Το βιβλίο αυτό θα μπορούσε να είναι απλά ένα αστείο, γκροτέσκο ή έστω ιστορικά ξεπερασμένο. Το έγραψε όμως ο Τσέζαρε Λομπρόζο -για πολλούς ο ιδρυτής της εγκληματολογίας- και για αυτό είναι και επικίνδυνο.
Ο συγγραφέας προσπαθεί να πείσει, πριν από 120 χρόνια, χρησιμοποιώντας τις "σύγχρονες" μεθόδους της εποχής όπως η βιομετρία, η φρενολογία, η γραφολογία και η κληρονομικότητα, ότι όλοι οι εγκληματίες θα μπορούσαν να γίνουν και αναρχικοί ή, καλύτερα, ότι όλοι οι αναρχικοί είναι εν δυνάμει εγκληματίες.
Γι' αυτό και προτείνει δραστικά μέτρα για την αντιμετώπιση του "εσωτερικού εχθρού". Διεθνής αστυνομική συνεργασία, δημόσια διαπόμπευση των συλληφθέντων αναρχικών, επιστημονική μελέτη της κληρονομικότητας τους (δεν έχει ανακαλυφτεί ακόμη το DΝΑ), στενή συνεργασία δημοσιογράφων, κράτους και αστυνομίας σε θέματα πολιτικής βίας, ειδικά δικαστήρια χωρίς την παρουσία ενόρκων και τις αυστηρότερες ποινές που προβλέπει ο νόμος, ψυχολογικοποίηση των κινήτρων τους (παιδιά από διαλυμένες οικογένειες, ναρκομανείς) ώστε να υπάρχει αποπολιτικοποίηση των δράσεων τους, οργάνωση των νομοταγών πολιτών -με τη συνδρομή της αστυνομίας- για τη διάλυση των αναρχικών συγκεντρώσεων.
