Σάββατο 7 Ιουλίου 2018

ΟΙ ΑΝΤΡΕΙΩΜΕΝΟΙ



Κορκόδειλος Κλάδας: Το έπος του νεώτερου ελληνισμού μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης: Ιστορικό μυθιστόρημα

Οι Αντρειωμένοι είναι ένα επικό ιστορικό αφήγημα που αναδεικνύει το μεγαλείο του Μεσαιωνικού Ελληνισμού με τη δράση κυρίως των strattioti της Δημοκρατίας του Αγίου Μάρκου. Αυτοί οι Έλληνες μισθοφόροι της Βενετίας, σκληροτράχηλοι πολεμιστές, που ουδέποτε ταυτίστηκαν με τις επιλογές του βενετσιάνου επικυρίαρχου, ήταν ο πολεμικός βραχίονας της Γαληνοτάτης στη σύγκρουσή της με τους Τούρκους κατά τον 15ο και 16ο αιώνα.

Επικό ιστορικό αφήγημα, που καταγράφει «μυθιστορηματικά» το ψυχοράγημα της Βυζαντινής Ανατολής και την αποσπασματική αντίσταση της Δύσης στην τουρκική λαίλαπα. Ο αναγνώστης παρακολουθεί εξελικτικά τα γεγονότα, που προηγήθηκαν της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης και κυρίως όσα ηρωικά ακολούθησαν στον Ελλαδικό χώρο. Γνωρίζει για πρώτη φορά σελίδες του νεώτερου εθνικού βίου, που ερμηνεύουν απόλυτα τη στάση του γένους των γραικών απέναντι στον τούρκο και το βενετσιάνο κατακτητή, ενώ συνειδητοποιεί ότι η Εθνεγερσία και εντέλει η εθνική απελευθέρωση ήταν μία μακρά διαδικασία που κράτησε τετρακόσια χρόνια. Ο ήρωας του μυθιστορήματος, ο Κορκόδειλος Κλαδάς, του οποίου η δράση υπερβαίνει τα ανθρώπινα μέτρα, αντιστάθηκε στη θέληση τόσο των τούρκων, όσο και των βενετσιάνων και πολέμησε καταρχήν στα βουνά της Μάνης για την αυτοδιάθεση της περιοχής.. Στη συνέχεια η δράση του πήρε άλλη μορφή. Ως σύμμαχος του Ρήγα της Νάπολης Φερδινάνδου ύψωσε το φλάμπουρό του στον ιταλικό Υδρούντα, που τον είχαν καταλάβει οι τούρκοι, ενώ οι αγώνες του συνεχίστηκαν στη Β. Ήπειρο, στην Αυλώνα και τη Χιμάρα. Το τέλος του ηρωικό, όπως και η ζωή του ... «για να μας υπενθυμίζει ότι τα έθνη επιβιώνουν μοναχά όταν έχουν οράματα. Και το όραμα της ελευθερίας και της αυτοδιάθεσης είναι το μεγαλύτερο ...


Παρασκευή 8 Ιουνίου 2018

Κόκκινο Σπουργίτι - Red Sparrow



Παραγωγή: Πίτερ Τσέρνιν, Στιβ Ζέιλιαν
Σκηνοθεσία: Φράνσις Λόρενς
Σενάριο: Τζάστιν Χέιθ
Φωτογραφία: Τζο Βίλεμς
Μοντάζ: Αλαν Εντουαρντ Μπελ
Μουσική: Τζέιμς Νιούτον Χάουαρντ
Πρωταγωνιστούν: Τζένιφερ Λόρενς, Τζόελ Έτζερτον, Ματίας Σένερτς, Τζέρεμι Άιρονς, Μαίρη –Λουίζ Πάρκερ, Σάρλοτ Ράμπλινγκ
Διάρκεια: 140 λεπτά



Βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο και πρώτο μέρος της μυθιστορηματικής τριλογίας του πρώην πράκτορα της CIA Τζέισον Μάθιους, το Κόκκινο Σπουργίτι φιλοδοξεί να είναι η αρχή ενός νέου κινηματογραφικού franchise με κεντρική ηρωίδα την επικίνδυνη Ρωσίδα κατάσκοπο Nτομινίκα Εγκόροβα. Η Ντομινίκα, πρίμα μπαλαρίνα στα Μπολσόι αρχικά και μία αφοσιωμένη κόρη, επιφορτισμένη με τη φροντίδα της βαριά άρρωστης μητέρας της, αναγκάζεται μετά από έναν σοβαρό τραυματισμό να τερματίσει άδοξα την καριέρα της. Αντιμέτωπη με ένα δυσοίωνο και αβέβαιο μέλλον και με τον κίνδυνο μείνει στο δρόμο, υποκύπτει στις πιέσεις του θείου της Βάνια, υψηλά ιστάμενου στις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες, και αναλαμβάνει μια επικίνδυνη αποστολή, στην οποία θα χρησιμοποιήσει για πρώτη φορά τα θέλγητρά της και θα ανακαλύψει το ταλέντο που έχει στην αποπλάνηση. Όταν όμως όλα πάνε στραβά, θα αναγκαστεί προκειμένου να επιβιώσει να γίνει η νέα στρατιώτης της σχολής «Σπουργίτι», μίας μυστικής υπηρεσίας που ιδρύθηκε επί εποχής Χρουτσόφ κι εκπαιδεύει ξεχωριστούς νεαρούς και φερέλπιδες κατασκόπους να χρησιμοποιούν το σώμα και το μυαλό τους ως όπλο, για να εξολοθρεύουν τους αντιπάλους της μητέρας Ρωσίας. Αφού υπομείνει τη σαδιστική και διεστραμμένη διαδικασία εκπαίδευσης, η Ντομινίκα θα αναλάβει την πρώτη της επικίνδυνη αποστολή να αποπλανήσει τον πράκτορα της CIA Νειτ Νας και να αποκαλύψει ποιος είναι το ̈καρφί ̈ που δίνει στους αντιπάλους απόρρητα μυστικά της κυβέρνησης. Ποιά είναι όμως τα πραγματικά κίνητρα της Ντομινίκα;



