Τρίτη 29 Απριλίου 2014

ΝΟΜΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΩΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ



Τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά της φυλής είναι τόσο μόνιμα, όσο μόνιμα είναι και τα φυσικά της εξωτερικά χαρακτηριστικά… μεταμορφώνονται μόνον από τις κληρονομικές επισωρεύσεις πολλών αιώνων. 

Κοντά στα μόνιμα και κληρονομικά χαρακτηριστικά των οποίων η ένωσις αποτελεί την πνευματική ιδιοσύνθεσι και ιδιοσυστασία μιας φυλής, έρχονται να προστεθούν συν τω χρόνω δευτερεύοντα στοιχεία, τα οποία δημιουργούνται από τις διάφορες μεταβολές του περιβάλλοντος. Αυτά τα δευτερεύοντα στοιχεία, επειδή ανανεώνονται ακατάπαυστα, επιτρέπουν στη φυλή να έχει μια φαινομενική μεταβλητότητα, αρκούντως εκτεταμένη. 

Η πνευματική ιδιοσύνθεσις μιας φυλής αντιπροσωπεύει όχι μόνο το σύνολο των ζωντανών ανθρώπων, οι οποίοι την συγκροτούν, αλλά προ πάντων αντιπροσωπεύει όλους τους προγόνους οι οποίοι συνέβαλαν στην διαμόρφωσί της. Τον πρωτεύοντα και επικρατέστερο ρόλο για την ύπαρξη ενός έθνους διαδραματίζουν οι Νεκροί και όχι οι Ζωντανοί. Είναι εκείνοι οι οποίοι δημιουργούν την Ηθική του, καθώς και τα αόρατα και ασυνείδητα ελατήρια της συμπεριφοράς και διαγωγής του. 

Οι τεράστιες φυσικές διαφορές ή παραλλαγές, οι οποίες δημιουργούν τον καταμερισμό των διαφόρων ανθρώπινων φυλών, συνοδεύονται πάντα από ψυχολογικές διαφορές, καθόλου λιγότερο σημαντικές. Όταν συγκρίνει κανείς τα «μέσα στοιχεία» από κάθε φυλή, τότε οι μεταξύ τους διανοητικές διαφορές φαίνονται να είναι ελάχιστες, τουλάχιστον τις περισσότερες φορές. Αλλά αμέσως όταν θελήσει κανείς να συγκρίνει τα προεξάρχοντα στοιχεία κάθε φυλής, διαπιστώνονται τεράστιες και αγεφύρωτες διαφορές. Τότε αποδεικνύεται με σαφήνεια ότι εκείνο που ξεχωρίζει τις ανώτερες από τις κατώτερες φυλές είναι το ότι οι πρώτες έχουν έναν ωρισμένον αριθμό αναπτυγμένων εγκεφάλων, ενώ οι κατώτερες δεν έχουν καθόλου ανάλογες περιπτώσεις. 

Τα άτομα τα οποία αποτελούν τις κατώτερες φυλές παρουσιάζουν αναμεταξύ τους μια καταφανέστατη ισότητα. Όσο όμως οι φυλές ανέρχονται στην κλίμακα του πολιτισμού, τα μέλη τους παρουσιάζουν μια τάση να διαφοροποιούνται και να διακρίνονται μεταξύ τους όλο και περισσότερο. Το αναπόφευκτο αποτέλεσμα του πολιτισμού, είναι να ανισοποιεί τα άτομα και τις φυλές. Επομένως οι λαοί δεν βαδίζουν προς την ισότητα, αλλά προχωρούν με γρήγορο βήμα προς μια αυξανόμενη ανισότητα. 

Παρασκευή 25 Απριλίου 2014

Alcázar de Segovia (Segovia Castle), Spain



thulebooks.gr

The Rock of Cashel, Cashel, County Tipperary, Ireland




thulebooks.gr

Bran Castle (Dracula castle), Bran, Transylvania, Romania



thulebooks.gr

Neuschwanstein Castle surrounded by fog near Füssen, Germany



thulebooks.gr

Le Mont-Saint-Michel, Normandie, France



 thulebooks.gr



Humanoid Robot



thulebooks.gr

Real transformer



thulebooks.gr

Μονή Σέλτσου: Εκδήλωση μνήμης για τα 210 χρόνια από τη θυσία των Σουλιωτών


Ένα δεύτερο Ζάλογγο, τραγικότερο και υπέρτερο ίσως, σχετικά άγνωστο στο ευρύ κοινό 


Άρτα 


Η Μάχη του Σέλτσου και η τελευταία θυσία των Σουλιωτών το 1804, που έπεσαν στον γκρεμό δίπλα από το ομώνυμο μοναστήρι στην Κοιλάδα του Αχελώου είναι ένα δεύτερο Ζάλογγο, τραγικότερο και υπέρτερο ίσως, σχετικά άγνωστο στο ευρύ κοινό. Από τους 1400 περίπου Σουλιώτες που κατέφθασαν στην Ιερά Μονή Σέλτσου στο Σέλτσο διασώθηκαν μόνο 65. 

Φέτος συμπληρώνονται 210 χρόνια από τo ζοφερό εκείνο διήμερο της 22/23 Απριλίου του 1804 όταν συντελέστηκε το Ολοκαύτωμα των 1.400 περίπου Σουλιωτών και Ραδοβιζινών στο Σέλτσο της Βρεστενίτσας, σημερινές Πηγές Άρτας, ιστορική έδρα του Δήμου Γ.Καραισκάκη. 

