Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

ΜΕ ΤΟΝ ΒΥΡΩΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟ

Ο Τρελώνη, συμπολεμιστής και σύντροφος του Οδυσσέα Ανδρούτσου, έζησε στο πετσί του τα γεγονότα στην επαναστατημένη Ρούμελη από το 1823 και μετά, τις εμφύλιες διαμάχες και τις ίντριγκες, και γνώρισε από πρώτο χέρι τους πρωταγωνιστές, όσο και τους απλούς μαχητές. Οι μαρτυρίες του, που εκδίδονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, αποτελούν πολύτιμη ιστορική πηγή, όχι μόνο για την Ελληνική Επανάσταση, αλλά και για τα ευρωπαϊκά πράγματα και τον πρώιμο επαναστατικό Ρομαντισμό, που διαπότιζε το πνευματικό κλίμα της εποχής. Τα Απομνημονεύματα του Τρελώνη είναι δύο βιβλία μαζί. Στο πρώτο μέρος αφηγείται τη ζωή του με τα ιερά τέρατα της αγγλικής λογοτεχνίας (του «κύκλο της Πίζας»), τον Βύρωνα, την Μαίρη Σέλλεϋ, συγγραφέα του Φρανκενστάιν, τον Πέρσυ Σέλλεϋ κ.α. Ο Τρελώνη και ο Βύρων ήρθαν μαζί στην επαναστατημένη Ελλάδα, εγκαταλείποντας την Ιταλία μετά τον θάνατο του φίλου τους ποιητή Σέλλεϋ. Ο Βύρων έμεινε στο Μεσολόγγι, ο Τρελώνη έγινε δεξί χέρι του Οδυσσέα Ανδρούτσου. Όποιος γνωρίζει πόσο καχύποπτος και οξυδερκής ήταν ο Οδυσσέας, μπορεί με σιγουριά να εικάσει το ποιον του Έντουαρντ Τρελώνη. Τα καλύτερά του διαπιστευτήρια είναι η απόλυτη εμπιστοσύνη, η αγάπη και η εκτίμηση με την οποία περιέβαλε τον φίλο του ο Έλληνας επαναστάτης. Οι συμπατριώτες του Άγγλοι σχεδόν τον μίσησαν: η στενή φιλία του με τον Σέλλεϋ και τον Βύρωνα τού επέτρεπε να γνωρίζει και να γράφει αλήθειες που ανέτρεπαν τη στερεότυπη ανώδυνη εικόνα που θέλησαν να καθιερώσουν οι συντηρητικοί ταγοί της Γηραιάς Αλβιώνος. Εξάλλου, δεν του συγχώρεσαν το ότι έδρασε στην Ελλάδα αυτόβουλα, ως επαναστάτης, και όχι ως πράκτορας των εγγλέζικων συμφερόντων.



Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε εδώ

Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

2021 ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΜΥΝΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟΝ 21Ο ΑΙΩΝΑ

Ποιο το νόημα να κομπάζεις για ένα καλό τραπέζι στο σαλόνι του «Τιτανικού», όταν το πλοίο βυθίζεται; Κατ'αναλογία ποιο το νόημα των πανηγυρισμών της εκάστοτε Ελληνικής Κυβέρνησης για τα «ανταλλάγματα» που πέτυχε ή που θα πετύχει στις σχέσεις της χώρας μας με τη γείτονα εξ Ανατολών, «παίζοντας» την Ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας;


Ερωτήματα, όπως τα προηγούμενα, επιδιώκεται να βρουν απάντηση στο βιβλίο των Κώστα Γρίβα και Ζαχαρία Μίχα, συγγραφέων και δημοσιογράφων, με τον τίτλο «2021: Η Ελληνική Αμυντική Στρατηγική για τον 21ο αιώνα», που κυκλοφορεί από την «Κασταλία». Ένα βιβλίο που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί «προκλητικό» για τη δομή και τη γραφή του, αλλά με διάχυτη την αγωνία για την αποτελεσματική θωράκιση της σημερινής Ελλάδας, χώρας με κατοχυρωμένη και αναγνωρισμένη θέση στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.


Με όριο το 2021, 200 χρόνια μετά την Επανάσταση του 1821 κατά των Τούρκων κατακτητών, οι συγγραφείς θεωρούν ότι η οπτική των ευρύτερων γεωστρατηγικών συμφερόντων της Ελλάδας στο σημερινό κόσμο δεν πρέπει να ετεροκαθορίζεται με σημείο αναφοράς την Τουρκία. Από την άλλη πλευρά, όμως, δεν πρέπει να παραγνωρίζεται ένα ενδεχόμενο πολέμου με την Τουρκία, όχι λόγω των ιδιομορφιών της γείτονος, αλλά λόγω της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί, προϊόντος του χρόνου, η οποία είναι δυνατό, υπό προϋποθέσεις, να οδηγήσει σε πολεμική αναμέτρηση. Όπως μάλιστα εκτιμούν, η συνύπαρξη Ελλάδας- Τουρκίας στις δομές του Δυτικού κόσμου αυξάνει, μάλλον, τους κινδύνους αυτούς.

Ως απάντηση στην κατάσταση αυτή, υποστηρίζεται η θωράκιση απέναντι στην Τουρκική απειλή που δεν έχει παύσει να υπάρχει, υποστηρίζεται μία «κλιμακωτή στρατηγική» της Ελλάδας, με πρωταρχικό στόχο την επίτευξη και διασφάλιση μακρόπνοης αεροπορικής κυριαρχίας της χώρας μας.


Οι συγγραφείς επισημαίνουν, επίσης, ότι η Ελλάδα δεν είναι μία μικρή Ευρωπαϊκή χώρα από πλευράς μεγέθους και βεβαίως γεωστρατηγικής θέσης. Η παραδοχή αυτή, σημειώνουν, σε συνδυασμό με τις υψηλές αμυντικές δαπάνες μας, μπορεί να «απογειώσει» την εγχώρια αμυντική βιομηχανία σε εργαλείο ευρύτερης ανάπτυξης, όπως έγινε με μεγάλη επιτυχία σε άλλες χώρες του Νότου της ΕΕ.


Στο πλαίσιο αυτό, αναφέρονται ειδικότερα σε υπάρχοντα ή προτεινόμενα, προς απόκτηση, οπλικά συστήματα για τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, όπως το Ευρωπαϊκό μαχητικό αεροσκάφος, ώστε να πληρούν την απαίτηση αυτή, εξ ίσου βεβαίως με τις επιθυμητές επιχειρησιακές τους δυνατότητες.


Που καταλήγουν οι συγγραφείς; Η Ελλάδα χρειάζεται μία πολεμική μηχανή «υψηλού γοήτρου» ως αντίβαρο στον κίνδυνο αποσταθεροποίησης εξ Ανατολών, αλλά και ως απαραίτητη συνιστώσα στην ανάγκη αναβάθμισης της γεωστρατηγικής θέσης της χώρας στην περιοχή, όπου οι αναθεωρητικές τάσεις ή οι όποιοι μαξιμαλισμοί συνεχίζουν να παράγουν ανασφάλεια και πολλαπλούς κινδύνους σε μία παραδοσιακώς εύφλεκτη ζώνη του πλανήτη.


Συγγραφέας: ΓΡΙΒΑΣ ΚΩΣΤΑΣ, ΜΙΧΑΣ ΖΑΧΑΡΙΑΣ


Εκδοτικός Οίκος: ΚΑΣΤΑΛΙΑ


Σελίδες: 272



Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε στο thulebooks.gr

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

ΚΑΝΑΡΗΣ



Κάποιοι δαιμόνοι

τον είχαν στείλει.

Έγινε αχείλι

 κόσμου που επόνει.


(Ήρωες χρόνοι!)

Και πώς εμίλει

με το φιτίλι,

με το τρομπόνι!


Το πέρασμά του,

μήνυμα κρύο

 μαύρου θανάτου.


Κι είχε το θείο

 
χέρι που φλόγα

κράταε κι ευλόγα.




Κ. ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΔΑΝΕΙΩΝ

Ο καθηγητής της Δημόσιας Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας Ανδρέας Ανδρεάδης στο βιβλίο του «Ιστορία των Εθνικών δανείων, που έβγαλε το 1904,  αρχίζει μ΄αυτόν εδώ τον τρόπο:

«C' est une lamentable histoire que celle de la dette hellenique (είναι μία αξιοθρήνητος ιστορία τα χρέη της Ελλάδας)».

