Ποια θέση κατείχε το παιχνίδι στη ζωή των Ελλήνων από την αρχαιότητα μέχρι το Βυζάντιο; Με το θέμα καταπιάνεται ένας εξαιρετικός τόμος πλούσιας εικονογράφησης, προϊόν μακρόχρονης και επίπονης προσπάθειας, ξεδιπλώνοντας άγνωστες πτυχές της ιδιωτικής ζωής των προγόνων μας. Έλληνες, αεί παίδες εστέ! Προφανώς η παραπάνω ρήση, από τον Τίμαιο, του Πλάτωνα, εμπεριέχει μια διαχρονική αλήθεια: το παιχνίδι, ξεχωριστό πολιτισμικό προϊόν, επέδρασε καθοριστικά στην ψυχοσύνθεση και την ιδιοσυγκρασία του Έλληνα, ίσως μάλιστα να ήταν και καταφυγή του στα δύσκολα... Το παιχνίδι, λοιπόν, στη διαχρονία του, εν προκειμένω από την προϊστορική αρχαιότητα ως το Βυζάντιο, μια περίοδο περίπου 3.000 χρόνων, μας δίνει την αφορμή για να διαπιστώσουμε και εδώ την ευφυΐα, την ευρηματικότητα των προγόνων μας, και να γνωρίσουμε καλύτερα τις καθημερινές ανάγκες και συνήθειές τους. Παιχνίδια για μικρούς και μεγάλους, για το πνεύμα και το σώμα, ερωτικά, τυχερά... Ο κατάλογος είναι μακροσκελής και μας καταπλήσσει για έναν ακόμη λόγο: πόσο άντεξαν στον χρόνο κι έφτασαν ως τις μέρες μας πολλά απ’ αυτά. Οι κούκλες, το ποδόσφαιρο, το σκάκι, το τάβλι είναι μερικά από τα πιο γνωστά. Η καταγραφή και η ανάδειξή τους, με αδιάψευστο τεκμήριο την απεικόνιση στην εποχή του, ευρύνει τις γνώσεις μας διασκεδαστικά και δημιουργεί ένα νήμα συνέχειας στον πολιτισμό μας.
