Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΗΓΩΝ


Συγγραφέας: DAVID IRVING

Να, λοιπόν, μία από τις μεγάλες ιστορίες των καιρών μας που δεν έχει ειπωθεί: η ιστορία της ομάδας των αρχηγών του στρατού, στους οποίους εναποτέθηκε η απόβαση στην υπό ναζιστική κατοχή Ευρώπη και η απελευθέρωσή της. Ήταν σύμμαχοι αλλά συχνά κι ανταγωνιστές, που πάλευαν αναμεταξύ τους για εξουσία κι υπεροχή. Θεωρητικά πολεμούσαν τους Γερμανούς, αλλά ορισμένες από τις σκληρότερες μάχες δόθηκαν ανάμεσά τους.
Κεντρικός ήρωας ο Αμερικανός Ανώτατος Διοικητής, Ντουάιτ Ντέιβιντ Αϊζενχάουερ -ειλικρινής, αναποφάσιστος, προσπαθώντας εναγωνίως να κρατήσει τους Συμμάχους ενωμένους. Απέναντί του ο αυταρχικός Βρετανός Στρατάρχης Μπέρναρντ Μοντγκόμερι, ο οποίος αγωνιζόταν ακατάπαυστα να επιβληθεί. Ανάμεσά τους κι άλλοι που έκαναν τους δικούς τους "εξωφρενικούς" ελιγμούς - ο ανισόρροπος Πάτον, ο αμείλικτος Μπράντλεϊ, οι αρχηγοί των βομβαρδιστικών όπως ο Σπάατζ, ο Βάντενμπεργκ, ο "Χασάπης" Χάρις και ο Λι-Μάλορι.
Μετά τον πόλεμο υπήρξε μία συγκάλυψη. Η πλήρης αλήθεια ξεπρόβαλε μόνον αφότου ξεκίνησε την έρευνά του ο David Irving. Μεταξύ των ανακαλύψεών του ήταν και το άκρως αποκαλυπτικό ημερολόγιο εκείνου του σκοτεινού στρατηγού που ήταν "τα μάτια και τ' αφτιά" του Αϊζενχάουερ. Μέσα απ' αυτό κι από άλλες προσωπικές αφηγήσεις, βλέπουμε τον πόλεμο όπως πραγματικά τον έζησαν οι Στρατηγοί - καβγαδίζοντας για τις προτιμήσεις τους και την επιβράβευση. Υπάρχουν κι άλλες εκπλήξεις - η χρήση βασανιστηρίων από τον Ντε Γκωλ κατά των συμπατριωτών του καθώς και μια πιθανή απόπειρα των Συμμάχων να τον σκοτώσουν. Βλέπουμε έναν υψηλόβαμο Αμερικανό Στρατηγό να ξεπουλάει στρατιωτικές καραμπίνες σ' έναν έμπορο στο Λονδίνο και πολλά άλλα...
"Ο πόλεμος των στρατηγών" αποτελεί μια κοινωνιολογική ιστορία της στρατιωτικής διοίκησης. Δείχνει πως οι φιλοδοξίες και οι προσωπικότητες των αντρών στην κορυφή επηρεάζουν την πορεία ενός πολέμου και τις ζωές των κοινών θνητών στο μέτωπο.

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

Γερμανικαί προτάσεις ειρήνης, διαρκούντος του ελληνοϊταλικού πολέμου


Συγγραφέας : Ζολώτας Αναστάσιος Π.
Εκδότης : Ερωδιός

O κ. A.Π. Zολώτας έχει ασχοληθεί σε βάθος και έκταση από πολλά έτη με την ιστορία του B' Παγκοσμίου Πολέμου και την στάση της Eλλάδος κατ' αυτόν. Tο βιβλίο του, με πλούσια βιβλιογραφία, θίγει ένα σημαντικό αλλά ευρύτερα άγνωστο θέμα, δηλαδή την επισήμως μαρτυρούμενη και ιστορικά τεκμηριούμενη Γερμανική παρασκηνιακή πρόταση στα τέλη του 1940, όταν τα Eλληνικά Στρατεύματα κατεδίωκαν τα Iταλικά μέσα στην Aλβανία, για σύναψη ανακωχής, με παρεμβολή Γερμανικών δυνάμεων στην Aλβανία μεταξύ Eλληνικών και Iταλικών Στρατευμάτων, την μετά ταύτα παραμονή της Eλλάδος ουδετέρας και την ευνοϊκή για την Eλλάδα ρύθμιση του θέματος της Bορείου Hπείρου στο τέλος του πολέμου. H πρόταση κινήθηκε από επίσημα «κανάλια» του διπλωματικού πεδίου, αλλά απερρίφθη αμέσως από την Kυβέρνηση Iωάννου Mεταξά. O κ. Zολώτας παραθέτει και αναπτύσσει με μεγάλη προσοχή όλα τα διατιθέμενα στοιχεία, τονίζοντας ότι η πρόταση προήλθε από τον γνωστό Aρχηγό της αντικατασκοπίας, Γερμανό Nαύαρχο Kανάρη.

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ: «..ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ ΚΙ ΟΜΟΘΡΗΣΚΟΣ ΤΩΝ ΑΕΤΩΝ..» ΕΝΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΟΥ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ


Ο ποιητής Γεώργιος Σαραντάρης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1908. Καταγόταν από το Λεωνίδιο. Από το 1910 ως το 1931 έζησε στην Μπολόνια της Ιταλίας, όπου και σπούδασε νομικά. Γύρισε στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Ήταν εξαιρετικός ποιητής, ιδιοφυής φιλόσοφος και ένθερμος πατριώτης. Πολέμησε το 1940 στην πρώτη γραμμή του μετώπου, όπου και αρρώστησε βαριά από τύφο. Επέστρεψε λίγους μήνες μετά στην Αθήνα για να νοσηλευθεί σε κλινική, όπου και πέθανε στις 25 Φεβρουαρίου του 1941. Το ήθος του ήταν ξεχωριστό. Ο Ελύτης έγραψε: «Δεν έχω γνωρίσει θα’θελα να το διακηρύξω, μορφή πνευματικού ανθρώπου αγνότερη από τη δική του».
Λίγο πριν πεθάνει ο Σαραντάρης έγραψε το ακόλουθο ποίημα:

ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑ…

Ακόμα δεν μπόρεσα να χύσω ένα δάκρυ
πάνω στην καταστροφή
δεν κοίταξα ακόμα καλά τους πεθαμένους,
δεν πρόφτασα να δω πως λείπουνε
από τη συντροφιά μου,
πως έχασαν τον αέρα που εγώ αναπνέω
και πως η μουσική των λουλουδιών,
ο βόμβος των ονομάτων που έχουνε τα πράγματα
δεν έρχεται στ' αυτιά τους·
ακόμα δεν χλιμίντρισαν τ' άλογα
που θα με φέρουν πλάι τους.
Να τους μιλήσω,
να κλάψω μαζί τους
και ύστερα να τους σηκώσω όρθιους·
όλοι να σηκωθούμε σαν ένας άνθρωπος,
σαν τίποτα να μην είχε γίνει
σαν η μάχη να μην είχε περάσει πάνω από τα κεφάλια μας.

Δεκαπέντε χρόνια μετά τον θάνατό του ο Οδυσσέας Ελύτης έγραψε στη μνήμη του το παρακάτω ποίημα:

Γιώργος Σαραντάρης

Θ’ ανάψω δάφνες να φλομώσει ο ουρανός
μήπως και μυριστείς πατρίδα και γυρίσεις
μέσ’ απ’ τα δέντρα που σε γνώριζαν και που γι’ αυτό
τη στιγμή του θανάτου σου άξαφνα τινάξανε άνθος
Εμάς τους γύφτους άσε μας
τους «οικούντας εν τοις κοίλοις»
τι δε νογάμε από γιορτή
Και τα πουλιά δε βάνουμε προσάναμμα
μα στον ύπνο μας καθώς μας είχες μυήσει
δώθε από τη φθορά πλέκουμε τους κισσούς
μακριά σου πιο κι απ’ το Α του Κενταύρου
«Ως εν τινι φρουρά εσμέν»
μαργωμένοι μες στο χρόνο
κι από τραγούδι αμάθητοι
Μόνος εσύ ο αιρετικός της ύλης αλλ’
ομόθρησκος των αετών το ύστερο άλμα
τόλμησες. Κι οι ποιμένες σ’ είδανε της Πρεμετής
μες στης άλλης χαράς το φως να οδοιπορείς πιο νέος
Τι κι αν ο κόσμος μάταιος
έχεις μιλήσει ελληνικά
ως «εις τον έπειτα χρόνον»
κι από την ομιλία σου ακόμη
βγάνουν θυμίαμα οι θαλασσινοί κρίνοι
και κάποιες θρυλικές κοπέλες κατά σε
μυστικά στρέφουνε τον καθρέφτη του ήλιου.

thulebooks.gr

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

ΨΥΧΙΚΟ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ



Η  ουσία και το πνεύμα του μπολσεβικισμού


Νέα έκδοση

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ: ΣΙΤΣΑ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ
Ι. ΙΛΓΙΝ
ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ: ΘΟΥΛΗ
Απόδοση στη νεοελληνική: Γιώργος Δαμηλάκος
Επιμέλεια: Αθηνά Μάρκου
Σελίδες: 110
ISBN 978-960-99924-3-5
Ημερομηνία έκδοσης: 26-10-2011
1η έκδοση: Αθήνα 1934, εκδόσεις Νέα Γενεά

 Όταν έπεσε το Τείχος του Βερολίνου και εκτελέστηκε το ζεύγος Τσαουσέσκου, πολλοί πίστεψαν ότι η ανθρωπότητα «τελείωσε» μια για πάντα με τον μπολσεβικισμό. Συνέβη, όμως, πράγματι αυτό;
Σε αυτήν τη μοναδική κοινωνιολογική μελέτη η Σίτσα Καραϊσκάκη - ήδη διδάκτωρ της φιλοσοφίας, όταν τη συνέγραψε, το 1934 – και ο Ι. Ίλγιν, καθηγητής Πανεπιστημίου τότε, αποδεικνύουν ότι η ταύτιση του μπολσεβικισμού με την ύπαρξη ενός οργανωμένου κομμουνιστικού κόμματος είναι εσφαλμένη - μάλιστα, δεν πρέπει να ταυτίζεται ούτε με αυτήν την ιδεολογία του κομμουνισμού, διότι είναι ευρύτερος από αυτήν, την «περιέχει». Ούτε γεννήθηκε στη Ρωσία το 1917. Φαινόμενα μπολσεβικισμού εντοπίζονται και σε άλλες εποχές, ακόμη και στην Αρχαία Ελλάδα.

Προτού, όμως, ο μπολσεβικισμός αναγνωρισθεί και καθιερωθεί ως πολιτική κίνηση και μάλιστα επαναστατική, κατακτά την ψυχή και το πνεύμα των οπαδών του και συχνά χωρίς αυτό να γίνεται αντιληπτό. Η εξάπλωσή του περνά απαρατήρητη, γι’ αυτούς που δεν μπορούν να αναγνωρίσουν τα φαινόμενα εκείνα που του ανοίγουν τον δρόμο. Στο βιβλίο, λοιπόν, αναφέρονται όλα εκείνα τα κοινωνικά φαινόμενα, τα οποία δεν θα χαρακτήριζε κανείς μπολσεβικικά και τα οποία, όμως, σαφώς προαναγγέλλουν και διευκολύνουν την επικράτηση του μπολσεβικισμού. Ακόμη, αναφέρονται οι ανθρώπινοι εκείνοι τύποι που δεν θα τους έλεγε κανείς κομμουνιστές, παρ’ όλ’ αυτά η νοοτροπία και η ψυχική τους στάση είναι ξεκάθαρα μπολσεβικική, ακόμη κι αν είναι πολιτικά αντίθετοι.