Μέχρι τότε άντεξαν την σκληρή τετράμηνη πολιορκία του Αλή Πασά πού ξεκίνησε στις αρχές του 1804, λίγες μέρες μόνο αφ’ ότου εγκατέλειψαν τις πατρογονικές τους εστίες στο Σούλι. 

Για να τιμηθεί η ημέρα της θυσίας η Αδελφότητα Πηγιωτών Άρτας και ο Σύλλογος γυναικών «Η Λένω Μπότσαρη» με τη συνδρομή και του Δήμου Γ.Καραϊσκάκη πραγματοποίησαν μια λιτή εκδήλωση την Πέμπτη στον ιερό χώρο της Μονής. Πλήθος κόσμου προσήλθε για να προσκυνήσει στο Μοναστήρι της Κοιμήσεως, αλλά και να αποδώσει ελάχιστο φόρο τιμής στους Σουλιώτες που μαρτύρησαν. 

Μετά τη Θεία Λειτουργία και την επιμνημόσυνη δέηση, έγινε ρίψη στεφάνων στο όπισθεν της μονής φοβερό βάραθρο της Γκούρας τον «Πέτακα» όπου έπεσαν τα 250 και πλέον γυναικόπαιδα των Σουλιωτών.

Ο δήμαρχος «Γ.Καραϊσκάκη», Δημήτρης Γαλλίκας, δήλωσε:

«Πάλι μας σμίγουν σήμερα στον ιερό αυτό τόπο οι νεκροί και οι λίγοι ηρωικοί διασωθέντες της μάχης του Σέλτσου του Απριλίου 1804. Μας έχουν φέρει εδώ ψηλά, όχι με μόνο με όρους υψομέτρου ούτε καν με όρους δόξας αλλά με όρους αρετής. Γιατί όπως είπε ο Κικέρων, η δόξα είναι μια απλή σκιά που ακολουθεί την αρετή. Αρετή είναι να επιλέγεις το σωστό στην κάθε στιγμή και να το πράττεις. Κι έρχονται στιγμές που η επιλογή είναι πολύ σκληρή –όπως ήταν πράγματι για τους έγκλειστους στο Σέλτσο Σουλιώτες. Μπροστά η άβυσσος. Πίσω ο αμείλικτος εχθρός. Μπροστά ο θάνατος. Πίσω μια άτιμη συνθηκολόγηση. Κι η απόφαση παίρνεται σε μια στιγμή. Παίρνεται με την καρδιά. Όχι μόνο γιατί δεν υπάρχει χρόνος να παρέμβει η λογική, αλλά γιατί ήρωας δεν γίνεσαι με τη λογική: με την καρδιά γίνεσαι». 

Ο Πρόεδρος της Αδελφότητας Πηγιωτών Άρτας Χρήστος Β. Καπερώνης πρότεινε η 24η Απριλίου να καθιερωθεί ως «’Ημέρα Θυσίας Σέλτσου» με απόφαση του δημοτικού συμβουλίου του Δήμου Γ.Καραϊσκάκη. Το Σέλτσο δεν είναι ένα ακόμη μοναστήρι αλλά ένα νέο «υπέρτερο Ζάλογγο», τόνισε.  


Η ιστορία της Μονής Σέλτσου 

Όταν με την συνθήκη της 12ης Δεκεμβρίου του 1803, το Σούλι παραδόθηκε στον Αλή Πασά, οι Σουλιώτες άρχισαν να εγκαταλείπουν τον τόπο τους, για να μην παραδοθούν στους Τούρκους. Με αρχηγούς τον Κίτσο και Νότη Μπότσαρη, 1.148 Σουλιώτες τα Χριστούγεννα του 1803 έφτασαν στην Μονή του Σέλτσου, όπου λόγω της τοποθεσίας αποτελούσε ένα φυσικό οχυρό. Είκοσι ημέρες αργότερα στις 12 Γενάρη του 1804, άρχισε η στενή πολιορκία τους από 8000 στρατιώτες του Αλή Πασά. Με σοβαρές απώλειες στο εχθρικό στράτευμα, οι Σουλιώτες κατάφεραν να τους αποκρούσουν. 

Όλο το χειμώνα έμειναν αποκλεισμένοι στο Σέλτσο, με λιγοστά τρόφιμα και πολεμοφόδια που τους προμήθευαν κρυφά, οι κάτοικοι των γύρω περιοχών του Λιάσκοβου και της Βρεστένιτσας. 

Στις 20 Απριλίου, έπειτα από τετράμηνη πολιορκία, οι Τούρκοι αφού εξουδετέρωσαν την αντίσταση στα φυλάκια μπήκαν στο Μοναστήρι. Άλλοι σφαγιάστηκαν ή αιχμαλωτίστηκαν, ενώ 250 γυναικόπαιδα για να μην πέσουν στα χεριά των εχθρών έστησαν ένα νέο μεγαλύτερο Ζάλογγο. Ο Νότης Μπότσαρης αιχμαλωτίστηκε τραυματισμένος, ενώ ο Κίτσος μαζί με τον 13χρονο Μάρκο και 10 σουλιώτες γλίτωσαν της σφαγής μέσα σε μια σπηλιά. 

Σύμφωνα με την ιστορική έρευνα το κτηριακό συγκρότημα της Μονής αρχικά κτίστηκε τον 10ο αιώνα και καταστράφηκε από μεγάλο σεισμό στις αρχές του 15ου, για να ανεγερθεί εκ νέου το 1697. 

