Η ΠΤΩΣΙΣ ΤΩΝ ΑΕΤΩΝ

Όταν στο πρώτο επίσημο συνέδριο των Σιωνιστών στην Βασιλεία της Ελβετίας, το 1897, ο πρόεδρός τους, Χέρτσλ, εξέθετε το χρονοδιάγραμμα των απαραίτητων διεργασιών, που έπρεπε να ακολουθήσει ο εβραϊσμός της διασποράς για τον εικοστό αιώνα, κανείς από τους μεγάλους αυτοκράτορες της εποχής δεν πίστευε ότι η εβραϊκή εποποιία, για την κυριαρχία του κόσμου, που θα άρχιζε σε λίγα χρόνια, θα είχε ως πρώτα θύματα τους ίδιους τους "Αετούς", που ηγεμόνευαν μοναρχικά στις αυτοκρατορίες τους. Κανείς δεν έδωσε σημασία στα περίφημα πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, που κυκλοφόρησαν λίγο αργότερα. Τότε θεωρήθηκαν πλαστά αντισημιτικά κείμενα, κατασκευασμένα από τις μυστικές υπηρεσίες του Τσάρου, καθαρά για προπαγανδιστικούς σκοπούς. Μετά από έναν αιώνα, παρατηρούμε ότι όλες οι εντολές εκπληρώθηκαν σύμφωνα με τα χρονοδιαγράμματα. Ακόμα και η ίδρυση του ισραηλιτικού κράτους. Ο αναγνώστης θα διαπιστώσει μόνος του, για ποιούς λόγους έγινε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και γιατί έπρεπε να πέσουν πρώτα οι "Αετοί" και μετά οι αυτοκρατορίες.

Ο Υιός του Χήρου

''Ο Υιός του Χήρου'' είναι ένα από τα τελευταία έργα του Μ. Σερράνο, γράφτηκε το 2002 και εκδόθηκε το 2003. Πρόκειται για ένα βαθιά φιλοσοφικό, μεταφυσικό και αποκαλυπτικό έργο, γεμάτο πλούσια νοήματα και συμβολισμούς. Εξετάζει, συνοπτικά αλλά περιεκτικά, θέματα που και σε άλλα βιβλία του έχει πραγματευθεί ο συγγραφέας, όπως την πλαστογράφηση της άριας παράδοσης από ξένα δόγματα και ξένες φυλές, ή την πορεία και τον αγώνα του ανθρώπου «σε αυτή τη γη», για την Ολοκλήρωση, την ανάκτηση της χαμένης θειότητάς του, την «επιστροφή στη χαμένη πατρίδα». «Γιατί οι Θεοί δεν πεθαίνουν ποτέ. Και επειδή οι Θεοί δεν πεθαίνουν ποτέ (διότι το Αρχέτυπο είναι ένα και αδιαίρετο), αλλά αναγεννώνται και επανενσαρκώνονται, θα επιστρέψουν με διαφορετική εμφάνιση, για να επαναλάβουν την ιστορία τους, εκεί που οι άνθρωποι προσπαθούν να δημιουργήσουν νέες θρησκείες από τα βάθη του Συλλογικού Ασυνειδήτου».

Συγχρόνως, ο Σερράνο αποκαλύπτει το σχέδιο αντικατάστασης της παλιάς, δισχιλιετιούς, ενοχής των «γκόιμ» για τον θάνατο ενός Θεού από μια νέα ενοχή που θα την επιβάλει μια νέα θρησκεία, την ενοχή απέναντι στον «εκλεκτό λαό του θεού», «προφητεία» η οποία επαληθεύεται διαρκώς από τότε που γράφτηκε το βιβλίο.

Η ΕΥΡΩΠΗ ΑΥΤΟΚΤΟΝΕΙ

ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ, ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ, ΙΣΛΑΜ

Το "The Strange Death of Europe" (πρωτότυπος τίτλος) πρόκειται για ένα διεθνώς ευπώλητο βιβλίο που περιγράφει τον απολογισμό μιας ηπείρου και ενός πολιτισμού που αυτοκτονούν.

