Maurice Bardèche
…Τα καθεστώτα που αποκαλούμε δημοκρατικά, αποτελούν μια κωμωδία όμοια μ’ εκείνη των λαϊκών δημοκρατιών. Σε όλες τις δημοκρατίες, η εθνική θέληση αφαιρείται κρυφά. Μια κάστα προνομιούχων ιδιοποιήθηκε τα έθνη. Η εξουσία της έχει ως αρχή την ελεύθερη διείσδυση από το εξωτερικό, που αποβλέπει την πολιτική μας διαίρεση, την αποδυνάμωση και την ποδηγέτησή μας. Τελικά, υπό το πρόσχημα της δημοκρατίας, δεν είμαστε πια κύριοι ούτε του τόπου μας, ούτε των οικονομιών μας, ούτε των εδαφών μας, ούτε του πεπρωμένου μας. Δεν είμαστε πια τίποτα μεσα στα έθνη μας…
…Η καθολική ψηφοφορία, που έπρεπε να εγκαθιδρύει μια δημοκρατία, δηλαδή μια εξουσία του λαού, εγκαθιδρύει στην πραγματικότητα μια ολιγαρχία, δηλαδή την εξουσία μιας κάστας, που ο λαός νομίζει ότι υπέδειξε…
…Ζούμε στην εποχή των πλύσεων εγκεφάλων. Πρώτ’ απ’ όλα δεν πρέπει να είμαστε αυτοί που είμαστε. Δεν ξέρουν τι μπορεί να κρύβεται μέσα μας. Ίσως το αίσθημα της τιμής, η υπερηφάνεια, ο σεβασμός του αίματός μας, ένα είδος επιδιώξεως καθαρότητος και μεγαλείου, ποιος ξέρει; Κάθε είδους ελαττώματα που δεν ευνοούν τον «καλόν αγοραστή» των μαζικών, φθηνών εμπορευμάτων. Άρα μας ξεπλένουν, όπως το κάρβουνο που βγαίνει από το ορυχείο. Κι απ’ αυτό το αρχικό πλύσιμο, που επαναλαμβάνεται συνεχώς και με επιμονή, εξαρτάται ο βαθμός της ευπειθίας μας. Αυτό είναι το βασικό μέλημα του Τύπου…
…η δημοκρατία, όπως λειτουργεί σήμερα, είναι ανίκανη να ικανοποιήσει πραγματικά τον λαό, η συνέπεια αυτού του συστήματος είναι ότι με το πρόσχημα ότι υπερασπίζεται την ελεύθερη υπεροχή του λαού, τον εμποδίζει στην παγματικότητα να εκασκήσει αυτή την ελεύθερη επιλογή. Με κανέναν τρόπο δεν μπορεί πια να βγει από μια ορισμένη μορφή «δημοκρατίας» που δεν του αποφέρει τίποτα. Η δημοκρατία, υπ’ αυτήν την έννοια, στρέφεται εναντίον του λαού. Του εξασφαλίζει μια ελευθερία κενή από περιεχόμενο, του δίνει ένα ψηφοδέλτιο χωρίς αξία…
Όταν μια δημοκρατία αρνείται να τεθεί υπό συζήτηση η μέθοδος δια της οποίας εκφράζεται η θέληση του λαού, παύει να είναι δημοκρατία…
…η διαφθορά, είναι μια αναπόφευκτη συνέπεια της συνενοχής που εγκαθιδρύεται αναγκαστικά, εξ ορισμού, μεταξύ των «βαρώνων» της πολιτικής κι εκείνων της οικονομίας. Όλα τα κόμματα, όποια κι αν είναι, λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο: έχουν τα έξοδα «διαφημίσεων και διαχειρίσεως» μιας μεγάλης επιχειρήσεως, αλλά δεν έχουν τίποτα να πουλήσουν, παρά μόνο την επιρροή τους, δηλ. την διαχείριση του Κράτους…
…Είμαστε όλοι μισθοφόροι. Δεν είμαστε πλέον παρά λαοί μισθοφόρων. Οι σύγχρονες δημοκρατίες είναι η νέα μορφή κατακτήσεως. Δεν βλέπουμε μπότες κι είμαστε ήσυχοι. Οι αφέντες μας είναι αόρατοι, άγνωστοι. Χειρίζονται σιωπηλά τους μοχλούς που ορίζουν τη ζωή μας. Δεν τουφεκίζουν, κυβερνούν. Δεν ανήκουν σ’ αυτούς τους απλοϊκούς που διερωτώνται αν θα βάλουν την υπογραφή τους στο χαρτί μιας αποφάσεως για εκτέλεση. Βλέπουν απλώς τα πράγματα σε μεγάλη κλίμακα και δημιουργούν ξαφνικά εκατομμύρια νεκρούς, κυκλώνες οδύνης και ωκεανούς καταστροφής, χωρίς κανείς μας να το καταλαβαίνει…