσει μια ολοκληρωμένη μορφή. Κατ' άλλους, όπως ο Έλιοτ, η ποίηση του Πάουντ είναι μια πορεία αδιάσπαστης ανέλιξης, που ξεκινά από τα μικρότερα ποιήματα των πρώτων χρόνων, περνά στο μεταβατικό Μώμπερλυ, το "εκπληκτικό ποίημα", όπως το αποκαλεί ο 'Ελιοτ, και κλείνει με το "δαντικών βλέψεων" έργο των Cantos. Το αν ο Πάουντ οφείλει την περίοπτη θέση που κατέχει στην ιστορία της ποίησης αποκλειστικά , ή κυρίως, στο Χιού Σέλγουιν Μώμπερλυ είναι ζήτημα υποκειμενικής θεώρησης. Είναι σαφές όμως πως το συγκεκριμένο ποίημα έχει εξυμνηθεί τόσο από τους θαυμαστές όσο και από τους επικριτές των Cantos και κατά γενική ομολογία αντιπροσωπεύει- μαζί με την "Έρημη χώρα" του Έλιοτ- το μανιφέστο του αγγλοσαξονικού μοντερνισμού, και κατ' επέκταση, λόγω της βαρύνουσας σημασίας που είχε στην εξέλιξη της παγκόσμιας ποίησης, του μοντερνισμού γενικότερα.
Το βιβλίο ''ΧΙΟΥ ΣΕΛΓΟΥΙΝ ΜΩΜΠΕΡΛΥ'' μπορείτε να το βρείτε εδώ