Ο Douglas Murray ταξίδεψε σε ολόκληρη την Ευρώπη για να εξετάσει από πρώτο χέρι πώς η μαζική μετανάστευση, η καλλιεργημένη αυτοδυσπιστία και αυταπάτη συνέβαλαν, ώστε να βρεθεί μια ήπειρος στη μέγγενη της καταστροφής της. Από τις ακτές της Λαμπεντούζα, στους καταυλισμούς μεταναστών στην Ελλάδα, από την Κολωνία μέχρι το Λονδίνο, εξετάζει με κριτικό πνεύμα τους παράγοντες που συνέβαλαν για να καταστήσουν τους Ευρωπαίους αδύναμους να διαμαρτυρηθούν για τον εαυτό τους και ανίκανους να αντισταθούν στην αλλοίωση της κοινωνίας τους. Το "τρομερό και συνταρακτικό" βιβλίο του Murray, όπως το χαρακτήρισαν οι "Times" του Λονδίνου, αναφέρεται στις απογοητευτικές αποτυχίες της πολυπολιτισμικότητας, στη στροφή της Άνγκελα Μέρκελ στη μετανάστευση, στην έλλειψη επαναπατρισμού και στη δυτική καθήλωση στην ενοχή, αποκαλύπτοντας τη δυσφορία στην καρδιά του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Το συμπέρασμά του είναι ζοφερό, αλλά οι προβλέψεις του δεν είναι αμετάκλητες. Όπως υποστηρίζει ο Murray, αυτή μπορεί να είναι η τελευταία μας ευκαιρία να αλλάξουμε το αποτέλεσμα, προτού είναι πολύ αργά.

Περιεχόμενα

Πρόλογος του Συγγραφέα στην Ελληνική Έκδοση

Εισαγωγή

Οι καταβολές

Πώς πιαστήκαμε στα γρανάζια της μετανάστευσης

Οι δικαιολογίες που λέγαμε μεταξύ μας

"Καλώς ορίσατε στην Ευρώπη"

Έχουμε δει τα πάντα

Πολυπολιτισμικότητα

Ήρθανε

Προφήτες δίχως αναγνώριση

Προειδοποιητικές σειρήνες

Η τυραννία της ενοχής

Το πρόσχημα του επαναπατρισμού

Μαθαίνοντας να ζεις με το πρόβλημα

Κόπωση

Είμαστε εγκλωβισμένοι

Ελέγχοντας την αγανάκτηση

Η αίσθηση ότι πρόκειται για μια χαμένη υπόθεση

Το τέλος

Τι θα μπορούσε να έχει γίνει

Τι θα προκύψει

ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ - ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΠΗΓΕΣ - ΤΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ

Οι πηγές της Ιστορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου, συγκεντρωμένες για πρώτη φορά στην ελληνική βιβλιογραφία, με παράλληλη μετάφραση και φιλολογικό σχολιασμό.

Τα αποσπάσματα των χαμένων έργων 42 ιστορικών, που έγραψαν αποκλειστικά για τη μορφή του Μακεδόνα στρατηλάτη - είτε σύγχρονοί του και συμμέτοχοι της ασιατικής εκστρατείας, είτε μεταγενέστεροι (ως τα ρωμαϊκά χρόνια), των οποίων τα κείμενα συγκρότησαν τη βάση των γνωστών βιογραφιών του Μεγάλου Αλεξάνδρου, απ' τον Αρριανό, τον Πλούταρχο, το Διόδωρο κ.ά.

Πλήρης συλλογή του απαραίτητου υλικού για την κριτική των πηγών, με συνοδευτικά βιογραφικά κ' εργογραφικά σημειώματα για κάθε συγγραφέα, διαφωτιστικούς πίνακες και λεπτομερή ευρετήρια - απόσταγμα της τριακονταετούς ενασχόλησης των Ήρκου και Στάντη Ρ. Αποστολίδη με την περίοδο του Ελληνισμού. Πολύτιμο βοήθημα για τον ιστορικό μελετητή και την πανεπιστημιακή Έρευνα και Διδακτική.

