Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011

ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΤΟΥ ΟΠΙΟΥ


Η εξάρτηση μιας αυτοκρατορίας και η διαφθορά μιας άλλης

Τιτλος πρωτότυπου: The opium wars: The addiction of one empire and the corruption of another

Συγγραφέας - Συντελεστές:W. Travis Hanes III, Frank Sanello

Η ιστορία των Πολέμων του Οπίου μας δίνει τη δυνατότητα να δούμε την εκπληκτική δύναμη της εξάρτησης και την τραγωδία της σύγκρουσης δυο ολότελα διαφορετικών πολιτισμών. Κατά το 19ο αιώνα, η κινέζικη κοινωνία ακρωτηριάσθηκε από την, μεγάλης έκτασης, εξάρτηση από το όπιο, που οι Βρετανοί έμποροι προμήθευαν αφειδώς. Επί σειρά ετών, οι κυβερνήσεις της Βρετανίας και της Κίνας συγκρούονταν για την εξασφάλιση των βρετανικών εμπορικών δικαιωμάτων στην Κίνα και την σαν ίσος προς ίσον αντιμετώπισή τους από τους Κινέζους επισήμους. Έτσι λοιπόν, όταν η Κίνα προσπάθησε να κλείσει τα λιμάνια της για το όπιο, οι Βρετανοί αντέδρασαν, αρχίζοντας δύο από τους πιο παράδοξους πολέμους της Παγκόσμιας Ιστορίας. “Οι πόλεμοι του οπίου” παρουσιάζουν μία νέα ιστορική άποψη, που αποκαλύπτει τις πολιτικές και ηθικές διαμάχες των ανθρώπων που αναμίχθηκαν σε αυτούς, οι οποίοι κατέστρεψαν μία αυτοκρατορία και δηλητηρίασαν τους δεσμούς μεταξύ Κίνας και Δύσης μέχρι και σήμερα.


Τρίτη 30 Αυγούστου 2011

ΤΟ ΘΕΩΡΗΜΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑΓΑΛΟΥ


Το φημισμένο μυθιστόρημα του Ντενί Γκετζ, έργο εμβληματικό για τη μαθηματική λογοτεχνία, μόλις επανακυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κέδρος σε νέα αναθεωρημένη μετάφραση από τον Τεύκρο Μιχαηλίδη. Το βιβλίο που μεταφράστηκε σε 18 γλώσσες και πούλησε εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα σε όλο τον κόσμο, είχε κυκλοφορήσει στην Ελλάδα για πρώτη φορά το 1999 από τις εκδόσεις Πόλις, και τότε σε μετάφραση Τεύκρου Μιχαηλίδη. Όμως η έκδοση εκείνη είχε εξαντληθεί. Τώρα, το μυθιστόρημα που συνάρπασε τους κριτικούς και εκατομμύρια αναγνώστες, βρίσκεται και πάλι στα ράφια των βιβλιοπωλείων.

Το βιβλίο του Ντενί Γκετζ, που έκανε πολλούς αναγνώστες να ενδιαφερθούν για τα μαθηματικά και να ξεπεράσουν τις… σχολικές τους φοβίες, είναι ένα συναρπαστικό και πρωτότυπο ταξίδι στον κόσμο της μαθηματικής σκέψης, μέσα από τις ιστορίες των δημιουργών της. Στις σελίδες του ο μαθηματικός και συγγραφέας Ντενί Γκετζ ξεναγεί τον αναγνώστη στον μαγικό και ιδιόρρυθμο κόσμο κορυφαίων μαθηματικών, ξεκινώντας από τον Ευκλείδη και φτάνοντας μέχρι τον Φερμά, τον Όιλερ, τον Γκόλντμαχ κ.ά. Παράλληλα με τις ιστορίες, ξεδιπλώνονται και τα μεγαλύτερα προβλήματα-προκλήσεις που αντιμετώπισε η μαθηματική επιστήμη στο πέρασμα των αιώνων.
Με πρωταγωνιστές έναν ηλικιωμένο αλλά αειθαλή πρώην βιβλιοπώλη, ένα κουφό αγόρι, δύο δίδυμα αδέλφια που είναι ευφυΐες στα μαθηματικά και φυσικά έναν σκανταλιάρη παπαγάλο, τα μαθηματικά γίνονται το μέσο για να επιλυθεί το μυστήριο ενός φόνου που έγινε χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Τα μαθηματικά μπαίνουν στην «υπηρεσία» των αστυνομικών μυστηρίων και των αινιγμάτων της καθημερινής ζωής.


Δευτέρα 29 Αυγούστου 2011

ΕΛΕΝΗ


Συγγραφέας: Gage Nicholas
Μεταφραστής: Κοτζιάς Αλέξανδρος
Εκδότης: Κέρκυρα
Αριθμός Σελίδων: 717

Στις 28 Αυγούστου 1948 η Ελένη Γκατζογιάννη σαρανταενός ετών με την γυναικαδέλφη της Αλέξω πενήνταέξι ετών τουφεκίσθησαν από τους κομμουνιστές από το ανταρτοδικείο, με την κατηγορία ότι ''κατέστρωσε την απόδραση από το χωριό τεσσάρων παιδιών της (καθώς και της μάνας της, της αδελφής της) και της ανιψιάς της'' για να γλυτώσουν από το παιδομάζωμα των κομμουνιστών. Ο Νίκος Γκατζογιάννης είπε για το βιβλίο: Ο κόσμος όπου έζησε και πέθανε η Ελένη αναπλάστηκε στο βιβλίο αυτό όχι μόνον από τις δικές μου αναμνήσεις και των αδερφάδων μου, αλλά και από τις θύμησες πάμπολλων ανθρώπων που ζουν τώρα σκορπισμένοι σε καμιά δεκαριά χώρες. Όλα τα ονόματα, οι τόποι και οι ημερομηνίες είναι πραγματικά. Κάθε περιστατικό που περιγράφεται στο βιβλίο και που δεν το είδα με τα μάτια μου μου το έχουν περιγράψει τουλάχιστον δύο μάρτυρες με τους οποίους μίλησα χωριστά. Όλες οι συνομιλίες έχουν μαγνητοφωνηθεί — κρυφά στην περίπτωση δύστροπων μαρτύρων. Οι απομαγνητοφωνημένες συνομιλίες και τα ντοκουμέντα που συγκέντρωσα — εφημερίδες, ημερολόγια, επιστολές, στρατιωτικές εκθέσεις, φωτογραφίες, χάρτες επιχειρήσεων — γεμίζουν ένα τοίχο με φακέλους στο σπίτι μου.»


Κυριακή 28 Αυγούστου 2011

ΤΡΙΑ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ΝΤΥΠΕΝ


Συγγραφέας: Έντγκαρ Αλαν Πόε


Τα τρία διηγήματα που παρουσιάζονται εδώ τα συνδέουν τρία πολύ σημαντικά χαρακτηριστικά. Πρώτα πρώτα είναι γραμμένα από τον Έντγκαρ Άλλαν Πόε. Συνεπώς, η αξία τους έχει σφραγιστεί από το όνομα ενός μεγάλου της λογοτεχνίας. Έπειτα, αποτελούν τα πρώτα δείγματα ενός λογοτεχνικού είδους, που συνηθίσαμε να το ονομάζουμε Αστυνομική Ιστορία και οι ειδικοί μελετητές το θεωρούν υποκατηγορία της Πεζογραφίας Μυστηρίου (Mystery Fiction). Συνεπώς, εκτός από τη μεγάλη λογοτεχνική αξία τους, έχουν και μνημειακό χαρακτήρα. Τέλος, και στα τρία βασικός ήρωας είναι ο ερευνητής εγκληματικών ενεργειών (detective) Σ. Αύγουστος Ντυπέν, ο πρώτος ήρωας, στην ιστορία της λογοτεχνίας, που ασχολείται αποκλειστικά με την εξιχνίαση εγκλημάτων. Ο Αύγουστος Ντυπέν είναι ένας ευφυής, εκκεντρικός -περιθωριακός στην κυριολεξία- διανοούμενος που βρίσκει ευχαρίστηση μόνον όταν λύνει αστυνομικά προβλήματα. Η λογική ανάλυση είναι το μόνο πράγμα για το οποίο έχει συναισθήματα. Της είναι τόσο αφιερωμένος που θα μπορούσε ακόμη και να παραλογιστεί για χάρη της. Ίσως μάλιστα ορισμένοι από αυτούς τους παραλογισμούς να τον οδηγούν με μεγαλύτερη ταχύτητα σε λογικά συμπεράσματα.