Παρασκευή 18 Μαΐου 2018

Ανθολογία αρχαίων ελληνικών ύμνων



Αυτός ο τόμος αποτελεί μια ανθολογία αρχαίων ελληνικών ύμνων από την αρχαϊκή ως και τη ρωμαϊκή περίοδο. Έμφαση δίνεται σε λιγότερο γνωστά στο ελληνικό κοινό κείμενα ύμνων που έχουν σωθεί σε επιγραφές και παπύρους. Επίσης κείμενα από τα λατρευτικά κέντρα των Δελφών, της Δήλου και της Επιδαύρου μας δίνουν μια εικόνα για τη λατρευτική ποίηση που ψάλλονταν στις εκεί ιερές τελετές. Περιλαμβάνονται επίσης παπυρικά αποσπάσματα του Πίνδαρου, επιλεγμένοι ύμνοι από την Ορφική παράδοση και τους ελληνικούς μαγικούς παπύρους. Τέλος δίνεται η σωζόμενη παρασημαντική ορισμένων ύμνων.

Πέμπτη 10 Μαΐου 2018

Ιστορία της Φιλοσοφίας



Άλλοτε βαδίζοντας χέρι χέρι με τις φυσικές επιστήμες, κι άλλοτε στραμμένη προς τις εσώτερες ανησυχίες του ανθρώπινου νου, η φιλοσοφική σκέψη είχε πάντα έναν και μοναδικό στόχο: την κατανόηση του κόσμου και της θέσης του ανθρώπου μέσα σε αυτόν.

Πυθαγόρας, Ηράκλειτος, Σωκράτης, Πλάτωνας, Αριστοτέλης, Επίκουρος. Αυγουστίνος, Ιωάννης Δαμασκηνός, Θωμάς Ακινάτης. Κοπέρνικος, Γαλιλαίος, Νεύτων. Ντεκάρτ, Ρουσσό, Βολταίρος. Καντ, Χέγκελ, Σοπενχάουερ... Δυόμισι χιλιάδες χρόνια φιλοσοφικού στοχασμού εκτίθενται σε ένα κλασικό σύγγραμμα, που επί σειρά ετών υπήρξε απαραίτητο ανάγνωσμα όχι μόνο για κάθε σπουδαστή της φιλοσοφίας, αλλά και για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο.

Η Ιστορία της Φιλοσοφίας του Ν. Ι. Λούβαρη επανακυκλοφορεί σε μια εύχρηστη, ανανεωμένη έκδοση, όπου τα φιλοσοφικά συστήματα, οι σχολές και οι εκπρόσωποι της αρχαίας ελληνικής, της βυζαντινής και της δυτικής φιλοσοφίας παρουσιάζονται με τρόπο επιστημονικό και παράλληλα προσιτό στο μέσο αναγνώστη, αναζητώντας απαντήσεις στα αιώνια ερωτήματα που απασχολούν το ανήσυχο ανθρώπινο πνεύμα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Περιεχόμενα

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

- Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΩΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΩΝ ΛΑΩΝ

- Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Ι. ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ

ΙΙ. ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ

ΙΙΙ. ΗΘΙΚΗ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ

- Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΑΙΩΝΩΝ

Ι. Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

ΙΙ. Η ΣΧΟΛΑΣΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

- ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΣΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΩΝ ΝΕΟΤΕΡΩΝ ΧΡΟΝΩΝ

- ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ 17ου ΑΙΩΝΑ

- Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ ΤΟΥ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΥ

Ι. Ο ΑΓΓΛΙΚΟΣ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ

ΙΙ. Ο ΓΑΛΛΙΚΟΣ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ

ΙΙΙ. Ο ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΣ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ

- Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΚΑΝΤ

- Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΚΑΝΤ

Ι. ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΙΔΕΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΥ

ΙΙ. Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΤΩΝ ΦΥΣΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ

ΙΙΙ. Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΘΕΤΙΚΙΣΜΟΥ

- Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ 20ού ΑΙΩΝΑ




Τετάρτη 25 Απριλίου 2018

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ CIA


ΕΡΕΙΠΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑΧΤΕΣ


Τα τελευταία εξήντα χρόνια, σε πείσμα της αρνητικής εικόνας που δημιουργούσαν οι δραστηριότητες της σε όλο τον κόσμο, η CIA κατόρθωσε να διατηρήσει το κύρος της στους διαδρόμους της εξουσίας, θάβοντας τους λανθασμένους χειρισμούς της σε «άκρως απόρρητα αρχεία». Αρχικά αποστολή της ήταν η συγκέντρωση πληροφοριών από κάθε γωνιά του πλανήτη. Όταν όμως απέτυχε να την φέρει σε πέρας, βάλθηκε να την αλλάξει. Αντιγράφοντας τα λόγια του Προέδρου Αϊζενχάουερ, οι αποτυχίες της μας άφησαν «ερείπια και στάχτες».