Καθώς διαβάζει ο αναγνώστης εξοικειώνεται εύκολα με το περιεχόμενο, γιατί οι εικόνες τού είναι γνωστές και, συγχρόνως, αυτά που μελετά τον επηρεάζουν βαθιά – έτσι, ξαφνικά θα αναγνωρίσει γύρω του πλήθος ανθρώπων και φαινομένων μπολσεβικικών….

Η μελέτη θέτει και απαντά στα ακόλουθα ερωτήματα και θέματα:

- ποιες είναι οι ρίζες του μπολσεβικισμού;

- ποιοι ανθρώπινοι τύποι προετοιμάζουν τον δρόμο προς τον μπολσεβικισμό;

- ποια κοινωνικά φαινόμενα είναι μπολσεβικικά;

- για ποιους λόγους ο μπολσεβικισμός δεν πρέπει να ταυτίζεται με τον κομμουνισμό αλλά είναι ευρύτερος αυτού;

- ποιες είναι οι αιτίες εξάπλωσης του μπολσεβικισμού;

- ποια τα κίνητρά του;

- ποια η προπαγάνδα του ;

- πώς συνδέεται με τον εγκληματικό υπόκοσμο;

- ο μπολσεβικισμός ως πολιτική κίνηση, ως ψυχική κατάσταση και ως καθημερινή εκδήλωση

- η ταξική αντίληψη, η άρνηση του δικαίου, η επικράτηση της αυθαιρεσίας, ο τρόμος…

- γιατί ένας καριερίστας είναι στην ουσία μπολσεβίκος;

- γιατί ο μπολσεβικισμός επιδιώκει αλλά και επιφέρει ως αναγκαία συνέπεια την πνευματική παρακμή και αποσύνθεση;

- γιατί ο μπολσεβικισμός είναι αντίθετος στην έννοια της αγάπης και της αμοιβαίας πίστης;

- ο μπολσεβικισμός στην κουλτούρα

- σημεία που υποδηλώνουν ότι έχει αρχίσει η δηλητηρίαση από τον μπολσεβικισμό

- ποια η ουσία και το πνεύμα του;

Για την καλύτερη κατανόηση του κειμένου, και από τους νεώτερους αναγνώστες, έγινε απόδοση στη νεοελληνική, χωρίς να θιγεί στο ελάχιστο το νόημα και το ύφος.

Τέλος, είναι σκόπιμο να αναφερθεί ότι το «Ψυχικό και Πνευματικό Δηλητήριο» είναι ένα εξαιρετικά σπάνιο βιβλίο, το οποίο όχι μόνο δεν είχε επανεκδοθεί μετά το 1934, όταν εκδόθηκε για πρώτη φορά, αλλά, στην κυριολεξία, εξαφανίστηκε, αφού δεν μπορούσε κανείς να το βρει ούτε σε δημόσιες βιβλιοθήκες.

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

ΠΑΙΔΙ 44


Συγγραφέας: Tom Rob Smith

Το Παιδί 44 είναι μια συγκλονιστική ιστορία που διαδραματίζεται στη Σοβιετική Ένωση, επί Στάλιν. Πρόκειται για ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, το πρώτο του συγγραφέα Τομ Ρομπ Σμιθ, με στοιχεία πολιτικού θρίλερ: βρισκόμαστε στο 1953, και ο λαός δεν πρέπει να τολμήσει να πιστέψει ότι υπάρχει έγκλημα στη Σοβιετική Ένωση, αφού ο κομμουνισμός δήθεν το έχει εξαλείψει και δεν επιτρέπει τέτοιου είδους «καπιταλιστικές παρεκτροπές». Παρ’ όλ’ αυτά κυκλοφορεί ελεύθερος ένας τρομερός δολοφόνος παιδιών. Το πρώτο θύμα είναι ένα αγόρι, του οποίου το πτώμα βρίσκεται πάνω στις σιδηροδρομικές γραμμές στη Μόσχα. Ο αξιωματικός Λέο Ντεμίντοφ, ήρωας πολέμου, αναλαμβάνει την υπόθεση όταν γίνεται γνωστό ότι η οικογένεια του θύματος «ψιθυρίζει» ότι πρόκειται περί δολοφονίας. Όμως οι προϊστάμενοί του στο Υπουργείο Κρατικής Ασφάλειας - το υπεύθυνο για την επιβολή του νόμου και γνωστό για τη βαναυσότητά του - τον διατάσσουν να αγνοήσει αυτήν την πληροφορία και να πιστοποιήσει ότι επρόκειτο περί ενός «τρομερού ατυχήματος». Υπακούει, αφού γι’ αυτόν πάνω από όλα, μέχρι αυτή τη στιγμή, είναι η πίστη και η αφοσίωσή του στο Κόμμα. Υπακούει χωρίς να σκεφθεί τίποτα, όπως υπάκουε στα πάντα μέχρι τότε, στο ποιους θα ανακρίνει, πόσο σκληρά θα τους ανακρίνει, σε ποιο συμπέρασμα θα καταλήξει, αφού η πίστη του στο Κόμμα ήταν τυφλή. Όμως δεν μπορεί ούτε ο ίδιος, όσο πιστός κι αν είναι, να ξεφύγει από τη μοίρα του σοβιετικού «πολίτη», τη μοίρα που του επιβάλλει να στραφεί κατά των αγαπημένων του… Ο Λέο διατάσσεται να παρακολουθήσει τη γυναίκα του, διότι είναι «ύποπτη». Υπακούει. Στο σταλινικό καθεστώς τα διλήμματα που τίθενται στον λαό είναι σκληρά: παρακολούθηση, ακόμη και προδοσία των αγαπημένων ή γκουλάγκ.. Όταν φθάνει η ώρα όμως για τον Λέο να προδώσει τη γυναίκα του δεν το κάνει κι εδώ αρχίζει η εσωτερική του σύγκρουση αλλά και η σύγκρουση με το καθεστώς, ένα καθεστώς το οποίο θεωρεί ότι το να ονειρεύεσαι κάτι διαφορετικό συνιστά το απόλυτο ιδεολογικό έγκλημα..

Ο Λέο πέφτει σε δυσμένεια και μετατίθεται, ουσιαστικά εξορίζεται, σε μια επαρχιακή πόλη στα βάθη των Ουραλίων και εκεί ,αφού διαπιστώνει ότι οι φόνοι παιδιών συνεχίζονται, μαζί με τη γυναίκα του Ράισα αποδύονται στο κυνήγι του κατά συρροή δολοφόνου, παρακούοντας τη διαταγή του Υπουργείου αλλά και την επιβληθείσα πεποίθηση ότι «στην κομμουνιστική Σ. Ένωση δεν μπορεί να υπάρχει έγκλημα». Αυτό τους καθιστά «εχθρούς του καθεστώτος»….

Ο συγγραφέας εμπνεύστηκε από μία πραγματική ιστορία, μεταγενέστερη του χρόνου στον οποίο εκτυλίσσεται η δική του ιστορία, από την  υπόθεση Τσικατίλο, ενός κατά συρροή δολοφόνου παιδιών και εφήβων, που έγινε γνωστός και ως ο «χασάπης του Ροστόφ». Ο Τσικατίλο, άρχισε να σκοτώνει από το 1978 και έως και το 1990 διέπραξε 56 τουλάχιστον φόνους. Τα θύματα ήταν κατακρεουργημένα και υπήρχαν και σημάδια κανιβαλισμού.. Αν και συνελήφθη δύο φορές μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα και τα αποδεικτικά στοιχεία εις βάρος του ήταν ακλόνητα, το γεγονός ότι ήταν πιστό μέλος του Κόμματος σε συνδυασμό με την προαναφερθείσα πεποίθηση – «στον κομμουνισμό δεν υπάρχει έγκλημα» - είχε ως αποτέλεσμα να αφεθεί ελεύθερος και να συνεχίσει να σκοτώνει. Μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού καθεστώτος, συνελήφθη, το 1992 δικάστηκε και εκτελέστηκε το 1994. Η περίφημη ταινία «Citizen X» αναφέρεται σ’ αυτήν ακριβώς την υπόθεση.




Το «Παιδί 44» έχει αποσπάσει πολύ θετικές κριτικές, προτάθηκε για δεκαεπτά βραβεία και κέρδισε τα επτά, ενώ τα δικαιώματα για την κινηματογραφική μεταφορά του έχουν αγοραστεί από τον Ρίντλεϊ Σκοτ. Αποτελεί το πρώτο μέρος μιας τριλογίας: το δεύτερο είναι το μυθιστόρημα The Secret Speech, που κυκλοφόρησε στη Βρετανία το 2009 και το τρίτο το Agent 6 που κυκλοφόρησε στη Βρετανία τον Ιούλιο του 2011.

Για το «Παιδί 44» έγραψαν:

«Υπάρχουν φορές, δυστυχώς λιγοστές, που από τις πρώτες σελίδες ενός βιβλίου νιώθεις ότι βρίσκεσαι μπροστά σε ένα μείζον έργο. Το Παιδί 44 είναι ένα από αυτά. δε θα το ξεχάσω ποτέ, ούτε την απίστευτη ιστορία που αφηγείται ούτε και τον Πάβελ και τον Αντρέι».
Yves Grannonio, Librairie du Château, Brie-Comte-Robert

«Ένα εξαιρετικό ατμοσφαιρικό θρίλερ. Έχει όλες τις προϋποθέσεις για να κάνει μεγάλη επιτυχία, ακόμη και πριν από την ταινία του Ρίντλεϋ Σκοτ!»
The Bookseller

«Ένα θρίλερ υποψήφιο για το Βραβείο Booker; Κι όμως, πρόκειται για ένα απίστευτα καλογραμμένο βιβλίο και μια καταπληκτική ιστορία!»
The Guardian

«Από τις πρώτες κιόλας σελίδες αποκαλύπτονται το ταλέντο και η κλάση του συγγραφέα. Το βιβλίο μεταφέρει τον αναγνώστη πίσω στις σκοτεινές ημέρες της μεταπολεμικής Σοβιετικής Ρωσίας και τον παρασύρει ανελέητα στην άκρως ατμοσφαιρική και συναρπαστική ιστορία του».
Raymond Khoury

«Ένα αληθινά εκπληκτικό ντεμπούτο. Ένα σπάνιο κράμα θαυμαστής οξυδέρκειας, εξαίρετης γραφής και μια ευχάριστα πρωτότυπη ιστορία… Το Παιδί 44 ανήκει σε μια ολωσδιόλου δική του κατηγορία».