Περιεχόμενα

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
ΣΥΝΤΟΜΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Το καλό όσο και το κακό βιβλίο εξίσου έναυσμα για την Έρευνα!
Για μιαν Ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου
ΕΚΔΟΤΙΚΑ
Όρια και σκοπός του έργου
Διάταξη των κειμένων
Μετάφραση και σχολιασμός
Βιογραφίες, σχέδια, χάρτες, πίνακες
Οι συντάκτες ευχαριστούν
ΒΙΟΓΡΑΦΙΕΣ - ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΚΕΙΜΕΝΑ - ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ - ΣΧΟΛΙΑ
Βασίλειοι Εφημερίδες
Στράττις Ολύνθιος
Βηματιστές
Βαίτων
Διόγνητος (Ερυθραίας;)
Φιλωνίδης Ζωίτου, Κρης
Αμύντας
Αρχέλαος Καππαδόκης
Καλλισθένης Δημοτίμου, Ολύνθιος
Αναξιμένης Αριστοκλέους, Λαμψακηνός
Χάρης Μυτιληναίος
Έφιππος Ολύνθιος
Νικοβούλη
Πολύκλειτος Λαρισαίος
Μήδ(ε)ιος Οξυθέμιδος, Λαρισ(σ)αίος
Κυρσίλος Φαρσάλιος
Μέναιχμος Σικυώνιος
Λέων Βυζάντιος
Νέαρχος Ανδροτίμου, Κρης
Ονησίκριτος Αστυπαλαιεύς
Μαρσύας Περιάνδρου, Πελλαΐος
Μαρσύας Κριτοφήμου, Φιλιππεύς
Κλείταρχος Δ(ε)ίνωνος, Αλεξανδρεύς
Πτολεμαίος Λάγου
Αριστόβουλος Αριστοβούλου, Κασ(σ)ανδρεύς
Αντικλείδης Αθηναίος
Αντιγένης
Ηγησίας Μάγνης
Νύμφις Ξεναγόρου, Ηρακλεώτης
Άριστος Σαλαμίνιος
Ασκληπιάδης
Δωρόθεος Αθηναίος
Νικάνωρ
Ποτάμων Λεσβώνακτος, Μυτιληναίος
Απίων Οασίτης/Αλεξανδρεύς
Ανώνυμος (Πάπ. Οξυρύγχου, XV, 1798)
Βάρρων
Αμυντιανός
Σαββαϊτικός κώδικας
Πραξαγόρας Πραξαγόρου, Αθηναίος
Αντιδάμας Ηρακλεοπολίτης
Ανδροσθένης Καλλιστράτου, Θάσιος
Ορθαγόρας
ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΚΟΣ - ΘΕΜΑΤΙΚΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ
ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ ΟΝΟΜΑΤΩΝ
ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ ΠΗΓΩΝ
ΣΥΓΧΡΟΝΙΣΤΙΚΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΩΝ ΣΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ JACOBY ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗ
ΠΡΟΣΘΕΤΕΑ
ΧΑΡΤΗΣ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΩΝ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Οι ατέλειες της νόησης και η μεγαλοφυΐα

«Η αυ­το­συ­νεί­δη­σή μας δεν έ­χει για μορ­φή τον χώ­ρο παρά μό­νο τον χρό­νο, γι’ αυ­τό η σκέ­ψη μας δεν προ­χω­ράει προς τρεις δια­στά­σεις, ό­πως η πα­ρα­τή­ρη­σή μας, πα­ρά μό­νο προς μί­α, δη­λα­δή σε μια γραμ­μή χω­ρίς πλά­τος και βά­θος». Έ­τσι αρ­χί­ζει ο Σο­πεν­χά­ουερ το κεί­με­νό του «Οιου­σια­στι­κές α­τέ­λειες της νό­ησης», και σε αυ­τό βλέ­πει την ουσια­στι­κό­τε­ρη α­τέ­λειά της. Η νό­η­ση ε­πε­ξερ­γά­ζε­ται κά­τι με τη σει­ρά, και, για να α­σχο­λη­θεί με το έ­να, πρέπει να α­φή­σει τα άλ­λα α­πέ­ξω. Η μια σκέ­ψη φέρ­νει την άλ­λη. Κά­τι που τώ­ρα μας απα­σχο­λεί, πρέ­πει σύ­ντο­μα να δώ­σει τη θέ­ση του σε κά­τι άλ­λο, και, αν δεν εί­ναι ι­διαί­τε­ρης ζω­τικής ση­μα­σί­ας, μπο­ρεί να μην το ξα­να­βρού­με πο­τέ. Σε αυ­τή την α­τέ­λεια βα­σί­ζεται συ­χνά ο κερ­μα­τι­σμός της πο­ρεί­ας της σκέ­ψης μας και η α­να­πό­φευ­κτη διασκόρ­πι­σή της. Α­πό τη μορ­φή του χρό­νου και της α­πλής διά­στα­σης της σει­ράς των πα­ρα­στά­σε­ων, με βά­ση την ο­ποί­α η νό­η­ση, για να α­ντι­λη­φθεί έ­να, πρέ­πει να α­φή­σει ό­λα τα άλ­λα να φύ­γουν, ε­πα­κο­λου­θεί, ό­πως ο κερ­μα­τι­σμός της, ε­πί­σης και η λη­σμο­σύ­νη της.