Ο βραβευμένος με Πούλιτζερ δημοσιογράφος Tim Weiner μας δίνει την πρώτη ολοκληρωμένη ιστορία της CIA - αποκλειστικά βασισμένη σε επίσημα έγγραφα και αξιόπιστες μαρτυρίες.

Η Ιστορία της CIA αξιοποιεί περισσότερα από 50.000 έγγραφα, ως επί το πλείστον από τα αρχεία της ίδιας της Υπηρεσίας, καθώς και εκατοντάδες συνεντεύξεις με βετεράνους πράκτορές της - μεταξύ των οποίων και δέκα πρώην διοικητές της.

Ξεκινώντας από την ίδρυση της CIA -μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο- και παρακολουθώντας τη δράση της στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου και του πολέμου κατά της τρομοκρατίας, φτάνει μέχρι την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 και την εισβολή στο Ιράκ, επιχειρώντας να φωτίσει νευραλγικής σημασίας ερωτήματα:

Γιατί έντεκα Αμερικανοί Πρόεδροι και τρεις γενιές αξιωματούχων της CIA απέτυχαν να κατανοήσουν τον κόσμο;



Περιεχόμενα

Σημείωμα του συγγραφέα

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

«Εν αρχή ην η άγνοια»

Η CIA υπό τον Τρούμαν (1945-1953)

1. «Η ΚΑΤΑΣΚΟΠΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ»

2. «Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΗΣ ΙΣΧΥΟΣ»

3. «ΟΦΘΑΛΜΟΝ ΑΝΤΙ ΟΦΘΑΛΜΟΥ»

4. «ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΦΥΛΑΓΜΕΝΟ ΜΥΣΤΙΚΟ»

5. «ΕΝΑΣ ΕΥΠΟΡΟΣ ΤΥΦΛΟΣ»

6. «ΗΤΑΝ ΑΠΟΣΤΟΛΕΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ»

7. «ΜΙΑ ΤΡΟΜΕΡΗ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ»

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

«Μια παράξενη μεγαλοφυΐα»

Η CIA υπό τον Αϊζενχάουερ (1953-1961)

8. «ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΣΧΕΔΙΟ»

9. «Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΛΑΜΠΡΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΗΣ CIA»

10. «ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΤΕ, ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΤΕ»

11. «ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΘΑ ΞΕΣΠΑΣΕΙ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ»

12. «ΤΗΝ ΔΙΟΙΚΟΥΣΑΜΕ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ»

13. «ΕΘΕΛΟΤΥΦΛΙΑ»

14. «ΚΑΘΕ ΛΟΓΗΣ ΑΔΕΞΙΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ»

15. «ΕΝΑΣ ΠΟΛΥ ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ»

16. «ΕΛΕΓΕ ΨΕΜΑΤΑ ΔΕΞΙΑ ΚΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ»

ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ

Χαμένες Υποθέσεις

Η CIA υπό τους Κέννεντυ και Τζόνσον (1961-1968)

17. «ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ»

18. «ΠΙΑΣΤΗΚΑΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΚΟΡΟΪΔΟ»

19. «ΜΕΤΑ ΧΑΡΑΣ ΝΑ ΑΝΤΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΠΥΡΑΥΛΟΥΣ»

20. «ΚΑΛΑ ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ, ΑΦΕΝΤΙΚΟ;»

21. «ΕΓΩ ΣΚΕΦΤΗΚΑ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ»

22. «ΜΙΑ ΔΥΣΟΙΩΝΗ ΤΡΟΠΗ»

23. «ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΜΕ ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑ ΜΕ ΣΥΝΕΣΗ»

24. «Η ΑΡΧΗ ΕΝΟΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΑΤΗΦΟΡΟΥ»

25. «ΤΟΤΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΜΕ ΠΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ»

26. «ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΒΟΜΒΑ ΥΔΡΟΓΟΝΟΥ»

27. «ΕΝΤΟΠΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΞΕΝΟΥΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ»

ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ

«Ξεφορτωθείτε τους καραγκιόζηδες»

Η CIA υπό τους Νίξον και Φορντ (1968-1976)

28. «ΤΙ ΣΤΗΝ ΕΥΧΗ ΚΑΝΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΔΕΣ ΣΤΟ LANGLEY;»

29. «Η ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΠΙΘΥΜΕΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΛΥΣΗ»

30. «ΘΑ ΜΠΛΕΞΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΛΑ»

31. «ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΟ ΣΚΕΠΤΙΚΟ ΤΗΣ ΜΥΣΤΙΚΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ»

32. «ΕΝΑ ΚΛΑΣΙΚΟ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ»

33. «Η CΙΑ ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΤΑΝ»

34. «ΣΑΪΓΚΟΝ, ΟΒΕΡ»

35. «ΑΝΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΙ»

ΜΕΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟ

Θρίαμβος χωρίς Πανηγυρισμούς

Η CΙΑ υπό τους Κάρτερ, Ρήγκαν και Τζορτζ Χ. Γ. Μπους (1977-1993)

36. «ΕΠΕΔΙΩΚΕ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΕΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΥΣ»

37. «ΚΟΙΜΟΜΑΣΤΑΝ ΤΟΝ ΥΠΝΟ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ»

38. «ΕΝΑΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΗΣ»