 Η ιστορία των δανείων της ανεξαρτησίας (1824-1825), ένα ζήτημα το οποίο ταλάνισε με σκανδαλολογία την ελληνική πολιτική σκηνή επί δεκαετίες. Το δημόσιο χρέος, που συσσώρευσαν τα δάνεια, επιβάρυνε την οικονομία του νεαρού κράτους και λειτούργησε σωρευτικά στη χρεοκοπία (1893) και στην επιβολή Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου στη χώρα (1898). Ο Ανδρεάδης εξιστορεί με μεγάλη ακρίβεια τη σύναψη και τη χρήση των δανείων βάσει πρωτογενών πηγών, του ελληνικού και ξένου οικονομικού Τύπου και επισήμων εκθέσεων, όπως την δίτομη Απολογία του Ι. Ορλάνδου και Α. Λουριώτη (1839-1840) και τις Παρατηρήσεις επί της Απολογίας τους του Γ. Σπανιολάκη (1840, βλ. αρ. 109 της Βιβλιοθήκης Ιστορικών Μελετών). Εν συνεχεία εξετάζει τις διαπραγματεύσεις της βαυαρικής δυναστείας για διακανονισμό του εξωτερικού χρέους με το Λονδίνο και των εσωτερικών οφειλών (αποζημιώσεων) προς τις τρεις «ναυτικές νήσους» (Ύδρα, Σπέτσες και Ψαρά) για τις «μεγάλες χρηματικές θυσίες» τους κατά τον Αγώνα του 1821. Στο τέλος, ο συγγραφέας δημοσιεύει πίνακες με το ονομαστικό και το πραγματικό δημοσιονομικό χρέος της Ελλάδας κατά τον προϋπολογισμό του 1862. Η αναστατική έκδοση περιλαμβάνει ευρετήριο κυρίων ονομάτων, τόπων και οικονομικών όρων.
 

Το βιβλίο ''ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΔΑΝΕΙΩΝ'' θα το βρείτε εδώ

Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

ΕΚΑΨΕ ΤΑ ΚΑΡΑΒΙΑ ΤΟΥ

Τον κρύο Βοριάν αφήνοντας, έβαλε πλώρη εκείνος
                 κατά του Νότου τα νερά,
και σε ουρανούς πιο γελαστούς επήγε αναζητώντας
                    το φως και τη χαρά.

Δεν καθρεφτίζει η θάλασσα των χιονισμένων τόπων του
                 τους φάρους τους ψηλούς.
Λουλούδια τώρα εξωτικά τη λησμονιά του δίνουνε
                   σ’ ερημικούς γιαλούς.

Έβαλε στα καράβια του φωτιά. Φιδογλιστρώντας
                ανέβηκε ο καπνός αριά,
κι ύστερα μια πνοή αλαφρή τον πήρε, να τον φέρει
                 στα μέρη του Βοριά.

Και τώρα, κάθε απόβραδο, απ’ του φωτός τη χώρα
                  -ταξιδευτής αιώνια-
φεύγει ένας ίσκιος βιαστικά να πάει σε μια καλύβα
                  κατάλευκη από χιόνια


ΙΨΕΝ





Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

ΟΙ ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ

Η περιπέτεια σε όλες της τις μορφές συγκινούσε και συγκινεί τους ανθρώπους. Όλοι μας αποζητούμε αυτό που θα ταράξει τα ήρεμα νερά του βίου μας. Καμιά μορφή όμως περιπέτειας δεν στάθηκε τόσο δημοφιλής όσο η πειρατεία. Από τον Μαύρο Πειρατή του Αιμίλιο Σαλγκάρι, τους ήρωες της Δάφνης ντυ Μωριέ μέχρι τους θρυλικούς ξιφομάχους ’Ερολ Φλυν και Μπαρτ Λάνγκαστερ ή τους κωμικοτραγικούς Πειρατές του Ρομάν Πολάνσκι, μικροί και μεγάλοι είναι δεμένοι με το ρομαντικό πρότυπο των καταδιωγμένων από την εξουσία λαϊκών ηρώων.



Ήταν ακριβώς όμως τα πράγματα έτσι όπως μας τα έχουν δώσει τα μυθιστορήματα και ο κινηματογράφος; Η άνοδος των Αγγλογάλλων και των Ολλανδών και η κατίσχυση τους επί των Ισπανών ήταν μια ομαλή παραχώρηση της εξουσίας που πενήντα τουλάχιστον χρόνια πριν οι ισπανικές αρμάδες είχαν εγκαθιδρύσει στον Νέο Κόσμο;


Τα πράγματα προφανώς είναι αρκετά πιο περίπλοκα και κανένα κινηματογραφικό έργο δεν είναι σε θέση να μας δώσει στις λεπτομέρειες του, τον «ακήρυχτο» πόλεμο της πειρατείας που οργάνωσαν οι Αγγλογάλλοι και Ολλανδοί με στόχο να γονατίσουν την πανίσχυρη ως τότε ισπανική αυτοκρατορία.

 
Το συναρπαστικό αυτό βιβλίο, γραμμένο από έναν άνθρωπο που έζησε στιγμή προς στιγμή τα γεγονότα και που πουλήθηκε δυο φορές ως σκλάβος σε αποίκους καλλιεργητές, περιέχει μιαν αληθινή περιγραφή σχετική με τις κύριες πράξεις αρπαγής και απάνθρωπης αγριότητας που διαπράχθηκαν από τους Άγγλους και Γάλλους πειρατές ενάντια στους Ισπανούς στην Αμερική. Με εκπληκτική αμεσότητα ο συγγραφέας μας πληροφορεί για το πώς οι Γάλλοι ήρθανε στην Νέα Γη, για τη φύση της χώρας και την ζωή των κατοίκων της. Στη συνέχεια μας δίνει μιαν ζωντανή περιγραφή των κανόνων και τρόπου ζωής των πειρατών, για να κορυφώσει την περιγραφή του με τις διάφορες επιθέσεις κατά των Ισπανών και την πυρπόληση της πόλης του Παναμά από τους Αγγλογάλλους.



Το βιβλίο αυτό πρωτοκυκλοφόρησε το 1678. Οι αλλεπάλληλες εκδόσεις και επανεκδόσεις του στις κυριότερες ευρωπαϊκές γλώσσες δείχνουν πως ο συγγραφέας είχε ακούσει το σφυγμό της εποχής του. Γι’ αυτό και μέχρι σήμερα παραμένει ένα πολυδιαβασμένο ανάγνωσμα, ένα μοναδικό ντοκουμέντο για την περιοχή της Καραϊβικής, ενώ συνάμα αποτελεί την κύρια πηγή για τις γνώσεις μας σχετικά με τους πειρατές και την πειρατεία στον Νέο Κόσμο.
 
 
Το βιβλίο  ''ΟΙ ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ'' μπορείτε να το βρείτε εδώ

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

Louis-Ferdinand CÉLINE - ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ



Κορυφαίος πεζογράφος του εικοστού αιώνα, ο Σελίν (κατά κόσμον, Λουί-Φερντινάν-Ωγκύστ Ντετούς) γεννιέται το 1894 στο Παρίσι. Το 1912, κατατάσσεται εθελοντικά στο πεζικό, όπου τον προλαβαίνει ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Τον Σεπτέμβριο του 1914, τραυματίζεται, παρασημοφορείται και αποστρατεύεται. Εργάζεται στο Καμερούν και επιστρέφοντας σπουδάζει ιατρική στη Ρεν. Συμμετέχει για λογαριασμό της Κοινωνίας των Εθνών σε υγιειονολογικές αποστολές στην Αμερική, την Αφρική και την Ευρώπη, προτού εγκατασταθεί ως γιατρός στο Παρίσι.
Το 1932, εκδίδει το αριστουργηματικό Ταξίδι στην άκρη της νύχτας που προκαλεί σκάνδαλο και στέφεται με απαραμείωτη επιτυχία. Εννέα ακόμα μυθιστορήματα (Θάνατος επί πιστώσει, Μακελειό, Από τον ένα πύργο ο άλλος, Βορράς, κ.ά.) επισφραγίζουν την ιδιοφυή καινοτομία του.


Η αντισημιτική και φιλοναζιστική στάση του τον αναγκάζει να καταφύγει το 1944 στη Γερμανία και εν συνεχεία στην Κοπεγχάγη, όπου φυλακίζεται για ένα διάστημα και όπου παραμένει μια εξαετία, εν αναμονή της δίκης του στη Γαλλία επ’ εσχάτη προδοσία. Το 1951, αμνηστεύεται και αποσύρεται στο παρισινό Μεντόν, συνεχίζοντας να συγγράφει έως το θάνατό του, το 1961.