Σάββατο 27 Αυγούστου 2011

ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ


ΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΚΤΙΚΗ

Οι ήττες των δύο υπερδυνάμεων του 20ού αιώνα, των Ηνωμένων Πολιτειών στο Βιετνάμ και της Σοβιετικής Ένωσης στο Αφγανιστάν, κατέδειξαν με τον πιο έντονο τρόπο τη σημασία και τις ιδιαιτερότητες του μη συμβατικού πολέμου. Αποδείχτηκε περίτρανα και αποτελεί παράδειγμα για τους μεταγενέστερους ότι η συντριπτική υπεροχή σε στρατιωτικά και οικονομικά μέσα δεν αρκεί για να επιτευχθεί η νίκη, όταν ο αντίπαλος είναι ο ελαφρά εξοπλισμένος μαχητής που έχει τη λαϊκή υποστήριξη και καθοδηγείται από μια στιβαρή πολιτική οργάνωση.

Το παρόν βιβλίο θεωρείται ως ένα από τα καλύτερα έργα για την καταστολή των εξεγέρσεων. Αναλύονται οι ιδιομορφίες του ανορθόδοξου πολέμου και προτείνονται συγκεκριμένες στρατηγικές και τακτικές ενέργειες, πάντα από τη μεριά του αντεπαναστάτη. Η εξαρχής δηλωμένη τοποθέτηση του συγγραφέα στο πλευρό της αντεπανάστασης διόλου δεν μειώνει τη νηφαλιότητα της ανάλυσής του, την ακρίβεια των παρατηρήσεών του και τη σαφήνεια των συμπερασμάτων του. Το έργο αυτό μπορεί να είναι χρήσιμο τόσο στον αντεπαναστάτη, για τον οποίο άλλωστε προορίζεται, όσο και στον επαναστάτη, στον οποίο δείχνει την προοπτική του αντιπάλου και τη διαφορετική προσέγγιση των πραγμάτων.


Το βιβλίο ''ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ'' μπορείτε να το βρείτε εδώ

Παρασκευή 26 Αυγούστου 2011

ΠΕΡΙ ΑΦΕΛΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗΣ ΠΟΙΗΣΕΩΣ


Über naive und sentimentaliche Dichtung


Συγγραφέας: Schiller, Friedrich Von


Μεταφραστής: Κονδύλης, Παναγιώτης

 
Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας, όπου χαρίζουμε στη φύση -όπως αυτή μας φανερώνεται στα φυτά, τα ορυκτά, τα ζώα και τα τοπία, ή, ως ανθρώπινη φύση, στα παιδιά, στα ήθη των χωρικών και του περίγυρου- ένα είδος αγάπης και συγκινητικού σεβασμού, όχι επειδή ευχαριστεί τις αισθήσεις μας ούτε και γιατί ικανοποιεί τη διάνοια ή το γούστο μας (συχνά μπορεί και το αντίθετο να συμβαίνει), παρά απλώς επειδή είναι φύση. Κάθε λεπτότερος άνθρωπος, που δεν του λείπει ολότελα το αίσθημα, το νιώθει αυτό όταν πλανιέται στην ύπαιθρο, όταν ζει στην εξοχή ή όταν εγκύπτει στα μνημεία των παλιών καιρών, κοντολογής, όταν το θέαμα της αθώας και απλοϊκής φύσης έρχεται να τον ξαφνιάσει μέσα στις τεχνητές σχέσεις και καταστάσεις όπου βρίσκεται. Από τούτο το ενδιαφέρον, που όχι σπάνια εξυψώνεται για να γίνει ανάγκη, γεννιούνται πολλές μας αγάπες για λουλούδια και ζώα, για απλούς κήπους, για περιπάτους, για την ύπαιθρο και τους κατοίκους της, για κάποια προϊόντα της μακρινής αρχαιότητας κτλ., αν βέβαια προϋποθέσουμε ότι σ' όλα τούτα δεν παίζουν το ρόλο τους η προσποίηση ή κάποιο ενδιαφέρον τυχαίο. Ωστόσο, τούτο το είδος ενδιαφέροντος για τη φύση εμφανίζεται μονάχα υπό δύο όρους. Πρώτα-πρώτα, είναι ολότελα απαραίτητο να είναι το αντικείμενο, που μας ξυπνά το ενδιαφέρον αυτό, φύση και το ίδιο, ή τουλάχιστον να φαίνεται τέτοια σε μας· και δεύτερο, να είναι αφελές (με την πιο πλατιά σημασία του όρου), δηλαδή η φύση να βρίσκεται σε αντίθεση με την τέχνη και να την ντροπιάζει. Μόλις ο δεύτερος όρος προστεθεί στον πρώτο -κι όχι πρωτύτερα-, η φύση γίνεται κάτι τι το αφελές.
Αν έτσι βλέπουμε τα πράγματα, τότε για μας φύση δεν είναι τίποτε άλλο από το αυτόβουλο είναι, την αυτοδύναμη υπόσταση των πραγμάτων, την ύπαρξη σύμφωνα με νόμους δικούς της αμετάβλητους.
Η αντίληψη τούτη είναι ολωσδιόλου αναγκαία, αν θέλουμε να αισθανθούμε ενδιαφέρον για παρόμοια φαινόμενα. Αν μπορούσαμε να δώσουμε σ' ένα χειροποίητο λουλούδι την επίφαση της φύσης, έστω και ξεγελώντας ολότελα το μάτι, ή να μπορούσαμε να οδηγήσουμε ίσαμε το κορυφαίο σημείο της ψευδαίσθησης τη μίμηση του αφελούς στα ήθη -ωστόσο η ανακάλυψη, ότι πρόκειται για μίμηση, θα εκμηδένιζε εντελώς το αίσθημα, για το οποίο μιλάμε εδώ. Τούτο δείχνει ότι η τέτοια αρέσκεια προς τη φύση δεν είναι αισθητικής, παρά ηθικής υφής, γιατί διαβιβάζεται μέσω μιας ιδέας και δεν γεννιέται άμεσα με την παρατήρηση κι επιπλέον διόλου δεν εξαρτάται από την ωραιότητα των μορφών. Γιατί να μας είναι καθαυτά αρεστά ένα χαμολούλουδο, μια πηγή, μια πέτρα σκεπασμένη από βρύα, το τσίριγμα των πουλιών, το βούισμα των μελισσών κτλ.; Και τι θα μπορούσε να τους δώσει καν το δικαίωμα ν' αξιώνουν την αγάπη μας; Δεν αγαπάμε όμως τα ίδια αντικείμενα αυτά, παρά μιαν ιδέα, την οποίαν εξεικονίζουν. Σ' αυτά αγαπούμε τη σιγαλή δημιουργική ζωή, την ήσυχη αυτάρκη δραστηριότητα, την αυτόνομη ύπαρξη, την εσωτερική αναγκαιότητα, την αιώνια ενότητα με τον εαυτό τους.
Τ' αντικείμενα αυτά είναι ό,τι εμείς είμαστε κάποτε· είναι ό,τι εμείς οφείλουμε να γίνουμε και πάλι. Κάποτε είμαστε φύση όπως κι αυτά, και τώρα ο πολιτισμός μας πρέπει και πάλι να μας ξαναφέρει στη φύση από το δρόμο του Λόγου και της ελευθερίας. Επομένως, τ' αντικείμενα τούτα αποτελούν συνάμα εξεικόνιση της χαμένης παιδικής μας ηλικίας, που για μας παραμένει ό,τι το ακριβότερο, και γι' αυτό μας γεμίζουν με μια κάποια νοσταλγία. Παράλληλα όμως αποτελούν εξεικονίσεις της ύψιστης τελείωσής μας μέσα στο ιδεώδες και γι' αυτό γεννούν εντός μας μιαν έξοχη συγκίνηση.
Όμως η τελειότητά τους δεν είναι δικό τους κατόρθωμα, γιατί δεν είναι έργο της εκλογής τους. Έτσι μας χαρίζουν την ολότελα ιδιόμορφη ηδονή ότι αποτελούν τα πρότυπά μας χωρίς να μας ντροπιάζουν. Είναι μια αδιάκοπη παρουσία των θεών, ωστόσο μας περιβάλλουν περισσότερο αναψύχοντάς μας παρά θαμπώνοντάς μας. Το χαρακτήρα τους τον συνιστά ακριβώς ό,τι λείπει από το δικό μας για να 'ναι τέλειος· ό,τι μας ξεχωρίζει από κείνα είναι ακριβώς ό,τι τους λείπει για να 'ναι θεϊκά. Εμείς είμαστε ελεύθεροι, εκείνα είναι αναγκαία· εμείς αλλάζουμε, εκείνα μένουν ίδια. Όμως το Θείο ή το Ιδεώδες γεννιέται μονάχα όταν συνδέονται και τα δύο -όταν η βούληση ακολουθεί ελεύθερα το νόμο της ανάγκης κι όταν ο Λόγος κρατεί τους κανόνες του μέσα σ' όλες τις μεταλλαγές της φαντασίας. Σε εκείνα λοιπόν βλέπουμε αιώνια ό,τι εμείς δεν κατέχουμε, συνάμα όμως κι ό,τι καλούμαστε να αγωνιστούμε για να αποκτήσουμε, ό,τι ελπίζουμε να ζυγώσουμε μέσα σε μιαν άπειρη πρόοδο, έστω κι αν ποτέ δεν το φτάσουμε. Σε μας, πάλι, βλέπουμε ένα προτέρημα που λείπει από εκείνα και που είτε ποτέ δεν μπορούν να το αποκτήσουν, όπως συμβαίνει με τα άλογα όντα, είτε μπορούν, αλλά μονάχα αν ακολουθήσουν το δικό μας δρόμο, όπως συμβαίνει με τα παιδιά.
 Όσο ο άνθρωπος παραμένει ακόμη καθαρή κι όχι, εννοείται, ακατέργαστη φύση, παρουσιάζεται ως αδιαίρετη αισθητή ενότητα και ως αρμονικό όλο. Αισθήσεις και Λόγος, δεκτική και αυτενεργή λειτουργία δεν έχουν ακόμη διαχωρίσει τη δραστηριότητά τους και πολύ λιγότερο αντιφάσκουν μεταξύ τους. Τα αισθήματα του ανθρώπου δεν είναι το άμορφο παίγνιο της παραστατικής δύναμης· τα πρώτα βγαίνουν από το νόμο της αναγκαιότητας και οι δεύτερες από την πραγματικότητα. Μόλις ο άνθρωπος μπει στην κατάσταση του πολιτισμού και η τέχνη τον αγγίξει με το χέρι της, η αισθητή εκείνη αρμονία καταλύεται και ο ίδιος μπορεί πια να εκφραστεί μονάχα ως ηθική ενότητα, δηλαδή καθώς αγωνίζεται για να πετύχει την ενότητα. Η συμφωνία αισθήματος και σκέψης, που στην πρώτη του κατάσταση υπήρχε πραγματικά τώρα υπάρχει ιδεατά μόνο· δεν βρίσκεται πια εντός του, παρά έξω απ' αυτόν, σαν σκέψη που πρέπει να πραγματωθεί κι όχι ως γεγονός της ζωής του. Αν τώρα εφαρμόσουμε την έννοια της ποίησης -που δεν σημαίνει άλλο τίποτε παρά ότι δίνουμε στην ανθρωπότητα την πληρέστερη δυνατή της έκφραση- και στις δύο παραπάνω καταστάσεις, τότε προκύπτει ότι στην κατάσταση της φυσικής αθωότητας, όπου ακόμη ο άνθρωπος εμφανίζεται μ' όλες του τις δυνάμεις ως αρμονική ενότητα κι όπου το όλο της φύσης του εκφράζεται με πληρότητα μέσα στην πραγματικότητα, τον ποιητή τον κάνει η κατά το δυνατόν πλήρης μίμηση του πραγματικού- ενώ αντίθετα στην κατάσταση του πολιτισμού, όπου η αρμονική εκείνη συνεργασία ολόκληρης της φύσης του είναι απλώς μια ιδέα, τον ποιητή τον κάνει η εξύψωση του πραγματικού σε ιδεώδες, ή, που είναι τελικά το ίδιο, η εξεικόνιση του ιδεώδους. Αυτοί είναι οι μόνοι δυνατοί τρόποι, με τους οποίους μπορεί να εκφραστεί ο ποιητικός δαίμων. Όπως βλέπουμε, διαφέρουν στο έπακρο μεταξύ τους, όμως υπάρχει και μια υπέρτατη έννοια, που τους αγκαλιάζει και τους δύο: δεν πρέπει να φαίνεται παράξενο, αν η έννοια τούτη συμπίπτει με την έννοια της ανθρωπότητας.