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ


Meaning in history

Στο κλασσικό αυτό έργο του Γερμανού φιλοσόφου και ιστορικού των ιδεών εξετάζεται η προέλευση και η διαμόρφωση των θεμελιωδών εννοιών της φιλοσοφίας της ιστορίας. Προπαντός αναλύεται πως η ιουδαιοχριστιανική εσχατολογία εκτόπισε την αρχαιοελληνική αντίληψη της ανακύκλησης των κοσμικών συμβάντων και πως στη νεότερη εποχή μεταφράστηκε στην ιδέα της προόδου και στην πίστη ότι η ανθρώπινη ιστορία πλησιάζει στην ολοκλήρωσή της και στην πραγμάτωση του νοήματός της. Η ανάλυση τεκμηριώνεται με την διεξοδική και γλαφυρή αναφορά στο έργο όλων των μεγάλων εκπροσώπων της φιλοσοφίας της ιστορίας, από την αρχαιότητα και τον μεσαίωνα ως το διαφωτισμό και τον 19ο αι. Τέλος ο συγγραφέας συζητεί το πρόβλημα του νοήματος της ιστορίας στο φως των εμπειριών του αιώνα μας.

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

Οι σικελικοί εσπερινοί


χάρη στους Έλληνες της Κάτω Ιταλίας καθώς και στην τεράστια Βυζαντινή διπλωματία σώθηκε η Αυτοκρατορία από τα νύχια της Φραγκιάς.

Οι σικελικοί εσπερινοί



ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΟΥ ΣΙΚΕΛΙΚΟΥ ΕΣΠΕΡΙΝΟΥ ΣΤΑ 1282
ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΠΟΨΗ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΣΥΜΒΟΛΗΣ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ.

Steven Runciman,
Σικελικοί Εσπερινοί, εκδ. Γκοβόστη, 2003, μετάφρ. Άννη Αργυροπούλου - Χίλτεμαν.


Το 1282 το ΠΑΣΧΑ ΕΠΕΦΤΕ ΝΩΡΙΣ, στις 29 Μαρτίου. Όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα το νησί της Σικελίας φαινομενικά ήταν ήρεμο. Στο λιμάνι της Μεσσήνης ήταν αγκυροβολημένη μια μεγάλη αρμάδα των Ανζού. Βασιλικοί πράκτορες, δίχως να ενδιαφέρονται για την έχθρα των σκυθρωπών χωρικών, περιόδευαν ανά το νησί και επιτάσσανε όσα αποθέματα δημητριακών έβρισκαν και συγκέντρωναν αγέλες βοοειδών και χοίρων για να εξασφαλίσουν τα τρόφιμα της εκστρατείας, καθώς και άλογα για τους ιππότες. Ο βασιλικός Βικάριος και κυβερνήτης του νησιού Χεριβέρτος της Ορλεάνης, ήταν εγκατεστημένος στη Μεσσήνη, στο φρούριο του Ματεργκριφόν, τον «τρόμο των Ελλήνων», χτισμένο έναν αιώνα πριν, από τον Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο. Στο Παλέρμο, ο δικαστικός εκπρόσωπος Ιωάννης του Σαιν Ρεμύ, ετοίμαζε τη γιορτή στο παλάτι των Νορμανδών Βασιλέων. Κανένας από τους Γάλλους αξιωματούχους και κανένας από τους στρατιωτικούς που διοικούσαν τα σαράντα δύο φρούρια για τον έλεγχο της ενδοχώρας δεν είχε παρατηρήσει κάτι περισσότερο από τη συνηθισμένη εχθρότητα που τους έδειχναν οι υποτελείς. Μεταξύ όμως των Σικελών, οι οποίοι γιόρταζαν την Ανάσταση του Χριστού με τα παραδοσιακά τους τραγούδια και χορούς στους δρόμους, η ατμόσφαιρα ήταν τεταμένη και εκρηκτική.

Η εκκλησία του Αγίου Πνεύματος βρίσκεται μισό μίλι νοτιοανατολικά, πίσω από το παλιό τείχος του Παλέρμο, στο χείλος του μικρού φαραγγιού του ποταμού Ορέτο. Είναι εσωτερικά και εξωτερικά ένα αυστηρό κτίσμα. Τον θεμέλιο λίθο, τον έβαλε το 1177 ο Βάλτερ Όφαμιλ ή Βάλτερ «του Μύλου», ο αγγλογεννημένος Αρχιεπίσκοπος του Παλέρμο, μια μέρα που την είχε κάνει δυσοίωνη η έκλειψη του Ηλίου. Ανέκαθεν τη δεύτερη μέρα του Πάσχα σ' αυτήν την εκκλησία γινόταν κατά το έθιμο, πανηγύρι, και αυτή τη χρονιά, τη Δευτέρα (του Πάσχα), είχε φθάσει από την πόλη και τα γύρω χωριά, όπως συνηθιζόταν, πλήθος κόσμου, για να παρακολουθήσει την ακολουθία του Εσπερινού.
Φλυαρούσαν και τραγουδούσαν στην πλατεία και ο καθένας περίμενε να αρχίσει η λειτουργία. Ξαφνικά έφθασε μια ομάδα Γάλλων αξιωματούχων για να πάρει μέρος στη γιορτή. Τους υποδέχθηκαν ψυχρά, με εχθρικά βλέμματα, αυτοί όμως επέμεναν να αναμιχθούν με το πλήθος. Είχαν πιει πολύ, συμπεριφέρονταν ανέμελα και γρήγορα άρχισαν να πειράζουν με οικειότητα τις νέες γυναίκες, γεγονός που προσέβαλε τους Σικελούς. Ανάμεσά τους, ένας λοχίας που τον έλεγαν Ντρουέ, τράβηξε μια νέα παντρεμένη γυναίκα από το πλήθος και την παρενοχλούσε με τις φιλοφρονήσεις του. Αυτό δεν μπόρεσε να το ανεχτεί ο άνδρας της. Τράβηξε το μαχαίρι του, έπεσε πάνω στον Ντρουέ και τον σκότωσε. Οι Γάλλοι έτρεξαν να εκδικηθούν για το θάνατο του συντρόφου τους, και ξαφνικά βρέθηκαν περικυκλωμένοι από ένα πλήθος εξαγριωμένων Σικελών, που ήταν όλοι οπλισμένοι με στιλέτα και σπαθιά. Από τους Γάλλους δεν επέζησε ούτε ένας. Εκείνη τη στιγμή οι καμπάνες της εκκλησίας του Αγίου Πνεύματος και όλες οι εκκλησίες της πόλης σήμαιναν τους Εσπερινούς.

Οι καμπάνες ηχούσαν και αγγελιαφόροι ξεχύθηκαν στους δρόμους του Παλέρμο καλώντας τους άνδρες να εξεγερθούν εναντίον του καταπιεστή. Και με μιας οι δρόμοι γέμισαν εξαγριωμένους, οπλισμένους άνδρες που φώναζαν «θάνατο στους Γάλλους» - moranu li Franchiski- στη σικελική τους διάλεκτο. Σκότωναν όποιον Γάλλο έβρισκαν μπροστά τους. Όρμησαν στα πανδοχεία όπου σύχναζαν Γάλλοι και στα σπίτια όπου κατοικούσαν δίχως να λυπηθούν κανέναν, ούτε άνδρα ούτε γυναίκα ή παιδί. Σικελές κοπέλες που είχαν παντρευτεί Γάλλους, χάθηκαν μαζί με τους άνδρες τους. Οι διαδηλωτές μπήκαν στα μοναστήρια των Δομινικανών και των Φραγκισκανών και άρπαξαν όλους τους ξένους μοναχούς και τους διέταξαν να προφέρουν τη λέξη «τσιτσιρί», της οποίας τον ήχο δεν μπορούσαν ποτέ να προφέρουν σωστά οι γαλλόφωνοι. Όποιον αποτύχαινε στη δοκιμή, τον σκότωναν. Ο δικαστικός εκπρόσωπος Ιωάννης του Σαιν Ρεμύ, κλείστηκε στο παλιό βασιλικό παλάτι, αλλά οι περισσότεροι άνδρες της φρουράς του έλειπαν για τη γιορτή στην πόλη. Οι λίγοι που είχαν απομείνει δεν μπορούσαν να υπερασπιστούν το παλάτι και τον ίδιο. Είχε τραυματιστεί στο πρόσωπο σε μια αψιμαχία στην είσοδο του παλατιού, πριν καταφέρει να ξεφύγει με δύο αυλικούς από ένα παράθυρο μέσα από τους στάβλους. Εκεί βρήκαν άλογα και έφυγαν καλπάζοντας όσο πιο γρήγορα μπορούσαν προς το κάστρο Βικάρι, στο δρόμο προς το εσωτερικό του νησιού. Εκεί ενώθηκαν με άλλους φυγάδες που είχαν γλιτώσει από τη σφαγή.

Ως το άλλο πρωί είχαν σκοτωθεί περίπου 2.000 Γάλλοι, άνδρες και γυναίκες, και το Παλέρμο βρισκόταν κάτω από τον έλεγχο των επαναστατών. Η οργή τους είχε κοπάσει αρκετά, τόσο ώστε να σκέφτονται το μέλλον. Συναθροίστηκαν αντιπρόσωποι από κάθε περιφέρεια και κάθε επάγγελμα, και ανακήρυξαν το νησί τους Κοινότητα εκλέγοντας ως αρχηγό τους έναν εξέχοντα ιππότη, τον Ρογήρο Μαστράντζελο. Διόρισαν τρεις υπαρχηγούς, τον Ερρίκο Μπαβέριο, τον Νικόλαο της Ορτολέβα και τον Νικόλαο της Επντεμόνια καθώς και πέντε συμβούλους να τους βοηθούν. Η σημαία των Ανζού κατέβηκε και αντικαταστάθηκε παντού με τον αυτοκρατορικό αετό, ένα έμβλημα που είχε παραχωρηθεί από τον Φρειδερίκο ΙΙ στην πόλη των παιδικών του χρόνων. Πρέσβεις στάλθηκαν με μια επιστολή στον Πάπα, ζητώντας του να πάρει υπό την προστασία του τη νέα Κοινότητα.

Η είδηση της ανταρσίας διαδόθηκε αμέσως σ' όλο το νησί. Όλη την άγρια νύχτα της Δευτέρας έτρεχαν αγγελιαφόροι από το Παλέρμο, σ' όλες τις πόλεις και τα χωριά παρακινώντας τους κατοίκους να χτυπήσουν, πριν ο τύραννος προλάβει να αντεπιτεθεί. Την Τρίτη, οι άνδρες βγήκαν από το Παλέρμο και βάδισαν προς το Κάστρο του Βικάρι, όπου είχαν καταφύγει ο δικαστικός εκπρόσωπος με τους φίλους του. Η φρουρά ήταν πολύ μικρή για να μπορέσει να αντισταθεί και ο εκπρόσωπος προσφέρθηκε να παραδώσει το κάστρο, αν του επέτρεπαν να φτάσει στην ακτή και να φύγει για την πατρίδα του, την Προβηγκία. Οι διαπραγματεύσεις είχαν αρχίσει, όταν ένας από τους πολιορκητές έριξε ένα βέλος και σκότωσε τον Ιωάννη του Σαιν Ρεμύ. Αυτό ήταν το σύνθημα για γενική σφαγή όλων όσων βρίσκονταν μέσα στο κάστρο.
Όλη την εβδομάδα έφθαναν ειδήσεις για εξεγέρσεις και σφαγές Γάλλων. Η πρώτη πόλη που ακολούθησε το παράδειγμα του Παλέρμο ήταν το Κορλεόνε, είκοσι μίλια νοτιότερα. Μετά τη σφαγή των Γάλλων, κι αυτή η πόλη αυτοανακηρύχθηκε Κοινότητα. Στις 3 Απριλίου, ο αρχηγός της Βονιφάτιος έστειλε τρεις απεσταλμένους στο Παλέρμο να φέρουν την είδηση και να προτείνουν Κοινή δράση. Οι δύο Κοινότητες αποφάσισαν να στείλουν στρατό προς τρεις κατευθύνσεις: δυτικά, εναντίον του Τράπανι, νότια κατά της Καλτανισέτας και ανατολικά εναντίον της Μεσσήνης, για να ξεσηκώσουν το υπόλοιπο νησί και να συγχρονίσουν τις προσπάθειές τους. Μόλις οι επαναστάτες πλησίαζαν σε μια περιοχή, οι Γάλλοι τρέπονταν σε φυγή ή σφάζονταν. Μόνο σε δύο πόλεις γλίτωσαν. Ο αναπληρωτής-Δικαστής της Δυτικής Σικελίας Γουλιέλμος Πορσελέ, που ζούσε στο Καλαταφίμι, είχε κερδίσει την αγάπη των Σικελών με την καλοσύνη και τη δικαιοσύνη του. Αυτός και η οικογένειά του έφθασαν με τιμητική συνοδεία στο Παλέρμο και τους επιτράπηκε να μπαρκάρουν για την Προβηγκία. Η πόλη της Σπερλίγκα στο Κέντρο του νησιού καμάρωνε για την αμερόληπτη στάση της. Οι κάτοικοί της δεν έβλαψαν τη γαλλική φρουρά της και την άφησαν να αποσυρθεί σώα στη Μεσσήνη.