39. «ΜΕ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΤΡΟΠΟ»

40. «ΕΙΧΕ ΠΑΡΕΙ ΜΕΓΑΛΟ ΡΙΣΚΟ»

41. «Ο ΑΠΑΤΕΩΝΑΣ ΕΝΟΣ ΑΠΑΤΕΩΝΑ»

42. «ΝΑ ΔΙΑΝΟΗΘΟΥΝ ΤΟ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ»

43. «ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΤΑΝ ΠΕΣΕΙ ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ;»

ΜΕΡΟΣ ΕΚΤΟ

Κλείσιμο Λογαριασμών

Η CIA υπό τους Κλίντον και Τζωρτζ Γ. Μπους (1993-2007)

44. «ΔEΝ EIΧΑΜE ΣΤΟΙΧEIΑ»

45. «ΓΙΑΤΙ ΣΤΗΝ ΕΥΧΗ ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΑΜΕ;»

46. «ΤΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΣΧΗΜΑ»

47. «Η ΑΠΕΙΛΗ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ»

48. «Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ»

49. «ΕΝΑ ΜΟΙΡΑΙΟ ΣΦΑΛΜΑ»

50. «EΠΙΚΗΔEIΟΣ»

Eυχαριστίες

Eυρετήριο Ονομάτων

Παραχώρηση φωτογραφιών



Σάββατο 10 Μαρτίου 2018

Παραδοσιακή Κοσμολογία και Σύγχρονη Επιστήμη



...Στο κείμενο που ακολουθεί θα εστιάσουμε την προσοχή μας σε κάποια χάσματα της σύγχρονης επιστήμης, τα οποία θα κριθούν με τη χρήση κριτηρίων που μας παρέχει η κοσμολογία με την παραδοσιακή έννοια του όρου. Γνωρίζουμε ότι η ελληνική λέξη «κόσμος» σημαίνει την «τάξη», υπονοώντας τις ιδέες της ενότητας και της ολότητας. Η κοσμολογία συνιστά έτσι την επιστήμη του κόσμου καθόσον αντανακλά τη μοναδική του αιτία, το Όν. Αυτή η αντανάκλαση του άκτιστου στο κτιστό εκδηλώνεται κατ΄ ανάγκην με διαφορετικούς τρόπους, με μια απροσδιόριστη ποικιλία τρόπων, κάθε ένας από τους οποίους χαρακτηρίζεται από πληρότητα και αρτιότητα, ώστε να υπάρχουν πολλαπλές θέσεις του κόσμου που αφενός μεν είναι όλες τους εξίσου δυνατές και νόμιμες, αφετέρου δε πηγάζουν από τις ίδιες καθολικές και ακλόνητες αρχές.
Αυτές οι αρχές, λόγω της καθολικότητας τους, ουσιαστικά ενυπάρχουν στα βάθη της ανθρώπινης διάνοιας· όμως τούτη η καθαρή διάνοια «αποδεσμεύεται», - πράγμα που ισχύει γενικά για τον άνθρωπο που είναι προδιατεθειμένος για κάτι τέτοιο- μόνο με τη συνδρομή υπερφυσικών στοιχείων, τα οποία μόνο μια αυθεντική και πλήρης πνευματική παράδοση μπορεί να παράσχει. Δηλαδή, η γνήσια κοσμολογία συναρτάται με μια θεία αποκάλυψη, ακόμα και αν το υπό εξέταση αντικείμενο, όπως και ο τρόπος έκφρασης του δεν εμπεριέχονται στο μήνυμα αυτής της αποκάλυψης.
Τέτοια για παράδειγμα, είναι η περίπτωση της Χριστιανικής κοσμολογίας, η προέλευση της οποίας φαίνεται καταρχάς ετερογενής, αφού από τη μια παραπέμπει στη βιβλική θεώρηση της δημιουργίας, ενώ από την άλλη, βασίζεται στην κληρονομιά των Ελλήνων κοστολόγων· αν διαφαίνεται εδώ κάποιος εκλεκτικισμός, θα πρέπει να τονιστεί πως αυτός αποτελεί τον καρπό μιας πρόνοιας, αφού οι δύο υπό συζήτηση πηγές αλληλοσυμπληρώνονται με τρόπο αρμονικό καθώς η πρώτη παρουσιάζεται με τη μορφή ενός μύθου, ενώ η άλλη με τη μορφή μιας διδασκαλίας που εκφράζεται με συγκριτικά λογικούς όρους και επομένως είναι ουδέτερη από την άποψη του συμβολισμού και της πνευματικής προοπτικής...