Στο κεί­με­νό του «Πε­ρί με­γα­λο­φυ­ΐ­ας» βλέ­πει τη με­γα­λο­φυ­ΐ­α σαν μια «α­φύ­σι­κη» κα­τά­στα­ση, σαν μια νό­η­ση η ο­ποί­α δεν έ­μει­νε πι­στή στον φυ­σι­κό της προ­ο­ρι­σμό, ο ο­ποί­ος εί­ναι να συλ­λαμ­βά­νει τις σχέ­σεις των πραγ­μά­των προς τη βού­λη­ση. Η νό­η­ση του κα­νο­νι­κού αν­θρώπου υ­πο­κι­νεί­ται α­πό τη βού­λη­ση και εί­ναι στραμ­μέ­νη στην ε­ξυ­πη­ρέ­τη­ση των υ­πο­κει­με­νι­κών σκο­πών του α­τόμου· η με­γα­λο­φυ­ΐ­α, α­ντί­θε­τα, συ­νί­στα­ται σε μια υ­πε­ρέ­χου­σα νό­η­ση, η ο­ποί­α έ­χει α­πο­κο­πεί α­πό τη βού­λη­ση και προ­σπα­θεί με δι­κή της ε­νέρ­γεια να κα­τα­νο­ή­σει τον α­ντι­κει­με­νικό κό­σμο, δί­χως α­το­μι­κό σκο­πό, ά­σκο­πα, μια α­ντι­λη­πτι­κή ι­κα­νό­τη­τα, δη­λα­δή, ση­μα­ντι­κά πιο ε­ξε­λιγ­μέ­νη α­πό ό,τι α­παι­τεί η υ­πη­ρε­σί­α στη βού­λη­ση, η ο­ποί­α α­πο­τε­λεί τον φυ­σι­κό προ­ο­ρι­σμό της νό­η­σης. Δια­φο­ρο­ποιεί­ται ε­πί­σης η με­γα­λοφυ­ΐ­α α­πό το τα­λέ­ντο, και ε­ξε­τά­ζο­νται και οι άλ­λες διά­φο­ρες δια­βαθ­μί­σεις της ευ­φυ­ΐ­ας.

361 Τάγμα Πεζικού - Χρονικό προάσπισης προδομένης πατρίδας

Το βιβλίο «361 Τάγμα Πεζικού: Χρονικό προάσπισης προδομένης πατρίδας» αποτελεί μια καινοτόμα μονογραφία. 

Η πρωτοτυπία είναι διπλή. Αρχικά έγκειται στο γεγονός ότι ο Χαράλαμπος Αλεξάνδρου δεν στηρίζει τα συμπεράσματά του μόνο στις πολύωρες προσωπικές αφηγήσεις των πρωταγωνιστών αλλά τις συνδυάζει, τις διασταυρώνει και τις εμπλουτίζει με πλούσιο αρχειακό υλικό από στρατιωτικά αρχεία που πρώτη φορά τυγχάνουν συστηματικής μελέτης. 

Κατά δεύτερον, ο συνδυασμός των πηγών, η επαρκής τεκμηρίωση, η σοβαρότητα στην αντιμετώπιση των γεγονότων και η επιστημονική προσέγγιση έχουν ως αποτέλεσμα να προσφέρεται στον αναγνώστη για πρώτη φορά μια ολοκληρωμένη εικόνα για τη δράση του 361 Τάγματος Πεζικού το καλοκαίρι του 1974 στην Κύπρο. 

