Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

EZRA POUND - Η ΑΛΦΑΒΗΤΑ ΤΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ

''Ζούμε σε εποχή επιστήμης και αφθονίας. Η φροντίδα και ο σεβασμός για τα βιβλία καθαυτά είναι φανερό πως δεν ταιριάζουν πια «στις ανάγκες της κοινωνίας» ή στη διατήρηση της γνώσης. Για να κρατήσουμε τον Κήπο των Μουσών σαν κήπο, μας χρειάζεται πάνω απ’ όλα το σκαλιστήρι. Η σωστή μέθοδος για τη μελέτη της ποίησης και της λογοτεχνίας γενικότερα είναι η μέθοδος των σημερινών βιολόγων: μια προσεκτική, δηλαδή, και από πρώτο χέρι εξέταση του υλικού και μια αδιάκοπη σύγκριση.''



Έτσι ξεκινάει το πρώτο κεφάλαιο της Αλφαβήτας της ανάγνωσης, βιβλίο το οποίο –επίκαιρο όσο ποτέ– αποδεικνύει ότι ο χρόνος περνάει αλλά και στέκεται. Οχτώ κεφάλαια, γραμμένα λιτά, σχεδόν αφοριστικά, απευθύνονται σε έναν φανταστικό αλλά φιλόδοξο μαθητή: αν πρέπει να διαβάζει, τι να διαβάζει, γιατί, από ποιον, αλλά κυρίως ποιον να ακούει, όταν χρειάζεται κάποια υπόδειξη. Το βιβλίο ξεκινάει από την αρχή: με το ερώτημα Τι είναι Λογοτεχνία.


Η έκδοση συμπληρώνεται από εκτενή συνέντευξη του ποιητή στο λογοτεχνικό περιοδικό Paris Review.

ABC of reading
Εκδόσεις: Ροές/2004
Μετάφραση: Λαϊνά Μαρία
Αριθμός Σελίδων: 180


 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 Το βιβλίο μπορείτε να βρείτε εδώ

Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ - THE BLIGHT OF ASIA

Του GEORGE HORTON



Προξένου και Γενικού Προξένου των Ηνωμ. Πολιτειών στην Εγγύς Ανατολή επί τριάντα χρόνια.

Το βιβλίο απαγορεύτηκε στις Η.Π.Α.
«Στο βιβλίο αυτό βρίσκαμε επί τέλους την αλήθεια για την καταστροφή της Σμύρνης και για τη σφαγή μεγάλου μέρους απ’ τους κατοίκους της, γραμμένη από έναν αυτόπτη μάρτυρα. Ο συγγραφέας των σελίδων πού ακολουθούν, είναι ευτυχώς ένας άνθρωπος πού δεν εμποδίζεται να ειπεί, ό,τι ξέρει, από πολιτικούς λόγους η από οποιαδήποτε επίδραση φόβου η συμφέροντος. Δίνει ολόκληρη τη διήγηση του αγρίου αφανισμού του Χριστιανικού πληθυσμού σε όλη την έκταση και το πλάτος της Παλαιάς Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μ’ ένα σαφή και πειστικό τρόπο. Το ότι είκοσι αιώνες μετά Χριστόν μπόρεσε ένας μικρός και οπισθοδρομικός λαός, όπως οι Τούρκοι, να διαπράξει τέτοια εγκλήματα εναντίον του πολιτισμού και της προόδου του κόσμου, είναι ένα ζήτημα πού θα έπρεπε να κάμει όλους τους ευσυνείδητους λαούς να σταθούν και να σκεφτούν ο συγγραφέας όμως δείχνει με αναντίρρητο τρόπο ότι τα εγκλήματα αυτά διαπράχθηκαν χωρίς αντίσταση εκ μέρους οιουδήποτε χριστιανικού έθνους και ότι η τελευταία εκείνη φρικτή σκηνή στη Σμύρνη εκτελέστηκε σε απόσταση ολίγων μέτρων από ένα ισχυρότατο συμμαχικό και αμερικανικό στόλο.

