Ο άνθρωπος, ο ποιητής, ο διανοούμενος: Δημοσιογραφική έρευνα για τη ζωή και το έργο του
Συγγραφέας : Παπαθανασόπουλος Γιώργος Ν.
Με το βιβλίο αυτό ο δημοσιογράφος Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλος μας καλεί σε ένα συναρπαστικό ταξίδι στη ζωή, στη σκέψη και στο έργο του μεγάλου ποιητή και σημαντικού διανοούμενου Γιώργου Σαραντάρη. Ο συγγραφέας σημειώνει ότι "δούλεψε" γι' αυτό το βιβλίο ως δημοσιογράφος, όπως εκείνος νιώθει τη δημοσιογραφία: αξιοποίησε τις πηγές του, αναζήτησε στοιχεία στην Ελλάδα και στην Ιταλία, συζήτησε με ανθρώπους που γνώρισαν τον ποιητή, επισκέφθηκε τους τόπους, όπου εκείνος έζησε και έγραψε, στοχεύοντας έτσι να τον "προσεγγίσει", όσο γινόταν περισσότερο, να "του πάρει μια συνέντευξη"...
Μέσα στις σελίδες του βιβλίου μπορεί ο αναγνώστης να διαβάσει την υπέροχη αλληλογραφία του Σαραντάρη με τον Ν. Γ. Πεντζίκη, τις ενδιαφέρουσες επιστολές προς τον Σαραντάρη της αδελφής του Πεντζίκη και ποιήτριας Ζωής Καρέλλη, καθώς και την αλληλογραφία του ποιητή, με τη μητέρα του (Cara mamma...), όπου φαίνεται η αγάπη του προς αυτήν, η οποία μένοντας μόνη στο αρχοντικό του Μονταπόνε, στην Ιταλία, στενοχωριόταν που ο γιος της δεν έβρισκε στην Αθήνα μια "κανονική" δουλειά (...). Επίσης, μέσα από ανέκδοτες ιδιόγραφες σημειώσεις του Σαραντάρη μπορεί να διαγνώσει τον θαυμασμό και την αγάπη του ποιητή προς τον Ντοστογιέφσκι, του οποίου το έργο άσκησε οπωσδήποτε επιρροή στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του, προς τον Διονύσιο Σολωμό, τον οποίο θεωρούσε ως τον μεγαλύτερο ποιητή που ανέδειξε η Ελλάδα, και προς τον Σπυρίδωνα Ζαμπέλιο, για τον οποίο έγραψε ότι ήταν ένας μεγαλοφυής ιστορικός.
"Δεν έχω γνωρίσει, θα 'θελα να το διακηρύξω, μορφή πνευματικού ανθρώπου αγνότερη από τη δική του. Άπραγος, αδέξιος, ανίκανος για οτιδήποτε πρακτικό, ζούσε με το τίποτε και δεν του χρειαζότανε τίποτε άλλο έξω από την Ποίηση. Δηλαδή το αντίθετο ακριβώς απ' αυτό που ονειρεύονται οι αστοί για τα παιδιά τους. Έτσι όμως είχε φτάσει ως το σημείο να μπορεί να υψώνει τα μεγάλα του ασθενικά μάτια ως τις Πλατωνικές Ουσίες. Η παρουσία του την εποχή εκείνη, νομίζω, ήτανε καίρια...".
(Οδυσσέας Ελύτης)