...Ας σταθούμε προς στιγμήν σ’ αυτή τη θέαση του κόσμου, που μας είναι γνωστή ιδιαιτέρως μέσω των ποιητικών έργων του Δάντη. Ο πλανητικός ουρανός και ο ουρανός των σταθερών αστέρων που τον περιβάλλει παρουσιάζονται ως μια σειρά ομόκεντρων σφαιρών, που «όσο πιο ευρείες είναι τόσο μεγαλύτερη αξία κατέχουν», όπως εξηγεί ο Δάντης· επίσης το έσχατο όριο του, ο αδιαίρετος ουρανός του εμπυρείου, ταυτίζεται με τον συμπαντικό χώρο και την καθαρή διάρκεια. Από χωρική άποψη αντιπροσωπεύει μια σφαίρα απεριόριστης ακτίνας, και από χρονική άποψη είναι η βάση κάθε κίνησης. Η συνεχής περιστροφή του φέρει μαζί της όλες τις κατώτερες κινήσεις, οι οποίες μετρούνται σε σχέση με αυτήν, αν και η ίδια δεν μπορεί να μετρηθεί με απόλυτο τρόπο, αφού ο χρόνος δεν μπορεί να διαιρεθεί παρά μόνο σε σχέση με τον ορισμό μιας κίνησης στον χώρο.
Αυτές οι σφαίρες συμβολίζουν τις ανώτερες καταστάσεις της συνείδησης και, ακριβέστερα, τις τροπικότητες της ψυχής που, ενώ ακόμα περιέχονται στην ακέραιη ατομικότητα, ακτινοβολούνται όλο και περισσότερο από το θείο πνεύμα. Το εμπύρειον, το «κατώφλι» μεταξύ χρόνου και άχρονου, αντιπροσωπεύει το έσχατο όριο του ατομικού ή μορφικού κόσμου και ο Δάντης διασχίζει αυτό το όριο για να κατακτήσει μια νέα θέαση, η οποία είναι σε κάποιο βαθμό αντίστροφη στην κοσμική τάξη. Μέχρι το σημείο αυτό η ιεραρχία της ύπαρξης, η οποία βαίνει από το σωματικό στο πνευματικό, εκφράζεται μέσω μιας σταδιακής ανάπτυξης του χώρου, καθώς το περιέχον αποτελεί την αιτία και τον κύριο του περιεχομένου. Τώρα το θείο ον αποκαλύπτει τον εαυτό του ως το κέντρο γύρω από το οποίο περιστρέφονται οι άγγελοι, σε όλο και πιο κλειστούς χορούς. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει συμμετρία μεταξύ των δύο τάξεων, της πλανητικής και της αγγελικής τάξης, γιατί ο Θεός είναι συγχρόνως το κέντρο και το περιέχον όλων των πραγμάτων. Μόνο η φυσική τάξη, η τάξη του έναστρου στερεώματος, αντιπροσωπεύει την αντανάκλαση της ανώτερης τάξης...

...Έτσι οι επονομαζόμενες «δευτερεύουσες» αισθητές ποιότητες, όπως τα χρώματα, οι οσμές, οι γεύσεις και οι αισθήσεις του θερμού και του κρύου, θεωρούνται πως είναι υποκειμενικές εντυπώσεις χωρίς αντικειμενική ποιότητα ή πως δεν κατέχουν άλλη πραγματικότητα παρεκτός αυτής που ανήκει στις έμμεσες φυσικές τους αιτίες, όπως για παράδειγμα, στην περίπτωση των χρωμάτων, στις διάφορες συχνότητες των οπτικών κυμάτων: «Από τη στιγμή που θα δεχθούμε ότι κατ’ αρχάς οι αισθητές ποιότητες δεν μπορούν να θεωρηθούν καθαυτές ως ποιότητες των πραγμάτων, η φυσική μας προσφέρει ένα απόλυτα σίγουρο και ομοιογενές σύστημα, το οποίο μπορεί να δώσει απάντηση σε κάθε ερώτημα του είδους τι αποτελεί τη βάση των χρωμάτων, των ήχων, της θερμοκρασίας κ.τ.λ.». Τι άλλο είναι αυτή η ομοιογένεια, αν όχι το αποτέλεσμα μιας αναγωγής των ποιοτικών διαστάσεων της φύσης στις ποσοτικές ιδιότητες; Συνεπώς η σύγχρονη επιστήμη μας ζητά να θυσιάσουμε ένα μεγάλο μέρος απ’ ό,τι συνιστά για μας την πραγματικότητα του κόσμου, και σε αντάλλαγμα μας προσφέρει ένα μαθηματικό σχήμα που μόνο του πλεονέκτημα είναι ότι μας βοηθά να χειριστούμε την ύλη στο επίπεδο της, το επίπεδο της ποσότητας. Η μαθηματική επιλογή της πραγματικότητας δεν εξοβελίζει μόνο τις «δευτερεύουσες» ποιότητες της αντίληψης, αλλά αρνείται επίσης και αυτό που οι Έλληνες φιλόσοφοι και οι σχολαστικοί ονόμασαν μορφή- δηλαδή, την ποιοτική «σφραγίδα» που τίθεται στην ύλη από τη μοναδική ουσία ενός όντος ή ενός πράγματος. Για τη σύγχρονη επιστήμη, η ουσιαστική μορφή δεν υπάρχει: «Κάποιοι περίεργοι Αριστοτελικοί», γράφει ένας θεωρητικός της σύγχρονης επιστήμης, «ίσως πιστεύουν ακόμα πως μπορούν να συλλάβουν ενορατικά, μέσω κάποιας φώτισης με τον ενεργό νου, τις ουσιαστικές ιδέες των πραγμάτων της φύσης· όμως αυτό δεν είναι παρά ένας ευσεβής πόθος… Η ουσία των πραγμάτων δεν μπορεί να συλληφθεί ενορατικά, αλλά πρέπει να ανακαλυφθεί με την εμπειρία, μέσω μιας επίπονης ερευνητικής εργασίας». Σ’ αυτό, ο Πλωτίνος, ο Αβικέννας ή ο Άγιος Αλβέρτος ο Μέγας θα απαντούσαν ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο έκδηλο στη φύση από την ουσία των πραγμάτων, αφού αυτή εκδηλώνεται με τις συγκεκριμένες «μορφές»· δεν μπορεί να ανακαλυφθεί με «επίπονη ερευνητική εργασία», ούτε να μετρηθεί ποσοτικά· τη συλλαμβάνει η ενόραση η οποία στηρίζεται στην αισθητηριακή αντίληψη και στη φαντασία, καθόσον η τελευταία συνθέτει τις εντυπώσεις που λαμβάνονται από τον έξω κόσμο...