Η δράση του 361 ΤΠ βρίθει γεγονότων. Δεν θα ήταν υπερβολή να σημειωθεί ότι μέσω της δράσης του Τάγματος παρουσιάζεται μεγάλο κομμάτι των συμβάντων στο «ανατολικό μέτωπο» του πολέμου καθ’ όλη τη διάρκειά του, από τις 20 Ιουλίου μέχρι και μετά τις 14 Αυγούστου. Σταθερή άμυνα και σημαντικές μάχες, αλλοπρόσαλλες διαταγές και οπισθοχωρητικές κινήσεις, αγωνιώδεις προσπάθειες επιβίωσης και φρικτές στιγμές αιχμαλωσίας είναι ζεύγη εννοιών που διατρέχουν το βιβλίο. 

Το βιβλίο θέτει τα γεγονότα στις πραγματικές ιστορικές τους διαστάσεις χωρίς συνωμοσιολογική διάθεση. Η ανάγνωσή του είναι βέβαιο ότι θα δώσει σημαντικές απαντήσεις στα διάφορα «γιατί» που γεννιούνται σε όποιον τολμά να αντικρίσει την κυπριακή τραγωδία του 1974.

Το 361 Τάγμα Πεζικού με έδρα το Σιχαρί της επαρχίας Κερύνειας κάλυπτε με τα φυλάκιά του ένα ευρύ μέτωπο 20 περίπου χιλιομέτρων που ξεκινούσε από την Άσπρη Μούττη επί του Πενταδακτύλου, περνούσε από το Δίκωμο και κατέληγε στη Μια Μηλιά. Αυτό το εκτενές μέτωπο κλήθηκε να υπερασπιστεί από τις 20 Ιουλίου, έχοντας απέναντί του επίλεκτες τουρκικές δυνάμεις.

Οι άνδρες του Τάγματος κράτησαν τις θέσεις τους, έδωσαν άνισες μάχες και δέκτηκαν τις τουρκικές επιθέσεις. Υποχώρησαν κατόπιν διαταγών. Η μάχη που έδωσε ομάδα 17 ατόμων του Τάγματος στις 24 Ιουλίου στην περιοχή του Κουτσοβέντη ήταν καθοριστική για την ανακοπή της τουρκικής προέλασης εν καιρώ εκεχειρίας. Η τραγωδία για το προσωπικό του Τάγματος κορυφώθηκε στις 14 Αυγούστου όταν βρέθηκε να υπερασπίζεται ένα άλλο ευρύ μέτωπο, στα βόρεια του Πενταδακτύλου αυτή τη φορά, από τον Παχύαμμο Κερύνειας, μέχρι τους πρόποδες του Πενταδακτύλου.

Η διοίκηση του Τάγματος, κατόπιν διαταγής από το 9ο Τακτικό Συγκρότημα, διενήργησε εσπευσμένη οπισθοχωρητική κίνηση υπό την πίεση του εχθρού. Αποτέλεσμα αυτής ήταν να εγκαταλειφθούν στο πεδίο της μάχης δύο περίπου λόχοι του Τάγματος. Συνολικός τραγικός απολογισμός της έντονης πολεμικής δράσης του 361 ΤΠ, 87 πεσόντες και αγνοούμενοι, 45 αιχμάλωτοι και 42 τραυματίες.

Το βιβλίο, δεν αποτελεί απλώς ένα ακόμη βιβλίο για το 1974. Πρόκειται για μια επιστημονική μονογραφία που στηρίζει την αφήγηση και τα συμπεράσματα σε 163 προσωπικές συνεντεύξεις αξιωματικών, υπαξιωματικών και οπλιτών του Τάγματος, σε πολύωρη έρευνα στο αρχείο της Εθνικής Φρουράς και στις εφημερίδες. 

ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΕ ΒΑΣΙΛΙΑ!

Κωνσταντίνος Καρυωτάκης



Και ρίχτηκε με τ’ άτι του μες στων εχθρών τα πλήθια.

Tο πύρινο το βλέμμα του σκορπούσε την τρομάρα,

και το σπαθί του τη θανή. Στα χάλκινά του στήθια,

εξέσπασε η όργητα σε βροντερή κατάρα.



Εθόλωσαν τα μάτια του. Τ’ αγνό το μέτωπό του,

θαρρείς ο φωτοστέφανος της Δόξας τ’ αγκαλιάζει.

Κι έπεσε χάμου ο Τρανός! Θρηνήστε το χαμό του.

Μα, μη! Σε τέτοιο θάνατο ο θρήνος δεν ταιριάζει.