Από τις εκδόσεις της Εστίας κυκλοφορεί το Ταξίδι στην άκρη της νύχτας, σε μετάφραση Σεσίλ Ιγγλέση Μαργέλλου




Σελίν: «Ταξίδι στην άκρη της νύχτας».
Μετάφραση: Σεσίλ Ιγγλέση - Μεργέλλου.
Εκδόσεις «Εστία», σελ. 639, 2007.
Αποσπάσματα του έργου:  

Υπάρχουν σε αυτόν τον κόσμο δύο καλοί τρόποι να ψοφήσει ο φτωχός: είτε απ' την απόλυτη αδιαφορία των ομοίων του εν καιρώ ειρήνης είτε απ' το ανθρωποκτόνο πάθος των ιδίων εν καιρώ πολέμου. Άμα βαλθούν να σκέφτονται εμάς, οι μάγκες, είναι αμέσως για να μας βασανίσουν, και τίποτε άλλο. Μόνο καταματωμένοι παρουσιάζουμε ενδιαφέρον για τα καθάρματα! (σελ.103)


Το μόνο που ξέρει ο κόσμος είναι να σε σκοτώνει, σαν τον κοιμισμένο είναι ο κόσμος που σε πλακώνει στον ύπνο του , όπως σκοτώνει ο κοιμισμένος τους ψύλλους του. Να ένας ηλίθιος τρόπος να πεθάνεις, έλεγα μέσα μου, όπως όλος ο κόσμος , δηλαδή. Η εμπιστοσύνη στους ανθρώπους είναι ήδη λιγάκι θάνατος. (σελ. 215)



Παραδίνεσαι στον θόρυβο όπως παραδίνεσαι στον πόλεμο. Αφήνεσαι στις μηχανές με τις τρείς ψωροϊδέες που παραδέρνουν ακόμη πάνω ψηλά, πίσω από το κούτελο. Πάει τελείωσε. Ό,τι κοιτάς οπουδήποτε, ό,τι αγγίζει το χέρι, είναι τώρα σκληρό. Κι ό,τι καταφέρνεις ακόμη να θυμηθείς είναι άκαμπτο σαν σίδερο κι άνοστο πιά μες στην σκέψη.
 Γεράσαμε φριχτά μονομιάς.


Πρέπει να καταργηθεί η έξω ζωή, να γίνει ατσάλι, κάτι χρήσιμο. Δεν την αγαπούσαμε αρκετά όπως ήταν, γι' αυτό. Πρέπει να γίνει αντικείμενο λοιπόν, στερεό, έτσι έχει ο Κανόνας. (σελ.271)



Με λίγα λόγια όσο είσαι στον πόλεμο, λές πως θα 'ναι καλύτερη η ειρήνη, κι έπειτα πιπιλάς αυτήν την ελπίδα σαν καραμέλα, κι έπειτα είναι σκατά και απόσκατα. Δεν τολμάς να το πείς στην αρχή, μην τυχόν και αναγουλιάσει κανένας. Το παίζεις καλό παιδί, κοντολογίς. Κι έπειτα, μιάν ωραία πρωία, καταλήγεις παρ' όλα αυτά να το ξεράσεις μπροστά σε όλον τον κόσμο. Έχεις βαρεθεί να τσαλαβουτάς στον βόθρο . Μα τότε ο κόσμος σε βρίσκει υπερβολικό. Και τέρμα. (σελ.281)


Τί τρελοκομείο η στερημένη ζωή! Μια τάξη είναι η ζωή, κι η πλήξη είναι ο παιδονόμος της, που διαρκώς σε κατασκοπεύει. πρέπει πάση θυσία να μοιάζεις απασχολημένος με κάτι πολύ συναρπαστικό, ειδάλλως πλακώνει και σου ροκανίζει το μυαλό. ΄Οταν η μέρα δεν είναι τίποτα άλλο από ένα σκέτο εικοσιτετράωρο, δεν υποφέρεται. Μια μακριά, σχεδόν αβάσταχτη ηδονή πρέπει να είναι η μέρα, μία μακριά συνουσία, θες δε θες.


Σου κατεβαίνουν λοιπόν σιχαμερές σκέψεις, όσο σ' αποβλακώνει η ανάγκη, όσο μέσα στο κάθε σου δευτερόλεπτο στριμώχνεται ένας πόθος για χίλια άλλα πράγματα, ένας πόθος για αλλού. (σελ.415)


[...] Βυθίζεσαι , τρομάζεις στην αρχή μες στην νύχτα, μα θες παρ' όλα αυτά να καταλάβεις, και τότε δεν εγκαταλείπεις πια τα βάθη. Είναι, όμως, πολλά τα πράγματα που πρέπει να καταλάβεις ταυτόχρονα. Κι είναι πολύ σύντομη η ζωή. Δεν θες να αδικήσεις κανέναν. Έχεις ενδοιασμούς, διστάζεις να τα κρίνεις όλα μονομιάς και προπαντός φοβάσαι μην αναγκαστείς να πεθάνεις ενόσω διστάζεις, γιατί τότε θα 'χεις έρθει τζάμπα στην ζωή. Ό,τι χειρότερο. (σελ.446)


Ο Σελίν καταδικάστηκε σε θάνατο από την ''αντίσταση'' για τρία αντισημιτικά έργα που έγραψε καθώς και για τις φιλοναζιστικές του ιδέες!

" Εγώ, αν ήμουν δικτάτορας, θα πέρναγα άλλον νόμο, έναν ακόμα και θα ήταν ο τελευταίος. Πρώτον, όλοι οι Εβραίοι σ' αυτή τη χώρα, με την κήρυξη του πολέμου, ηλικίας 17-60 ετών, μισο-Εβραίοι, Εβραίοι κατά το ένα τέταρτο, διασταυρωμένοι, παντρεμένοι με Εβραίες, μασόνοι, θα στέλνονται αποκλειστικά στις μονάδες πεζικού που μάχονται στην πρώτη γραμμή. Κάθε πάράβαση του νόμου θα τιμωρείται με θανατική ποινή. Οπότε, όλοι οι Εβραίοι στην πρώτη γραμμή κανένα προνόμιο και οι τραυματίες τους δε θα μεταφέρονται. Θα γίνουν καλά στο μέτωπο ή θα ψοφήσουν εκεί αν χρειαστεί. Δεν πρέπει να εμπιστεύεσαι τους Εβραίους ακόμα κι όταν είναι νεκροί".


Κλείνουμε με τα λόγια της μεταφράστριας: «…Διαβάζουμε το Σελίν, γιατί είναι ο σκοτεινός ήλιος γύρω απ’τον οποίο περιστρέφονται σαν φασματικοί πλανήτες τα δράματα, οι φάρσες, οι οιμωγές και οι σιωπές του 20ου αιώνα, που είναι και ο 21ος. Τον διαβάζουμε γιατί αναγνωρίζουμε στην εκθαμβωτική πρόζα του την τραγική ανθρώπινη συνθήκη μας και γιατί μας καταδικάζει να της γελάμε κατάμουτρα….»


Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΑΜΜΩΝΟΣ ΔΙΟΣ

Για τους Έλληνες η Μακεδονία υπήρξε πάντα μία ιερή γη όπου εξυφαίνετο, από τα πανάρχαια χρόνια, το υφάδι του πάντα σαγηνευτικού, ελληνικού μύθου. Ήταν ένας θρυλικός τόπος όπου κατοικούσαν οι θεοί, οι ημίθεοι, οι Μούσες και οι ήρωες. Κι ανάμεσα σε αυτούς αναδύθηκε η μορφή του Αλεξάνδρου, του γυιού των θεών, που οι άνθρωποι λάτρεψαν τόσο πολύ μέσα στους αιώνες, ώστε τον κράτησαν για πάντα δικό τους, ως τον αιώνιο ημίθεο έφηβο.

Η ζωή του μεγάλου Μακεδόνα Βασιλιά υπήρξε μία πορεία από την Ιστορία προς τον Θρύλο κι ο ίδιος έδειχνε να το γνωρίζει πολύ καλά αυτό. Ταυτισμένος με έναν άλλον ημίθεο έφηβο, τον Αχιλλέα, διαισθάνετο ότι το έργο που είχε να εκπληρώσει ήταν τεράστιο και κοσμοϊστορικό και πως ο χρόνος που είχε στη διάθεση του για να το ολοκληρώσει ήταν λίγος. Έτσι, αφού με μία σύντομη εκστρατεία πέρασε τον Δούναβη κι υπέταξε ακόμα και τα βορειότερα θρακικά φύλα, στράφηκε χωρίς χρονοτριβή προς την Ανατολή.


Εκεί βρισκόταν ο προαιώνιος εχθρός της Ελλάδος, ο Πέρσης αυτοκράτορας που τόσες φορές στο παρελθόν είχε απειλήσει με αφανισμό τον ελληνικό πολιτισμό, κατακλύζοντας με τις ασιατικές ορδές τα εδάφη της Ευρώπης. Και τον συνέτριψε κυριολεκτικά! Γρανικός, Ισσός, Γαυγάμηλα, ονόματα τόπων που έγιναν συνώνυμα με τους πολεμικούς θριάμβους του Αλεξάνδρου, κι έκτοτε πέρασαν για πάντα στη συλλογική μνήμη του Ελληνικού Έθνους.

 
Όμως ο Αλέξανδρος έμοιαζε να θέλει να φτάσει μακρύτερα από όπου, σύμφωνα με την Ιστορία και τους μύθους, είχε φτάσει ποτέ κάποιος Έλληνας. Κι έτσι πέρασε στην Ινδία, κυριεύοντας το βόρειο τμήμα της με μάχες πολυαίμακτες, ενάντια στους ανθρώπους αλλά και στην ίδια τη φύση. Εκείνος ριχνόταν πρώτος στην μάχη, χωρίς να υπολογίζει ποτέ τη ζωή του. Έμοιαζε σα να αναζητούσε το μοιραίο, ή ως να γνώριζε πως δεν θα φύγει από αυτόν τον κόσμο πριν ολοκληρώσει την αποστολή που του είχαν αναθέσει οι θεοί κι η Ιστορία. Όμως, οι εξουθενωμένοι από την υπεράνθρωπη προσπάθεια στρατιώτες του, αρνήθηκαν να ακολουθήσουν τα οράματα που φλόγιζαν τη νιότη Εκείνου.