Σήμερα σώζεται το καθολικό της Μονής που είναι λιθόκτιστο, Αθωνικού τύπου και τριγύρω βρίσκονται ερείπια από τα κελιά. Το εσωτερικό του ναού έχει εξαιρετικές αγιογραφίες και τοιχογραφίες, ενώ αποτελεί το μοναδικό ενυπόγραφο έργο του ιερέα Νικόλαου από την Άρτα. Εντυπωσιακό είναι και ξυλόγλυπτο τέμπλο με το χρυσό επίχρισμα, τις σημαντικές εικόνες , το φυτικό και ζωικό διάκοσμο σε φόντο κυανέρυθρο. 
πηγή

Πέμπτη 24 Απριλίου 2014

Ιωάννης Γαβριήλ Μπόρκμαν



Το οικογενειακό περιβάλλον είναι το πεδίο σύγκρουσης στον Ιωάννη Γαβριήλ Μπόρκμαν. K' ενώ βάλλεται πολλαπλά το αστικό όνειρο της υλικής ευμάρειας και της κοινωνικής ανέλιξης, στον πυρήνα του δραματος αναγνωρίζεται ο θεμελιακός ιψενικός προβληματισμός: η θέση του ατόμου -και μάλιστα του «εξαιρετικού»- μες στην κοινωνία. 

«Τα οσμίζομαι τα φυλακισμένα εκατομμύρια, νοιώθω τις μετάλλινες φλέβες, τα πλάνα χέρια τους που ξεδιπλώνονται, κλαδιά όμοια, κατά πάνω μου... Θέλω, όμως, τώρα, να σας ψιθυρίσω, μες στη νυχτερινή σιωπή. Σας αγαπάω! Εσάς!, που βρίσκεστε μισοπεθαμένα στα σκοτεινά βάθη! Σας αγαπάω, διψασμένα πλούτη για ζωή... μαζί μ' όλη τη λαμπρή συνοδεία σας της δύναμης και της εξουσίας! Σας αγαπάω, σας αγαπάω!»

Τρίτη 22 Απριλίου 2014

Χιμπατζής βάζει φωτιά και ψήνει το φαγητό του [Βίντεο]


Ο Kanzi ο χιμπατζής μπονόμπο ζει στην Αμερική και έχει μάθει πώς να ανάβει μια φωτιά, να μαζεύει προσάναμμα και ξύλα και να χρησιμοποιεί σπίρτα για να ψήνει μανιτάρια. Το βίντεο αυτό μας δείχνει πόσο όμοια με εμάς είναι μερικά πρωτεύοντα.

thulebooks.gr

ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΝΤΕΡΜΠΕΡΥ



"Οι ιστορίες του Καντέρμπερυ" του Τζέφρυ Τσώσερ (1340-1400) συγκαταλέγεται ανάμεσα στα 100 σημαντικότερα βιβλία όλων των εποχών. Παρ' ότι θεωρείται ο ακρογωνιαίος λίθος της αγγλικής λογοτεχνίας κι ένα από τα έργα που επηρέασαν όσο κανένα τους μετέπειτα συγγραφείς, δεν είχε μεταφραστεί ολόκληρο ως τώρα στα ελληνικά. Είναι το πρώτο μεγάλο λογοτεχνικό έργο που γράφτηκε στα κοινά αγγλικά και όχι στα λατινικά ή στα γαλλικά που κυριαρχούσαν εκείνη την εποχή ως γλώσσα της λογοτεχνίας και της διανόησης, και κατάφερε να αναδείξει τις δυνατότητες της αγγλικής γλώσσας. Η ιδέα του προσκυνήματος στο Καντέρμπερυ, όπου μια ομάδα από τριάντα περίπου άντρες και γυναίκες, για να απαλύνουν τη μονοτονία και την πλήξη της οδοιπορίας τους, λένε ιστορίες μεταξύ τους, είναι κάτι περισσότερο από μια πρόφαση για να τυλιχθεί γύρω της μια ποικιλία διηγήσεων: γιατί, στο σύνολό τους, οι ιστορίες αυτές συγκροτούν ένα πανόραμα των συνθηκών της ζωής κατά τον 14ο αιώνα στην Αγγλία, και του χαρακτήρα, της νοοτροπίας και των ηθών της κοινωνίας της εποχής αυτής. Με τις "Ιστορίες του Καντέρμπερυ", ο Τσώσερ αναδεικνύεται ως ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές της Ευρώπης, επειδή το έργο του χαρακτηρίζεται από σπάνιο εύρος και ποικιλία και καταδύεται τόσο βαθιά στην ανθρώπινη φύση, που η παγκοσμιότητά του μπορεί να συγκριθεί μόνο με το έργο του Σαίξπηρ. 

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) 