...Σύμφωνα με την παραδοσιακή κοσμολογία, ο αιθέρας γεμίζει όλο τον χώρο, χωρίς διάκριση. Ξέρουμε ότι η σύγχρονη φυσική αρνείται την ύπαρξη του αιθέρα, αφού δέχεται πως αυτός δεν προβάλλει αντίσταση στην περιστροφική κίνηση της γης· λησμονείται όμως το γεγονός ότι αυτό το πεμπτουσιακό στοιχείο, το οποίο βρίσκεται στη βάση κάθε υλικής διαφοροποίησης, δεν διακρίνεται καθαυτό από κάποια ιδιαίτερη φυσική ποιότητα, επομένως δεν μπορεί να αντισταθεί σε οτιδήποτε. Αντιπροσωπεύει τον συνεχή χώρο από τον οποίο αποσπάται κάθε υλική ασυνέχεια.
Αν η σύγχρονη επιστήμη δεχόταν την ύπαρξη του αιθέρα, ίσως να έβρισκε μια απάντηση στο ερώτημα αν το φώς μεταδίδεται ως κύμα ή με τη μορφή σωματιδίων· μάλλον η κίνηση του δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο και οι φαινομενικά αντιφατικές ιδιότητές του μπορούν να εξηγηθούν από το γεγονός ότι συνδέεται άμεσα με τον αιθέρα και μετέχει της ασαφούς και συνεχούς φύσης του.
Ένα ασαφές συνεχές δεν μπορεί να χωριστεί σε μια σειρά όμοιων ενοτήτων· αν δεν ξεφεύγει αναγκαστικά από τον χρόνο ή τον χώρο, σίγουρα δεν επιδέχεται διαβαθμισμένες μετρήσεις. Αυτό ισχύει ειδικά για την ταχύτητα του φωτός, η οποία φαίνεται πάντοτε το ίδιο ανεξάρτητη από την κίνηση του παρατηρητή, είτε ο τελευταίος τοποθετείται στην ίδια κατεύθυνση είτε στην αντίθετη. Η ταχύτητα του φωτός αντιπροσωπεύει έτσι μια οριακή αξία· καμία κίνηση δεν μπορεί ούτε να την υπερβεί ούτε να εξισωθεί με αυτήν, και αυτό είναι κατά κάποιο τρόπο μια φυσική έκφραση του ταυτόχρονου, ιδιότητας που χαρακτηρίζει τη δραστηριότητα του νοητού φωτός.
Ξέρουμε πως η ανακάλυψη του γεγονότος ότι η ταχύτητα του φωτός είναι αμετάβλητη, είτε τη μετρήσουμε σε σχέση με την περιστροφή της γης, είτε σε σχέση με την αντίθετη κατεύθυνση σ’ αυτήν την περιστροφή, έχει φέρει τους αστρονόμους μπρος στο δίλημμα ή να δεχθούν την ακινησία της γης ή να απορρίψουν τις συνήθεις έννοιες του χώρου και του χρόνου. 

..Παρ’ όλ’ αυτά, ο άνθρωπος των καιρών μας ζει και ενεργεί σαν να έχει εξασφαλίσει την ομαλή και συνήθη ακολουθία των ρυθμών της φύσης. Στην πράξη, δεν σκέφτεται ούτε για την άβυσσο του αστρικού κόσμου ούτε για τις τρομερές δυνάμεις που κρύβονται σε κάθε κομματάκι ύλης. Βλέπει τον ουρανό πάνω του όπως τον βλέπει ένα παιδί, με τον ήλιο και τ’ αστέρια του, όμως η ενθύμηση των αστρονομικών θεωριών τον εμποδίζει να αναγνωρίσει εκεί θεία σημεία. Ο ουρανός δεν είναι πια γι’ αυτόν η φυσική έκφραση του πνεύματος που περιβάλλει και φωτίζει τον κόσμο. Η επιστημονική γνώση έχει υποκαταστήσει αυτή την «αφελή» και συνάμα ουσιαστική θέαση, όχι ως μια νέα συνείδηση μιας ευρύτερης κοσμικής τάξης, της οποίας μέρος αποτελεί ο άνθρωπος, αλλά μιας τάξης από την οποία έχει εξοριστεί, μιας ανεπανόρθωτης αταξίας στο κατώφλι του χάους, με την οποία ο άνθρωπος δεν έχει πια κανένα κοινό μέτρο. Γιατί τίποτα πια δεν του θυμίζει ότι όλο αυτό το σύμπαν περιέχεται εντός του, όχι στην ατομική του ύπαρξη, αλλά στο πνεύμα που ενυπάρχει σ’ αυτόν και συγχρόνως υπερβαίνει τόσο τον εαυτό του όσο και όλο το φαινομενικό σύμπαν...