Η Μεσσήνη δεν είχε επαναστατήσει. Ο Βικάριος Χεριβέρτος της Ορλεάνης είχε μια ισχυρή φρουρά. Ο μεγάλος στόλος των Ανζού ήταν αραγμένος στο λιμάνι της. Η Μεσσήνη ήταν η μόνη πόλη στο νησί στην οποία η κυβέρνηση του Καρόλου είχε παραχωρήσει κάποια προνόμια και η οικογένεια του τοπικού ηγεμόνα Ρίζο υποστήριζε το καθεστώς. Στις 13 Απριλίου, δεκαπέντε μέρες μετά τους Εσπερινούς, όταν όλο το δυτικό και κεντρικό τμήμα του νησιού βρισκόταν στα χέρια των στασιαστών, η Κοινότητα του Παλέρμο έστειλε μια επιστολή στον λαό της Μεσσήνης ζητώντας του να προσχωρήσει στο κίνημα. Οι Μεσσηνέζοι όμως ήταν επιφυλακτικοί. Με τον Χεριβέρτο και τη φρουρά του να κυριαρχούν από το Κάστρο του Ματεργκριφόν, και με τα βασιλικά πλοία αγκυροβολημένα στην προκυμαία, προτιμούσαν να μην το διακινδυνεύσουν. Αντίθετα, στις 15 Απριλίου μια μονάδα στρατού από τη Μεσσήνη, υπό τον τοπικό ιππότη Γουλιέλμο Κυριόλο, κινήθηκε νότια προς τη γειτονική πόλη της Ταορμίνα για να την προστατέψει από τη μανία των επαναστατών. Ταυτόχρονα ο Χεριβέρτος έστελνε τον Μεσσηνέζο ευγενή Ριχάρδο Ρίζο με επτά ντόπιες γαλέρες να πολιορκήσει το λιμάνι του Παλέρμο, και αν ήταν δυνατόν, να επιτεθεί στο οχυρό της. Οι Παλερμιτάνοι ύψωσαν βιαστικά στα τείχη τη σημαία της Μεσσήνης με τον σταυρό, δίπλα στη δική τους σημαία στα τείχη, για να δείξουν ότι θεωρούσαν τους Μεσσηνέζους αδελφούς τους, και οι ναύτες του Ριχάρδου αρνήθηκαν να πολεμήσουν εναντίον τους. Οι γαλέρες έμειναν έξω από το λιμάνι διατηρώντας μια πολιορκία αναποτελεσματική και χωρίς ενθουσιασμό.

Στη Μεσσήνη, η κοινή γνώμη ήταν υπέρ της επανάστασης. Πολλοί από τους κατοίκους της ήταν πρώην κάτοικοι του Παλέρμο και είχαν μετοικήσει στη Μεσσήνη όταν αυτή έγινε διοικητικό κέντρο. Η προτίμησή τους έκλινε προς την γενέθλια πόλη τους. Ο Χεριβέρτος είχε αρχίσει να χάνει την αυτοπεποίθηση του. Αποφάσισε να εξασφαλίσει την Ταορμίνα και έστειλε μια μονάδα Γάλλων υπό τον Ναπολιτάνο Μικελέτο Γκάττα, να αντικαταστήσει τη ντόπια φρουρά. Ο Γουλιέλμος Κυριόλο και οι άνδρες του προσβλήθηκαν από την παντελή έλλειψη εμπιστοσύνης. Χτυπήθηκαν με τους Γάλλους και τους έπιασαν όλους αιχμαλώτους. Δύο-τρεις μέρες αργότερα, στις 28 Απριλίου, η Μεσσήνη προσχώρησε στην επανάσταση. Οι περισσότεροι από τους Γάλλους είχαν ήδη καταφύγει στο Κάστρο του Ματεργκριφόν και η σφαγή ήταν μικρότερης κλίμακας από αυτήν του Παλέρμο. Ο Χεριβέρτος αποκλείστηκε ο ίδιος στο κάστρο και υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει το στόλο, ο οποίος πυρπολήθηκε και καταστράφηκε ολοκληρωτικά. Η Μεσσήνη κηρύχθηκε από τους κατοίκους της Κοινότητα, υπό την προστασία της Αγίας Εκκλησίας. Εξέλεξαν αρχηγό τους τον Βαρθολομαίο Μανισκάλκο, ο οποίος είχε παίξει καίριο ρόλο στην οργάνωση της επανάστασης.

Την ίδια ημέρα, από την Αυλή του Βασιλιά Καρόλου στη Νεάπολη, έφθασαν στη Μεσσήνη τρεις διακεκριμένοι άνδρες της. Ήταν ο Βαλδουίνος Μουσσόνε, ένας πρώην δικαστής και οι Βάλδος και Ματθαίος Ρίζο. Ο Μουσσόνε αμέσως ρίχθηκε στον αγώνα, στο πλευρό της Κοινότητας και ο Μανισκάλκο, το άλλο πρωί του παρέδωσε την αρχηγία. Ένας από τους νεότερους Ρίζο, ο γιατρός Παρμενίων, προσπάθησε να πείσει τους θείους του Βάλδο και Ματθαίο, να προσχωρήσουν στην επανάσταση, αλλά αυτοί, καθώς και η υπόλοιπη οικογένεια, έμειναν πιστοί στον Κάρολο και κατέφυγαν στο φρούριο κοντά στον Χεριβέρτο. Εκεί βρήκαν τον Χεριβέρτο έτοιμο να εγκαταλείψει τον αγώνα. Ύστερα από μια πρώτη επίθεση που έγινε κατά του φρουρίου, διαπραγματεύτηκε με τον Μουσσόνε, και εξασφάλισε για τον εαυτό του και τη συνοδεία του ασφαλή έξοδο. Του δόθηκαν δύο γαλέρες, υπό τον όρο να πλεύσει κατευθείαν στο λιμάνι Αιγκ-Μορτ της Γαλλίας και να υποσχεθεί να μην γυρίσει ποτέ πια στη Σικελία. Ο Χεριβέρτος έδωσε τον λόγο του, αλλά μόλις βγήκε από το λιμάνι διέταξε τις γαλέρες να πλεύσουν προς την Κατώνα, ακριβώς απέναντι από τα στενά. Εκεί βρήκε τον Πέτρο Ρούφο, Κόμητα του Καταντσάρο, ο οποίος ήταν ο πλουσιότερος ευγενής της Καλαβρίας και πιστός στον Κάρολο. Άρχισαν να συγκεντρώνουν στρατό για να αντεπιτεθούν εναντίον της Μεσσήνης. Στον πυργοδεσπότη του Ματεργκριφόν Θεοβάλδο του Μεσύ και τους εβδομήντα Γάλλους αξιωματικούς, με τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους, δόθηκε άδεια εξόδου με τους ίδιους όρους. Τις επιβίβασαν σε άλλο πλοίο με την εντολή να πλεύσουν στο Αιγκ-Μορτ. Τα πιστά μέλη της οικογένειας Ρίζο πιάστηκαν αιχμάλωτοι από την Κοινότητα και φυλακίσθηκαν στον πύργο του Ματεργκριφόν. Εκεί έφεραν με συνοδεία από την Ταορμίνα και τον Μικελέτο Γκάττα με τους Γάλλους του. Αμέσως στάλθηκαν αγγελιαφόροι στο Παλέρμο για να αναγγείλουν τα συμβάντα στη Μεσσήνη και την ίδρυση της αδελφής Κοινότητας. Τα πλοία της Μεσσήνης που βρίσκονταν ακόμη έξω από το λιμάνι διατάχθηκαν να επιστρέψουν στη βάση τους. Ο επικεφαλής τους Ριχάρδος Ρίζο, κατάφερε να διαφύγει στην Καλαβρία. Όταν ο υπαρχηγός Νικόλαος Πάντσια επέστρεφε στο λιμάνι της Μεσσήνης, συνάντησε το πλοίο που μετέφερε τον πυργοδεσπότη Μεσύ και τη συνοδεία του. Ο Πάντσια μόλις είχε πληροφορηθεί ότι ο Χεριβέρτος της Ορλεάνης είχε αθετήσει την υπόσχεσή του να επιστρέψει στη Γαλλία και υποψιάστηκε ότι ο Μεσύ θα ακολουθούσε το παράδειγμά του. Το πλοίο καταλήφθηκε, και όλοι οι επιβάτες του ρίχθηκαν στη θάλασσα και πνίγηκαν.

Όταν η τάξη αποκαταστάθηκε στη Μεσσήνη, η Κοινότητα εξέλεξε τέσσερις συμβούλους για να βοηθούν τον αρχηγό. Όλοι τους ήταν τοπικοί δικαστές: ο Ρεϊνάλδος Λιμότζια, ο Νικόλαος Σαπορίτο, ο Πέτρος Ανσαλάνο και ο Βαρθολομαίος του Νεοκάστρου, ο οποίος αργότερα έγραψε την ιστορία των μεγάλων γεγονότων. Η επόμενη σημαντική απόφαση ήταν η αποστολή ειδήσεων στην Κωνσταντινούπολη, για να πληροφορηθεί ο Αυτοκράτορας Μιχαήλ ότι ο μεγάλος του εχθρός είχε κατατροπωθεί. Δίχως αμφιβολία θα έστελνε, από ευγνωμοσύνη, στους νησιώτες, περισσότερο από το χρυσάφι του. Ήταν δύσκολο να βρεθεί αγγελιαφόρος για να αναλάβει αυτήν την επικίνδυνη αποστολή, αλλά ένας Γενουάτης έμπορος, ο Αλλαφράνκο Κασσάνο πρόσφερε εθελοντικά τις υπηρεσίες του. Η εθνικότητά του θα τον προστάτευε, αν κάποιο από τα πλοία του Καρόλου τον συνελάμβανε. Έφθασε λίγες βδομάδες αργότερα στην Κωνσταντινούπολη και ο Αυτοκράτορας τον δέχθηκε αμέσως σε ακρόαση. Ο Μιχαήλ όταν άκουσε τα νέα, ευχαρίστησε τον Θεό και βιάστηκε να γράψει, στο αυτοβιογραφικό του μνημόνιο που ετοίμαζε για τον γιο του, τη σημαντική φράση «Εάν τολμούσα να ισχυριστώ ότι ήμουν το όργανο του Θεού που έφερε την ελευθερία στους Σικελούς, θα έλεγα μόνο την αλήθεια». Οι πράκτορες και ο χρυσός του είχαν πράγματι παίξει το ρόλο τους στην οργάνωση του κινήματος και το κίνημα δεν είχε μόνο ελευθερώσει τη Σικελία, είχε επίσης σώσει και την Αυτοκρατορία. Η μεγάλη εκστρατεία του Καρόλου κατά της Κωνσταντινούπολης θα έπρεπε τώρα να αναβληθεί για πάντα.