 Περιεχόμενα 

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Ο Τσώσερ και οι ιστορίες του Καντέρμπερυ
1. Ο γενικός πρόλογος
2. Η Ιστορία του Ιππότη
3. Η Ιστορία του Μυλωνά
(Η συζήτηση μεταξύ του Φιλοξενητή και του Μυλωνά. Η Ιστορία του Μυλωνά)
4. Η Ιστορία του Επιστάτη
(Ο πρόλογος του Επιστάτη. Η Ιστορία του Επιστάτη)
5. Η Ιστορία του Μάγειρα
(Ο πρόλογος του Μάγειρα. Η Ιστορία του Μάγειρα)
6. Η Ιστορία του Δικηγόρου
(Εισαγωγή στην Ιστορία του Δικηγόρου. Ο πρόλογος του Δικηγόρου. Η Ιστορία του Δικηγόρου. Ο επίλογος της Ιστορίας του Δικηγόρου)
7. Η Ιστορία του Πλοιάρχου
(τι είπε ο Φιλοξενητής στον Πλοίαρχο και την κυρα-Ηγουμένη)
8. Η Ιστορία της Ηγουμένης
(Ο πρόλογος της Ηγουμένης. Η Ιστορία της Ηγουμένης)
9. Οι Ιστορίες του Τσώσερ
(Τι είπε ο Φιλοξενητής στον Τσώσερ. Ο Σερ Τοπάζ. Ο Φιλοξενητής διακόπτει τον Τσώσερ. Η Ιστορία του Μελιμπέα - Περίληψη)
10. Η Ιστορία του Καλόγερου
(Τι είπε ο Φιλοξενητής στον Καλόγερο. Η Ιστορία του Καλόγερου: Εωσφόρος. Αδάμ. Σαμψών. Ηρακλής. Ναβουχοδονόσορ. Βαλτάσαρ. Ζηνοβία. Περί του βασιλέως της Ισπανίας Πέντρο. Περί του Βασιλέως Πήτερ της Κύπρου. Περί του Μπερνάμπο της Λομβαρδίας. Περί του Ουγκολίνου, Κόμητος της Πίζας. Νέρων. Περί του Ολοφέρνη. Περί του επιφανούς βασιλέως Αντιόχου. Περί του Αλεξάνδρου. Περί του Ιουλίου Καίσαρος. Κροίσος)
11. Η Ιστορία του Ιερέα της Μοναχής
(Πρόλογος στην Ιστορία του Ιερέα της Μοναχής. Η Ιστορία του Ιερέα της Μοναχής. Επίλογος στην Ιστορία του Ιερέα της Μοναχής)
12. Η Ιστορία του Δόκτορα της Ιατρικής
(τι είπε ο Φιλοξενητής στο Δόκτορα της Ιατρικής και στον Πωλητή Συγχωροχαρτίων)
13. Η Ιστορία του Πωλητή Συγχωροχαρτίων
(Ο πρόλογος του Πωλητή Συγχωροχαρτίων. Η Ιστορία του Πωλητή Συγχωροχαρτίων)
14. Η Ιστορία της Κυράς από το Μπαθ
(Ο πρόλογος της Κυράς από το Μπαθ. Η λογομαχία μεταξύ του Μοναχού και του Δικαστικού Κλητήρα. Η Ιστορία της Κυράς από το Μπαθ)
15. Η Ιστορία του Μοναχού
(Ο πρόλογος του Μοναχού. Η Ιστορία του Μοναχού)
16. Η Ιστορία του Κλητήρα του Ιεροδικείου
(Ο πρόλογος του Κλητήρα του Ιεροδικείου. Η Ιστορία του Κλητήρα του Ιεροδικείου)
17. Η Ιστορία του Σπουδαστή
(Ο πρόλογος του Σπουδαστή. Η Ιστορία του Σπουδαστή. Το επιμύθιο του Τσώσερ στην Ιστορία του Σπουδαστή)
18. Η Ιστορία του Εμπόρου
(Ο πρόλογος της Ιστορίας του Εμπόρου. Η Ιστορία του Εμπόρου)
19. Η Ιστορία του Ακόλουθου του Ιππότη
(Ο πρόλογος του Ακόλουθου του Ιππότη. Η Ιστορία του Ακόλουθου τον Ιππότη. Τι είπε ο Κτηματίας στον Ακόλουθο και τι απάντησε ο Φιλοξενητής στον Κτηματία)
20. Η Ιστορία του Κτηματία
(Ο πρόλογος του Κτηματία. Η Ιστορία του Κτηματία)
21. Η Ιστορία της Δεύτερης Μοναχής
(Ο πρόλογος της Δεύτερης Μοναχής. Invocacio ad Mariam. Interpretatio Nominis Ceciliae. Η Ιστορία της Δεύτερης Μοναχής)
22. Η Ιστορία του Υπηρέτη του Παπά
(Ο πρόλογος του Υπηρέτη του Παπά. Η Ιστορία του Υπηρέτη του Παπά)
23. Η Ιστορία του Διαχειριστή
(Ο πρόλογος του Διαχειριστή. Η Ιστορία του Διαχειριστή)
24. Η Ιστορία του Πάστορα
(Ο πρόλογος του Πάστορα. Η Ιστορία του Πάστορα - Περίληψη)
25. Η αποχώρηση του Τσώσερ

Σάββατο 12 Απριλίου 2014

ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΑ ΙΕΡΑ ΚΑΙ ΜΑΝΤΕΙΑ


ΔΩΔΩΝΗ - ΝΕΚΡΟΜΑΝΤΕΙΟ


ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ 

Α. ΕΙΣΑΓΩΓΗ 
Β. ΤΟ ΙΕΡΟ ΤΗΣ ΔΩΔΩΝΗΣ 
1. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ 
2. ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑΤΑ 
3. ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ - ΤΑ ΚΟΣΜΙΚΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑΤΑ 
4. Η ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΤΟΥ ΣΥΝΘΕΣΗ 
5. ΤΑ ΚΙΝΗΤΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ 
6. Η ΔΩΔΩΝΗ ΣΤΗΝ ΚΛΑΣΙΚΗ ΚΑΙ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ 
7. ΛΑΤΡΕΙΑ, ΤΡΟΠΟΙ ΜΑΝΤΕΙΑΣ ΚΑΙ ΓΙΟΡΤΕΣ 
8. Η ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΔΩΔΩΝΗΣ 
Γ. ΤΟ ΝΕΚΥΟΜΑΝΤΕΙΟ ΤΟΥ ΑΧΕΡΟΝΤΑ 
1. Η ΤΟΠΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ 
2. Η ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ
3. ΤΟ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ - Η ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΤΟΥ 
4. ΤΑ ΚΙΝΗΤΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ 
5. Η ΔΙΑΜΟΝΗ ΚΑΙ Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΩΝ ΣΤΟ ΙΕΡΟ 
6. Η ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΟΡΩΝ «ΑΧΕΡΩΝ» ΚΑΙ «ΑΧΕΡΟΥΣΙΑ» ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ 
Δ. ΠΕΡΙΛΗΨΗ Ε. ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Τετάρτη 9 Απριλίου 2014