Οι θεοί του το είχαν υποσχεθεί και κράτησαν τον λόγο τους. Έφυγε στην ακμή της δόξας του, πριν η θεϊκή μορφή του αλλοιωθεί από τον αδήριτο χρόνο που καραδοκούσε να αρπάξει τα νειάτα του. Ο μύθος τον τύλιξε μέσα στην αχλύ του κι εκείνος, παραδίνοντας μαζί με την πνοή του τον θρόνο της απέραντης αυτοκρατορίας του, σχεδόν μονολόγησε, «τω κρατίστω». Κι ας γνώριζε πολύ καλά πως ο ίδιος ήταν ο κράτιστος των αιώνων και της Ιστορίας…

Συγγραφέας: Τσοπάνης Κωνσταντίνος
Εκδότης: Νοών
Έτος έκδοσης: 2010
Αριθμός Σελίδων151

 
Το βιβλίο ''ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΑΜΜΩΝΟΣ ΔΙΟΣ'' μπορείτε να το βρείτε εδώ

ΣΕΛΑΣ



Το μαγευτικό αυτό φωτεινό ουράνιο φαινόμενο παρατηρείται στις πολικές περιοχές (εξ ου και Πολικό Σέλας) τόσο στο Βόρειο Ημισφαίριο (Βόρειο Σέλας - Aurora Borealis) όσο και στο Νότιο (Νότιο Σέλας - Aurora Australis).


Από επιστημονική άποψη, το φαινόμενο αυτό παρατηρείται όταν ηλεκτρόνια και πρωτόνια, που προέρχονται από τον Ήλιο, προσκρούουν στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας και παγιδεύονται από το γήινο μαγνητικό πεδίο. Σύγχρονοι παρατηρητές χαρακτηρίζουν το φαινόμενο ως “ ουράνιες φωτεινές κουρτίνες”. Προς το τέλος του φαινομένου κάποιες φορές, εμφανίζεται ένα κυκλικό φως σα στεφάνι, το ονομαζόμενο “στέμμα του Σέλαος”, το οποίο στρέφεται με μεγάλη ταχύτητα και διαρκεί μερικά μόνο δευτερόλεπτα.


Ρίχνοντας τις χλωμές ακτίνες του, το Πολικό Σέλας αναδεικνύει την απέραντη ομορφιά και την αντίθεση του χιονισμένου τοπίου με τους βράχους, τα δέντρα, τα νερά..Δημιουργεί αισθήματα δέους, ασύλληπτης ομορφιάς και σεβασμού για το 'θαύμα' αυτό της φύσης, ακόμα και στους μόνιμους κατοίκους.


Οι υπερβατικές ερμηνείες για το φαινόμενο του Πολικού Σέλαος είναι πολλές καθώς αποτελεί κομμάτι της λαογραφίας και της μυθολογίας τόσο των βορείων όσο και των νότιων λαών. Συγκεκριμένα


• Οι κάτοικοι της Νορβηγίας πίστευαν πως το Βόρειο Σέλας είναι ηλικιωμένες ανύπαντρες γυναίκες που κουνούσαν τα λευκά μαντήλια τους, χορεύοντας στον ουρανό. Πίστευαν μάλιστα πως το Σέλας εμφανιζόταν με σκοπό να πάρει μαζί του τις ανύπαντρες γυναίκες που είχαν γεράσει.


• Οι Εσκιμώοι πίστευαν πως είναι οι ψυχές των νεκρών που αναζητούν τους δικούς τους, γι' αυτό κατά τη διάρκεια του φαινομένου δε μιλούσαν φοβούμενοι μήπως κάποια ψυχή τους αναγνωρίσει και τους πάρει μαζί της.


• Οι Λάπωνες εξηγούσαν το φαινόμενο λέγοντας πως είναι οι ψυχές των νεκρών που κρατούν κεριά καθώς περπατούν το μονοπάτι για τον ουρανό.


• Αρχαιότερα, η ερμηνεία που δινόταν στο Βόρειο Σέλας ήταν ότι αποτελούσε την αντανάκλαση των ασπίδων που κρατούσαν οι Βαλκυρίες.


• Οι Ινδιάνοι πίστευαν πως το Σέλας ήταν οι τεράστιες φωτιές που άναβαν τα δαιμόνια για να μαγειρέψουν φάλαινες.


• Οι Μαορί στη Νέα Ζηλανδία, ερμήνευαν το φαινόμενο ως την προσπάθεια των προγόνων τους να επικοινωνήσουν με φωτιές μαζί τους ώστε να τους ελευθερώσουν, καθώς βρίσκονταν παγιδευμένοι στο Νότιο Πόλο.


• Τέλος, μια εκδοχή αναφέρει πως ένα κοπάδι κύκνων που κατά λάθος πέταξε πολύ κοντά στο Βορρά, αιχμαλωτίστηκαν στο χιόνι και καθώς προσπαθούν να απελευθερωθούν, ο αντικατοπτρισμός των φτερουγισμάτων τους στον ουρανό δημιουργεί το φαινόμενο.


                                                            ΝΟΤΙΟ ΣΕΛΑΣ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                                                          ΒΟΡΕΙΟ ΣΕΛΑΣ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                      

πηγή : pathofentropy.blogspot.com

Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

Νικόλαος Αργυρόπουλος με θέμα «Η προδοσία της Κύπρου» - 22-2-2010

Ο κ. Νικόλαος Αργυρόπουλος μιλώντας μέσα από την ψυχή του και έχοντας ζήσει ο ίδιος τα γεγονότα της Κύπρου το 1974 μας περιέγραψε διάφορα περιστατικά με τους ηρωικούς συμπολεμιστές της ΕΛΔΥΚ που δείχνουν ότι οι Έλληνες μπορούσαν να νικήσουν τους μη αξιόμαχους Τούρκους γιατί είχαν Ψυχή.


Νικόλαος Αργυρόπουλος με θέμα «Η προδοσία της Κύπρου» - 22/2/2010 from Archimedes Athenian on Vimeo.

Μίλησε καθαρά ότι η Κύπρος προδόθηκε δίνοντας το παράδειγμα της μονάδας πυροβολικού στην Κυρήνεια όπου ο διοικητής δεν έριξε ούτε μια βολή. Όπως αργότερα ομολόγησε ο Ντεμιρέλ θα γύριζαν όλα τα πλοία πίσω αν κάποιο χτυπιόταν από πυρά πριν την "αποβίβαση" των Τούρκων. Ο εν λόγω "στρατιωτικός" ο οποίος θα μπορούσε να αλλάξει την μοίρα της Κύπρου ονομαζόταν Γεώργιος Αντωνακόπουλος και ανταμείφθηκε από τους πολιτικούς μας και έφτασε να γίνει Αρχηγός ΓΕΕΘΑ.


Η προδοσία γίνεται ακόμα και σήμερα με το να μην ανοίγεται ο φάκελος της Κύπρου οι πολιτικοί μας, περιμένοντας ί να πεθάνουν όλοι οι αυτόπτες μάρτυρες ώστε να αποκρύψουν και να αλλοιώσουν τα ιστορικά στοιχεία. Έχει ήδη ξεκινήσει η πλαστογράφηση της ιστορίας της εισβολής στην Κύπρο με την συγγραφή κατάπτυστων βιβλίων όπως του Γκουρογιάννη. Αξιοσημείωτη η αποκάλυψη που έκανε ο ομιλητής ότι στον Νοέμβριο του 1974 εκδόθηκε διαταγή από τον Στρατηγούς Αρμπούζη και Ντάβο να συνταχθούν νέες εκθέσεις πολεμικής δράσεως για τους αξιωματικούς και να διαγραφούν όσες έχουν καταχωρηθεί στα ατομικά έγγραφα των αξιωματικών. Από τότε ξεκινά η προσπάθεια πλαστογράφησης για το Κυπριακό.

Η ποινική δίωξη για το Κυπριακό έχει ανασταλεί με υπογραφή Αβέρωφ και οι πολιτικοί μας ταγοί αρνούνται να άρουν ακόμα την απόφαση αυτή μετά από 35 χρόνια, για λόγους δήθεν διατάραξης διακρατικών σχέσεων!

Παρουσιάστηκε και το δίγλωσσο βιβλίο μελέτη "Αιματηρή Αλήθεια" που συνέταξε ομάδα αγωνιστών και αποκαλύπτει την αλήθεια όπως τα κατέγραψαν στα αρχεία του Υπουργείου Εξωτερικών της Βρετανίας και της Τουρκίας που αποχαρακτηρίσθηκαν 30 έτη μετά την εισβολή.