Εκωφεύσαμε στις απελπισμένες κραυγές για βοήθεια των Χριστιανών πού πεθαίνανε, αν και ξέραμε καλά πώς η Αμερική ήταν η μοναδική ελπίδα τους, και τώρα είναι φανερό πώς υπάρχει στη χώρα μας μια τάση πού ολοένα μεγαλώνει, να συγκαλύψουμε τα εγκλήματα των Τούρκων και να τους δώσουμε συγχωροχάρτι γι’ αυτά, για να επιτύχουμε υλικά οφέλη απ’ αυτούς. Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι αυτό δεν πρέπει να γίνει, εφόσον οι Τούρκοι έδειξαν τόσο μεγάλη περιφρόνηση σε κάθε ανθρωπισμό πού δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει και η αλήθεια είναι ολοφάνερη. Έχει τη γνώμη πώς τα υψηλά Ιδανικά είναι ανώτερα από το πετρέλαιο και απ’ τους σιδηροδρόμους και πώς οι Τούρκοι δεν θα έπρεπε να γίνουν δεκτοί στην κοινωνία των έντιμων εθνών, ωσότου δείξουν ειλικρινή μετάνοια για τα εγκλήματα τους.


Η συναδέλφωση μαζί τους με οιουσδήποτε άλλους ορούς δημιουργεί την υποψία μικροπρέπειας αλλά και συνενοχής. Απ’ τη θαρραλέα παρρησία αυτού του βιβλίου γίνεται φανερό στον αναγνώστη ότι χρειαζόταν μεγάλο θάρρος για να γραφεί, και ότι εκείνος πού το έγραψε δεν ήταν δυνατό να έχει κανένα άλλο κίνητρο απ’ την επιθυμία να κάμει γνωστή την αλήθεια επάνω σε ζητήματα πού έχουν τεράστια σημασία για τον κόσμο να τα μάθει».


James W. Gerard


«Έχουν γραφεί πολλά βιβλία και εκατοντάδες άρθρα σχετικά με τη σημασία και τα αίτια της Μικρασιατικής καταστροφής. Εκείνος όμως πού έγραψε το πιο εμπεριστατωμένο και στηριγμένο σε αυθεντικές πηγές βιβλίο σχετικά με το ζήτημα αυτό, είναι ο Αμερικανός διπλωμάτης και συγγραφεύς Τζορτζ Χόρτον (George Horton), πού έζησε στο δεύτερο ήμισυ του 19ου και τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα και υπηρέτησε επί πολλά χρόνια σαν Γενικός Πρόξενος των ΗΠΑ στη Θεσσαλονίκη και στη Σμύρνη. Το βιβλίο αυτό δημοσιεύθηκε στα Αγγλικά το 1925 και έχει τον τίτλο «The blight of Asia» (Η κατάρα της Ασίας, ή η μάστιγα της Ασίας), με τον όποιο ο συγγραφεύς χαρακτηρίζει την τουρκική φυλή και τις αφάνταστες καταστροφές, πού η φυλή αυτή προξένησε, αφού εμφανίσθηκε στο προσκήνιο της ιστορίας, σε όλη την ανθρωπότητα και προ πάντων στους χριστιανικούς λαούς. Στο βιβλίο αυτό ο συγγραφεύς, με απόλυτη αντικειμενικότητα, παρρησία και σθένος περιγράφει και αποδεικνύει με ατράνταχτα επιχειρήματα και με βάση τα ιστορικά γεγονότα 4 κυρίως πράγματα:


1) Τη θαυμαστή ικανότητα του ελληνικού έθνους να δημιουργεί πολιτισμούς.


2) Τα βάρβαρα ένστικτα και τη φοβερή ικανότητα της τουρκικής φυλής να καταστρέφει πολιτισμούς και να εξοντώνει τα έθνη πού τους δημιούργησαν.


3) Τα βαθύτερα αίτια της νίκης του Μουσταφά Κεμάλ στη Μικρά Ασία.