Ο Κάρολος βρισκόταν στη Νεάπολη, όταν τις πρώτες μέρες του Απριλίου, ένας αγγελιαφόρος σταλμένος από τον Αρχιεπίσκοπο του Μονρεάλε του μίλησε για τη σφαγή του Παλέρμο. Εξοργίστηκε, γιατί αυτό σήμαινε την αναβολή για λίγο της εκστρατείας του στην Ανατολή. Στην αρχή όμως δεν πήρε την επανάσταση στα σοβαρά. Τη θεώρησε μια τοπική υπόθεση, με την οποία θα ασχολούταν ο Βικάριός του Χεριβέρτος της Ορλεάνης. Απλώς διέταξε τον υποναύαρχο Ματθαίο του Σαλέρνο να επιτεθεί με τέσσερις γαλέρες κατά του Παλέρμο. Η διαταγή δόθηκε στις 8 Απριλίου, αλλά όταν ο Ματθαίος έφθασε στο Παλέρμο, βρήκε τη μοίρα της Μεσσήνης να τριγυρίζει μάταια έξω από το λιμάνι και δεν τόλμησε να επιχειρήσει μια επίθεση. Όταν η Μεσσήνη προσχώρησε στην επανάσταση, του επιτέθηκαν τα πλοία της και συνέλαβαν δύο από τις γαλέρες του. Αποσύρθηκε με τις υπόλοιπες στη Νεάπολη.

Η εξέγερση της Μεσσήνης και η καταστροφή του στόλου του, έκαναν τον Κάρολο να συνειδητοποιήσει τη σοβαρότητα της επανάστασης. «Κύριε και Θεέ μου» αναφώνησε «αφού σε ευχαριστεί να με καταστρέψεις, άσε με τουλάχιστον να πέσω αργά». Για να επιβραδύνει την πτώση του, άρχισε να ενεργεί αμέσως. Η εκστρατεία της Ανατολής είχε ματαιωθεί. Αντί γι' αυτή, τα πλοία και οι άνδρες που βρίσκονταν στα ιταλικά λιμάνια συγκεντρώθηκαν στο στενό της Μεσσήνης και ανέλαβε ο ίδιος την αρχηγία της δύναμης που θα επανέφερε την τάξη στο επαναστατημένο νησί.

Είχε την πλήρη υποστήριξη του Πάπα. Όταν, τον Απρίλιο, έφθασε από το Παλέρμο μια αποστολή στο Ορβιέτο για να ζητήσει από την Αγία Έδρα να πάρει υπό την προστασία της τη νέα Κοινότητα, ο Πάπας Μαρτίνος αρνήθηκε να τη δεχθεί σε ακρόαση. Το νησί έλπιζε ακόμη ότι ο Πάπας Μαρτίνος θα υποχωρούσε. Τις πρώτες μέρες του Μαΐου, η Μεσσήνη και οι υπόλοιπες πόλεις ενώθηκαν με το Παλέρμο και έστειλαν τρεις πρέσβεις στην Αυλή του Πάπα. Παρουσιάστηκαν επίσημα μπροστά σε ολόκληρο το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο ψάλλοντας τρεις φορές «Αμνέ του Θεού, ο αίρων τας αμαρτίας του κόσμου, ελέησον ημάς», ο Πάπας όμως απάντησε με πικρία επαναλαμβάνοντας τρεις φορές τις λέξεις των Παθών, «Χαίρε, Βασιλεύ των Ιουδαίων - και ερράπισαν αυτόν». Η πρεσβεία δεν πήρε καμιά άλλη απάντηση από αυτόν. Αντίθετα, στις 7 Μαΐου, της Αναλήψεως, ο Πάπας εξέδωσε Βούλα αναθεματίσματος ενάντια στους κινηματίες Σικελούς και κατά οποιουδήποτε τους πρόσφερε βοήθεια. Με μία δεύτερη Βούλα αναθεμάτιζε τον Μιχαήλ Παλαιολόγο «ο οποίος αυτοαποκαλούταν Αυτοκράτορας των Ελλήνων» και με μια τρίτη τον Γουίδωνα του Μοντεφέλτρο και τους Γιβελλίνους της Βόρειας Ιταλίας.

Ο Κάρολος είχε έναν άλλο καλό φίλο, τον ανιψιό του, Βασιλιά της Γαλλίας Φίλιππο. Τον Απρίλιο έγραψε στη γαλλική Αυλή για να πληροφορήσει τον Φίλιππο ότι έπρεπε να γίνουν άμεσες κινήσεις προκειμένου να προληφθούν οι σοβαρές συνέπειες από την επανάσταση. Όταν επαναστάτησε η Μεσσήνη, έγραψε ξανά ζητώντας βοήθεια κατά των κινηματιών. Ανταποκρίθηκαν οι ανιψιοί του Πέτρος, Κόμης του Αλενσόν, αδελφός του Φιλίππου και ο Ροβέρτος του Αρτουά, και ετοίμασαν μια αποστολή Γάλλων ευγενών στην Ιταλία. Ο γιος του Καρόλου, ο Κάρολος του Σαλέρνο, ο οποίος εκείνη τη στιγμή βρισκόταν στην Προβηγκία, στάλθηκε στο Παρίσι για να συμφωνήσει μια μεγαλύτερη συνεργασία με τη γαλλική Αυλή. Ο Βασιλιάς της Γαλλίας θεωρούσε μεγαλύτερο κίνδυνο την Αραγωνία. Είχε ήδη προειδοποιήσει τον Κάρολο να φυλάγεται από τον Βασιλιά της, αλλά ο Κάρολος δεν τον είχε ακούσει. Ήταν σίγουρος ότι μεγάλος αραγώνιος στόλος που είχε συγκεντρωθεί στο λιμάνι του Φάνγκος, προοριζόταν για μια επίθεση κατά της Σικελίας, αντίθετα με τις διαβεβαιώσεις του Βασιλιά Πέτρου ότι θα πήγαινε σε Σταυροφορία στην Αφρική. Πριν ακόμη πληροφορηθεί την απώλεια της Μεσσήνης για τον Κάρολο, είχε στείλει στον Βασιλιά Πέτρο, ο οποίος βρισκόταν ήδη κοντά στον στόλο του, μια πρεσβεία. Αυτή έφθασε στο λιμάνι του Φάνγκος στις 20 Μαΐου και έδωσε στον Πέτρο μια επιστολή του Φιλίππου με την οποία ζητούσε εγγυήσεις ότι δεν θα χρησιμοποιούσε τον στόλο του εναντίον του Καρόλου. Προειδοποιούσε ότι αν αυτό συνέβαινε, θα το θεωρούσε εχθρική ενέργεια και θα έστελνε στρατό εναντίον της Αραγωνίας.

Η απειλή του ήταν ανώφελη. Ο Πέτρος απάντησε απλώς ότι προετοιμαζόταν, όπως ήδη είχε δηλώσει, για μια εκστρατεία εναντίον της Αφρικής. Στην πραγματικότητα, η σικελική επανάσταση τον είχε ξαφνιάσει. Την είχαν οργανώσει οι πράκτορές του, αλλά εκείνος υπολόγιζε ότι θα ξεκινούσε πρώτα η εκστρατεία του Καρόλου κατά της Κωνσταντινούπολης. Και τότε, όταν το Βασίλειο της Σικελίας απογυμνωνόταν από τους καλύτερους του στρατιώτες, η Σικελία θα επαναστατούσε και αυτός θα επενέβαινε. Οι Σικελοί όμως, υποκινούμενοι από τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα, τον είχαν προλάβει. Όταν πληροφορήθηκε τα νέα της σφαγής του Παλέρμο, δεν έκανε τίποτα. Μόνο μετά την επανάσταση στη Μεσσήνη και την καταστροφή των πλοίων του Καρόλου, αποφάσισε να δράσει. Αλλά και τότε κινήθηκε προσεκτικά. Αποφάσισε πράγματι να πλεύσει προς την Αφρική και να πολεμήσει τους Μαυριτανούς περιμένοντας να δει τι θα συμβεί στη Σικελία. Στις 3 Ιουνίου, επικεφαλής του μεγάλου του στόλου, με πλοία πολεμικά και μεταγωγικά, απέπλευσε από το λιμάνι του Φάνγκος με προορισμό τις ακτές της Αλγερίας.

Για να τηρήσει τα προσχήματα, έστειλε στον Πάπα έναν ειδικό απεσταλμένο, ζητώντας την ευλογία του για τη Σταυροφορία και τη συνήθη άφεση αμαρτιών. Ο Μαρτίνος δεν εξαπατήθηκε. Έδωσε στον απεσταλμένο μια ψυχρή απάντηση. Ο Ελβετός ιππότης Όθων του Γκράντσον, που εκτελούσε χρέη εκπροσώπου του Εδουάρδου της Αγγλίας στο Ορβιέτο, ανέφερε στις 11 Ιουνίου στον Άρχοντά του, πως όλοι στην Αυλή του Πάπα περίμεναν ότι ο Βασιλιάς της Αραγωνίας θα επενέβαινε στη Σικελία. Αλλά ο Πέτρος δεν βιαζόταν. Ο στόλος του έφθασε στο λιμάνι Μαχόν της Μινόρκα, η οποία ήταν ακόμη μουσουλμανικό Εμιράτο, υποτελής όμως στο στέμμα της Αραγωνίας. Ο Εμίρης έτρεξε να εφοδιάσει, πλουσιοπάροχα, με τρόφιμα τον στόλο, έστειλε όμως μυστικό μήνυμα στην Τύνιδα να προειδοποιήσει τον Βασιλιά της για την εκστρατεία... Όταν ο στόλος έφθασε στο Κόλο, στις αλγερινές ακτές, ο Πέτρος πληροφορήθηκε ότι ο σύμμαχός του κυβερνήτης της Κωνσταντίνης, της οποίας η απόσπαση από το Βασίλειο της Τύνιδας και ο προσηλυτισμός ήταν ο σκοπός της εκστρατείας, μετά το μήνυμα από την Μαγιόρκα είχε δεχθεί ξαφνική επίθεση από τους Τυνήσιους και είχε θανατωθεί. Ο θάνατός του στερούσε τη Σταυροφορία από τον στόχο της. Αλλά ο Πέτρος έμεινε με τους στρατιώτες του στο Κόλο, σε βολική απόσταση, περιμένοντας τις εξελίξεις στη Σικελία.