Πέμπτη 25 Αυγούστου 2011

The Rising of the Moon - Irish folk song




thulebooks.gr

ΜΑΡΚΟ ΠΟΛΟ:ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ



«Του Μάρκο Πόλο η διήγηση ήταν και είναι μια θαυμαστή ταξιδιωτική ιστορία. Οι περιγραφές του άνοιξαν τα μάτια των Ευρωπαίων. Τους μετέφεραν μέσα στις πατρίδες τους, όλο το μεγαλείο, τον πλούτο και τα θαύματα ενός μεγαλύτερου κόσμου. Κέντρισαν τη φαντασία τους, μίλησαν στην όρεξή τους για περιπέτειες και γαργάλισαν ερεθιστικά την απληστία τους», γράφει ο Νεχρού στην κόρη του Ίντιρα, ενώ ο Ουέλς αναφέρει πως: «Τα Ταξίδια του Μάρκο Πόλο είναι ένα από τα μεγάλα βιβλία της ιστορίας...»

Και σίγουρα τα παιδικά μας και τα πρωτοεφηβικά μας όνειρα, συχνά, σε πολλούς από εμάς, τα συντρόφευε η θρυλική φυσιογνωμία του Μάρκο Πόλο και τα στεφάνωνε πάντα με τη γλύκα της μαγείας του παραμυθιού.
Πότε παρουσιαζότανε μπροστά μας σαν ήρωας - πολεμιστής, πότε σαν γητευτής γυναικών, πότε μπλεγμένος σε επικίνδυνες περιπέτειες μέσα σε άγριες τοποθεσίες, υποστηρίζοντας πάντα το δίκιο και την τιμή. Και όλη αυτή η δράση να ξετυλίγεται μέσα σ' ένα περιβάλλον παραμυθένιου πλούτου και χλιδής.
Καημένε Μάρκο Πόλο! Πού να φανταζόσουν πως θα έπεφτες θύμα και συ της τάσης του ανθρώπου να φύγει από μια πραγματικότητα που τον πιέζει και τον καταθλίβει.

Ποιος όμως ήταν πραγματικά ο Μάρκο Πόλο; Τα πληροφοριακά στοιχεία που υπάρχουν γύρω από την προσωπικότητα του είναι ελάχιστα. Όσες μαρτυρίες έχουμε δεν είναι αρκετές για να φωτίσουν ικανοποιητικά το χαραχτήρα του, ούτε να μας δώσουνε μια ολοκληρωμένη εικόνα για τον άνθρωπο.

Ωστόσο το στη φυλακή υπαγορευμένο στο λαϊκό συγγραφέα Ρουστιτσέλλο, έργο του, Τα ταξίδια, αποτελεί ένα μεγάλο καθρέφτη του τι υπήρξε αυτός και η ζωή του και πάνω απ όλα ένα αθάνατο έργο καταγραφής των περιπετειών ενός Οδυσσέα της μεσαιωνικής περιόδου, που πρώτος αυτός διαβαίνει τους περίφημους δρόμους του Καρακορούμ, στην καρδιά της απέραντης Κίνας.