Κι έπεσε χάμου ο Τρανός! Κυλίστηκε στο χώμα,

ένας Τιτάν π’ ακόμα χτες εστόλιζ’ ένα θρόνο,

κι εσφάλισε – οϊμένανε! – για πάντ’ αυτό το στόμα,

που κάθε πίκρα ρούφαγε κι έχυν’ ελπίδες μόνο.



Μαρμαρωμένε Βασιλιά, πολύ δε θα προσμένεις.

Ένα πρωί απ’ τα νερά του Βόσπορου κει πέρα

θε να προβάλει λαμπερός, μιας Λευτεριάς χαμένης,

ο ασημένιος ήλιος. Ω, δοξασμένη μέρα!

Μον-Σαιν-Μισέλ - Mont-Saint-Michel

Το Mont-Saint-Michel (Μον Σαιν Μισέλ) που αποκαλείται και "Το Θαύμα τη Δύσης" (Merveille de l'Occident) βρίσκεται στη Νορμανδία, 283 χλμ δυτικά του Παρισιού και είναι ένα ιδιαίτερα επιβλητικό μνημείο.

Πρόκειται για μια νησίδα σε μικρή απόσταση από την ακτή, η οποία φιλοξενεί το περίφημο αβαείο του Mont Saint Michel, με το επίχρυσο άγαλμα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στην κορυφή του καμπαναριού, που χαρακτηρίζεται ως αριστούργημα του δυτικού πολιτισμού. Τον περίφημο Ρωμανικό ναό του, που αποτελεί ένα από τα επιτεύγματα της Αρχιτεκτονικής, τον σχεδίασε ο Γουλιέλμος της Ντιζόν κατά τον 11ο αιώνα.

Το αβαείο έφτασε στη σημερινή του μορφή περίπου τον 17ο - 18ο αιώνα, ενώ πιθανολογείται ότι πρωτοκτίστηκε γύρω στον 10ο αιώνα. Υπολογίζεται ότι περισσότεροι από 2.5 εκατομμύρια  επισκέπτες το επισκέπτονται κάθε χρόνο.

Ο Αριστοτέλης στο Μον-Σαιν-Μισέλ

Μια ιστορική μελέτη με τίτλο «Ο Αριστοτέλης στο Μον-Σεν-Μισέλ» η οποία εξεδόθη στο τέλος του 2008 στη Γαλλία από τον μεγάλο εκδοτικό οίκο «Seuil», προκάλεσε σάλο αντιδράσεων κυρίως στους αραβικούς κύκλους και στον πολιτικό χώρο της άκρας Αριστεράς.

Ο συγγραφέας του βιβλίου, καθηγητής Μεσαιωνικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Λυών, Σιλβέν Γκουγκενέμ, προτάσσει τη συμβολή της Δύσης, και όχι του Ισλάμ, στη διάδοση του ελληνικού πολιτισμού στη λατινοκρατούμενη γλωσσικά Δυτική Ευρώπη. 

Η θέση του συνίσταται στο εξής: Ότι η αρχαία σοφία και η αριστοτελική σκέψη δεν μεταφέρθηκε στη Δύση από τις λατινικές μεταφράσεις των αραβικών κειμένων του Αριστοτέλη. Από το Βυζάντιο διαδόθηκε στη Δύση, με σημείο αιχμής τον 12ο αιώνα, στη μονή του Όρους του Αγίου Μιχαήλ (Μον-Σεν-Μισέλ). Οι πρώτες αριστοτελικές μεταφράσεις οφείλονται στον αντιγραφέα Ιάκωβο από τη Βενετία, που είχε ζήσει στην Ανατολή και γνώριζε καλά τα ελληνικά.

Αποδεικνύει ότι η Ευρώπη διατηρούσε πάντα επαφή με τον ελληνικό κόσμο. Το αββαείο του Μον-Σαιν-Μισέλ, ιδιαίτερα, αποτελούσε ένα δραστήριο κέντρο μετάφρασης των έργων του Αριστοτέλη ήδη από τον 12ο αιώνα, ενώ οι πρώτες μεταφράσεις των Ευρωπαίων λογίων προηγήθηκαν αρκετές δεκαετίες των αραβικών, οι οποίες ήταν κυρίως έργο των χριστιανών Αράβων. Ακόμα και ο τομέας της ισλαμικής φιλοσοφίας (Αβικένας, Αβερρόης) παρέμεινε εν μέρει ξένος προς το ελληνικό πνεύμα.