4) Τη βαρύτατη ευθύνη ορισμένων Μεγάλων Δυνάμεων της Δύσεως σχετικά με την κοσμοϊστορική μεταβολή πού είχε σαν αποτέλεσμα η νίκη αυτή επί της φυλετικής συνθέσεως των πληθυσμών πού κατοικούσαν επί δεκάδες αιώνων στο χώρο της Βυζαντινής και αργότερα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στο ίδιο βιβλίο ο Τζορτζ Χόρτον αναλύει με θαυμαστό τρόπο τα στοιχεία και την ουσία των δύο θρησκειών, του Χριστιανισμού και του Ισλαμισμού και τονίζει την βασική αντίθεση μεταξύ των από άποψη κοσμοθεωριακή, φιλοσοφική και ηθική και την αντίστοιχη επίδραση επάνω στην πολιτιστική εξέλιξη των λαών πού δέχθηκαν τη μία η την άλλη απ’ τις δυο αυτές θρησκείες».


Η "μάστιγα της Ασίας" δεν είναι ένα ιστορικό αφήγημα. Είναι η συγκλονιστική προσωπική μαρτυρία του έντιμου διπλωμάτη George Horton, που υπηρετούσε ως γενικός πρόξενος των ΗΠΑ στη Σμύρνη τα χρόνια της Μικρασιατικής τραγωδίας. Φωτίζει, παραστατικά και αντικειμενικά, πολλές πτυχές της Μεγάλης Περιπέτειας. Κυρίως, όμως, αποδεικνύει και στιγματίζει την "προδοσία" των Μεγάλων Δυνάμεων και τις οργανωμένες σφαγές των Ελλήνων από τους Τούρκους.
 
Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε εδώ 

ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ, ΓΡΑΜΜΟΣ - ΒΙΤΣΙ 1946-1949



Αντηχεί ο Γράμμος τα τραγούδια.
Ξημερώνει η Λευτεριά.
Ξανανθίζουν πάλι τα λουλούδια
και φυτρώνουν δάφνινα κλαδιά.

Της Πατρίδος το σεμνό κεφάλι
Δάφνης στέφανο φορεί.
Και στης μάχης την ανεμοζάλη
ο Στρατός μας πάντα προχωρεί.


Ορμήστε Γραμμομάχοι, ορθώστε το κορμί.
Η Δόξα παραστέκει στη Θεία σας ορμή.
Του Γράμμου το τραγούδι ας γίνει Προσευχή,
βαθειά για ν ακουστεί σε κάθε ελεύθερη ψυχή.


Προχωρείτε, προχωρείτε
κι' ένας Νους Φωτεινός κυβερνά,
για άλλους Γράμμους εμπρός χυθείτε.
Να ο Στρατός μας με δόξα περνά.


Τα κανόνια δεν σας σκιάζουν
τα μπαζούκας κι ας βροντούν.
Οι 300 του Λεωνίδα σας θωρούν
κι όλοι σας χειροκροτούν.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε εδώ
 
 
Οι μεγάλες μάχες του εθνικού στρατού κατά της κομμουνιστικής ανταρσίας

Κυριακή 29 Αυγούστου 2010

ΕΛΛΗΝΑΣ ΤΗΣ ACTION FRANCAISE, ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΗΣ 6-2-1934 ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ





Στις 6.2.1934 πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι μια πολύ μεγάλη αντικοινοβουλευτική συγκέντρωση, η οποία εξελίχθηκε σε λαϊκή εξέγερση, από εθνικιστικές οργανώσεις. Η Γαλλία, ήδη, βρισκόταν σε κρίση, οικονομική, πολιτική, πολιτιστική, ηθική: ανεργία, εξαθλίωση, διαφθορά και τα οικονομικά σκάνδαλα να διαδέχονται το ένα το άλλο, με τελευταίο το σκάνδαλο Σταβίνσκυ (εβραίος απατεώνας, ο οποίος είχε εκδώσει πλαστά ομόλογα, θεωρήθηκε ότι συνετέλεσε σε μεγάλο βαθμό στην δημιουργία της κρίσης , είχε σχέση με πολιτικά πρόσωπα και βρέθηκε νεκρός ). Οι εθνικιστές αντιδρούσαν σε όλα αυτά, με συνεχείς δυναμικές συγκεντρώσεις, διατρανώνοντας την πεποίθησή τους ότι το κοινοβουλευτικό σύστημα ήταν ανίκανο να σώσει την χώρα, αλλά και η αιτία της κακοδαιμονίας των Γάλλων.




