Οι δύο τόμοι των περιπετειών του σερ Νάιτζελ Λόρινγκ ("Ο Λευκός Λόχος" και "Ο Σερ Νάιτζελ") μπορούν να αναγνωσθούν με οποιαδήποτε σειρά. Αν και ο Λευκός Λόχος κυκλοφόρησε πρώτος, ο Σερ Νάιτζελ αναφέρεται σε προγενέστερα γεγονότα. Παρά τη διαφορετική οπτική τους, τα δύο αυτά βιβλία αποτελούν ενιαίο έργο: αναδεικνύουν την ίδια έμπνευση, το ίδιο πάθος, το ίδιο χιούμορ.
Βρισκόμαστε λοιπόν στα πρώτα χρόνια του Εκατονταετούς Πολέμου, όταν κανείς τότε δεν θα μπορούσε να διανοηθεί ότι θα λάμβανε αυτό το όνομα. Είμαστε σε μια απομακρυσμένη γωνιά της αγγλικής υπαίθρου, όπου ο νεαρός Νάιτζελ, παιδί ενός κατεστραμμένου ευγενούς, δυσκολεύεται να προασπίσει την τιμή της φτωχής οικογένειάς του. Δεν υστερεί σε θάρρος, στην αγάπη για τα όπλα ή σε αυτοθυσία, αλλά οι μοναχοί του γειτονικού αβαείου που Γουέιβερλυ, όσο αυστηροί και αν είναι στους τύπους, είναι παραδομένοι στη διαβολική τους απληστία και ορέγονται τα κτήματα του νεαρού φτωχού γείτονά τους. Δεν απομένει, λοιπόν, στον νεαρό παρά να τεθεί στην υπηρεσία του Βασιλιά, ο οποίος, όπως φαίνεται, έχει να ασχοληθεί με πολλά στη Γαλλία...
Όσοι δεν είχαν ως τώρα την ευκαιρία να διαβάσουν αυτό το έργο, θα εκπλαγούν ίσως που η κριτική της εποχής το κατέταξε πολύ ψηλά, θεωρώντας το ισάξιο του Ιβανόη. Ο Κόναν Ντόυλ δεν δίσταζε να το θεωρεί αριστούργημά του.