Μέσα από τεκμηριωμένη έρευνα και μελέτη των πηγών, ο συγγραφέας αποδεικνύει ότι ο εξελληνισμός της χριστιανικής Ευρώπης ήταν πρώτα από όλα προϊόν της βούλησης των ίδιων των Ευρωπαίων. Αν ο όρος ρίζες έχει νόημα για τους πολιτισμούς, οι ρίζες του ευρωπαϊκού κόσμου είναι ελληνικές. 

Prehospital Trauma Life Support (Military Edition) Ελληνική έκδοση

Ελληνική έκδοση

Συγγραφέας: National Association of Emergency Medical Technicians (NAEMT)

Σελίδες: 1030

Each new print copy of PHTLS: Prehospital Trauma Life Support, Military Edition also includes an access code that unlocks a complete eBook and videos. The legendary Prehospital Trauma Life Support (PHTLS) program was first developed by the National Association of Emergency Medical Technicians (NAEMT) in the early 1980s in cooperation with the American College of Surgeons Committee on Trauma (ACS-COT). Its medical content is continuously revised and updated to reflect current, state-of-the-art knowledge and practice.

PHTLS promotes critical thinking as the foundation for providing quality care. It is based on the belief that EMS practitioners make the best decisions on behalf of their patients when given a good foundation of knowledge and key principles. For three decades, PHTLS has improved the quality of civilian trauma care and has saved lives outside the emergency department.

Since 1996, Tactical Combat Casualty Care (TCCC) has improved the care rendered in combat prehospital environments. TCCC is the battlefield prehospital component of the Joint Trauma System, an organization within the Department of Defense that projects combat trauma care out to the point of injury and continues that care seamlessly while bringing the casualty home for recuperation and rehabilitation. TCCC guidelines are continuously revised and updated by the Committee on Tactical Combat Casualty Care, an all-volunteer group of military medicine and trauma care specialists.

The membership of the Committee on Tactical Combat Casualty Care includes combat medics, corpsmen, and pararescuemen as well as physicians and physician assistants. PHTLS: Prehospital Trauma Life Support, Military Eighth Edition is the next step in the evolution of the premier global prehospital trauma education program, a partnership between PHTLS and TCCC that goes back to the fourth edition of this manual. This edition continues the shared mission to promote excellence in trauma care by all providers and in all environments.

In addition to the PHTLS core content, it features thirteen chapters written by military prehospital trauma care experts for practitioners in the military environment. These include a new chapter devoted to detailed scenarios designed to sharpen critical-thinking skills and to help combat medical personnel learn to think clearly under pressure on the battlefield. (From the publisher)

Στὸ ἄγαλμα τῆς ἐλευθερίας ποὺ φωτίζει τὸν κόσμο

Κ.Γ. Καρυωτάκης

Λευτεριά, Λευτεριά, σχίζει, δαγκάνει 

τοὺς οὐρανοὺς τὸ στέμμα σου. Τὸ φῶς σου, 

χωρὶς νὰ καίει, τυφλώνει τὸ λαό σου. 

Πεταλοῦδες χρυσὲς οἱ Ἀμερικάνοι, 

λογαριάζουν πόσα δολάρια κάνει 

σήμερα τὸ ὑπερούσιο μέταλλό σου.

Λευτεριά, Λευτεριά, θὰ σ' ἀγοράσουν 

ἔμποροι καὶ κονσόρτσια κι ἑβραῖοι. 

Εἶναι πολλὰ τοῦ αἰῶνος μας τὰ χρέη, 

πολλὲς οἱ ἁμαρτίες, ποὺ θὰ διαβάσουν 

οἱ γενεές, ὅταν σὲ παρομοιάσουν 

μὲ τὸ πορτραῖτο τοῦ Dorian Gray.

Λευτεριά, Λευτεριά, σὲ νοσταλγοῦνε, 

μακρινὰ δάση, ρημαγμένοι κῆποι, 

ὅσοι ἄνθρωποι προσδέχονται τὴ λύπη 

σὰν ἔπαθλο τοῦ ἀγῶνος, καὶ μοχθοῦνε, 

καὶ τὴ ζωὴ τους ἐξακολουθοῦνε, 

νεκροὶ ποὺ ἡ καθιέρωσις τοὺς λείπει.