Στις 6.2.1934 εθνικιστικές οργανώσεις προσυγκεντρώθηκαν σε διάφορα σημεία στο Παρίσι και κατευθύνθηκαν και τελικά συναντήθηκαν έξω από την Γαλλική Βουλή, κατά μία εκδοχή για να την καταλάβουν. Φώναζαν « Κάτω οι κλέφτες» και « Κάτω η Βουλή», ήταν δυναμικοί, παθιασμένοι , μαχητικοί. Δεν άργησαν να συμπλακούν με την αστυνομία. Στην πρώτη γραμμή η Action Francaise του Charles Maurras. Στην πρώτη γραμμή ένας Έλληνας, μαχητής της Action Francaise. Είκοσι δύο νεκροί από την πλευρά των εξεγερμένων. Τέσσερις της Action Francaise, ένας από αυτούς ο Έλληνας. Ο Cambo Costa, όπως αναφέρονται τα στοιχεία του σε εφημερίδες της εποχής (στις οποίες, επίσης, αναφέρεται και το ότι ήταν Έλληνας) ήταν 42 ετών , άνεργος μουσικός και τιμάται κάθε χρόνο μαζί με τους άλλους νεκρούς, από τους Γάλλους εθνικιστές. Πέθανε μαχόμενος για τις ιδέες του.



Τα στοιχεία των νεκρών της 6ης Φεβρουαρίου 1934 είναι τα ακόλουθα:


AUFSCHNEIDER Alphonse

CAMBO COSTA

CHEYNIER LE JOUHAN DE NOBLENS Gratien

COUDREAU Raymond

ETHEVENEAUX Louis

FABRE Jean-Eloi

GARNIEL Lucien

Mlle GOURLAND Corentine

JAVEY André

LABOUCHEIX Marius

LALANDE Raymond
LAMMERT Henri
LECOMTE Jules
LIEVIN Charles

MEZZIANE Galli

MOPIN Jean
MUNNIER Albert

PEUZIAT René-Alain

ROSSIGNOL Raymond
ROUBAUDI Georges

SOUGARY Alfred

VAURY Henri


Η εξέγερση της 6.2.1934 για τους Γάλλους εθνικιστές είναι θρυλική και σημείο αναφοράς. Ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ κάθε χρόνο , στην επέτειο του θανάτου τους, άφηνε στον τόπο όπου σκοτώθηκαν ένα μπουκέττο βιολέττες. Μοίρα τραγική, όπως αναφέραμε στην προηγούμενη ανάρτησή μας , ήθελε και τον ίδιο να σκοτωθεί από τις σφαίρες της δημοκρατίας, ένδεκα χρόνια μετά, την ίδια ακριβώς ημέρα.


Το πρωτοσέλιδο της L' Action Francaise της επόμενης, από την εξέγερση, ημέρας με τίτλο "Μετά τους κλέφτες, οι δολοφόνοι"

To thulebooks τιμά τους νεκρούς της 6.2.1934, τιμά τον Έλληνα μαχητή της Action Francaise Cambo Costa και δεσμεύεται να κάνει ό, τι είναι δυνατόν για την προβολή και διάδοση του γεγονότος αυτού και να πραγματοποιήσει , την επέτειο της εξέγερσης, εκδήλωση, προκειμένου να τιμηθεί, έστω και μετά από τόσα χρόνια , για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ο Έλληνας εθνικιστής.