Το βιβλίο ''ΜΑΡΚΟ ΠΟΛΟ:ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ'' μπορείτε να το βρείτε εδώ

Τρίτη 23 Αυγούστου 2011

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΩΝ ΜΑΤΣΙΝΙ


Ένα Σικελικό Ρομάντζο

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ - ΑΝΝ ΡΑΝΤΚΛΙΦ

«To ρολόι του κάστρου χτύπησε μια και μόνο τότε κατάλαβε πόσο είχε ξεχαστεί. Ξαφνιασμένη απ’ αυτή την προχωρημένη ώρα, σηκώθηκε βιαστικά για να πάει στο δωμάτιο της, μα η ομορφιά της νύχτας την τράβηξε στο παράθυρο. Το άνοιξε και παρατηρώντας το λεπτό παιχνίδισμα τον φεγγαριού πάνω στο σκοτεινό δάσος, έσκυψε προς τα έξω για να θαυμάσει ακόμα περισσότερο αυτό το θέαμα. Δεν είχε προλάβει όμως να γείρει στο περβάζι και η ματιά της έπεσε σε μια ασθενική αναλαμπή που τρεμόπαιζε πίσω από ένα παραθυρόφυλλο που βρισκόταν στο ακατοίκητο μέρος τον κάστρου. Ένας τρόμος ξαφνικά την κυρίεψε και μόλις κρατήθηκε να μην λιποθυμήσει. Το φως στη στιγμή εξαφανίστηκε και σε λίγο μια σιλουέτα, που κρατούσε μια λάμπα, πρόβαλε από μια σκοτεινή πόρτα που βρισκόταν στο νότιο πύργο· η φιγούρα προχώρησε στα κλεφτά στο μάκρος του εξωτερικού τοίχου του κάστρου, έστριψε στη νότια γωνία κι αμέσως χάθηκε από τα μάτια. Η Τζούλια, κατάπληκτη και κατατρομαγμένη με ό,τι είχε δει, όρμησε με όση δύναμη είχε στο διαμέρισμα της Μαντάμ ντε Μενόν και της διηγήθηκε το περιστατικό. Αμέσως ξύπνησαν τους υπηρέτες και ο συναγερμός γενικεύτηκε».
Η φαντασία επικρατεί πάνω στην πραγματικότητα, το παράξενο πάνω στο κοινότοπο, το υπερφυσικό πάνω στο φυσικό. Σκοπός ο φόβος. Ο παραλυτικός φόβος που κάνει την καρδιά να χτυπάει άτακτα και το σώμα να καταρρέει. Ιδού ο στόχος του γοτθικού μυθιστορήματος. Η Ανν Ράντκλιφ υπήρξε η γνησιότερη εκπρόσωπος του είδους που στην συνέχεια με την Μαίρη Σέλλεϋ και τον διάσημο Φράνκενσταϊν της, μετεξελίσσεται σιγά-σιγά σε αυτό που σήμερα αποκαλούμε μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας.
Στο μεσουράνημά της έγραψαν γι’ αυτήν, πως κανένας συγγραφέας δεν απολάμβανε έναν τόσο γενικό θαυμασμό και δεν διαβαζόταν τόσο παθιασμένα όσο αυτή η νέα γυναίκα. Είναι γνωστό πως ο Μπαλζάκ ήταν φανατικός αναγνώστης της, είχε όλα τα βιβλία της και ίσως επηρεάστηκε και από το ύφος της.
Η Ανν Ράντκλιφ, «ποτέ δεν έκανε δημόσιες εμφανίσεις ούτε και είχε ιδιαίτερες συντροφιές, μα κρατήθηκε μακριά απ’ όλα σαν το γλυκόλαλο πουλί, που χαρίζει το κελάηδημά του αθέατο». Κι όμως αυτό το γλυκόλαλο πουλί διάλεξε να σιωπήσει στο αποκορύφωμα της φήμης του, προλαβαίνοντας ωστόσο να μας αφήσει λίγες μεν, ωστόσο υπέροχες νουβέλες γεμάτες αγωνία, μυστήριο, τρυφερότητα και πάθος.
Αυτές τις υπέροχες νουβέλες και μυθιστορήματα, εκδίδει για πρώτη φορά στα Ελληνικά ο «Στοχαστής», προσθέτοντας τα στον Φράνκενσταϊν και τον Δράκουλα. Το Μυστικό των Ματσίνι είναι ένας σταθερός κρίκος στην αλυσίδα του γοτθικού μυθιστορήματος.






Δευτέρα 22 Αυγούστου 2011

ΒΑΣΚΟ ΝΤΑ ΓΚΑΜΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΙΣ ΙΝΔΙΕΣ



Oικονομία, ταχύτητα, αποτελεσματικότητα, συντονισμός και εκμετάλλευση χρόνου είναι τα πιο χαρακτηριστικά γνωρίσματα των ανακαλύψεων της εποχής του βασιλιά της Πορτογαλίας Ιωάννη Β΄. Η ανακάλυψη του βορείου τμήματος της άγνωστης ακτής της Αφρικής, από το Ακρωτήριο Μποζαντόρ ως το Ακρωτήριο της Αγίας Αικατερίνης, κράτησε σαράντα χρόνια και χρειάστηκαν τριάντα ταξίδια. Για την ανακάλυψη του νοτίου τμήματος, από το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας, χρειάστηκαν μόνο πέντε χρόνια και τρία ταξίδια, δυο του Ντιόγκο Κάο και ένα του Βαρθολομαίου Ντίαζ, κάτι που προϋποθέτει, πάνω από όλα, βελτίωση τεχνικών γνώσεων, που από δω και πέρα θα βασιστούν στην έρευνα λεπτομερειακών στοιχείων που είχαν συγκεντρωθεί από τα προηγούμενα ταξίδια. Αυτό συνέβη, π.χ., με την προσαρμογή του συστήματος της μέτρησης του ύψους των αστέρων από τον ήλιο, που είχαν ανακαλύψει οι αρχαίοι Έλληνες και εφαρμόστηκε μετά από τον βασιλιά Ιωάννη Β΄ πριν στείλει τον Ντιόγκο Κάο στις ρότες του Νοτίου Ημισφαιρίου, όπου δεν ήταν δυνατός ο καθορισμός του ύψους σε σχέση με τον Πολικό Αστέρα. Το ίδιο έγινε και με το ταξίδι του Βάσκο ντα Γκάμα, το πρώτο που πραγματοποιήθηκε στ’ ανοιχτά της αφρικανικής ακτής, κάτι που προϋποθέτει την βαθιά γνώση των ανέμων και των ρευμάτων του Νοτίου Ατλαντικού.
Όλα αυτά τα δεδομένα που περιγράφονται με συναρπαστικές λεπτομέρειες σ’ αυτό το εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο, επικροτούν με τον πιο επιγραμματικό τρόπο τη μεγάλη διάσταση που σημείωσαν οι πορτογαλικές ανακαλύψεις στο παρελθόν.
Τα μεγάλα ταξίδια των Πορτογάλων συγκρίνονται συχνά με τα σύγχρονα προγράμματα ανακαλύψεων καινούργιων κόσμων, πέραν από τον δικό μας, ως τα τελευταία σύνορα του ανθρώπου: στο απέραντο διάστημα. Ένα πλοίο στις Ινδίες - Ένας άνθρωπος στο φεγγάρι. Η σύγκριση αυτή δεν στερείται κάποιας βάσης: και τα δύο επιτεύγματα συνδέονται με κοινά χαρακτηριστικά, δηλ. την επιστήμη και τη μέθοδο, την προσεκτική και σταδιακή πρόοδο, την επιλογή των κατάλληλων πλοίων, την εξεύρεση και προετοιμασία πληρωμάτων, την χρησιμοποίηση νέων τεχνικών μέσων, τα ταξίδια προς το άγνωστο και την επιστροφή με την ταυτόχρονη υπερνίκηση των στοιχείων της φύσεως. Κι όμως, πόσο απλές και ασφαλείς φαίνονται σήμερα οι εκδρομές στο διάστημα, χωρίς τη δίψα, χωρίς τους πυρετούς, χωρίς σκορβούτο, συγκρινόμενες με την εποποιία των θαλασσών.