Πέμπτη 1 Μαρτίου 2018

Έτσι μίλησεν ο Ζαρατούστρα




Also sprach Zarathustra: Ein Büch für alle und keinen

Ένα βιβλίο για όλους και για κανέναν

Ένα από τα φιλοσοφικά αριστουργήματα του περασμένου αιώνα, που εξάσκησαν τη μεγαλύτερη επίδραση στο νεώτερο πνεύμα, στην ίδια τη ζωή ακόμα, και που αληθινά πρόσθεσαν νέα κριτήρια στα προηγούμενα και νέες αξίες, ακόμα και νέα συναισθήματα, στάθηκε το "Έτσι μίλησεν ο Ζαρατούστρα" του Φρειδερίκου Νίτσε. Ο ίδιος ο Νίτσε, με το έργο του, την προσωπικότητά του, την ακτινοβολία των ιδεών του, την τόλμη και τον πλούτο των συνθημάτων του, συνοψίζει ένα από τα σπουδαιότερα κεφάλαια της ανθρώπινης παρουσίας πάνω στη γη. Γι' αυτό, η μετάφραση του "Ζαρατούστρα", από τον Άρη Δικταίο, έρχεται να καλύψει, σήμερα, ένα μεγάλο κενό.


Πέμπτη 1 Φεβρουαρίου 2018

Η ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ (ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ – ΜΑΙΟΣ 1919)




Η εκστρατεία στην Ουκρανία, η πρώτη ελληνική στρατιωτική επέμβαση εκτός των εθνικών συνόρων, αποτελεί κομβικό σημείο της περιόδου από τους Βαλκανικούς πολέμους ως τη Μικρασιατική καταστροφή (1912-1922). Αν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις μέχρι τη λήξη του Α' Παγκόσμιου πολέμου (1918) πρόσφεραν εδάφη στην ελληνική επικράτεια και στήριξαν τη Μεγάλη Ιδέα των δύο ηπείρων και πέντε θαλασσών, με την πεποίθηση πως η Ελλάδα θα καταλάμβανε την έκταση και τον ρόλο περιφερειακής δύναμης στα Βαλκάνια και στη Μέση Ανατολή, η χειμερινή αποστολή ελληνικών δυνάμεων στην Ουκρανία εναντίον των Μπολσεβίκων κατέληξε σε αλλεπάλληλες ήττες και καθόρισε την αρχή του τέλους των φιλοδοξιών για την ελληνική επέκταση στην Ανατολή.
Παρά τη σημασία και τις συνέπειες εκείνης της ολοκληρωτικής αποτυχίας, η εκστρατεία στην Ουκρανία αποτελεί ανεξερεύνητο έδαφος στην ελληνική ιστορία των αρχών του 20ού αιώνα. Απουσιάζουν έτσι σημαντικά στοιχεία για την εκτίμηση των πολιτικών αποφάσεων, του ισχυρού (αν και συγκαλυμμένου τότε) διχασμού μεταξύ του θρόνου και του Βενιζέλου, των γεωπολιτικών ανταγωνισμών Γαλλίας και Μεγάλης Βρετανίας, της προτίμησης εντέλει των Συμμάχων προς το νέο τουρκικό κράτος. Το κείμενο του στρατηγού Νίδερ, μοναδικό ντοκουμέντο στην ελληνική βιβλιογραφία, προσφέρει πλήρη εικόνα εκείνης της εκστρατείας – η οποία διήρκεσε μόλις έξι μήνες – και υπογραμμίζει την προχειρότητα της προετοιμασίας της. Περιγράφει με αμεροληψία τα γεγονότα, τις σχέσεις, τις αποφάσεις, τις δράσεις των πολιτικών και στρατιωτικών πρωταγωνιστών και τις εξελίξεις μιας εκστρατείας που υπήρξε το προοίμιο της Μικρασιατικής καταστροφής, με αποτέλεσμα την πολιτική, οικονομική και κοινωνική απαξία της χώρας.

Περιεχόμενα

Πρόλογος
Εισαγωγή
Κ. Νίδερ: Η ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ
Α. ΤΑ ΠΡΟΗΓΗΘΕΝΤΑ ΑΠΟ ΤΗΣ ΙΔΡΥΣΕΩΣ ΤΟΥ Α' Σ.Σ. Περίοδος 1914-1918
Ίδρυσις - Εκπαίδευσις - Επιστρατεύσεις - Επιχειρήσεις Στρυμώνος
Β. Η ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ
Εισαγωγή. Περιληπτική ανασκόπησις της ιστορίας του Ρωσικού Έθνους από μιας χιλιετηρίδας και εντεύθεν. Τα αίτια της κοινωνικής επαναστάσεως
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α'
Διάσπασις του Μακεδονικού μετώπου. Αίτια της εις Ουκρανίαν συμμαχικής στρατιωτικής επεμβάσεως - Απόβασις των Γάλλων εις Οδησσόν - Στρατιωτικαί δυνάμεις των Μπολσεβίκων - Κέντρα οργανώσεως και εκπομπής αυτών
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β'
Συμμαχικαί αντιλήψεις επί της ελληνικής συμμετοχής - Συζήτησις εν τη Ελληνική Βουλή. Προπαρασκευή και οργάνωσις των μονάδων του Α' Σώματος Στρατού - Αναχώρησις δι' Ουκρανίαν των πρώτων τμημάτων και διάθεσις αυτών εις διαφόρους τομείς - Η εν Οδησσώ κατάστασις - Παρατηρηθείσαι ανωμαλίαι κατά την μεταφοράν των τμημάτων του Α' Σώματος Στρατού
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ'
Επιχειρήσεις Χερσώνος [και Νικολάϊεφ]
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ'
Επιχειρήσεις Μπερεζόβκας - Αι εν Σέρμπκα μάχαι
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε'
Ο αγών εις Μπολ Μπουγιαλίκ - Αι διαβάσεις του Τιλιγκούλ - Εξέλιξις των περί την Οδησσόν επιχειρήσεων
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΣΤ'
Αναχώρησις [Υποστρατήγου Νίδερ] εξ Ελλάδος - Εντολή και αρχική ενέργεια του Διοικητού του Α' Σώματος Στρατού - Εγκατάλειψις της Οδησσού - Αποχώρησις του συμμαχικού στρατού εις Βεσσαραβίαν
Ονομαστικός κατάλογος φονευθέντων αξιωματικών και οπλιτών κατά μονάδας
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ζ'
Αι εν Κριμαία επιχειρήσεις
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Η'
Παραμονή των ελληνικών στρατευμάτων εις Βεσσαραβίαν και Ρουμανίαν - Άμυνα του Δνειστέρου - Αποχώρησις και μεταφορά εις Μικράν Ασίαν