Το μεγαλείο της Φύσης στο φακό


Δεν είναι τυχαίο που οι παρακάτω φωτογραφίες διακρίθηκαν σε φωτογραφικό διαγωνισμό. Αιχμαλωτίζουν το βλέμμα και αποτυπώνουν στο στιγμιαίο «κλικ» που τις «γέννησε» την άλλοτε άγρια και άλλοτε ήρεμη ομορφιά της Φύσης. Είναι οι φωτογραφίες που διακρίθηκαν στον διαγωνισμό «Spectacular Landscapes» της Ένωσης Φωτογράφων Φύσης και Άγριας Ζωής.

Δείτε τις φωτογραφίες






















πηγή

thulebooks.gr

Τρίτη 8 Απριλίου 2014

ΟΙ ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΕΣ




Τρεις Αγγλοαμερικανοί, τους οποίους η κακοτυχία έχει καθηλώσει στην ακτή της Παπεετέ, στην Ταϊτή, ξεκινούν για μια παράξενη περιπέτεια πάνω σ’ ένα καράβι που πέφτει απροσδόκητα στα χέρια τους... Ανακαλύπτουν ένα παρθένο νησί, συναντούν τον αδίστακτο λευκό «βασιλιά» του και ξεσπά ανάμεσά τους θανάσιμος αγώνας για την απόκτηση ενός θησαυρού από μαργαριτάρια. 

Οι Τυχοδιώκτες, «μια τρομερή και σκοτεινή ιστορία» όπως χαρακτηρίζει το έργο του ο ίδιος ο συγγραφέας, εκτυλίσσεται με φόντο την Πολυνησία και τον Ειρηνικό ωκεανό: αποτυπώνει με θαυμαστό –και, μερικές φορές, κυνικό– τρόπο τις περιπέτειες, τις προσδοκίες και τις απογοητεύσεις των τολμηρών Ευρωπαίων που, στα τέλη του 19ου αιώνα, άφηναν για ποικίλους λόγους τις πατρίδες τους, σε αναζήτηση καλύτερης τύχης στις Νότιες Θάλασσες. 

Ο Στήβενσον, διερευνώντας με διεισδυτική ματιά την ανθρώπινη συμπεριφορά κάτω από διαφορετικές και αντίξοες φυσικές συνθήκες, δίνει εξαιρετικά ψυχογραφήματα των ηρώων του, σκιαγραφεί αδρούς χαρακτήρες και μας προσφέρει μια ιστορία με πλούσια, νευρώδη πλοκή.

Σάββατο 5 Απριλίου 2014

Όταν Ξυπνήσουμε Εμείς Οι Νεκροί



Στο "Όταν ξυπνήσουμε εμείς οι νεκροί", ο δραματουργός προσπαθεί να ξετυλίξει λόγο ανιχνευτικό της ίδιας του της δραστηριότητας: του δημιουργού. Το ερώτημα για την πραγματική αξία της Τέχνης -τη δύναμή της να κάνει την ανθρώπινη ζωή πιο υποφερτή- κατατρώει την ψυχή του γηραιού Ίψεν. 

«Άκου... πως έβαλα τον εαυτό μου μες στο σύμπλεγμα. Μπρος από μια πηγή... κάθεται ένας άντρας γεμάτος ενοχές που δεν έχει ακόμα βγει ολόκληρος απ' τη γη... Βουτάει και ξαναβουτάει τα χέρια του στο τρεχούμενο νερό -για να τα εξαγνίσει-, καμπουριάζει και βασανίζεται απ' τη σκέψη πως ποτέ, μα ποτέ δε θα τα καταφέρει… Αέναα θα καίγεται μες στην κόλασή του.»

Παρασκευή 4 Απριλίου 2014

Η Φρουρά του Διαβόλου


Από το Ανατολικό Μέτωπο στην Ινδοκίνα: Ένας αμετανόητος και η μονάδα του διαφεύγουν το προδιαγεγραμμένο τέλος τους και κατατάσσονται στην Λεγεώνα των Ξένων 


Αυτή είναι η διήγηση από πρώτο χέρι ενός στρατιώτη των SS, ο οποίος μετά την διαταγή συνθηκολογήσεως διέφυγε και μετά από περιπέτειες κατατάχθηκε ως μισθοφόρος στην Λεγεώνα των Ξένων. 

Έχοντας σταλεί στην Ινδοκίνα για να πολεμήσει τους Βιετμίνχ,το "Γερμανικό Τάγμα των Καταραμένων" εφάρμοσε το: Βόμβα στην Βόμβα! Σφαίρα στην σφαίρα! Φόνος στον φόνο! "Η Φρουρά του Διαβόλου" αποτελεί το προσωπικό ντοκουμέντο αντιποίνων και αντί-αντιποίνων ενός άνδρα και της μονάδας του, μια καταγραφή εγκληματικής βίας και από τις δύο πλευρές, ενός πολέμου στην πιο ωμή, την πιο άγρια και ανατριχιαστική μορφή του. 