Σάββατο 20 Αυγούστου 2011

Ο ΣΕΡ ΝΑΪΤΖΕΛ



Οι δύο τόμοι των περιπετειών του σερ Νάιτζελ Λόρινγκ ("Ο Λευκός Λόχος" και "Ο Σερ Νάιτζελ") μπορούν να αναγνωσθούν με οποιαδήποτε σειρά. Αν και ο Λευκός Λόχος κυκλοφόρησε πρώτος, ο Σερ Νάιτζελ αναφέρεται σε προγενέστερα γεγονότα. Παρά τη διαφορετική οπτική τους, τα δύο αυτά βιβλία αποτελούν ενιαίο έργο: αναδεικνύουν την ίδια έμπνευση, το ίδιο πάθος, το ίδιο χιούμορ.

Βρισκόμαστε λοιπόν στα πρώτα χρόνια του Εκατονταετούς Πολέμου, όταν κανείς τότε δεν θα μπορούσε να διανοηθεί ότι θα λάμβανε αυτό το όνομα. Είμαστε σε μια απομακρυσμένη γωνιά της αγγλικής υπαίθρου, όπου ο νεαρός Νάιτζελ, παιδί ενός κατεστραμμένου ευγενούς, δυσκολεύεται να προασπίσει την τιμή της φτωχής οικογένειάς του. Δεν υστερεί σε θάρρος, στην αγάπη για τα όπλα ή σε αυτοθυσία, αλλά οι μοναχοί του γειτονικού αβαείου που Γουέιβερλυ, όσο αυστηροί και αν είναι στους τύπους, είναι παραδομένοι στη διαβολική τους απληστία και ορέγονται τα κτήματα του νεαρού φτωχού γείτονά τους. Δεν απομένει, λοιπόν, στον νεαρό παρά να τεθεί στην υπηρεσία του Βασιλιά, ο οποίος, όπως φαίνεται, έχει να ασχοληθεί με πολλά στη Γαλλία...

Όσοι δεν είχαν ως τώρα την ευκαιρία να διαβάσουν αυτό το έργο, θα εκπλαγούν ίσως που η κριτική της εποχής το κατέταξε πολύ ψηλά, θεωρώντας το ισάξιο του Ιβανόη. Ο Κόναν Ντόυλ δεν δίσταζε να το θεωρεί αριστούργημά του.






Παρασκευή 19 Αυγούστου 2011

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΙΠΠΟΣΥΝΗΣ


Συγγραφέας : Llull Ramon
Μεταφραστής : Γκητάκος Χαρίλαος Μ.
Σελίδες : 222


"Όταν εξαφανίστηκαν από τον κόσμο η πιστότητα, η δικαιοσύνη, η αλήθεια και άρχισαν να κυριαρχούν το μίσος, η δολιότητα, η προσβολή, το ψεύτισμα", γράφει ο Ραυμόνδος Λιούλ, "εμφανίστηκε η Ιπποσύνη".
Το αρχέτυπο του Ιππότη συναντάται σε κάθε κοινωνία που έχει παράδοση ηρωισμών και θυσιών (Αχιλλέας στην ελληνική, Ξατρίγυα στην ινδική, Σαμουράι στην ιαπωνική, Άγιος Γεώργιος στην χριστιανική, Αρθούρος στην βρεταννική, Διγενής Ακρίτας στην βυζαντινή), γιατί ο άνθρωπος έλκεται από το μεγαλείο, τη δόξα και το μυστήριο.
Ο Ιππότης είναι διαχρονικά ο υπερασπιστής των βασικών κοινωνικών αξιών της πιστότητας, της δικαιοσύνης, της αλήθειας... Διαθέτει προσωπικές αρετές (αφοσίωση, σύνεση, καλλιέργεια, σωματική ρώμη) και έτσι εξυπηρετεί το σύνολο, το οποίο στηρίζεται στο άτομο. Συνδυάζει το αρρενωπό ιδεώδες (που εκφράζεται με την πολεμική αρετή) με την ψυχική ανωτερότητα.
Πέρα, όμως, από την ιστορική διάσταση υπάρχει και η -σημαντικότερη- υπαρξιακή και αξιολογική διάσταση.
Αν η μνήμη του παρελθόντος -μυθική ή ιστορική- είναι απαραίτητη για τη στήριξη της προοπτικής του μέλλοντος, τότε πρέπει να γνωρίζουμε θεσμούς, κείμενα και συγγραφείς που συνδυάζουν γιορτή των αισθήσεων, χαρά της ζωής και αναφορά σε ανώτερη στάση ζωής. Το Βιβλίο της Ιπποσύνης είναι ένα κλασικό κείμενο της ευρωπαϊκής γραμματείας που συνδυάζει όλα τα παραπάνω.
Ο συγγραφέας του είναι ένας εξαιρετικά πρωτότυπος διανοητής, μυστικιστής, ιππότης, ερημίτης, ταξιδευτής. Είναι η μεγαλύτερη μορφή στην πολιτισμική ιστορία της Καταλωνίας, που διαδραμάτισε ρόλο ανάλογο με εκείνον του Δάντη.


Πέμπτη 18 Αυγούστου 2011

Υπόθεση Μπραζιγιάκ







Σε ένα σπάνιο ντοκουμέντο μιλούν ένας άνθρωπος του καθεστώτος του Ντε Γκωλ (υπαίτιο για την εκτέλεση του μεγάλου εθνικιστή διανοούμενου Μπραζιγιάκ), ο δικηγόρος του Μπραζιγιάκ και ο παππάς που τον είδε τελευταία φορά.

Τετάρτη 17 Αυγούστου 2011

Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΠΑΝΤΑ ΔΙΚΙΟ


The Art of Always Being Right

Συγγραφέας : Schopenhauer Arthur
Μεταφραστής : Καλοφωλιά Μυρτώ
Εκδότης : Εκδόσεις Πατάκη
Έτος έκδοσης : 2011
Σελίδες : 166

Ο Άρτουρ Σοπενχάουερ, ένας από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους, έγραψε τον 19ο αιώνα ένα οξύ, οργισμένο, ανατρεπτικό και ταυτόχρονα σοφό, γλαφυρό και με υποδόριο χιούμορ δοκίμιο (που εκδόθηκε μετά θάνατον] υπό τον εύγλωττο τίτλο "Η τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο", που αυτοσυστήνεται ως εγχειρίδιο επικράτησης έναντι οποιουδήποτε αντιπάλου σε μια αντιπαράθεση. "Εριστική διαλεκτική" έγραψε ο ίδιος ο Σοπενχάουερ, συγκαλύπτοντας έτσι κάθε ειρωνικό τόνο, "είναι η τέχνη του να λογομαχεί κανείς - και να λογομαχεί με τέτοιο τρόπο ώστε να υπερασπίζεται επαρκώς τις θέσεις του, είτε έχει δίκιο είτε άδικο". Και σαν να ήθελε να διαβεβαιώσει τους αναγνώστες του ότι το εννοούσε ειλικρινά αυτό, πρόσθεσε: "Σε μια αντιπαράθεση, πρέπει να αγνοήσουμε την αντικειμενική αλήθεια, ή μάλλον να την εκλάβουμε ως μια τυχαία συγκυρία, και να επικεντρωθούμε μόνο στην υπεράσπιση της θέσης μας και στην αντίκρουση της θέσης του αντιπάλου". Ασφαλώς, η αληθινή πρόθεση του Σοπενχάουερ ήταν να επιστήσει την προσοχή των αναγνωστών του στα τεχνάσματα που χρησιμοποιούν κατά κόρον οι υπόλοιποι, είτε πρόκειται για πολιτικούς είτε για δημοσιογράφους, διαφημιστές ή εμπόρους. Προφασιζόμενος ότι διδάσκει τη "στρεψοδικία" (όπως χαρακτήρισε αργότερα ο ίδιος τη ρητορική), στην πραγματικότητα δίδαξε πώς να την αναγνωρίζει κανείς και, κατ' επέκταση, πώς να την αντιμετωπίζει. Αυτό το δηκτικό μικρό έργο παραμένει ακόμη και σήμερα ένα πολύτιμο εργαλείο για τον σκοπό αυτό.