thulebooks.gr

ROBERT BRASILLACH



Ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ (31.3.1909- 6.2.1945) ήταν ένας από τους μεγαλύτερους λογοτέχνες της Γαλλίας. Έγραψε ποιήματα, μυθιστορήματα, μελέτες, κριτικές, πολιτικά άρθρα. Έγραφε στοAction Francaise , επίσημο όργανο της ομώνυμης οργάνωσης, ηγέτης της οποίας ήταν ο Charles Maurras με τον οποίον, μάλιστα, μαζί φυλακίστηκαν, λόγω του περιεχομένου ενός άρθρου του Μπραζιγιάκ.  Ήταν επίσης διευθυντής και συντάκτης της γαλλικής εφημερίδας «Je suis partout» («είμαι παντού»). Το 1939, μετά την κήρυξη του πολέμου από την Γερμανία, παρουσιάστηκε στο μέτωπο και πολέμησε, αιχμαλωτίστηκε και φυλακίστηκε ως τον Απρίλιο 1941, οπότε και επέστρεψε στην Γαλλία. Τότε, έχοντας συνειδητοποιήσει το λάθος της εμπλοκής της Ευρώπης σε εμφύλιο σπαραγμό και, συνεπώς, την ανάγκη συνεργασίας με την Γερμανία, στρατεύτηκε σε αυτόν τον αγώνα με σθένος. Υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής του καθεστώτος Βισύ. . . 

Μετά την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων από την Γαλλία, η μητέρα του συλλαμβάνεται και φυλακίζεται εκβιαστικά και ο ίδιος κατηγορείται για προδοσία, όπως, άλλωστε, και άλλοι πατριώτες λογοτέχνες, όχι μόνο στην Γαλλία αλλά και αλλού. Η κατηγορία αφορούσε, κυρίως, στα γραπτά του και όχι τόσο σε πολιτική, πολύ περισσότερο σε πολεμική δράση. Παραδόθηκε τον Σεπτέμβριο 1944 και φυλακίστηκε στην φυλακή Fresnes, όπου και έγραψε τα «Ποιήματα από τη Φρεν» (Poemes de Fresnes)- το βιβλίο «Γράμμα σε έναν στρατιώτη της κλάσης του ’60», «Σενιέ» (για τον Γάλλο ποιητή Αντρέ Σενιέ). Καταδικάστηκε σε θανατική ποινή, στην απαγγελία της οποίας αντέδρασε με την φράση «Τιμή μου». Εκτελέστηκε κατά τραγική σύμπτωση την 6.2.1945, ακριβώς 11 χρόνια μετά την θρυλική αντικοινοβουλευτική συγκέντρωση εθνικιστών έξω από την Γαλλική Βουλή, με συνθήματα όπως «Κάτω η Βουλή», στην οποία δολοφονήθηκαν από την αστυνομία 22 εθνικιστές.




Μάλιστα, το τελευταίο ποίημά του, μία ημέρα πριν από την εκτέλεσή του αναφέρεται στους νεκρούς της 6.2.1934.


Την αυγή της 6.2.1945 ένα φωτισμένο πνεύμα, ένας μαχητής της Ευρωπαϊκής Ιδέας, δεμένος σε έναν πάσσαλο κοιτάζει προς τον ήλιο και προλαβαίνει να φωνάξει « Ζήτω η Γαλλία», προτού οι σφαίρες της δημοκρατίας τον δολοφονήσουν. Είχε πει: « Λένε πως τον θάνατο, όπως και τον ήλιο δεν μπορεί κανείς να τους αντικρύσει κατάματα. Εν τούτοις προσπάθησα».