Στο μεταξύ οι Σικελοί προετοιμάζονταν να αντιμετωπίσουν την αντεπίθεση του Καρόλου. Ο Κάρολος δεν βιαζόταν. Σκόπευε, όταν αντεπετίθετο, να χτυπήσει σκληρά και αποτελεσματικά. Τα πλοία και οι άνδρες που προορίζονταν για την εκστρατεία στην Ανατολή, είχαν συγκεντρωθεί στην Κατώνα, στα στενά των ακτών της Καλαβρίας. Ο Πέτρος του Αλενσόν και ο Ροβέρτος του Αρτουά είχαν συγκεντρωθεί εκεί με τους Γάλλους ιππότες τους για να ενωθούν με τον στρατό των Ανζού. Από την Προβηγκία αποσπάστηκαν τμήματα από το εκστρατευτικό σώμα που θα ανέβαινε τον Ροδανό ποταμό για να επανιδρύσει το Βασίλειο της Αρλ. Οι Γουέλφοι της Φλωρεντίας έστειλαν ένα σώμα στρατού υπό τον Κόμητα Γουίδωνα του Μπατιφόλ, με το λάβαρο της πόλης και πενήντα νέους ακολούθους ιπποτών, στους οποίους ο Βασιλιάς Κάρολος είχε υποσχεθεί τον τίτλο του ιππότη. Πλοία από τη Βενετία, την Πίζα και τη Γένουα νοικιάστηκαν για να αντικαταστήσουν αυτά που είχαν καταστρέψει οι Μεσσηνέζοι. Ένας θαυμάσιος στρατός σχηματίστηκε, του οποίου επικεφαλής τέθηκε, στις 6 Ιουλίου, ο ίδιος ο Βασιλιάς Κάρολος. Δεκαεννέα μέρες αργότερα, πέρασε τα Στενά και στρατοπέδευσε στα αμπέλια, ακριβώς βόρεια της Μεσσήνης.

Ο Πάπας Μαρτίνος έλπιζε ότι οι Σικελοί θα τρόμαζαν και θα παραδίδονταν αμαχητί. Εκείνοι, εξακολουθούσαν να ισχυρίζονται πως οι Κοινότητές τους, βρίσκονταν υπό την προστασία του. Στις 5 Ιουνίου διόρισε τον Καρδινάλιο Γεράρδο της Πάρμας, έναν από τους ικανότερους ανθρώπους του ως Λεγάτο του στο νησί, με την εντολή να εξασφαλίσει την άνευ όρων παράδοσή του. Πέντε μέρες αργότερα, ο Βασιλιάς Κάρολος για να ενισχύσει τις προσπάθειές του, εξέδωσε ένα μακροσκελές διάταγμα, με το οποίο μεταρρύθμιζε το διοικητικό καθεστώς του νησιού. Απαγορευόταν στους βασιλικούς υπαλλήλους στο μέλλον, κάθε μορφή εκβιασμού, η κατάσχεση αγαθών, ζώων ή πλοίων δίχως αποζημίωση, ο εξαναγκασμός πόλεων και χωριών σε δωροδοκίες, η αναιτιολόγητη φυλάκιση πολιτών ή η κατάσχεση της ιδιοκτησίας τους, εγκλήματα που, όπως προέβλεπε το διάταγμα, είχαν διαπραχθεί πριν από την επανάσταση. Οι υποσχέσεις όμως αυτών των μεταρρυθμίσεων άφησαν τους Σικελούς ασυγκίνητους. Είχαν υποφέρει πολύ στα χέρια των Ανδεγαυών και είχε πληγεί η υπερηφάνεια τους. Ήταν έτοιμοι να αγωνιστούν έστω και με άνισους όρους. Ήδη στις 2 Ιουνίου οι Μεσσηνέζοι είχαν ματαιώσει την προσπάθεια των Ανδεγαυών να αποβιβαστούν στην Περιοχή του Μιλάτσο, στη βορειοανατολική ακτή του νησιού. Ούτε ελαττώθηκε η αγωνιστικότητά τους όταν, τρεις βδομάδες αργότερα, οι Ανδεγαυοί κατάφεραν να αποβιβαστούν και νίκησαν με πολλές απώλειες της πολιτοφυλακής της Μεσσήνης, όταν αυτή προσπάθησε να τους αποκρούσει. Το μόνο αποτέλεσμα της ήττας τους ήταν ότι οι Μεσσηνέζοι εισέβαλαν στο Κάστρο του Ματεργκριφόν όπου είχαν φυλακίσει τους Ρίζο, τους έσυραν έξω και τους σκότωσαν, καθώς και το ότι αντικατέστησαν τον δικαστή Βαλδουίνο Μουσσόνε από το αξίωμα του αρχηγού, κρίνοντάς τον ανεπαρκή και συγκρατημένο για την αποστολή του. Στη θέση του εξέλεξαν τον Αλάιμο του Λεντίνι, έναν από τους τρεις Σικελούς ευγενείς που είχαν πάρει αρχηγικό ρόλο στη συνωμοσία του Ιωάννη του Πρότσιντα. Αποδείχθηκε πιο δραστήριος διοικητής και το μόνο του ελάττωμα, ήταν η υποδούλωσή του στη γυναίκα του Μαχάλντα του Σκαλέττα, μιας κληρονόμου με ταπεινή καταγωγή και μεγάλες φιλοδοξίες. Εκείνη τη στιγμή η Μαχάλντα δεν βρισκόταν στο πλευρό του. Είχε πάει με μερικούς υποτελείς της στην Κατάνη όπου έπεισε με δόλο τη φοβισμένη γαλλική φρουρά να παραδοθεί και, αφού σκότωσε και τον τελευταίο Γάλλο, πήρε τον έλεγχο της πόλης.

Ο Αλάιμο εργάστηκε σκληρά για να οργανώσει με κάποια τάξη την οχύρωση της Μεσσήνης. Ξένοι εθελοντές έρχονταν να ενισχύσουν τις δυνάμεις του. Μεταξύ αυτών αρκετές γενουατικές γαλέρες και τα πληρώματά τους, που αδιαφορούσαν για το ότι κάποιοι συμπατριώτες τους είχαν προσληφθεί από τον Βασιλιά Κάρολο, καθώς και δώδεκα γαλέρες από την Αγκόνα και απροσδόκητα, δώδεκα γαλέρες από τη Βενετία, των οποίων το πλήρωμα ήταν άνδρες που μισούσαν τον Βασιλιά Κάρολο και την πολιτική του. Η Πίζα είχε υποσχεθεί βοήθεια στους Σικελούς, αλλά οι Πιζάνοι είχαν εμπλακεί σε πόλεμο με τους Γενουάτες και απέσυραν τις γαλέρες που θα τους έστελναν. Οι μόνοι Πιζάνοι που έλαβαν μέρος στον Σικελικό Πόλεμο ήταν τα πληρώματα που ανήκαν σε τέσσερις γαλέρες μισθωμένες από τον Βασιλιά Κάρολο. Ήταν επικεφαλής των δυνάμεών του και φέρθηκαν πολύ άσχημα στους άνδρες της Μεσσήνης. Προς τις αρχές Αυγούστου, ενώθηκαν με τους αμυνόμενους, πενήντα Αραγώνιοι ευγενείς με τι ακολουθίες τους, που είχαν εγκαταλείψει το στράτευμα του Βασιλιά τους στην Αφρική, για να βοηθήσουν ως εθελοντές τη Σικελική Υπόθεση.

Ο Κάρολος εξαπέλυσε την πρώτη σοβαρή του επίθεση κατά της Μεσσήνης στις 6 Αυγούστου, έχοντας ως πρόθεση να καταλάβει με έφοδο την περιοχή που βρισκόταν στην άκρη της χερσονήσου, που προστάτευε το λιμάνι. Οι αμυνόμενοι, με πολύ λίγες απώλειες, τους απώθησαν. Δύο μέρες αργότερα, οι άνδρες του προσπάθησαν να πάρουν με έφοδο τα οχυρωμένα υψώματα της Καπερρίνα στη βορειοδυτική παρυφή της πόλης, πολύ μακριά από τη θάλασσα. Μετά από μια αποτυχημένη ημερήσια επίθεση, οι άνδρες του επιτέθηκαν ξανά τη νύχτα, όμως τους αντιλήφθηκαν και τους απώθησαν αστραπιαία δύο γυναίκες, η Ντίνα και η Κλαρένσια, που αναφέρονται τιμητικά στα Χρονικά. Αυτές οι επιτυχίες ενθάρρυναν τους Σικελούς. Ήταν ένας υπερβολικά βροχερός μήνας και η λάσπη εμπόδιζε περισσότερο την επίθεση παρά την άμυνα. Οι πολίτες, γυναίκες και άνδρες άλλαζαν βάρδιες στην υπεράσπιση των οχυρών. Έστελναν πράκτορες στο εχθρικό στρατόπεδο, ειδικά έναν Φραγκισκανό μοναχό, τον Βαρθολομαίο του Πιάτσα, ο οποίος έκανε μια εξονυχιστική επιθεώρηση του στρατού των Ανζού πριν αυτός περάσει τα στενά. Επίσης, η πόλη είχε επιπλέον αναθαρρήσει από την είδηση ότι Κάποιοι πιστοί είχαν δει την ίδια την Παναγία να ευλογεί την άμυνα. Ο Κάρολος όμως περίμενε. Ο στρατός του ήταν πολυάριθμος και ισχυρός, ο στόλος του υπερείχε αριθμητικά κατά πολύ από τον σικελικό, και θα έρχονταν και άλλες ενισχύσεις. Στένευε τον αποκλεισμό της Μεσσήνης ώσπου να έρθει η στιγμή για την τελική έφοδο.

Οταν καταλάγιασε η πρώτη επίθεση, έστειλε στην πόλη τον παπικό Λεγάτο Καρδινάλιο Γεράρδο. Οι Μεσσηνέζοι υποδέχθηκαν με τιμές τον αντιπρόσωπο του Ποντίφικα, τον οποίο είχαν ανακηρύξει επικυρίαρχό τους. Ο διοικητής Αλάιμο προσφέρθηκε επίσημα να του παραδώσει τη Μεσσήνη, αν ο Πάπας δήλωνε ότι ήταν προστάτης της Κοινότητας. Ο Καρδινάλιος αποκρίθηκε ότι η εκκλησία θα επέστρεφε την πόλη στο πιστό της τέκνο Κάρολο, στον οποίο ανήκε νόμιμα όλο το νησί. Ο Αλάιμο άρπαξε από τα χέρια του Γεράρδου τα κλειδιά της πόλης, δηλώνοντας με δυνατή φωνή ότι ήταν προτιμότερο να πεθάνει κανείς στη μάχη, παρά να υποταγεί σε έναν μισητό εχθρό. Ο Καρδινάλιος επέστρεψε άπρακτος στο βασιλικό στρατόπεδο.