Όλοι σχεδόν οι φίλοι που παραβρέθηκαν στην ομιλία ζήτησαν να υπογράψει το βιβλίο μελέτη ο ομιλών τιμώντας έτσι ένα ήρωα αγωνιστή αλλά και τους άλλους ανώνυμους ήρωες της ΕΛΔΥΚ.

πηγή : http://www.thermopilai.org/


Το βιβλίο του Νίκου Αργυρόπουλου μπορείτε να το βρείτε εδώ

MARTIN HEIDEGGER


Το Μονοπάτι


Διατρέχει την πεδιάδα από την πύλη του βασιλικού κήπου ως το Ehnried. Οι γέρικες φλαμουριές του κήπου το παρακολουθούν πάνω από τον τοίχο, είτε λαμπυρίζει ανάμεσα στη σοδειά που μεγαλώνει και τα λιβάδια που ξυπνούν την Άνοιξη, είτε εξαφανίζεται τα Χριστούγεννα κάτω από τις χιονοστιβάδες πίσω από τον παρακείμενο λόφο. Από τα χωράφια στρέφεται προς το δάσος. Προς τα εμπρός, στα όριά του χαιρετά μια ψηλή βελανιδιά, κάτω από την οποία βρίσκεται ένας άτεχνα πελεκημένος πάγκος.



Περιστασιακά στον πάγκο κείτονται κάποια από τα γραπτά των μεγάλων φιλοσόφων , τα οποία η αδεξιότητα ενός νεαρού αποπειράθηκε να αποκρυπτογραφήσει. Όποτε τα αινίγματα μπερδεύονταν μεταξύ τους και καμμία λύση δεν διαφαινόταν στον ορίζοντα, το Μονοπάτι βοήθησε, μιας και ήσυχα καθοδήγησε το βήμα σε μια πορεία μέσα από την αχανή έκταση του άγονου εδάφους.


Ξανά και ξανά, η σκέψη ακολουθεί τα ίδια αυτά γραπτά, ή κάνει τα δικά της βήματα πάνω στα χνάρια που αφήνει το Μονοπάτι διασχίζοντας την πεδιάδα. Το Μονοπάτι παραμένει τόσο κοντά στο βήμα του Φιλοσόφου όπως σε αυτό του αγρότη που περπατά προς τις θημωνιές του νωρίς το πρωί. Καθώς περνούν τα χρόνια για τον καθένα, όλο και πιο συχνά η βελανιδιά στο μονοπάτι του τον παρασύρει σε μια αναπόληση των πρώιμων έργων και των πρωτινών επιλογών του. Πότε πότε, όταν μια βελανιδιά έπεφτε από το χτύπημα ενός τσεκουριού στη μέση του δάσους, ο Πατέρας, διασχίζοντας δασοτόπια και ηλιόλουστα ξέφωτα, αναζητούσε το μέτρο που του αναλογούσε για το εργαστήριό του. Εδώ περνούσε την ώρα του, ανάμεσα στις ανάπαυλες απ' την εργασία του στο ρολόι και την καμπάνα του καμπαναριού, τα οποία διατηρούν την δική τους σχέση με τον χρόνο.


Από το φλοιό της βελανιδιάς, εντούτοις, τα αγόρια έφτιαχναν τα σκάφη τους που, εξοπλισμένα με πηδάλιο και δοιάκι, έπλεαν στο ρυάκι Metten ή στο πηγάδι του σχολείου. Τα παγκόσμια ταξίδια εκπλήρωναν εύκολα το στόχο τους και επέστρεφαν πάλι στην ακτή. Η ονειροπόληση σε τέτοια ταξίδια παρέμενε κρυμμένη σε μια μεγαλοπρέπεια παρελθούσα αλλά που ακόμη, μετά βίας, την βλέπεις να ενυπάρχει στα πάντα. Το μάτι και το χέρι της Μητέρας περιέβαλλε την αυτοκρατορία τους. Ήταν σαν η ανείπωτη φροντίδα της να πρόσεχε όλα τα όντα. Αυτά τα ταξίδια παιχνιδιού δεν ήξεραν ακόμα για περιπλανήσεις στις οποίες όλες οι ακτές παραμένουν πίσω. Στο μεταξύ, η σκληρότητα και η μυρωδιά του ξύλου της βελανιδιάς άρχισαν να εκφράζουν πιο ευδιάκριτα τη βραδύτητα και τη σταθερότητα με την οποία το δέντρο μεγαλώνει. Η ίδια η βελανιδιά είπε . "Σε ένα τέτοιο μεγάλωμα και μόνο θεμελιώνεται αυτό που διαρκεί και αποφέρει καρπούς" .Να μεγαλώνεις σημαίνει: να ανοίγεσαι στην έκταση των ουρανών καθώς ριζώνεις στο σκοτάδι της γης- ο,τιδήποτε αυθεντικό ευδοκιμεί μονάχα όταν ο άνθρωπος έχει και τα δύο αυτά στο σωστό μέτρο: είναι έτοιμος για την διεκδίκηση των υψηλότερων ουρανών και ευγενής στην προστασία της γης που τον στηρίζει. Ξανά και ξανά η βελανιδιά το λέει στο Μονοπάτι που σταθερά περνά σιμά της. Όλα όσων η ύπαρξη φανερώνεται γύρω από το Μονοπάτι , σωρεύονται, και για κάθε έναν που περπατά το Μονοπάτι, εκείνο φέρει το είναι του. Οι ίδιες πεδιάδες και τα λιβάδια ακολουθούν το Μονοπάτι κάθε εποχή και πλησιάζουν συνεχώς όλο και πιο κοντά του. Αν τα όρη των Άλπεων πάνω από το δάσος βυθίζονται στο απογευματινό λυκόφως, αν εκεί όπου το Μονοπάτι περνά κυματιστά πάνω από μια λοφώδη κορυφογραμμή ένας κορυδαλλός τραγουδά με όλη τη δύναμή του στο καλοκαιρινό πρωινό, αν ο άνεμος από την ανατολή βρυχάται πάνω από την περιοχή που βρίσκεται το πατρικό χωριό της Μητέρας, αν ένας υλοτόμος σέρνει το δεμάτι του στο τζάκι το σούρουπο, αν ένα κάρο θερισμού σέρνεται αργά, επιστρέφοντας στο σπίτι, μέσα στα αυλάκια του Μονοπατιού, αν τα παιδιά ξεριζώνουν τις πρώτες πασχαλίτσες στα ακρώρεια του λιβαδιού, αν μέρα τη μέρα η καταχνιά ρίχνει το σκοτάδι της και βαραίνει τα χωράφια, πάντοτε και παντού περιβάλλει το Μονοπάτι το μήνυμα του Όμοιου.


Το Όμοιο διαφυλάσσει αναλλοίωτο το μυστήριο του αμετάβλητου και του σπουδαίου. Αυτογενώς εμφωλεύει στους ανθρώπους, ωστόσο χρειάζεται μεγαλύτερο διάστημα για να αναπτυχθεί. Η άνθισή του κρύβεται στο ανεπιτήδευτο του Αναλλοίωτου. Η έκταση όλων των ανεπτυγμένων πραγμάτων που υπάρχουν γύρω από το Μονοπάτι στεγάζει τον κόσμο. Είναι μόνο στο άφατο της δικής του γλώσσας όπου, όπως λέει και ο δάσκαλος στα γράμματα και στη ζωή, Eckhart, ο Θεός είναι Θεός.



Μα το μήνυμα του Μονοπατιού εκφέρεται μόνο όσο υπάρχουν ανθρώπινα όντα που, γεννημένα στον αέρα του, δύνανται να το αφουγκραστούν. Είναι ακροατές της Προέλευσής τους, μα όχι υπηρέτες της δολοπλοκίας. Ο άνθρωπος επί ματαίω προσπαθεί να θέσει εν τάξει τον κόσμο με τα σχέδιά του, όταν δεν βρίσκεται σε αρμονία με το μήνυμα του Μονοπατιού. Ο κίνδυνος απειλεί τους ανθρώπους εκείνους του σήμερα που δεν αγρικούν την γλώσσα του. Έχουν αυτιά μόνο για τον θόρυβο των media, τον οποίον και σχεδόν θεωρούν ως την φωνή του Θεού. Έτσι ο άνθρωπος καταλήγει αποδιοργανωμένος και χωρίς πυξίδα. Στον αποδιοργανωμένο, το Απλό μοιάζει μονότονο. Το μονότονο γίνεται κουραστικό. Οι κουρασμένοι βρίσκουν παντού ομοιομορφία. Το Απλό έχει τραπεί σε φυγή. Η ήρεμη δύναμή του έχει εξουθενωθεί.