Τρίτη 16 Αυγούστου 2011

ΟΙ ΙΠΠΟΤΕΣ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ



The Knights of the Cross

Ιστορικό μυθιστόρημα

Συγγραφέας: Harper Tom
Μεταφραστής: Δαρβίρη Θεοδώρα
Εκδότης: Ενάλιος
Αριθμός Σελίδων: 437


1098. Έχοντας διευθετήσει τις διαφορές τους με τον αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης τα στρατεύματα της Α΄ Σταυροφορίας ξεχύθηκαν στη Μικρά Ασία απωθώντας τους Τούρκους και ανακτώντας τα εδάφη της περιοχής στο όνομα της χριστιανοσύνης. Εν τούτοις, στα σύνορα με τη Συρία, την προέλασή τους ανέκοψαν τα ισχυρά τείχη της Αντιόχειας. Με τον χειμώνα να πλησιάζει απειλητικά οι σταυροφόροι παγιδεύονται σε μια μακρά και ατελέσφορη πολιορκία υποφέροντας από την πείνα, τις στερήσεις και τις σθεναρές αντεπιθέσεις των μουσουλμάνων υπερασπιστών της πόλης. Ο κίνδυνος της αποτυχίας είναι πλέον ορατός.

Μέσα σε αυτή τη ζοφερή και αποκαρδιωτική ατμόσφαιρα αθλιότητας και απόγνωσης εντοπίζεται το πτώμα ενός δολοφονημένου Νορμανδού ιππότη. Ο κύριός του, ο αδυσώπητα φιλόδοξος Βοημούνδος ζητά από τον Δημήτριο Ασκιάτη να ανακαλύψει τον δολοφόνο. Η έρευνα του Δημητρίου, όμως, οδηγείται σε δαιδαλώδεις, σκοτεινές διαδρομές όπου κυριαρχούν ο φθόνος, η προδοσία και ο φανατισμός που δηλητηριάζουν την ίδια την καρδιά της σταυροφορίας.




Δευτέρα 15 Αυγούστου 2011

ΜΑΝΗ


Συγγραφέας : Fermor Patrick Leigh

Εκδότης : Κέδρος

Σελίδες : 407

Από τότε που γράφτηκε αυτό το βιβλίο, η Μάνη έχει αλλάξει πολύ, όπως και τόσα άλλα μέρη στον κόσμο. Εκείνη την εποχή, έξω από τους Μανιάτες, πολύ λίγοι Έλληνες την είχαν επισκεφθεί κι ακόμα πιο λίγοι ξένοι· μια χούφτα αρχαιολόγων που αναζητούσαν τα λείψανα της Λακωνίας, τις Βυζαντινές εκκλησίες και τα φράγκικα κάστρα· λιγοστοί εκκεντρικοί ταξιδιώτες κι ακόμα πιο λίγοι που αναζητούσαν να γνωρίσουν την πραγματική Μάνη και τους κατοίκους της. Οι σελίδες αυτές δεν συμπληρώνουν, σίγουρα, αυτό το κενό, αλλ' αποτελούν μια προσπάθεια να γίνει ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση. Το βιβλίο αυτό, όπως και νάναι δεν είναι ένας οδηγός -αληθινά, κατά κάποιο τρόπο είναι εντελώς το αντίθετο, όταν σκεφτεί κανείς πόσο πολύ έχουν αλλάξει τα πράγματα, ακόμα και οι προθέσεις του συγγραφέα. [...]

(Π.Μ.Λ.Φ., Καρδαμύλη, Δεκέμβριος 1972)


Κυριακή 14 Αυγούστου 2011

ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ 2


Στο βιβλίο περιέχονται περί τις 85 φωτογραφίες, εκ των οποίων αρκετές δε από τις τελευταίες έχουν αξία είτε διότι είναι φωτογραφίες από προσωπικά αρχεία.

H Μάχη της Κύπρου ή καλύτερα ο τρόπος που διεξήχθη ο πόλεμος αυτός από την ελληνική πλευρά, εξακολουθεί εν πολλοίς να αποτελεί ακόμη και σήμερα, θέμα ταμπού. Μέσα και πέρα από τον ανεμοστρόβιλο της συνωμοσιολογικής προσεγγίσεως περί προδοσίας, η γενική εντύπωση που έχει μείνει στο υποσυνείδητο του Έλληνα πολίτη, είναι ότι η τότε στρατιωτική ηγεσία απέτυχε οικτρά να αντιδράσει και να προβάλλει οργανωμένη άμυνα. Αυτό όμως σε καμμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι ο Έλληνας στρατιώτης δεν πολέμησε. Τα προσωπικά παραδείγματα θάρρους από απλούς στρατιώτες στο πεδίο της μάχης, που τίμησαν τις ελληνικές παραδόσεις και την Ελληνική Σημαία. είναι πολλά. Πολύ γρήγορα όμως ένας πέπλος «λήθης» απλώθηκε και σκέπασε τα πάντα. Οι πολεμιστές έμειναν στο περιθώριο σιωπηλοί, περιφρονημένοι από το επίσημο Κράτος σε Ελλάδα και Κύπρο, δίχως ποτέ να γίνει συστηματική προσπάθεια περιγραφής και καταγραφής των πολεμικών επιχειρήσεων σε επίπεδο μονάδος και κάτω.

Κανείς δεν δικαιούται να λησμονεί τον Έλληνα στρατιώτη που υπερασπίστηκε τα ιερά και όσια αυτού του Έθνους. Αντιθέτως, τού αξίζει κάθε τιμή και η προσφορά του, μικρή ή μεγάλη, δεν πρέπει να ξεχαστεί.

Μετά την επιτυχία που γνώρισε η πρώτη συλλογή προσωπικών μαρτυριών υπό τον τίτλο «ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ» (περισσότερες πληροφορίες www.doureios.com) παρουσιάζεται σήμερα ο δεύτερος τόμος με μία νέα σειρά μαρτυριών από πολεμιστές. Πρόκειται για άγνωστες ιστορίες, οι οποίες παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον κι έχουν ιδιαίτερη ιστορική αξία.

Οι ιστορίες έχουν ως εξής:

Περιγραφή από τον τότε Διοικητή της 30 ΔΑΥ, της προσπάθειας εκσυγχρονισμού της Πολεμικής Αεροπορίας και της κινητοποιήσεως αυτής στην διάρκεια της τουρκικής εισβολής.

Πώς και γιατί δεν χρησιμοποιήθηκαν τα Τεθωρακισμένα της Εθνικής Φρουράς, σύμφωνα με τα σχέδια. Επιτελής της ΔΙΤ/ΓΕΕΦ περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο αγνοήθηκε η Διοίκηση από την ηγεσία.

Ένας στρατιωτικός Ιατρός, περιγράφει την εμπειρία του στην Κύπρο τόσο κατά την πρώτη υπηρεσία του σε αυτήν, την περίοδο 1964-1966 όσο και στην δεύτερη, την περίοδο 1973-1974.

Ο Διοικητής της Β’ Πυροβολαρχίας της 189 ΜΠΠ μεταφέρει την εμπειρία της μάχης και την στάση που αντιμετώπισαν οι αξιωματικοί που επέστρεψαν από την Κύπρο στην Ελλάδα, μετά τα γεγονότα.

Οι αγώνες του 231 ΤΠ στον Πενταδάκτυλο αλλά και στο δυτικό μέτωπο, κατά την διάρκεια του ΑΤΤΙΛΑ ΙΙ, μέσα από την αφήγηση του Διοικητού του 1ου Λόχου.

Ένας Έλληνας Ιπτάμενος, περιγράφει την αναχαίτιση κι εμπλοκή με δύο αμερικανικά F-4J, τα οποία την κρίσιμη περίοδο του 1974 εντοπίστηκαν στο Αιγαίο.

Συνοπτική παρουσίαση της δράσεως των δύο αμερικανικών αεροπλανοφόρων τα οποία την περίοδο της τουρκικής εισβολής, βρέθηκαν στην Ανατολική Μεσόγειο, στα ανοικτά της Κύπρου.