Το βιβλίο εξεδόθη στα Αγγλικά για πρώτη φορά την δεκαετία του '70 προκαλώντας θυελλώδεις αντιδράσεις και διχογνωμίες από τους κριτικούς και το αναγνωστικό κοινό. Σε μικρό χρονικό διάστημα εξαντλήθηκε και παρέμεινε για δεκαετίες ένα βιβλίο-φάντασμα, μη μπορώντας κανείς να εντοπίσει κάποιο αντίτυπο παρά μόνο σε εξειδικευμένα παλαιοπωλεία και σε πολύ υψηλές τιμές. 

Σήμερα, μάλλον δικαίως, θεωρείται από ειδήμονες και απλούς αναγνώστες, ότι είναι το πλέον αντιπροσωπευτικό βιβλίο που γράφτηκε ποτέ, πάνω στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και την Γαλλική Λεγεώνα των Ξένων.


Πέμπτη 3 Απριλίου 2014

Αυγουστής Ευσταθίου


Ο Ματρόζος της ΕΟΚΑ και της Κύπρου


Αρχίσαμε την κατασκευήν στις 24 Φεβρουαρίου 1957 και η κατασκευή κράτησε τρεις νύκτες, αφού για σκοπούς ασφαλείας εργαζόμασταν μόνο τη νύκτα. Την τρίτη ημέρα το πρωί το κρησφύγετο ήταν καλυμμένο με τους τσίγκους και χρειαζόταν τώρα να καμουφλαριστεί, ώστε να μην ξεχωρίζει από το γύρω περιβάλλον. Έτσι έπρεπε να ρίξουμε χώμα, πέτρες, και κλαδιά πάνω στους τσίγκους, για να το καμουφλάρουμε. 

Μιαν άλλην νύχτα πήγαμε στη Μονή ξανά, για να στεγνώσουμε τα βρεγμένα μας ρούχα και τις πατανίες. Ο Πέτρος είπε στον Αυξεντίου "Μάστρε μα εκάμνετε κρησφύγετο τζιει κάτω που έκαμνα ζευκάρι τζιαι ετζιυλούσετε πέτρες μέρα μεσημέρι; Εν να σας ακούσει κανένας τζιαι να σας προδώσει. " Ο Αυξεντίου για να μην καταλάβουν οι υπόλοιποι και για να προκαλέσει κάποια σύγχυση είπε στον Πέτρο: " Όχι Πέτρο. Κάμαμε μιαν κρύπτη για τον όλμο. Ο Πέτρος επέμενε και συνέχισε λέγοντας. .. "είντα, αν ήταν κρύπτη για τον όλμο, εισιεν να βάλετε τσίγκους; Εν κρησφύγετο που εκάμετε. " Αφού ο Πέτρος δεν αντιλαμβανόταν τον Αυξεντίου, αυτός τον κοίταξε αυστηρά στα μάτια και του είπε σε τόνο προστακτικό "Πέτρο μιλάς πολλά." Τότε ο Πέτρος έπαυσε να επιμένει.

 

Προσπάθεια διάσωσης της φυλής των μολοσσών της Ηπείρου



Η προσωπική προσπάθεια μιας παρέας λίγων φίλων, στις αρχές του 1997, να «σώσουν τα ελληνικά τσοπανόσκυλα» μαζεύοντας τα τελευταία δείγματα της φυλής, οδήγησε το 2006 στην ίδρυση του Διασωστικού Ομίλου του Μολοσσού της Ηπείρου, ενός σκύλου- φύλακα ο οποίος απαντάται σε αναφορές από την αρχαιότητα στον ελλαδικό χώρο, ενώ εξελίχθηκε στις συνθήκες της Πίνδου αλλά κινδυνεύει με μιγαδοποίηση. 

Αφορμή για τη γνωριμία με το εθελοντικό εγχείρημα, ήταν η δωρεά 4 κουταβιών μολοσσικών ποιμενικών και ενός ελληνικού ποιμενικού σκύλου σε κτηνοτρόφους της περιοχής του Εθνικού Πάρκου Βόρειας Πίνδου, που έγινε με τη συνεργασία του Διασωστικού Ομίλου, του Φορέα Διαχείρισης Εθνικών Δρυμών Βίκου - Αώου και Πίνδου και της Καλλιστώ


«Ξεκινήσαμε να σώσουμε την ποιμενική φυλή, τον μολοσσό της Ηπείρου, και διαπιστώσαμε ότι οι φυλές είναι πολλές. Ο ελληνικός ποιμενικός, ο μολοσσός της Ηπείρου, το λευκό ελληνικό τσοπανόσκυλο, καθώς και μία σπάνια ράτσα τα «μουστακάτα» στη λαϊκή διάλεκτο, ο αρχαίος γρίφος που μοιάζει με γκριφόν και συναντάται σπάνια στη Δυτική Μακεδονία και τα Πιέρια Όρη». 

Τα μέλη του Ομίλου μίλησαν στο ΑΠΕ-ΜΠΕ για την «προσπάθεια που δεν είναι επιδοτούμενη», όπως τόνισαν, αλλά και για την ανάγκη υποστήριξής της. «Τηρούμε παγκόσμιους κανόνες για την αναπαραγωγή των ζώων για να σωθεί η φυλή τους, ώστε να έχουμε καθαρόαιμα. Ζητάμε φίλους και συνεργάτες για να συμμετάσχουν στο πρόγραμμα επιλεκτικής αναπαραγωγής του Ομίλου με στόχο τη διάσωση, τη διάδοση και τη διεθνή αναγνώριση της φυλής, από την FCI, τη Διεθνής Κυνολογική Ομοσπονδία». 


