Το Mont-Saint-Michel (Μον Σαιν Μισέλ) που αποκαλείται και "Το Θαύμα τη Δύσης" (Merveille de l'Occident) βρίσκεται στη Νορμανδία, 283 χλμ δυτικά του Παρισιού και είναι ένα ιδιαίτερα επιβλητικό μνημείο.
Πρόκειται για μια νησίδα σε μικρή απόσταση από την ακτή, η οποία φιλοξενεί το περίφημο αβαείο του Mont Saint Michel, με το επίχρυσο άγαλμα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στην κορυφή του καμπαναριού, που χαρακτηρίζεται ως αριστούργημα του δυτικού πολιτισμού. Τον περίφημο Ρωμανικό ναό του, που αποτελεί ένα από τα επιτεύγματα της Αρχιτεκτονικής, τον σχεδίασε ο Γουλιέλμος της Ντιζόν κατά τον 11ο αιώνα.
Το αβαείο έφτασε στη σημερινή του μορφή περίπου τον 17ο - 18ο αιώνα, ενώ πιθανολογείται ότι πρωτοκτίστηκε γύρω στον 10ο αιώνα. Υπολογίζεται ότι περισσότεροι από 2.5 εκατομμύρια επισκέπτες το επισκέπτονται κάθε χρόνο.
Ο Αριστοτέλης στο Μον-Σαιν-Μισέλ
Μια ιστορική μελέτη με τίτλο «Ο Αριστοτέλης στο Μον-Σεν-Μισέλ» η οποία εξεδόθη στο τέλος του 2008 στη Γαλλία από τον μεγάλο εκδοτικό οίκο «Seuil», προκάλεσε σάλο αντιδράσεων κυρίως στους αραβικούς κύκλους και στον πολιτικό χώρο της άκρας Αριστεράς.
Ο συγγραφέας του βιβλίου, καθηγητής Μεσαιωνικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Λυών, Σιλβέν Γκουγκενέμ, προτάσσει τη συμβολή της Δύσης, και όχι του Ισλάμ, στη διάδοση του ελληνικού πολιτισμού στη λατινοκρατούμενη γλωσσικά Δυτική Ευρώπη.
Η θέση του συνίσταται στο εξής: Ότι η αρχαία σοφία και η αριστοτελική σκέψη δεν μεταφέρθηκε στη Δύση από τις λατινικές μεταφράσεις των αραβικών κειμένων του Αριστοτέλη. Από το Βυζάντιο διαδόθηκε στη Δύση, με σημείο αιχμής τον 12ο αιώνα, στη μονή του Όρους του Αγίου Μιχαήλ (Μον-Σεν-Μισέλ). Οι πρώτες αριστοτελικές μεταφράσεις οφείλονται στον αντιγραφέα Ιάκωβο από τη Βενετία, που είχε ζήσει στην Ανατολή και γνώριζε καλά τα ελληνικά.
Αποδεικνύει ότι η Ευρώπη διατηρούσε πάντα επαφή με τον ελληνικό κόσμο. Το αββαείο του Μον-Σαιν-Μισέλ, ιδιαίτερα, αποτελούσε ένα δραστήριο κέντρο μετάφρασης των έργων του Αριστοτέλη ήδη από τον 12ο αιώνα, ενώ οι πρώτες μεταφράσεις των Ευρωπαίων λογίων προηγήθηκαν αρκετές δεκαετίες των αραβικών, οι οποίες ήταν κυρίως έργο των χριστιανών Αράβων. Ακόμα και ο τομέας της ισλαμικής φιλοσοφίας (Αβικένας, Αβερρόης) παρέμεινε εν μέρει ξένος προς το ελληνικό πνεύμα.
Μέσα από τεκμηριωμένη έρευνα και μελέτη των πηγών, ο συγγραφέας αποδεικνύει ότι ο εξελληνισμός της χριστιανικής Ευρώπης ήταν πρώτα από όλα προϊόν της βούλησης των ίδιων των Ευρωπαίων. Αν ο όρος ρίζες έχει νόημα για τους πολιτισμούς, οι ρίζες του ευρωπαϊκού κόσμου είναι ελληνικές.