Πράγματι, το πλήθος εκείνων που ακόμη αναγνωρίζουν το Απλό ως κεκτημένη ιδιοκτησία τους, γρήγορα συρρικνούται. Αλλά οι λίγοι θα είναι παντού οι αμετάβλητοι. Με την ευγενή δύναμη του Μονοπατιού, θα είναι μια μέρα ικανοί να ξεπεράσουν την γιγαντιαία ισχύ της ατομικής ενέργειας, που η ανθρώπινη υπολογιστικότητα κατασκεύασε για τον εαυτό της και μετέτρεψε σε δεσμά της ίδιας της ύπαρξής της.


Το μήνυμα του Μονοπατιού αφυπνίζει ένα πνεύμα που αγαπά τον ανοιχτό αέρα, και σε ευνοϊκές συγκυρίες, υπερπηδά ακόμη και την βαρύτητα για να φτάσει στην υπέρτατη γαλήνη. Αυτό προστατεύει από την πληγή του σκέτου μόχθου, ο οποίος προωθεί μόνο την ασημαντότητα όταν γίνεται αυτοσκοπός.
Στον αέρα του Μονοπατιού, που εποχικά αλλάζει, η ενσυνείδητη γαλήνη, η έκφραση της οποίας συχνά μοιάζει με μελαγχολία, ευδοκιμεί. Αυτή η ενσυνείδητη γαλήνη είναι μια Kuinzige*. Κανείς δεν την αποκτά, εξ όσων δεν την έχουν. Κι όσοι την έχουν, την έχουν λόγω του Μονοπατιού. Στο χνάρι του η καταιγίδα του χειμώνα και η μέρα του θερισμού συναπαντώνται, τα ευκίνητα ρίγη της άνοιξης κι ο απαλός θάνατος του φθινοπώρου συντρέχουν, η δράση της νιότης και η σοφία της ηλικίας παρατηρούν η μία την άλλη. Αλλά σε μία και μοναδική αρμονία, την ηχώ της οποίας το μονοπάτι ήσυχα κουβαλά πέρα, όλα γίνονται γαλήνια.


Η ενσυνείδητη γαλήνη είναι η πύλη προς το αιώνιο. Οι πόρτες της ταλαντεύονται γύρω από μεντεσέδες που κάποτε σφυρηλατήθηκαν από τα μυστήρια της ύπαρξης, από έναν ικανό σιδερά. Από το Ehnried ο δρόμος επιστρέφει στην πύλη του βασιλικού κήπου. Περνώντας από τον τελευταίο λόφο, η στενή λωρίδα του διασχίζει ένα ίσωμα, για να καταλήξει στα τείχη της πόλης. Αμυδρά φεγγίζει στο φως των αστεριών. Πίσω από το κάστρο υψώνεται το καμπαναριό της Εκκλησίας του Αγ. Μαρτίνου. Αργά, σχεδόν διστακτικά, έντεκα χτύποι της ώρας σβήνουν στην νύχτα. Η παλιά καμπάνα, στης οποίας τα σκοινιά συχνά πλήγιαζαν από την τριβή τα χέρια των αγοριών, δονείται από τους χτύπους του σφυριού της ώρας, που κανένας δεν ξεχνά το κωμικοτραγικό του πρόσωπο.


Η σιγή, με τον τελευταίο χτύπο, γίνεται ακόμη πιο σιωπηρή. Αγγίζει εκείνους που προ καιρού θυσιάστηκαν σε δύο παγκοσμίους πολέμους. Το Απλό έχει γίνει ακόμη απλούστερο. Το Αναλλοίωτο μοιάζει παράξενο και αποδεσμεύεται. Το μήνυμα του Μονοπατιού είναι πια αρκετά σαφές. Μιλά η ψυχή; Μιλά ο κόσμος; Μιλά ο Θεός;


Όλα εκφράζουν την απάρνηση του Απλού. Η απάρνηση δεν παίρνει. Η απάρνηση δίνει. Δίνει την ανεξάντλητη δύναμη του Απλού. Το μήνυμα μας κάνει να νιώθουμε οικεία σε μια μακρά Καταγωγή.

* Διαλεκτικός όρος που δηλώνει μια κατάσταση γαλήνης, ζωηρής και χωρίς περιορισμούς, που συνήθως συγκαλύπτεται, και διακρίνεται από συναισθηματική ειρωνεία και μία αίσθηση μελαγχολίας.


(Αναδημοσίευση από το πρώτο τεύχος του περιοδικού Έρημη Χώρα )
 
 
Όλα τα τεύχη του περιοδικού  Έρημη Χώρα θα τα βρείτε εδώ

Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

H ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΒΙΕΝΝΗΣ (ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ)

Η ΑΛΛΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ Β ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ : ΧΟΡΙΑ ΣΙΜΑ
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ : ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΟΠΑΝΗΣ
 ΣΕΛΙΔΕΣ 208

Τους τελευταίους μήνες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, σε πείσμα κάθε τετελεσμένου και κάθε δεδομένου, κι ενώ η πατρίδα τους ευρίσκετο ήδη υπό το κνούτο των Σοβιετικών, αποφασίζουν να συστήσουν μια Εθνική Κυβέρνηση στη Βιέννη κι έναν Εθνικό Στρατό στο Doellersheim, ο οποίος θα πολεμήσει υπέρ του Χίτλερ, μέχρι τον πόταμο Όντερ και το Βερολίνο. Ακολουθούν τον Γερμανό Φύρερ, μέχρι τη στιγμή που αυτός αποφασίζει να αυτοκτονήσει. Κατόπιν, φεύγουν στα βουνά της Αυστρίας μαζί με τους Werwolf του Eichmann, για να συνεχίσουν τον πόλεμο χτυπώντας τους Σοβιετικούς εισβολείς πίσω από τις γραμμές τους.

 

Καθώς η Γερμανία συνθηκολογεί, η μοίρα τους πλέον είναι προδιαγεγραμμένη. Το ραδιόφωνο καλεί τον Γερμανικό λαό να τους παραδώσει στους Συμμάχους. Αναζητούνται παντού και μετά τη σύλληψή τους, στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα παραδοθούν στην κομμουνιστική κυβέρνηση, που έχει επιβληθεί με τη δύναμη των σοβιετικών μεραρχιών στην πατρίδα τους και θα βρουν αργό και φρικτό θάνατο στα κομμουνιστικά κάτεργα. Αυτοί όμως, αποφασίζουν απλώς να μην συλληφθούν!... Εγχείρημα παράλογο, αφού κάθε πιθανότητα είναι εναντίον του, αλλά εκείνοι είναι αποφασισμένοι να πετύχουν ή να πεθάνουν πολεμώντας. Μόνη απαντοχή τους η άνωθεν βοήθεια από τον προστάτη της Λεγεώνος, Αρχάγελο Μιχαήλ και οδηγός τους το όραμα και η ένθεη εικόνα του Capitan Corneliu Codreanu. Και η περιπέτεια αρχίζει. Από χώρα σε χώρα και από σύνορα σε σύνορα. Ιδού λοιπόν, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, η ιστορία των Λεγεωναρίων της Σιδηράς Φρουράς, γραμμένη από τη λυρική πέννα του Commandant της Λεγεώνος του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, Χόρια Σίμα.


Πρόκειται για μια ιστορία που μοιάζει με περιπετειώδες πολεμικό μυθιστόρημα, αλλά που είναι αφήγηση πραγματικών γεγονότων. Το ότι πολλές φορές κόβεται η ανάσα του αναγνώστη από την αγωνία, δεν οφείλεται τόσο στο λογοτεχνικό ταλέντο του Commandant, όσο στο γεγονός ότι, κάποιες στιγμές, η ζωή ξεπερνά τη φαντασία…


 
Το βιβλίο του ΧΟΡΙΑ ΣΙΜΑ μπορείτε να το βρείτε εδώ

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

ΟΙ ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΙΣ ΜΥΘΟΙ ΤΗΣ ΙΣΡΑΗΛΙΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Τὸ πολύκροτο βιβλίο ποὺ δημιούργησε παγκόσμιο θόρυβο τὸ 1996, ὅταν κυκλοφόρησε, κυρίως, λόγω τῶν ἀντιδράσεων ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῶν Ἑβραιοσιωνιστῶν. Ὁ συγγραφεὺς ὑποχρεώθηκε νὰ τὸ ἐκδώση μόνος του μὲ τὴν μορφὴ «Samizdat», ποὺ στὰ ῥωσσικὰ σημαίνει «ἐκδιδόμενο ἀπὸ τὸν ἴδιο» καὶ ὁδηγήθηκε στὰ δικαστήρια μὲ τὸν «νόμο τοῦ Γκεϋσώ», ποὺ στραγγάλισε τὴν ἐλεύθερη ἔκφραση στὴν Γαλλία.


Περιλαμβάνονται:
 Οι θεολογικοί μύθοι:
- Ο μύθος της «επαγγελίας»: γη της υποσχέσεως ή γη της κατακτήσεως;
 - Ο μύθος του «εκλεκτού λαού»
 - Ο μύθος του Ιησού του Ναυή
Οι μύθοι του εικοστού αιώνος:
 - Ο μύθος του αντιφασιστικού σιωνισμού
- Ο μύθος της δικαιοσύνης της Νυρεμβέργης
- Ο μύθος των έξι εκατομμυρίων (Το Ολοκαύτωμα)
- Ο μύθος μιας «γης χωρίς λαό για έναν λαό χωρίς γη»
Η πολιτική χρησιμοποίηση του μύθου:
- Το λόμπυ των ΗΠΑ
- Το λόμπυ στην Γαλλία
- Ο μύθος του «ισραηλινού θαύματος»: η εξωτερική χρηματοδότηση του Ισραήλ.





Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε εδώ

Η ΜΕΧΡΙ ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΑΡΧΑΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

Ο Γερμανός ιστορικός Όθων 'Aβελ (Otto Abel, 1824-1854), διπλωμάτης και λέκτορας στο Πανεπιστήμιο της Βόννης (συνέβαλε στα Monumenta Germaniae Historica και ήταν δάσκαλος του Heinrich von Treitschke), δημοσιεύει εδώ τη συμβολή του στην πολεμική γύρω από την ελληνικότητα ή μη των αρχαίων Μακεδόνων, που είχε ξεκινήσει ο ομοεθνής του «φιλέλληνας» αρχαιολόγος και φιλόλογος Κάρολος Οδοφρείδος Μύλλερος (Οttfried Müller, Reise eines Philhellenes durch Schweig und Frankreich nach Griechenland, Bamberg 1825), και αντικρούει την ιστοριογραφική άποψη του τελευταίου ότι οι Μακεδόνες ήταν «βάρβαροι Ιλλυριοί». Σκοπός του ήταν να ανεύρει «το όντως αρχαίον και αληθές» και να εναντιωθεί στις «απατηλές και ανυπόστατες υποθέσεις», που βασίζονταν σε «συγκεχυμένα εθνογραφικά πράγματα». Η μονογραφία του 'Aβελ (Makedonien vor König Philipp, Λειψία 1847) μεταφράστηκε από τον ιστοριοδίφη καθηγητή γυμνασίου Μαργαρίτη Γ. Δήμιτσα (1829-1903), ο οποίος είχε επίσης ασχοληθεί με τη γεωγραφία και την ιστορία και της αρχαίας και της βυζαντινής Μακεδονίας. Ο Γερμανός φιλόλογος και ιστορικός, ο οποίος έχει μελετήσει εξαντλητικά τους αρχαίους συγγραφείς (τον Όμηρο, τον Ηρόδοτο, τον Θουκυδίδη, τον Διόδωρο τον Σικελιώτη, τον Πλούταρχο κ.ά.), ξεκινά με μια τοπογραφική περιγραφή της αρχαίας Μακεδονίας, εν συνεχεία αναφέρεται στους προϊστορικούς κατοίκους της (Πελασγούς, Φρύγες, Θράκες και Ιλλυριούς) και μετά τεκμηριώνει την ελληνική καταγωγή των Μακεδόνων με βάση τη γλώσσα, τη θρησκεία και το πολίτευμα. Στο τέταρτο και τελευταίο μέρος του βιβλίου εξιστορεί την πολιτική και στρατιωτική ιστορία του μακεδονικού κράτους από την ίδρυσή του από τον βασιλιά Περδίκκα (652 π.Χ.) έως την ανάρρηση στον θρόνο του Φιλίππου Β´ (360 π.Χ.). Η μελέτη περιέχει γενεαλογικό δέντρο του μακεδονικού βασιλικού οίκου, χρονολογικό πίνακα της αρχαίας ιστορίας της Μακεδονίας πριν τον Φίλιππο Β´ (700-350 π.Χ.) και ευρετήριο κυρίων ονομάτων (προσώπων και τόπων).


Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

Η ΑΦΕΛΗΣ ΕΛΛΑΣ. Ο ΡΑΣΟΦΟΡΟΣ ΑΓΓΛΟΣ ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ ΝΤΑΙΗΒΙΝΤ ΜΠΑΛΦΟΥΡ

Ο πατήρ Δημήτριος ήταν μία πολύπλαγκτη προσωπικότητα. Λεγόταν Νταίηβιντ Μπάλφουρ, αλλά δεν ήταν από τη γνωστή αριστοκρατική οικογένεια, όπως άφηνε να πιστεύουν. Κυνηγούσε να βρει τον Θεό. Μέσα του όμως υπήρχε και το μικρόβιο της κατασκοπείας, δηλαδή της υποκλοπής των μυστικών. Το Άγιο Όρος υπήρξε για αυτόν όχι σχολή θεολογίας αλλά κατασκοπείας. Το δίδαξε να εξετάζει καρδιές, ψυχές, μυαλά και κυρίως να διαβάζει μυστικά και να τα στέλνει στους κατάλληλους αποδέκτες. Η πτώση του Πλαστήρα από την πρωθυπουργία, η αυτοκτονία του Κοριζή, η ανάδειξη του Δαμασκηνού ως Αντιβασιλέως, η συμφωνία της Βάρκιζας το 1945, και τα Σεπτεμβριανά του 1955 στη Σμύρνη, είναι σίγουρα ιστορικές στιγμές που υπάρχει ο δάκτυλος του Μπάλφουρ. Υπηρέτησε πάνω από όλα την πατρίδα του, αν και μέσα από το εκκλησιαστικό του έργο ως ιερέας, στάθηκε στο πλευρό πολλών που τον χρειάστηκαν. Ο πατήρ Δημήτριος ή αλλιώς Νταίηβιντ Μπάλφουρ, είχε πολλά πρόσωπα, ανάλογα με τον συνομιλητή του, παρουσιαζόταν με το ταιριαστό για την περίπτωση πρόσωπο. Ξεγέλασε πολλούς και πολλές. Ήταν η πιο θλιβερή μορφή που έπαιξε άσχημο ρόλο στην πατρίδα μας, σε μία δύσκολη εποχή.
Στο τέλος της ζωής του, αν μπορεί αυτό να θεωρηθεί μετάνοια, εξελίχθηκε σε έναν εγκρατή θεολόγο και βαθύ γνώστη του ησυχασμού.
Το βιβλίο θα μπορούσε να θεωρηθεί μία ιστορική μελέτη στο πρόσωπο του ρασοφόρου κατασκόπου, αλλά και μία περιγραφή της ελληνικής ιστορίας σε μία από τις πιο δύσκολες στιγμές της χώρας.
 
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα

Ο Νικόλαος Σοϊλεντάκης γεννήθηκε στον Βόλο, κατάγεται από τα Χανιά και την Κωνσταντινούπολη. Είναι πτυχιούχος Νομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και αριστούχος διδάκτωρ Νομικής του αυτού Πανεπιστημίου.

Δικαστής από το 1974, είναι Πρόεδρος Εφετών στο Διοικητικό Εφετείο Αθηνών. Υπηρέτησε την Πατρίδα ως έφεδρος Ανθυπολοχαγός Πυροβολικού. Έχει βραβευθεί από την Ακαδημία Αθηνών (1985) και ασχολείται με την Διοικητική Δικονομία και την Ιστορία των Διοικητικών Θεσμών.


Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

Η ΦΛΟΓΑ ΠΟΥ ΤΡΕΜΟΣΒΗΝΕΙ

Le Feu Follet

Συγγραφέας: Pierre Drieu La Rochelle

Ο κόσμος τους μ' έχει αποκλείσει, μ' έχει αποκλείσει οριστικά. Όμως οι γυναίκες υπάρχουν εκεί. Πέρα από τον κόσμο των αντρών και των γυναικών δεν υπάρχει τίποτα ν' αντιτάξεις, είναι ένας κόσμος κτηνώδης. Κι αν σκοτωθώ, θα 'ναι γιατί δεν είμαι ένα επιτυχημένο κτήνος. Αλλά τα υπόλοιπα, σκέψη, φιλολογία, ε! Θα σκοτωθώ γιατί κι αυτά με πλήγωσαν, ένα ελεεινό ψέμα. Ψέμματα, ψέμματα. Ξέρουν ότι καμμιά αλήθεια δεν είναι δυνατή κι όμως εξακολουθούν να μιλάνε. Μιλάνε οι βρομιάρηδες...



...Λοιπόν, έχει το ρεβόλβερ εκεί, ανάμεσα σε δύο πουκάμισα στο συρτάρι. Ναι, αλλά δεν πρέπει να το αγγίξει δίχως να είναι οριστικά αποφασισμένος. Έχει καιρό, μια και η απόφαση του είναι τελεσίδικη. Περιμένοντας, υπάρχουν αυτά τα χρήματα. Όμως αυτή η απουσία των γυναικών, αυτή η οριστική σιωπή των γυναικών. Η απουσία κάθε δυνατότητας να ξαναδεί τους φίλους του...


...Ξάπλωσε το σβέρκο στο σωρό από τα μαξιλάρια, τα πόδια στο ξύλο του κρεβατιού, ακουμπισμένος σταθερά. Το στήθος μπροστά. Γυμνό, εκτεθειμένο. Η θέση της καρδιάς είναι γνωστή.