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
Α. Πηγές
1. Πρακτικά Ελληνικής Βουλής - Συνεδρίαση της 14ης/29ης Νοεμβρίου 1918
2. Αίτια της εκστρατείας - Απόφαση επέμβασης
2.1. Πέτρος Καρακασσώνης, Ιστορία της εις Ουκρανίαν και Κριμαίαν υπερπόντιου ελληνικής εκστρατείας τω 1919
2.2. Δημήτριος Βακάς, Μεγάλη Ελλάς, Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ως Πολεμικός Ηγέτης
2.3. Γενικόν Επιτελείον Στρατού - Διεύθυνσις Ιστορίας Στρατού, Το ελληνικόν εκστρατευτικόν σώμα εις μεσημβρινήν Ρωσίαν (1919)
3. Ο Τύπος: Ανταποκρίσεις - Αρθρογραφία
3.1. Η κατάσταση στη Ρωσία (Ιούλιος 1918 - Φεβρουάριος 1919)
3.2. Η εκστρατεία στην Ουκρανία (Νοέμβριος 1918 - Ιούνιος 1919)
3.3. Ελληνικές επιδιώξεις (Μάρτιος 1918 - Μάιος 1919)
3.4. Περί Κωνσταντινούπολης και Τουρκίας (Ιανουάριος - Μάρτιος 1919)
4. Μαρτυρίες
4.1. Αλεξόπουλος Σωτήριος, Το Ημερολόγιο του Εύζωνα Χρήστου Δ. Αλεξόπουλου
4.2. Καραγιάννης Χρήστος, Η ιστορία ενός στρατιώτη (1918-1922)
4.3. Σκούρτης Χρίστος, Βιβλίον Βασάνον και Πιοιμάτον της Ρωσίας και της Μικράς Ασίας
4.4. Φαρσακίδης Γιώργος, Η πρώτη πατρίδα
4.5. Φωστίνης Παντελεήμων, Ο Ελληνικός στρατός στη Ρωσσία
4.6. Πεπονής Ιωάννης Αναστ., Νικόλαος Πλαστήρας, Στα γεγονότα, 1909-1945
4.7. Επίσημοι ανακοινώσεις: Η εις Ρωσσίαν Ελληνική εκστρατεία - Περιγραφή του Μπολσεβικισμού, Ακρόπολις, 10 Απριλίου 1919
5. Αρχείο Πηνελόπης Δέλτα Δ', Εκστρατεία στη Μεσημβρινή Ρωσία, 1919: Κείμενα Κωνσταντίνου Μανέτα, Κωνσταντίνου Βλάχου, Νεόκοσμου Γρηγοριάδη
6. Αρχείο Πηνελόπης Δέλτα Β', Νικόλαος Πλαστήρας, Εκστρατεία Ουκρανίας 1919
Β. Ενδεικτική Βιβλιογραφία
Γ. Βοηθήματα

Ο Κωνσταντίνος Ξ. Νίδερ (1865-1943) ήταν γιος του Βαυαρού γιατρού Φραγκίσκου Ξαβέριου Νίδερ (1812-1897), που ακολούθησε τον Όθωνα στην Ελλάδα, κατατάγηκε στο Υγειονομικό του ελληνικού στρατού, και το 1838, σε ηλικία είκοσι έξι ετών, απέκτησε την ελληνική υπηκοότητα και έγινε δημότης Μεσολογγίου. Μερικά χρόνια αργότερα παντρεύτηκε την Αναστασία Γιολδάση, κόρη Σουλιώτη οπλαρχηγού. Ο γιος του, Κωνσταντίνος, απόφοιτος της Σχολής Ευελπίδων, υπηρέτησε στο Μηχανικό και το 1917 ορίστηκε διοικητής της Πρώτης Μεραρχίας με τον βαθμό του συνταγματάρχη. Δύο χρόνια αργότερα ανέλαβε τη διοίκηση του Α' Σώματος Στρατού, το οποίο προετοίμασε για την εκστρατεία στην Ουκρανία. Μετά την υποχώρηση από τα ουκρανικά εδάφη, ανέλαβε τη διοίκηση του ελληνικού στρατού κατοχής της Μικράς Ασίας μέχρι τις 25 Δεκεμβρίου 1919. Αποστρατεύτηκε το 1922, ορκίστηκε υφυπουργός των Στρατιωτικών το 1925 και το 1926 επανήλθε στην αποστρατεία.