Το παρακάτω άρθρο αναφέρεται στην ποίηση του εθνικισμού. Το ότι σε κάποιο σημείο ο Μπραζιγιάκ μιλά για την ανάγκη απαλλαγής των Γάλλων από το «ελληνολατινικό σύμπλεγμα» δεν πρέπει να παρερμηνευθεί. Ο Μπραζιγιάκ ήταν λάτρης της Ελλάδας, λάτρης του Ελληνικού πνεύματος, ένα μάλιστα από τα έργα του ήταν το « Ανθολογία της Ελληνικής Ποιήσεως». Απλά ο Μπραζιγιάκ τόνιζε την ανάγκη κάθε λαού, συνεπώς και του γαλλικού, να αντλήσει έμπνευση πρώτα από όλα από την δική του παράδοση. 



ΡΟΜΠΕΡ ΜΠΡΑΖΙΓΙΑΚ: «Η ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ»


Κείμενο που δημοσιεύθηκε στο εβδομαδιαίο πολιτικό, λογοτεχνικό και σατιρικό περιοδικό ''Notre Combat'' (Ο Αγώνας μας), ειδικό τεύχος '42, Απρίλιος 1942.
Κανένα μεγάλο πολιτικό κίνημα δεν μπορεί να προσπεράσει τη δοκιμασία της ποίησης. Δεν υπάρχει μεγάλο πολιτικό κίνημα που να μην είναι εν μέρει και ποιητικό κίνημα.
Εννοείται ότι αυτοί οι δυο ισχυρισμοί δεν σημαίνουν ότι κάθε λογοτεχνική σχολή γεννιέται και με ένα νέο καθεστώς, αλλά ότι ένα ζωντανό καθεστώς συμπεριλαμβάνει αναγκαστικά και τη δική του στάση ζωής, και ότι στις συλλογικές του τελετές και στην συλλογική του τέχνη, μπορεί να δει κανείς να ξεπροβάλλει μια αισθητική εντύπωση σε συμφωνία με την πολιτική του ιδεολογία. Αυτό ίσχυε για την αρχιτεκτονική του Λουδοβίκου του 14ου και για τον σοβιετικό κινηματογράφο. Αυτό ισχύει σήμερα και για την εθνικοσοσιαλιστική τέχνη.
Η γαλλική Τρίτη Δημοκρατία ήταν ένα νεκρό καθεστώς, διότι ήταν ένα αντιαισθητικό καθεστώς, το οποίο δεν δημιούργησε τίποτα, του οποίου οι διευθύνοντες ζούσαν σε κτήρια ''κατά τον παλιό ρυθμό'' και μέγαρα απομιμήσεις και επειδή τίποτα στις τελετές του δεν είχε το παραμικρό στυλ.
Δεν υπάρχει επ’ ουδενί πραγματικός εθνικισμός που να μην ανυψώνει πάνω κι απ’ την ίδια τη θεωρία και τη δράση, ένα είδος μυστηριακής αύρας, στην οποία να καθρεφτίζονται όλες οι δυνάμεις της φυλής. Στον ιταλικό φασισμό και ποιος δεν μπορεί να δει πόσο μεγάλη θέση κατέχει το Impero και τα αναθηματικά σχήματα που αναδύονται από το ρωμαϊκό παρελθόν ; Και στον γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό, στις τεράστιες ανοιξιάτικες και φθινοπωρινές τελετές του, δεν ξαναβρίσκουμε πρώτα απ’ όλα το παλαιό γερμανικό άσμα του λιωσίματος του μετάλλου, της φωτιάς και του δάσους; Παντού, όπου τα έθνη θέλησαν να εγερθούν απ’ το λήθαργό τους, στράφηκαν προς το πιο μακρινό παρελθόν και το ανέστησαν, όχι με μουσειακό τρόπο, αλλά με τον τρόπο μιας παντοτινά ζωντανής θρησκείας. Ιδίως ο γερμανικός εθνικοσοσιαλισμός, χωρίς αμφιβολία, κατάφερε με το ''ποιητικό'' του έργο να κάνει το