Μετά την αποτυχία της αποστολής του παπικού Λεγάτου, ο Κάρολος βιάστηκε να επιτεθεί. Στις 15 Αυγούστου έκανε άλλη μία προσπάθεια να καταλάβει με έφοδο την Καπερρίνα, αλλά απέτυχε. Η πολιορκία στένευε περισσότερο. Οι κάτοικοι ήταν πρόθυμοι να υποφέρουν προκειμένου να επιτύχουν το σκοπό τους, αλλά επειδή τα χωράφια μέσα στα τείχη, τους είχαν δώσει μια εξαιρετικά πλούσια σοδειά σε λαχανικά και φρούτα, και τα νερά του λιμανιού πολύ καλές ψαριές, απέφυγαν τη λιμοκτονία.
Μια άλλη επίθεση στα βόρεια τείχη, στις 2 Σεπτεμβρίου, απέτυχε επίσης. Στις 14 Σεπτεμβρίου ο Κάρολος διέταξε γενική επίθεση. Η μάχη εκείνη την ημέρα ήταν πιο σφοδρή παρά ποτέ. Παρ' όλ' αυτά όμως, οι επιτιθέμενοι δεν σημείωσαν καμιά πρόοδο. Και όταν δύο ευγενείς που στέκονταν δίπλα στον Κάρολο σκοτώθηκαν από πέτρες που τους έριξαν από τα τείχη, σταμάτησε τη μάχη και επέστρεψε στο στρατόπεδό του. Από εκεί έγραψε στον Αλάιμο, υποσχόμενος ότι, εάν τον ανακήρυττε Κύριο της πόλης και του την παρέδιδε, θα αμειβόταν με κληρονομικές κτήσεις όπου τις επιθυμούσε και χρήματα για να καλυφθούν τα έξοδα του πολέμου. Το μόνο που ζητούσε ο Κάρολος ήταν να του παραδοθούν έξι πολίτες της Μεσσήνης, τους οποίους θα διάλεγε ο ίδιος, για να τιμωρηθούν. Όλοι οι υπόλοιποι κάτοικοι της Μεσσήνης θα συγχωρούνταν.

Ο Αλάιμο απέρριψε περιφρονητικά την προσφορά. Ο ίδιος και η κυβέρνησή του συναισθάνονταν τον κίνδυνο, έλπιζαν όμως τώρα σε κάποιο σωτήρα. Όταν ο Πάπας, μέσω του Λεγάτου του, απέρριψε το σχέδιό τους να εξελιχθεί η Σικελία σε έναν συνασπισμό Κοινοτήτων, υπό τη δικαιοδοσία της Αγίας Έδρας, κατάλαβαν ότι έπρεπε να βρουν μια άλλη λύση για το μέλλον του νησιού. Και αυτή η λύση υπήρχε.

Όταν ο Βασιλιάς Πέτρος της Αραγωνίας έστειλε Πρέσβη στον Πάπα Μαρτίνο ζητώντας του να ευλογήσει τη Σταυροφορία του, οι ελπίδες του για μια φιλική απάντηση ήταν ελάχιστες. Ο επικεφαλής της πρεσβείας, ο Καταλανός Γουλιέλμος του Καστελανού, είχε εντολή, επιστρέφοντας, να σταματήσει στο Παλέρμο και να έρθει σε επαφή με τους εκεί επαναστάτες. Οι κάτοικοι του Παλέρμο στο μεταξύ, ήξεραν ότι τίποτε δεν θα έπειθε τον Πάπα να εγκαταλείψει την υπόθεση του Καρόλου. Οι Σικελοί αρχικά ήταν απρόθυμοι να αντικαταστήσουν έναν ξένο ηγεμόνα με έναν άλλο επίσης ξένο. Δεν μπορούσαν όμως να τα βγάλουν πέρα μόνοι. Σε τελευταία ανάλυση, η Βασίλισσα Κωνσταντία της Αραγωνίας ήταν η αντιπρόσωπος του Οίκου των Χόενστάουφεν και η τελευταία κληρονόμος μιας μεγάλης Δυναστείας Βασιλέων. Ο σύζυγός της βρισκόταν εκεί κοντά με έναν καταπληκτικό στρατό. Η προνοητικότητα και συγχρόνως η νομιμότητα, τους έκαναν να αποδεχθούν τον Πέτρο και την Κωνσταντία ως Βασιλιά και Βασίλισσά τους αντίστοιχα. Όταν ο Γουλιέλμος του Καστελανού απέπλευσε για να συναντήσει τον Άρχοντά του στο Κόλο, πήρε μαζί του τρεις απεσταλμένους από τη Σικελία. Ο ένας ήταν ευγενής από την Μεσσήνη που ζούσε στο Παλέρμο και λεγόταν Γουλιέλμος και οι άλλοι δύο ήταν δικαστές από το Παλέρμο, αλλά τα ονόματά τους είναι άγνωστα.

Η σικελική αποστολή οδηγήθηκε μπροστά στον Βασιλιά Πέτρο, στο στρατόπεδό του στο Κόλο, και υποκλίθηκε βαθιά σ' αυτόν περιγράφοντας του την δύσκολη θέση του ορφανεμένου τους νησιού. Η Αρχόντισσα Κωνσταντία είπαν, ήταν η νόμιμη Βασίλισσα στην οποία έπρεπε να δοθεί το στέμμα και μετά από αυτήν, στους γιους της τους Ινφάντες της Αραγωνίας. Τον ικέτευαν να έρθει να τους σώσει και να φροντίσει να αποδοθούν τα δικαιώματά της στη Βασίλισσά τους. Ο Πέτρος τους υποδέχθηκε με τιμές, δίσταζε όμως να δεσμευθεί. Μετά από τέσσερις ημέρες, έφθασε ένα πλοίο με δύο ιππότες και δύο πολίτες από τη Μεσσήνη, οι οποίοι είχαν ξεφύγει από τον κλοιό της πολιορκίας των Ανζού. Ταυτόχρονα άλλοι τρεις πολίτες από τη Μεσσήνη πήγαν στο Παλέρμο για να αναγγείλουν ότι συμφωνούν με την πρόσκληση του Βασιλιά Πέτρου. Ο Πέτρος εξακολουθούσε να προσποιείται τον δύσπιστο. Είχε όμως συμβουλευτεί τους αρχηγούς του στρατού του και τους βρήκε πρόθυμους να τον ακολουθήσουν στη Σικελία. Μετά από μια επίδειξη μετριοφροσύνης, δήλωσε ευγενικά ότι αποδέχεται την πρόταση. Θα έπλεε στη Σικελία και θα εγκαθιστούσε τη σύζυγό του στο θρόνο των προγόνων της. Υποσχέθηκε στους νησιώτες ότι θα σεβόταν τις ελευθερίες τους και ότι όλα θα ξαναγίνονταν όπως στις μέρες του Καλού Βασιλιά Γουλιέλμου. Στη συνέχεια, έστειλε ξανά τον Γουλιέλμο του Καστελανού στην παπική Αυλή με προσεγμένες και ευλαβείς εξηγήσεις για τα κίνητρά του.

Προς τα τέλη Αυγούστου, το αραγωνικό στρατόπεδο στο Κόλο διαλυόταν. Για τρεις μέρες οι στρατιωτικές αρχές επιβίβαζαν στις αραγμένες γαλέρες και στα μεταγωγικά, άνδρες, άλογα, όπλα και τρόφιμα. Το σικελικό πλοίο έπλευσε γρήγορα προς το νησί για να αναφέρει στους κατοίκους του ότι το πλήρωμα είχε δει τον Βασιλιά Πέτρο να μπαρκάρει. Περίπου δύο μέρες αργότερα, στις 30 Αυγούστου του 1282, η μεγάλη στρατιά από την Αραγωνία με τον Βασιλιά επικεφαλής, αποβιβαζόταν στο Τράπανι. Η επανάσταση της Σικελίας ήταν πλέον ένας ευρωπαϊκός πόλεμος.

πηγή: http://www.egolpion.com/sikelikoi_esperinoi.el.aspx


Το βιβλίο ''ΟΙ ΣΙΚΕΛΙΚΟΙ ΕΣΠΕΡΙΝΟΙ'' μπορείτε να το βρείτε εδώ

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011

ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΙΚΗ


Συγγραφέας: Κονδύλης Παναγιώτης

Καμμιά απαισιοδοξία δεν είναι νοητή χωρίς ρητή ή σιωπηρή αναφορά σε μια καλύτερη πραγματικότητα, που κάποτε υπήρξε ή θα έπρεπε να υπάρξει· και καμμιά αισιοδοξία δεν μπορεί να θεωρηθεί εύλογη, αν δεν αναφέρεται στην υπερνίκηση των υφιστάμενων κακώς κειμένων. Γιατί, αν αποδεχτούμε την ανθρώπινη πραγματικότητα όπως ήταν και εξακολουθεί να είναι, δίχως την παραμικρή επιθυμία για τούτη ή εκείνη την αλλαγή και δίχως να τρέφουμε κανέναν φόβο και καμμιά ελπίδα ως προς τις ενδεχόμενες μεταβολές της, τότε γίνεται περιττή κάθε απαισιόδοξη ή αισιόδοξη στάση.
Κάτι τέτοιο όμως θα σήμαινε το πάγωμα του κόσμου κάτω από τα μάτια μιας άπειρης διάνοιας. Η ανθρώπινη πραγματικότητα υπάρχει και ζει από τους φόβους και τις ελπίδες, από τις θετικές και τις αρνητικές αξιολογικές κρίσεις που συνδέονται ουσιωδώς με την ίδια, και δεν είναι απλώς αποτελέσματα αλλά και κινητήρια αίτια των εσώτερων μετατοπίσεων και μεταστροφών της.

Στον τόμο αυτόν περιέχονται κείμενα του συγγραφέα που άφησε αθησαύριστα, με την έννοια ότι είτε δεν τα περιέλαβε στις αυτοτελείς συναγωγές των δοκιμίων του είτε δεν τα δημοσίευσε ως προλόγους ή επίμετρα στα ελληνικά βιβλία που συνέγραψε, μετέφρασε ή και απλώς επιμελήθηκε. Mερικά από τα κείμενα αυτά γράφτηκαν απ ευθείας στα ελληνικά, ενώ άλλα είναι γερμανόγλωσσα και παρουσιάζονται σε μετάφραση του Kώστα Kουτσουρέλη, που είχε και την επιμέλεια, και του Mιχάλη Παπανικολάου.

Eτεροθαλή στην προέλευση και τη θεματολογία τους, τα δοκίμια και τα μελετήματα αυτά είναι ενδεικτικά του εύρους των ενδιαφερόντων του συγγραφέα, και κατά το μέτρο αυτό συνιστούν μια πανοραμική επιτομή της σκέψης του. Ορισμένα δε από αυτά όπως το «Mελαγχολία και πολεμική», απ όπου και ο τίτλος του βιβλίου, καταλέγονται αναντίρρητα στις καλύτερες σελίδες του Kονδύλη.

Tο βιβλίο περιλαμβάνει, αντί προλόγου, κείμενο του κορυφαίου γερμανού ιστορικού Reinhart Koselleck, καθώς και κείμενο του καθηγητή στο Παν/μιο του Bερολίνου Volker Gerhardt για το έργο του Π. Kονδύλη.

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

ΣΚΩΤΙΑ


Με σήμα κατατεθέν τη χαρακτηριστική εθνική ενδυμασία, τα ποτά, τη μουσική από γκάιντες, το τοπίο και τις παραδόσεις της, η Σκωτία αποτελεί έναν ξεχωριστό προορισμό, αναγνωρίσιμο σε όλο τον κόσμο. Σε αυτόν τον οδηγό, θα βρείτε χάρτες, κατατοπιστικά κείμενα, άφθονες φωτογραφίες, κατόψεις αξιοθέατων, οδηγίες περιήγησης και όλες τις χρήσιμες πληροφορίες για το ταξίδι, τη διαμονή, τις αγορές, τις μετακινήσεις και την ψυχαγωγία σας.



