Το βιβλίο αυτό έπρεπε να γραφεί για να ακολουθήσει η ψυχική λύτρωση. Από νεαρή φοιτήτρια είχα τρεις έρωτες δυνατούς και μεγάλους. Αυτή μου η εξομολόγηση ας μη με κατεβάσει στα μάτια σας. Αυτές οι επίμονες αγάπες, που ήτανε σύγχρονες, είχανε ως αντικείμενό τους τρεις λεβέντες του περασμένου αιώνα. Το Ναπολέοντα, τον Καραϊσκάκη της Ρούμελης και τον Μπάϋρον της Αλβιόνας. Για τον πρώτο έγραψα μια πραγματεία σ’ ένα σεμινάριο ευρωπαϊκού πανεπιστημίου. Για το δεύτερο ένα μεγάλο δίτομο έργο με πολλή τρυφερότητα και αγάπη, που τον έκανα γνωστό και στο ευρωπαϊκό κοινό σε άλλες γλώσσες. Για τον τρίτο εκδίδω τώρα σ’ ετούτο το χρόνο, που η Μνημοσύνη μας φέρνει πίσω στο ξεσήκωμα της Ελλάδας για τη λευτεριά της, το αφιέρωμα τούτο. Πολλά χρόνια στην ξενητιά μού έκανε συντροφιά στη σκέψη αυτό το λεβεντόπαιδο της Αλβιόνας, που έδωσε για την Ελλάδα τη ζωή του, αυτό το ποιητικό δαιμόνιο που είχε όλα τα πλεονεκτήματα ζυμωμένα και με όλα τα μειονεκτήματα μιας σπάνιας μεγαλοφυίας. Βρήκα σ’ ένα βιβλιοπωλείο αρχαίων σπάνιων βιβλίων δύο πολύτιμες εκδόσεις, για τη ζωή η μια, για το έργο η άλλη του Μπάϋρον. Μ’ αυτές που περιέχουν τα γνήσια ντοκουμέντα της ζωής και του πνεύματός του δέθηκα πιότερο μαζί του.
Σίτσα Καραϊσκάκη