Το 1821 αποτελεί αναγέννησιν του αρχαίου ελληνικού πνεύματος

« ….αποτελεί το 21 αληθώς ρήξιν προς το παρελθόν και την “παράδοσιν”, την παράδοσιν όμως την βυζαντιακήν και την της τουρκοκρατούμενης Ελλάδος. Αλλά συγχρόνως αποτελεί αναγέννησιν, αναγέννησιν του αρχαίου ελληνικού πνεύματος (όπως ημπορούσαν οι άνθρωποι της εποχής εκείνης να το συλλάβουν), επάνοδον συνειδητήν εις την δράσιν των αρχαίων προγόνων και (με το τολμηρόν του ρωμαντικού πήδημα υπεράνω της ρωμαϊκής και βυζαντινής περιόδου) συνέχειαν άμεσον των κατορθωμάτων εκείνων. Τα ονόματα του Λεωνίδου και του Θεμοστοκλέους δεν κοσμούν μόνον των Υδραίων τας πρύμνας – αποτελούν ζωντανάς υπάρξεις, παραστέκονται εις τους αγωνιζομένους, γίνονται πρότυπα και ιδέαι, που κανονίζουν αίσθημα και ενέργειαν των απογόνων. Το έθνος αισθάνεται, ότι είναι έ θ ν ο ς: αισθάνεται τα δικαιώματά του ως κληρονόμου παρελθόντος μεγαλείου, και τα καθήκοντά του απέναντι αυτού. Δεν είναι πλέον η φυσιολογική, ούτως ειπείν, εξέγερσις εναντίον της καταπιέσεως του βαρβάρου, που του οπλίζει τας χείρας πολύ μάλλον η συναίσθησις της αξιοπρεπείας του, η εντροπή…»

Ιωάννης Συκουτρής

Ο Άνθρωπος και τα Πεπρωμένα του κατά τη Βεδάντα

Αυτή η συνοπτική έκθεση για τον άνθρωπο και τα πεπρωμένα του κατά τη Βεδαντική διδασκαλία είναι από τα πρώτα και πιο βασικά βιβλία του Guenon. Κυκλοφόρησε πρώτη φορά στο Παρίσι το 1925, σε μια εποχή που, όπως και σήμερα, ανθούσαν οι παραποιήσεις των Ανατολικών παραδόσεων. Το ίδιο λοιπόν το περιβάλλον της εποχής καθιστούσε το βιβλίο επίκαιρο- και στον βαθμό που αυτές οι παραποιήσεις υπάρχουν και σήμερα, σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα ενισχυμένες και στερεωμένες από τον χρόνο, εξακολουθεί να είναι. Όμως ο πιο σημαντικός λόγος που ώθησε τον Guenon να γράψει ένα τέτοιο βιβλίο ήταν ότι διέβλεπε μια ανάγκη να παρουσιαστούν ολοκληρωμένα στο κοινό της Δύσης οι απαντήσεις της παραδοσιακής Ανατολής πάνω σε δύο αιώνια ερωτήματα: ποιος είναι ο άνθρωπος, δηλαδή ποια στοιχεία συνιστούν την οντότητα του, και τι τον περιμένει μετά θάνατον. Πράγματι, είναι θεμελιώδες στην πνευματική πορεία να υπάρχει μια, στην αρχή τουλάχιστον σχετική και γενική, γνώση για το ποιος είναι ο «ταξιδευτής», ποιο το τέρμα του «ταξιδιού» και πως μπορεί να οδηγηθεί εκεί. Και η Βεδαντική διδασκαλία, κατά τον Guenon, είναι πλήρης στο ζήτημα αυτό και συνεπώς από τις πλουσιότερες και καθαρότερες πηγές απ’ όπου μπορεί να αντλήσει κανείς υλικό που να τον στηρίζει στον αγώνα που καταβάλλει στα πλαίσια της παράδοσης του. Περιττό να πούμε πως ο συγγραφέας ήταν επαρκέστατα εφοδιασμένος για να εκπληρώσει το σκοπό του- άλλωστε ο Α.Κ. Coomaraswamy, από τους πληρέστερους λόγιους ινδουιστές και μεταφυσικούς, τον είχε χαρακτηρίσει ως τον τελειότερο γνώστη της Ινδουιστικής παράδοσης στη Δύση. Το βιβλίο αυτό το αποδεικνύει.