Ένα ρεβόλβερ είναι μοναχικό, είναι από ατσάλι. Είναι ένα αντικείμενο. Τελικά σκόνταψε στο αντικείμενο.




Αυτοκτονώ, επειδή δεν με αγαπήσατε
αυτοκτονώ, επειδή δεν σας αγάπησα
Επειδή οι δεσμοί που μας ένωναν ήταν πολύ χαλαροί.
Aυτοκτονώ, για να τους σφίξω.
Σας αφήνω με ένα ανεξίτηλο σημάδι.


Το μυθιστόρημα του Pierre Drieu La Rochelle '' Η ΦΛΟΓΑ ΠΟΥ ΤΡΕΜΟΣΒΗΝΕΙ '' μπορείτε να το βρείτε εδώ

Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010

''300'' - Τιμή. Καθήκον. Δόξα. Μάχη. Νίκη





Τεύχος 1 :TIMH

480 π.χ. Μιά μεγάλη απόφαση, μιά μεγάλη στιγμή.

Είναι μόνο τριακόσιοι, αλλά δεν φαίνεται να τούς πολυσκοτίζει, ούτε το ότι οι αντίπαλοι είναι μυριάδες, αμέτρητοι. Βαδίζουν κάτω από τον καυτό μεσημεριάτικο ήλιο καί τις νύχτες τρέφονται με ιστορίες, με το όνειρο. Η αγαπημένη τους, αυτή με το βασιλιά τους, το Λεωνίδα. Η μύηση του. Ολοι οι Σπαρτιάτες θα ήθελαν μιά τέτοια μύηση. Ο βασιλιάς, αγέραστη πατρική φιγούρα όλων, έχει αποφασίσει, χωρίς εκλογή, οι Σπαρτιάτες δεν έχουν διλήμματα επιλογής, πράττουν. Περιγελούν τούς Πέρσες μαντατοφόρους, όταν αυτοί ζητούν γη καί ύδωρ. Γελοίο, σίγουρα δεν ξέρουν πως σκέφτεται ο Σπαρτιάτης. Στο βάραθρο, αυτή είναι η απάντηση του Λεωνίδα, χωρίς οίκτο, οι Σπαρτιάτες δεν γνωρίζουν αυτή τη λέξη, γιατί αυτή είναι η Σπάρτη, αυτή είναι η Τιμή.

Τεύχος 2 : ΚΑΘΗΚΟΝ

Ακόμα και στη Σπάρτη, οι διεφθαρμένοι και κοντόφθαλμοι ιερείς μπορούν να προτιμήσουν την απόλαυση του κέρδους κάτω απο οποιονδήποτε αφέντη. Ο πλούτος δεν έχει πατρίδα, ο Λεωνίδας όμως έχει. Προσπερνά τα δουλοπρεπή "ιερά" άλλοθι των ιερέων της Σπάρτης με την χαρακτηριστική του ευθεία κίνηση, χωρίς να πολυσκέφτεται, δεν το έχει άλλωστε ανάγκη.Ο αποχωρισμός της γυναίκας του, τελευταία κουβέντα που έφτασε στ΄αυτιά του απο την πατρίδα κλείνει μαζί της και την πόρτα του γυρισμού στη Σπάρτη.

Εξω από την Σπάρτη, η μεγάλη "παρέα" που φτιάξανε Ελληνες απο τις άλλες πόλεις, ενώνεται με τους Σπαρτιάτες βαδίζοντας αποφασισμένη να κρατήσει τις πύλες του "χρέους", που ο διορατικός Λεωνίδας έκρινε σαν το αδύνατο σημείο της περσικής επέλασης: τις Θερμοπύλες.

Τεύχος 3 : ΔΟΞΑ

Η στρατοπέδευση των Ελλήνων στα στενά των Θερμοπυλών δεν αφήνει περιθώρια στους Πέρσες για την αποφασιστικότητα του "εύκολου" στόχου που αρχικά θεωρήσανε τους λιγοστούς Ελληνες. Οι αγγελιαφόροι των Περσών απολαμβάνουν της ιδιαίτερης μεταχείρισης εκ μέρους των Σπαρτιατών οι οποίοι δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν ακόμα και σαν τείχος τους νεκρούς Πέρσες, για να οχυρωθούν και να οχυρώσουν την Ελλάδα απέναντι στον αχανή στρατό του αντιπάλου.

Kάθε νέα αποστολή αγγελιαφόρων έχει την ανάλογη μεταχείριση, οι απειλές πέφτουν στο κενό και οι Σπαρτιάτες θέλοντας να τονίσουν την ευαίσθητη φύση τους ευχαριστούν τους Πέρσες που θα τους αφήσουν να πολεμάνε στη σκιά των αναρίθμητων βελών τους. Η στιγμή της σύρραξης, η σύγκρουση του πανίσχυρου με τον "αδύναμο" φθάνει, θέτοντας τον αστείρευτο πολεμικό όγκο απέναντι σε μια και μόνη φράση ζωής: Μολών λαβέ.


Τεύχος 4 : ΜΑΧΗ

Η αρχική επέλαση των Περσών αντιμετώπισε την ταπεινωτική συντριβή απέναντι στο καλά οργανωμένο σχέδιο που είχε συλλάβει απο την αρχή της επιχείρησης ο ευφυής Σπαρτιάτης βασιλιάς. Κανένα έλεος και συμβιβασμό με τον πιο μισητό εχθρό. Η ανελέητη επίθεση του θεοκράτη γίγαντα απέναντι στο ελεύθερο κράτος αποτυγχάνει εξευτελιστικά.Κανένα έλεος.

Ο Ξέρξης φορτωμένος αλαζονεία, μπιχλιμπίδια και ύφος θεϊκό συναντά τον Λεωνίδα και του ζητά υποταγή.Περνιέται για θεός! Και την Πρώτη Νύχτα της μάχης ο "θεός" στέλνει τους Αθανάτους του για να δοκιμάσουν για τα καλά τι σημαίνει Σπαρτιάτης, τι σημαίνει αποφασισμένος Έλληνας. Ολα φαίνονται να τρέχουν νικηφόρα, ορμητικά, με ελπίδα εκτός απο μια ζοφερή σκιά, που σέρνεται ύπουλα στο σκοτάδι...


Τεύχος 5 : ΝΙΚΗ

Η Δεύτερη Μέρα βρίσκει τους Σπαρτιάτες μαχητές ακόμα πιό ενθουσιώδεις, ακόμα πιό μανιασμένους.Το στενό πέρασμα των Θερμοπυλών, γίνεται πέρασμα θανάτου για την βάρβαρη στρατιά. Ενώ η Δεύτερη Νύχτα επουλώνει τις πληγές των Ελλήνων μαχητών ,μια έρπουσα φιγούρα, μια χαμερπής ντροπή πέφτει και γλύφει τα πόδια του πέρση βασιλιά.Η ασήμαντη αυτή ύπαρξη φορτωμένη με την τυφλότητα της προδοσίας, οδηγεί πισώπλατα τον περσικό στρατό στα νώτα των Ελλήνων.

Κάποιοι απο τους μαχητές λυγίζουν, όχι όμως αυτός, ο μοναδικός Λεωνίδας που συμβουλεύει ξέροντας το μέλλον καλύτερα και απο οποιονδήποτε σοφό μάντη: "Σπαρτιάτες ετοιμάστε το πρωινό σας ...γιατί απόψε θα δειπνήσουμε στην κόλαση!"Τα λόγια αντηχούν σαν το τελικό κάλεσμα στους γενναίους μαχητές.

Η Τρίτη Μέρα βρίσκει την ομόψυχη στρατιά να στέκεται ακλόνητη απέναντι στους μυριάδες ντροπιασμένων βαρβάρων που ζητούν αιμοβόρα εκδίκηση οδηγημένοι απο τον προδότη.

Ο Λεωνίδας αναπολεί σε κλάσματα δευτερολέπτου την αγέρωχη ζωή του απο τότε που ήτανε παιδί απέναντι στο λύκο μέχρι τώρα και ναί, είναι σίγουρος. Πράττει σωστά. Ενεργεί σαν Ελευθερος άνθρωπος. Και όταν η βροχή απο βέλη πέφτει πάνω στα σώματα των μαχητών, αυτοί στέλνουν το μήνυμα τους στην Ελλάδα :

"Ω ΞΕΙΝ ΑΓΓΕΛΕΙΝ ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΟΙΣ ΟΤΙ ΤΗΔΕ ΚΕΙΜΕΘΑ ΤΟΙΣ ΚΕΙΝΩΝ ΡΗΜΑΣΙ ΠΕΙΘΟΜΕΝΟΙ''
 
 
Ο πολυτελής τόμος "300" του Frank Miller έχει ήδη εκδοθεί σε πέντε γλώσσες σε Ευρώπη και Αμερική, γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία και προσφέροντας σε ένα ενιαίο έργο τα πέντε τεύχη αυτού του έργου του μεγάλου αμερικανού δημιουργού.


 
Τους ''300'' του Frank Miller μπορείτε να βρείτε εδώ