Ο μολοσσός της Ηπείρου  χρησιμοποιήθηκε από την αρχαιότητα ως σήμερα τόσο ως φύλακας αλλά κυρίως στην κτηνοτροφία, για φύλακας κοπαδιών. Τα τελευταία αρχέγονα δείγματα, συναντώνται στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Πρόκειται για ένα όμορφο και περήφανο ζώο, που κινδύνεψε να εξαφανιστεί λόγω της αστυφιλίας, της εισαγωγής άλλων φυλών, των ασθενειών, της φόλας, αλλά και της αλλαγής στην διαχείριση των κοπαδιών.

Στα χνάρια του Ελληνικού σκύλου

Στην αρχαία Ελλάδα δύο μύθοι προσπαθούν να εξηγήσουν το λόγο που ο σκύλος αποτελεί εδώ και χιλιάδες χρόνια τον πιο πιστό σύντροφο του ανθρώπου.Να σημειωθεί πως δεν έχουν "πλαστεί" για πάρα πολλά ζώα μύθοι στην αρχαία Ελλάδα. 

Ο πρώτος μύθος, μας λέει πως ο κύν ήταν δημιούργημα του θεού Ήφαιστου. Για το λόγο αυτό, απολάμβανε μεγάλης εκτίμησης σε σημείο σχεδόν ισότητας με τους ανθρώπους.Ο θεός Απόλλων εξημέρωσε το σκύλο και τον δώρισε στην αδελφή του θεά Αρτέμιδα, προκειμένου να τη συνοδεύει στο κυνήγι (κύναν άγω). 

Ένας άλλος μύθος αναφέρει ότι ο σκύλος είναι αποτέλεσμα αναπαραγωγής του Κέρβερου (του σκύλου που φύλαγε τον Άδη), την οποία επέτυχε ο Μολοσσός, ο εγγονός του Αχιλλέα. Για την ιστορία, τον Κέρβερο τον αιχμαλώτισε ο Ηρακλής και τον πήγε στον Ευρυσθέα, από τον οποίο τον έκλεψε ο Μολοσσός. 

Πέρα από τους μύθους όμως οι αρχαίοι Έλληνες και ο φιλόσοφος και επιστήμονας Αριστοτέλης ασχολήθηκε και σε επιστημονικό επίπεδο με τον σκύλο στο έργο του "Περί ζώων ιστορία". 

Εκεί μιλά για Μολοττικούς κύνες και Ινδικούς κύνες που τους περιγράφει ως "βραχυκέφαλους".Περιγράφει, επίσης, λαγωνικά σκυλιά, με πιο "αθλητικό" σώμα που όμως πολλές φορές αναμιγνύονταν με Μολοττικούς και χρησιμοποιούνταν σε κυνήγι μεγάλων θηραμάτων ή σαν πολεμικά σκυλιά. 

Φαίνεται λοιπόν να ξεχωρίζουν κυρίως δύο "ομάδες" Μολοσσού σκύλου, ο "θηρευτικός" και ο ποιμενικός. 

Παράλληλα, βέβαια, υπήρχαν και "εξελίσσονταν" και σκύλοι "οικόσιτοι", του νοικοκυριού.Με καθήκοντα την μυοκτονία αλλά και την συντροφιά και φύλαξη. 

Σίγουρα, όπως και αναφέρθηκε, είχαμε και τα λαγωνικά (λακωνικά) που ήταν κυρίως λαγοθήρες, με έμφαση στην ταχύτητα και την αντοχή στα αφιλόξενα εδάφη και περιβάλλοντα.  
Επανερχόμενοι στα Μολοσσικά σκυλιά, ο Μολοσσός της Ηπείρου, όπως μας έχει παραδοθεί από την ιστορία, απεικονίζεται στον "ανδριάντα της Ολυμπιάδος" (που βρίσκεται στη Φλωρεντία) καθώς επίσης και στο επιτύμβιο του Κεραμεικού (4ος π.Χ αιώνας) και στα δύο αυτά γλυπτά ο Μολοσσός της Ηπείρου εμφανίζεται λυκοειδής και με όρθια αυτιά, με κοντό τρίχωμα και μακρύτερο γύρω από το λαιμό, σαν χαίτη.


 

Υπάρχουν, επίσης, ενδείξεις πως ο Μ.Αλέξανδρος ήταν κάτοχος μιας θηλυκής σκυλίτσας (Μολοττικός κύων) και αργότερα στην Περσία κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του κατά του Πέρση Δαρείου, αγόρασε έναν αρσενικό σκύλο (Ινδικός κύων) και μάλιστα έναντι αδρής αμοιβής, ονόματι Περίττα. Αργότερα, έδωσε το όνομά του σε μια πόλη που ίδρυσε εκεί. 


Οι θηρευτικοί-πολεμικοί μολοσσοειδείς τώρα, είναι προϊόντα ανάμιξης μεταξύ πρωτογενούς "τύπου μαστίφ" (ινδικοί κύνες) και λακωνικού (λαγωνικού) σκύλου.Στην (αρχαία χώρα της Μακεδονίας) Παιονία υπήρχαν οι "Παίονες κύνες" τους οποίους ζευγάρωναν με τους (λακωνικούς) σκύλους της Κρήτης. 

Λόγος γίνεται πως ακόμα και οι Ινδικοί κύνες και οι Υρκάνιοι, Μηδικοί, Κάρης, Ελυμαίοι, Καρμάνιοι κ.α. είχαν Ελληνικές "ρίζες". 