Ένας βαθμοφόρος της 31 Μοίρας Καταδρομών, περιγράφει την εμπλοκή του στις επιχειρήσεις και ιδίως στην μάχη που δόθηκε από την διμοιρία του στο χωριό Πυρόι, εναντίον ισχυρών τουρκικών δυνάμεων.

Όλες οι μαρτυρίες παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για κάθε μελετητή και αποτελούν κομμάτι της Ελληνικής Ιστορίας.


Σάββατο 13 Αυγούστου 2011

ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ ΚΑΙ ΦΑΚΕΛΟΣ


Κριτική του υπομνήματος για την τραγωδία της Κύπρου

Συγγραφέας : Παπαγεωργίου Σπύρος

Από τον πρόλογο:

Ο Αμερικανός διπλωμάτης Τζ. Χόρτον, ο οποίος παρέσχε την γνωστήν ιστορικήν μαρτυρίαν δια την Μικρασιατικήν Καταστροφήν, εις απόρρητον εκθεσίν του, είχε γράψει: «Είναι απίστευτον, ότι ο Έλλην πολιτικός είναι ικανός να προχωρήση ακόμη και εις θυσίαν της χώρας του και πολλών ανθρωπίνων ζωών, αρκεί να διατηρήση το κόμμα του εις την εξουσίαν έστω και δι' ολίγας ημέρας». Αυτός, πράγματι, είναι έν πολλοίς ο σύγχρονος ελληνικός κομματισμός ο οποίος φθείρει το Έθνος μας. Την αδροτέραν συμπύκνωσιν και επαλήθευσιν του ανωτέρω λόγου αποτελεί ο Καραμανλισμός.[...]

Παρασκευή 12 Αυγούστου 2011

Η ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΝΥΡΕΜΒΕΡΓΗΣ


Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΑΧΗ

                           
                          Συγγραφέας:ΙΡΒΙΝΓΚ ΝΤΕΙΒΙΝΤ
                                       DAVID IRVING

«Οι δίκες χρησιμεύουν, τόσο για να διαφωτίζουν, όσο και για να διαστρεβλώνουν
την ιστορία. Στα χέρια του έμπειρου ιστορικού, τα αποδεικτικά τους στοιχεία
είναι καλός σύμβουλος. Στα χέρια ενός δημαγωγού είναι επικίνδυνο όπλο».
«Κατά την άποψή μου, είναι αντίθετο στην έννοια του δικαίου το να τιμωρεί
κάποιος κάποιον για κάτι που ο ίδιος ακριβώς έχει πράξει»
Χρησιμοποιώντας αδημοσίευτα ημερολόγια και έγγραφα των πρωταγωνιστών αυτής της ιστορίας -των δικαστών, των δικηγόρων και των ίδιων των κατηγορουμένων... ο David Irving συνέθεσε αυτή την αξιόλογη διήγηση, για τον τρόπο με τον οποίο διεξήχθη η «Δίκη του Αιώνα».


Oι τευτονικοί μύθοι διηγούνται πως, μετά από μια μεγάλη μάχη με τους Μογγόλους στην πεδιάδα του Lechfeld, όπου οι στρατοί δύο διαφορετικών κόσμων συγκρούστηκαν με αποτέλεσμα τη βίαιη και αιματηρή αλληλοσφαγή τους, τα φαντάσματα των σκοτωμένων μαχητών εξακολουθούσαν να μάχονται στα σύννεφα επί τρεις ακόμη ημέρες. Το ίδιο συνέβη και στη Νυρεμβέργη από το 1945 μέχρι το 1946. Εκεί όπου οι προσόψεις των σπιτιών της μαρτυρικής πόλης, έφεραν τα φρικτά σημάδια των θανάσιμων συγκρούσεων μεταξύ της Γερμανίας και των εχθρών της, τα φαντάσματα συνέχιζαν τις συγκρούσεις για δεκαέξι επιπλέον μήνες. Αλλά ο παραλληλισμός τελειώνει εδώ. Οι στρατιές δεν ήταν ισοδύναμες. Η μία πλευρά αφοπλίστηκε και της απέμειναν λίγοι φίλοι.
Ο Πρόεδρος Χάρι Τρούμαν διόρισε τον Robert H. Jackson ως επικεφαλής των Αμερικανών κατηγόρων, προκειμένου να στηρίξει στη Νυρεμβέργη τις κατηγορίες εναντίον των Μεγάλων Εγκληματιών Πολέμου του Αξονα. Το καθήκον του ήταν εκ των προτέρων, σαφώς προσδιορισμένο. Ένας αριθμός Γερμανών και Ιταλών ηγετών θα χαρακτηρίζονταν ως εγκληματίες πολέμου, θα παραπέμπονταν σε δίκη και θα τιμωρούνταν ανάλογα.
Την εποχή που άρχισε η δίκη, το Νοέμβριο του 1945, πολλά ιδανικά είχαν ήδη προδοθεί. Υπάρχουν ελάχιστα αδικήματα από αυτά που αναφέρονται στο κατηγορητήριο της Νυρεμβέργης για τα οποία δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί ένοχη μία ή περισσότερες από τις κατηγορούσες συμμαχικές δυνάμεις. Προκειμένου να συντρίψουν τον Χίτλερ, άμαχος πληθυσμός πυρπολήθηκε και κατακάηκε, δολοφονήθηκε, κακοποιήθηκε, τρομοκρατήθηκε, εκτοπίστηκε και υποδουλώθηκε. Εξαπολύθηκαν επιθετικοί πόλεμοι, ουδέτερες χώρες κατακτήθηκαν με δόλια προσχήματα και απαράγραπτα ανθρώπινα δικαιώματα, προβλεπόμενα από τις διεθνείς συνθήκες, παραβιάστηκαν κατάφωρα. Ο Robert Jakson το γνώριζε και αυτό τον πλήγωνε. Και αυτό κατέστρεψε οριστικά τη ζωή και την καριέρα του.

Πέμπτη 11 Αυγούστου 2011

ΤΟ ΤΑΓΜΑ ΤΩΝ ΤΕΥΤΟΝΩΝ ΙΠΠΟΤΩΝ


Η ΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΒΟΡΕΙΩΝ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΩΝ ΣΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΤΟΠΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΒΑΛΤΙΚΗ ΘΑΛΑΣΣΑ


Οι Τεύτονες ήταν μοναχοί συνάμα όμως και πολεμιστές, κτίστες αλλά καί εξολοθρευτές. Υπήρξανε επίλεκτοι ιππότες ενός στρατιωτικο-θρησκευτικου Τάγματος, αφοσιωμένου σε έναν σκοπό, που ίσως με τα σημερινά κριτήρια να προκαλεί την απορία του σύγχρονου δυτικού αναγνώστη. Τα περισσότερα μέλη τους πίστευαν φανατικά στήν ανάγκη επικράτησης του Καθολικού χριστιανισμού έναντι των αλλόθρησκων και αιρετικών αντιπάλων τους,αλλά ανάμεσά τους υπήρχαν και κάποιοι πού συμμετείχαν στις εκστρατείες τους με απώτερο σκοπό να αποκτήσουν πλούτη, εδαφικές κτίσεις και κοινωνική άνοδο. Παρά τις διαφορές στα προσωπικά τους κίνητρα, όλοι τους ήσαν έτοιμοι να σκοτώσουν και να πεθάνουν για τον σκοπό τους. Το γεγονός αυτό, είναι που κάνει την ιστορία του πιό σκιώδους από τα πολεμικά Τάγματα της Δύσης ακόμα πιό συναρπαστική και άξια μελέτης.


