Yukio Mishima
«Ζούμε σε μια εποχή που έχει ως βασικό κανόνα της ότι όσο περισσότερο ζήσει κανείς τόσο καλύτερα είναι. Έχουμε τον υψηλότερο μέσο όρο ζωής σε ολόκληρη την ιστορία και μπροστά μας ξεδιπλώνεται ένα υπερβολικά μονότονο μέλλον. Ο ενθουσιασμός των νέων να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους διαρκεί μόνον όσο αγωνίζονται για να βρουν τη μικρή ζεστή φωλιά τους. Μόλις γίνει αυτό, το μέλλον δεν σημαίνει πια τίποτα γι’ αυτούς. Ό,τι απομένει πια είναι τα λεφτά της σύνταξης, καθώς τα μετρούν γραμμή γραμμή στον άβακα, και η ειρηνική, γεμάτη ανία ζωή της τρίτης ηλικίας. Αυτή η εικόνα κρύβεται πάντα πίσω από τη σκιά του κράτους πρόνοιας, απειλώντας την καρδιά της ανθρωπότητας.»
«Ο αληθινός έρωτας φτάνει στην υψηλότερη και ευγενέστερη μορφή του όταν κάποιος τον κρατά κρυφό ως το θάνατο. Η τέχνη του έρωτα, όπως εμφανίζεται στην Αμερική, συνεπάγεται την εξομολόγηση και την έμμεση άσκηση πίεσης στον άλλο. Η ενέργεια που παράγεται δεν αφήνεται να δυναμώσει εσωτερικά αλλά ακτινοβολείται συνεχώς προς τα έξω. Κατά έναν παράδοξο τρόπο, η δύναμη αυτή εξαφανίζεται την ίδια στιγμή που εκπέμπεται»
«Η ασχολία των σαμουράι ήταν ο θάνατος. Ασχέτως του πόσο ειρηνική ήταν η εποχή, ο θάνατος ήταν το υπέρτατο κίνητρό τους, κι αν έστω και μια στιγμή έδειχναν φόβο και δισταγμό μπροστά του, εκείνη ακριβώς τη στιγμή έπαυαν να είναι σαμουράι…. Στη σύγχρονη Ιαπωνία, με ένα σύνταγμα που «θέτει εκτός νόμου» τον πόλεμο, οι άνθρωποι που έχουν σκοπό τον θάνατο – και εδώ περιλαμβάνονται κυρίως οι Δυνάμεις Αυτοάμυνας – εξ ορισμού δεν μπορούν να υπάρξουν. Προϋπόθεση της δημοκρατικής εποχής είναι ότι το όσο περισσότερο ζει κανείς τόσο καλύτερα είναι»
«Μεταπολεμικά, η μνήμη των νέων που είχαν πεθάνει στα αποσπάσματα αυτοκτονίας εξευτελίστηκε. Εντούτοις όμως το πνεύμα αυτών που όρμησαν στον βέβαιο θάνατο για την πατρίδα τους έχει καταχωρηθεί πλέον στη μακρά ιστορία της Ιαπωνίας, με τη μορφή του καθαρού ιδανικού της δράσης και του θανάτου που προτείνει το Χαγκακούρε, ακόμα και αν εξετάζοντας κάποιος την προσωπική τους ζωή, διαπιστώνει τελικά πως είχαν περάσει και φόβους και ταλαιπωρίες»
«Εάν εκτιμούμε τόσο πολύ την αξιοπρέπεια της ζωής, πώς δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε και αυτήν του θανάτου; Κανένας θάνατος δεν μπορεί να θεωρηθεί μάταιος».