Στην Ελλάδα υπάρχει και αναφορά για "λεοντογενή" φυλή, τους "Αρκάδες κύνες" με μεγαλοπρεπές ανάστημα, μεγάλη δύναμη και ήπιο χαρακτήρα.Σε αυτούς αποδίδεται και η προέλευση των Ινδικών. 

Με βάση τα παραπάνω λοιπόν έχουμε: 

1. Τον καθαρά "λεοντοειδή" (τύπου μαστίφ ή "ινδικού" σκύλου) ο οποίος ήταν φύλακας, θηρευτικός και πολεμικός. Θα μπορούσαμε να τον αποκαλέσουμε ορεινό Αρκαδικό σκύλο ή σκύλο του Ταϋγέτου. 

2. Τον "Μολοσσό της Ηπείρου" (μεγαλόσωμο λυκοειδή) ο οποίος ήταν φύλακας και ακόλουθος των προβάτων 

3. Τον μικτό μολοσσοειδή (μαστίφ x λαγωνικό) ο οποίος ήταν κυνηγός μεγάλου θηράματος και μαχητής. 


Ο σκύλος λοιπόν και τιμήθηκε και μελετήθηκε από όλους τους Έλληνες της αρχαίας εποχής, τοποθετώντας τον ακόμα και στο σύμπαν (αστερισμός του κυνός), εκφράζοντας έτσι την υπέρτατη αγάπη τους για το ζώο.Το γεγονός αυτό αν μη τι άλλο, δείχνει ότι ο σκύλος αποτελούσε μέρος της καθημερινότητας της ζωής τους.Η καθημερινότητα δεν άλλαξε στο πέρασμα των αιώνων και ο σκύλος παραμένει γύρω μας, δίπλα μας.
πηγή 1
πηγή 2

thulebooks.gr



Τρίτη 1 Απριλίου 2014

ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ



Ὅπως τονίζει ὁ συγγραφέας, «το πρόβλημα της Κύπρου ήταν, είναι και θα είναι το ότι γειτνιάζει με το Ισραήλ. Σήμερα ειδικά, η Κύπρος ανήκει στην σφαίρα επιρροής του Ισραήλ, όπως και η Τουρκία και η Ελλάς και τα Βαλκάνια γενικώς. Τα συμφέροντα του σιωνισμού σήμερα είναι να κρατήσουν την Κύπρο διχοτομημένη. Πρέπει όλοι οι Έλληνες να συνειδητοποιήσουν ότι ο παγκόσμιος εξουσιασμός εργάσθηκε πολύ σκληρά επί πολλούς αιώνες για να επιτύχη το συγκεκριμένο στάτους-κβο στην Κύπρο. Μόνο οι αφελείς και αδιάβαστοι θα ισχυρισθούν ότι αυτό το στάτους-κβο θα αλλάξη εύκολα χωρίς τεράστιες θυσίες. Απαιτείται αρίστη ενημέρωσις, ανύψωσις του ηθικού του λαού, αποτελεσματικότερη λειτουργία των κρατικών υπηρεσιών, επαγγελματικό πνεύμα στην εκπαίδευσι και απόδοσι των, υπό διάλυσιν σήμερα, ενόπλων δυνάμεων, σύμπνοια λαού-κράτους-στρατού, εθνική διαπαιδαγώγισι των (ήδη βαρβαριζόντων) νέων και επάνοδος στις αξίες του ελληνισμού. Εφ’ όσον λοιπόν δεν γίνονται θυσίες θα υφιστάμεθα ως ευρωπαΐζοντες ραγιάδες τις συνέπειες του ξεπουλήματος του ήθους και των αξιών μας». 

Τὰ στοιχεῖα ποὺ παρουσιάζονται στὸ βιβλίο εἶναι συγκλονιστικὰ καὶ τὰ περισσότερα ἀπὸ αὐτὰ ἐμφανίζονται γιὰ πρώτη φορά. Πρέπει νὰ ἀξιολογηθοῦν σύμφωνα μὲ αὐτὴν τὴν ὀπτική, ἄσχετα μὲ τὶς πεποιθήσεις τοῦ κάθε ἀναγνώστη. Βαθὺς μελετητὴς καὶ ἐρευνητὴς τῶν σκοτεινῶν πτυχῶν καὶ παρασκηνίων τῆς Ἱστορίας, ὁ συγγραφέας δὲν διστάζει νὰ ἀποκαλύψει τὴν διαχρονικὴ συνωμοσία σὲ βάρος τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Κύπρου, ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα μέχρι τὶς μέρες μας. Στὶς 630 σελίδες τοῦ βιβλίου ἀποκαλύπτεται ὁ ρόλος τοῦ ἑβραϊκοῦ παράγοντα, ξεκινῶντας ἀπὸ τὴν ἑβραϊκὴ ἐπανάσταση στὸ νησί, τοῦ 115 μ.Χ., καὶ τὴν τότε γενοκτονία τῶν Ἑλλήνων, ἀποκαλύπτοντας τὸ ρόλο τοῦ δευτέρου σιωνιστικοῦ κινήματος στὴν καταστροφὴ τῆς Κύπρου τὸ 1570-1571, ἀλλὰ καὶ τὴ διαμόρφωση τῶν ἐξελίξεων στὴ μεγαλόνησο κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ τρίτου σιωνιστικοῦ κινήματος ὑπὸ τὴν καθοριστικὴ δράση τῶν Ντισραέλι, Ρόθτσιλντ, Ζαχάρωφ, Μπαροὺχ κ.ἄ., γιὰ νὰ φτάσει μέχρι τὸ 1974, ὅταν ξεκίνησε ἡ ἀρχὴ τοῦ τέλους γιὰ τὴν ἑλληνικὴ Κύπρο.