Το βιβλίο ''ΣΚΩΤΙΑ'' μπορείτε να το βρείτε εδώ

Δράκοι, κύκλωπες, μονόκεροι στον Ελληνικό Κόσμο


Κύκλωπες, μονόκεροι, γέτι, δράκοι, η Χίμαιρα, το τέρας του Λοχ Νες... Είναι αυτά τα πλάσματα πραγματικά ή φανταστικά; Μία από τις δημοφιλέστερες εκθέσεις του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου με τίτλο "Μύθοι και Τέρατα" φιλοξενείται στον "Ελληνικό Κόσμο".



Κύκλωπες, μονόκεροι, γέτι, δράκοι, η Χίμαιρα, το τέρας του Λοχ Νες... Είναι αυτά τα πλάσματα πραγματικά ή φανταστικά; Μία από τις δημοφιλέστερες εκθέσεις του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου με τίτλο "Μύθοι και Τέρατα" φιλοξενείται στον "Ελληνικό Κόσμο".
Στην έκθεση αυτή οι επισκέπτες ζουν την εμπειρία ενός εκπληκτικού ταξιδιού από τα Προϊστορικά χρόνια, όταν οι μύθοι παράξενων θηρίων ενσωματώθηκαν σε διάφορους πολιτισμούς, μέχρι τη σύγχρονη εποχή, κατά τη διάρκεια της οποίας η επιστήμη έχει καταφέρει πολλές φορές να διαχωρίσει την πραγματικότητα από το μύθο.
Εντυπωσιακά animatronics και μοντέλα σε φυσικό μέγεθος, πραγματικά απολιθώματα και ευρήματα, γραφικά και φωτογραφίες συνθέτουν μια έκθεση η οποία σε ένα χώρο 600 τετραγωνικών μέτρων προσεγγίζει με απτό και άμεσο τρόπο ορισμένους από τους πιο γνωστούς αρχαίους μύθους.
Η έκθεση εξετάζει κάθε πλάσμα από μυθολογική, ιστορική και επιστημονική άποψη και εξερευνά την επινοητικότητα της ανθρώπινης φαντασίας στη δημιουργία αυτών των τρομακτικών θηρίων. Το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, ως διεθνές επιστημονικό και ερευνητικό κέντρο, εξετάζει μερικά από αυτά τα παράξενα πλάσματα, όπως το γέτι, και δίνει πιθανές εξηγήσεις για το τέρας του Λοχ Νες.
Από την εποχή όπου ιστορίες με ασυνήθιστα πλάσματα έρχονταν από άγνωστες ηπείρους, οι απόψεις για τον κόσμο έχουν αλλάξει εντυπωσιακά. Όμως οι επιστήμονες γνωρίζουν ότι μόνο πολύ μικρό μέρος από τα εκτιμώμενα 30 εκατομμύρια είδη στη Γη έχουν ανακαλυφθεί μέχρι σήμερα. Η έκθεση ολοκληρώνεται θέτοντας το αναπάντητο ερώτημα αν ποτέ θα καταφέρουμε να διαχωρίσουμε την πραγματικότητα από τη φαντασία για τη ζωή πέρα από τη Γη.
15 Οκτωβρίου 2011 - 15 Ιανουαρίου 2012
Κέντρο Πολιτισμού "Ελληνικός Κόσμος"
Kτίριο 1 - Πειραιώς 254, Ταύρος,
Ώρες λειτουργίας:
Δευτέρα,Τρίτη, Πέμπτη 09:00 - 14:00
Τετάρτη, Παρασκευή 09:00-20:00
Σάββατο 11:00-16:00
Κυριακή 10:00-16:00

Πληροφορίες, Τηλ.: 212 254 0000

thulebooks.gr

Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

Ο μελαγχολικός ουσσάρος της γερμανικής λεγεώνας


Ιστορίες από το Ουέσσεξ

Συγγραφέας : Hardy Thomas
Μεταφραστής : Φραγκόπουλος Μίλτος
Εκδότης : Στοχαστής

Όσοι είδαν τις ταινίες Τες και Μακριά από το αγριεμένο πλήθος και μαγεύτηκαν από την υπόθεσή τους, ξέρουν καλά τι σημαίνει Τόμας Χάρντυ. Άλλα αυτοί που θα διαβάσουν τα αυθεντικά γραπτά του θα γοητευτούν περισσότερο.
Ο Τόμας Χάρντυ είναι βυθισμένος ολοκληρωτικά μέσα στο σύγχρονο ανθρώπινο δράμα. Εκεί, οπού μια κακή μοίρα κυνηγάει τους ανθρώπους και τους καταστρέφει. Εκεί που ο καθένας μας συγκρούεται και αναμετράται με το πεπρωμένο του. Ριζωμένος στην αγγλική ύπαιθρο, καταφέρνει με θαυμαστό τρόπο σαν ένας σωστός παραμυθάς, σαν ένας τροβαδούρος της παλιάς εποχής, να προσελκύσει το ενδιαφέρον του ακροατή του, συνδυάζοντας με μαεστρία τη δύναμη της περιγραφής του χώρου που κινούνται οι ήρωές του με την τραγική τους ζωή και την αναπόφευκτη, παράξενη, θλιβερή πολλές φορές, μα και δίκαιη τιμωρία τους.
Σε όλα τα έργα του Χάρντυ τίθεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το ερώτημά του γιατί οι περισσότεροί μας περνάμε μέσα από την ζωή σαν υπνοβάτες, υποχρεωμένοι να επαναλάβουμε στις ερωτικές μας σχέσεις τα ίδια λάθη, προξενώντας έτσι στον εαυτό μας αλλά και τους άλλους τον ίδιο πόνο, την ίδια πίκρα ή αποστροφή.
Καθόλου τυχαία λοιπόν ένας τέτοιος ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής δεν μπορούσε να αφήσει αδιάφορο έναν συγγραφέα σαν τον Μαρσέλ Προύστ που με χαρακτηριστική κριτική οξυδέρκεια αναγνώρισε την σπουδαιότητα του.
Διαβάζοντας Χάρντυ έρχεσαι κοντά στην ελληνική κλασική παράδοση της αρχαίας τραγωδίας και τα αισθήματα φόβου και λύτρωσης που μας προκαλεί. Αυτό και μόνο τον κατατάσσει στους μεγάλους της κλασικής αγγλικής πεζογραφίας.

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

ΟΛΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ


Συγγραφέας: Hans von Dach

Total Resistance - Swiss Army Guide to Guerrilla Warfare and Underground Operations έκδ. 1965. Το κείμενο συνοδεύεται από περισσότερα από 100 σχεδιαγράμματα, σκαριφήματα και φωτογραφίες.


Από την εισαγωγή:

Αντίσταση μέχρις εσχάτων

«Αν δύο εχθροί πολεμούν μέχρις εσχάτων ο ένας τον άλλον –και αυτό συμβαίνει πάντα όπου εμπλέκεται μια ιδεολογία (η θρησκεία είναι μέρος της)– ο ανταρτοπόλεμος και η πολιτική αντίσταση θα ξεσπάσουν αναπόφευκτα στην τελική φάση.
»Ο στρατιωτικός ειδήμονας που υποτιμά ή ακόμη και περιφρονεί τον ανταρτοπόλεμο διαπράττει ένα λάθος αφού δεν λαμβάνει υπ’ όψιν του την δύναμη της καρδιάς.
»Η τελευταία, και πράγματι, πιο άγρια μάχη θα διεξαχθεί από πολίτες. Θα διεξαχθεί κάτω από τον φόβο του εκτοπισμού, της εκτέλεσης και των στρατοπέδων συγκέντρωσης».

Από τον πρόλογο:

"Ας υποθέσουμε το εξής: η χώρα έχει μετατραπεί σε πεδίο μάχης. Υπέρτερες εχθρικές δυνάμεις έχουν εισβάλει. Εδώ κι εκεί τα στρατεύματά μας έχουν καμφθεί. Πολλά ωστόσο έχουν αποφασίσει να διαφύγουν από τον εχθρό. Κατέχουν ακόμα τα όπλα τους και το υλικό τους. Θέλουν να πολεμήσουν, να αντισταθούν μέχρις εσχάτων. Πώς όμως;
Ή: ο εχθρός έχει καταλάβει μια πόλη. Ο πληθυσμός βρίσκεται κάτω από την εξουσία του. Τι κάνει ο εργάτης, ο υπάλληλος, ο αυτοαπασχολούμενος σε μια τέτοια περίπτωση; Τι κάνει ο δάσκαλος, ο εκδότης εφημερίδας, ο γιατρός, ο δημόσιος υπάλληλος; Τι γίνεται με τις νοικοκυρές, τους σιδηροδρομικούς υπαλλήλους, τους ταχυδρομικούς και τους αστυνομικούς;
Τι κάνουν οι στρατιώτες; Τι κάνουν οι πολίτες;
Θα πετάξουν κάποιοι τα όπλα τους διότι πιστεύουν ότι η συνεχιζόμενη αντίσταση είναι μάταιη;
Θα περιμένουν άλλοι για το μέλλον, εναποθέτοντας την πίστη τους στον Θεό, ή θα συνεργαστούν με τον εχθρό;
Τόσα πολλά ερωτήματα – αλλά πού είναι οι απαντήσεις;
Ένα πράγμα είναι βέβαιο. Ο εχθρός δεν θα δείξει κανένα έλεος. Ο εχθρός θα αφαιρέσει μία ζωή, δεκάδες, εκατοντάδες ή χιλιάδες δίχως καμία αναστολή αν αυτό εξυπηρετεί τους σκοπούς του. Ο αιχμάλωτος στρατιώτης θα αντιμετωπίσει εκτοπισμό, καταναγκαστική εργασία ή θάνατο. Το ίδιο όμως θα αντιμετωπίσει και ο εργάτης, ο υπάλληλος, ο αυτοαπασχολούμενος και η νοικοκυρά..."

"Σε περίπτωση πολέμου, η αντίσταση θα προέλθει κυρίως από τον Στρατό. Είναι καθήκον μας να εξασφαλίσουμε με την ισχύ μας ότι ο Στρατός είναι και παραμένει ετοιμοπόλεμος. Θέλουμε να γίνει πολύ ξεκάθαρα κατανοητό αυτό το σημείο.
Όμως, θέλουμε να δείξουμε στον λαό μας έναν τρόπο να αντισταθεί σε περίπτωση που τμήματα του Στρατού έχουν διασκορπιστεί, αποκοπεί ή κυκλωθεί. Αυτό συμβαίνει σε περιπτώσεις όπου αιχμάλωτοι πετυχαίνουν να αποδράσουν ή τμήματα του άμαχου πληθυσμού περιέρχονται κάτω από την εξουσία του εχθρού. Θέλουμε να δείξουμε ότι στην χειρότερη κατάσταση η αντίσταση δεν είναι μάταιη, αλλά ότι αποτελεί πρωταρχικό καθήκον."

"Σε περίπτωση εχθρικής κατοχής, υποτίθεται γενικά ότι οι πολίτες θα αντισταθούν. Το πώς αυτή η αντίσταση θα εφαρμοστεί ή θα συντηρηθεί αφήνεται στο μεμονωμένο άτομο το οποίο συνήθως τα έχει τελείως χαμένα σχετικά με το τι πρέπει να κάνει. Με την έκδοση της ΟΛΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ δεν ισχύει πλέον κάτι τέτοιο καθώς αυτό το βιβλίο εξηγεί το πότε, το πού και το πώς αναπτύσσονται και οργανώνονται ανταρτικές ομάδες, ένα πολιτικό κίνημα αντίστασης και μια κρυφή οργάνωση..."