Στα κεφάλαια του βιβλίου επιχειρείται μια αναλυτική παρουσίαση της
ιστορίας των Τευτόνων ιπποτών:
Η ίδρυση τους στους Αγίους Τόπους, η εσωτερική οργάνωση και οι επιδιώξεις τους.
Η παράλληλη σταυροφορική δράση τους με τα ομόδοξα Τάγματα των Ναϊτών και Ιωαννιτών.
Οι επικές μάχες τους εναντίον των Αράβων, των Τούρκων και των Μογγόλων στις αφιλόξενες ερήμους της Μέσης Ανατολής και της Αιγύπτου.
Η μετακίνηση τους στα σκοτεινά δάση της Πρωσίας και οι αποτρόπαιες συγκρούσεις τους με τους αυτόχθονες παγανιστές.
Η επέκτασή τους στην βορειοανατολική Ευρώπη και οι αναμετρήσεις τους με τους Λιθουανούς, τους Πολωνούς και τους Ορθοδόξους Ρώσους.
Η παρακμή και η πτώση τους.
Τέλος, εξετάζεται η επανανακάλυψη της ιστορίας τους αντίστοιχα κατά την διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου από την Σοβιετική και την Γερμανική προπαγάνδα.
Το κείμενο συνοδεύεται από εικόνες, χάρτες και σχεδιαγράμματα των μεγαλύτερων μαχών του θρυλικού μεσαιωνικού Τάγματος.


ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΦΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ Β ΕΚΔΟΣΗ


ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α΄: ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΓΛΟΚΡΑΤΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ 1964

ΚΕΦΑΛΑΙΟΒ΄: ΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΜΑΝΣΟΥΡΑΣ ΚΑΙ ΚΟΚΚΙΝΩΝ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ΄: ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ 1967

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Δ΄: ΚΥΡΙΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΟΥ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ε΄: ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΗ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΤ΄: Η ΕΙΣΒΟΛΗ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ζ΄ :ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η΄: Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΩΝ NORATLAS

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Θ΄: ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΑΥΣΗ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ ΑΤΤΙΛΑ ΙΙ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ι΄: ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ Α' ΜΟΙΡΑΣ ΚΑΤΑΔΡΟΜΩΝ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΑ΄: ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΕΤΑΒΟΛΗ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΒ': ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ

ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ



"...Τα φώτα του αεροδρομίου να ανάβουν και να σβήνουν. Άναβαν μόνον για τις προσγειώσεις και απογειώσεις των αεροσκαφών. Με σκοπό να ήταν ορατό από τους Τούρκους λιγότερο χρόνο, γιατί ήταν μέσα στην εμβέλεια του πυροβολικού τους.

-Μια φωτιά λίγο έξω από το διάδρομο προσγειώσεως. Ήταν, όπως μάθαμε πολύ αργότερα, από το ΝΙΚΗ-4 που κατερρίφθη.

-Βλέπαμε τις τροχιοδεικτικές βολές να σκεπάζουν τον ουρανό του αεροδρομίου. Όλα αυτά μας θύμισαν και αλλάξαμε τις δεξαμενές καυσίμου. Βάλαμε τις «C» που ήταν αλεξίσφαιρες . Συνειδητοποιήσαμε για τα καλά τι μας περίμενε. Ήμασταν τυχεροί γιατί όταν βρεθήκαμε στην αρχή του διαδρόμου προσγειώσεως δεν είχαμε φθάσει στο προβλεπόμενο ύψος και κάναμε προσγείωση κατολισθήσεως. Φέραμε τελείως πίσω τους μοχλούς ισχύος και προσεγγίζαμε σχεδόν κάθετα το διάδρομο. ΄Έτσι, ήμασταν εκτεθειμένοι στα αντιαεροπορικά πυρά λιγότερο χρόνο και με μικρότερη επιφάνεια.

Τα αγωνιώδη αυτά λεπτά από την τελική μέχρι την προσγείωση ήταν ατέλειωτα, δεν υπήρχε τρόπος αντίδρασης γαι να βγούμε από το «φραγμό» των αντιαεροπορικών πυρών. Βλέπαμε πυρά να κατευθύνονται προς το μέρος μας και ασυναίσθητα κλείναμε τα μάτια μας. Τα φώτα προσγείωσης τα ανάψαμε λίγο πριν την επαφή με το έδαφος.

Πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα να τρέχει κρύος ιδρώτας από το μέτωπό μου και με κομμένη την ανάσα να περιμένω να ακουμπήσουν οι τροχοί στο έδαφος. «Ούφ», προσγειωθήκαμε επί τέλους είπαμε ταυτόχρονα και οι τέσσερις μας. Η ώρα ήταν 03:22 της 22ας Ιουλίου 1974. Στη διαδρομή προσγείωσης είδαμε τα δύο ΝΟRΑΤLΑS εγκαταλειμμένα αριστερά του διαδρόμου ..."

Τετάρτη 10 Αυγούστου 2011

ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ - ΠΕΡΙ ΤΥΧΗΣ & ΑΡΕΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ – ΛΑΚΩΝΙΚΑ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ


Το σπουδαιότερο συγγραφικό έργο του Πλουτάρχου είναι κατά κοινή ομολογία οι «Παράλληλοι βίοι», παράλληλες δηλαδή βιογραφίες, κατά ζεύγη ενός Έλληνα και ενός Ρωμαίου πολιτικού ή στρατηγού, 48 στον αριθμό, από τους οποίους διασώθηκαν οι 46. Έγραψε βέβαια και τα «Ηθικά», πάμπολλες δηλαδή πραγματείες με θέματα την αρετή, τη θεολογία, τη θρησκεία, την πολιτική και το ρόλο της φιλοσοφίας στη διαμόρφωση του χαρακτήρα, κυρίως των δημόσιων ανδρών, από τις επιλογές και τις δράσεις των οποίων εξαρτάται ανέκαθεν η ζωή των αρχομένων. Όμως φαίνεται ότι με τα «Ηθικά» του δεν αισθανόταν να πετυχαίνει τον αντικειμενικό σκοπό του για επηρεασμό των ανθρώπων της εποχής του και για στροφή τους στο δρόμο της αρετής, σε μια εποχή που η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία είχε μεσουρανήσει και όδευε στον αναπόφευκτο κατήφορο.

Έτσι στράφηκε στη βιογραφία των μεγάλων πολιτικών και στρατηγών του παρελθόντος, για να δώσει πιο απτά και ανθρώπινα παραδείγματα - πρότυπα για μίμηση των μεγάλων στιγμών τους ή και για αποφυγή έκνομων δραστηριοτήτων τους. Στην πρώτη γραμμή των επιλογών του είναι ο Σόλων με τον Ποπλικόλα, ο Θεμιστοκλής με τον Κάμιλλο, ο Αριστείδης με τον Κάτωνα, ο Περικλής με το Φάβιο Μάξιμο, ο Αλκιβιάδης με το Μάρκιο, ο Πελοπίδας με το Μάρκελλο, ο Αλέξανδρος με τον Καίσαρα, ο Αγησίλαος με τον Πομπήιο, ο Δημήτριος με τον Αντώνιο κ.ά.


Ο Πλούταρχος στους «Παράλληλους Βίους» του δηλώνει καθαρά ότι δε γράφει ιστορία ούτε επικεντρώνει το ενδιαφέρον του στην καταγραφή των επιφανέστερων πράξεών τους, αλλά με υπαρκτά πρόσωπα και με αληθινές καταστάσεις ακτινογραφεί τον ψυχικό τους κόσμο και προσφέρει στους αναγνώστες το απαραίτητο ιστορικό υλικό για κατανόηση των αρακτήρων των επώνυμων ανδρών και της ηθικής συμπεριφοράς τους.

Έτσι, με αριστοτεχνικό τρόπο, ο Πλούταρχος αναστοχάζεται και παντρεύει τη γνώση του παρελθόντος με την ανάγκη ηθικής ανάτασης λαών και αρχόντων, σε μια εποχή με έντονα τα συμπτώματα παρακμής.
 
Δύο έργα με κοινό παρονομαστή την αρετή που χαρακτηρίζει το Μακεδόνα στρατηλάτη από τη μια και τους Σπαρτιάτες στη διαδρομή τους από την άλλη. Ό,τι πέτυχε ο Μέγας Αλέξανδρος δεν είναι αποτέλεσμα συγκυριών ούτε προϊόν της Τύχης, αλλά αποτέλεσμα των επιλογών του, της προσωπικής του αξίας και του ενάρετου και γενναίου χαρακτήρα του.

Στη γενναιότητα και στην αρετή οφείλεται βέβαια και η δόξα των Σπαρτιατών, ως κυρίαρχος στόχος της αγωγής και του κοινωνικοπολιτικού συστήματός τους.