σύνολο των πιο απίθανων θεαμάτων της εποχής μας. Η προπολεμική Νυρεμβέργη με τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους την νύχτα υπό το φως τον προβολέων, τα πλήθη που ξεχύνονταν σαν φαιοκόκκινα ποτάμια, οι θεοί του σταδίου, οι στρατιώτες, συνθέτουν στις αναμνήσεις μας την πιο εκθαμβωτική ταινία που θα μπορούσε να υπάρξει. Και αυτό ήταν όμορφο, όχι μόνο από την τέχνη που ξεδιπλωνόταν εκεί, αλλά επειδή αυτή η τέχνη σήμαινε κάτι. Συνεχώς φαίνονταν να ενσαρκώνονται οι δυνάμεις του αίματος και της γης και το ωραίο δεν ήταν ποτέ αντικείμενο λογιότητας. Έτσι ,μέσα στα όρια της παλιάς μεσαιωνικής πόλης, το παρόν τείνοντας το χέρι στο μέλλον, έτεινε κι άλλο ένα χέρι και προς το παρελθόν, και ολόκληρη η Γερμανία έμοιαζε να είναι παρούσα.
Εμείς που δεν θέλουμε επ’ ουδενί να αντιγράψουμε, εμείς που δεν θέλουμε επ’ ουδενί να μιμηθούμε, αλλά που ξέρουμε να αναγνωρίζουμε σε κάθε ιδιαίτερη εμπειρία το καθολικό δίδαγμα που περιλαμβάνεται σε αυτήν, τι συμπεράσματα οφείλουμε να βγάλουμε; Κι εμείς, εάν είχαμε ένα Κράτος, θα μπορούσαμε να έχουμε τη δική μας εθνική και σοσιαλιστική ποίηση. Όχι αναβιώνοντας χαριτωμένους και ξεπερασμένους θρύλους για τους λάτρεις του φολκλόρ, όχι καταγράφοντας τραγούδια της επαρχίας, αλλά παίρνοντας ως παράδειγμα τους αναστημένους λαούς, ώστε να περάσουμε την ιστορία στο παρόν. Μα είναι εφικτό κάτι τέτοιο; Δεν ξέρω, διότι εδώ πρόκειται για ένα πολύ μεγάλο εγχείρημα. Πρέπει το σχολείο, πρέπει η εκπαίδευση να προετοιμάσουν την κατανόηση της ουσίας των γαλλικών τελετών που θα θέλαμε. Ίσως θα έπρεπε να απαλλαγούμε και από το ελληνο-λατινικό σύμπλεγμα που κάνει ένα Γάλλο ποιητή να θεωρεί τους αργοναύτες πιο φυσικούς από τις σταυροφορίες, και τη Ζαν Ντ'Αρκ, τον Ντυ Γκελέν ή την Σαρλόττ Κορνταί λιγότερο προσιτούς από την Φαίδρα, τον Καίσαρα και την Αντιγόνη. Πρέπει να επιστρέψουμε στις πραγματικές πηγές της φυλής μας και αυτό είναι μια τεράστια δουλειά.
Όμως, είναι βέβαιο ότι η εθνικοσοσιαλιστική εμπειρία θα έχει στην εποχή μας την ιδιαίτερη τιμή να κάνει τις μάζες να αντιληφθούν την αίσθηση του ωραίου, την οποία έμοιαζαν να έχουν χάσει. Οι μίζεροι σοσιαλιστές, στον 19ο αιώνα, ονειρεύονταν ''μαζικά θεάματα'' και καταντήσαμε να ανεβαίνουν από ηθοποιούς της Comédie-Française κάτι μουχλιασμένα έργα του Ρομαίν Ρολλάν, όταν δεν ήταν του Ζαν-Ρισάρ Μπλος. Όμως, τα πραγματικά μαζικά θεάματα ήταν στη Νυρεμβέργη, όπου καθένας συμμετείχε σε μια ενέργεια συλλογικής ομορφιάς τόσο δυνατής, όσο δυνατή μπορούσε να είναι μια θρησκευτική τελετή στο μεσαίωνα ή την αρχαία Ελλάδα. Ό,τι είχε εξαφανιστεί από την γηραιά Ευρώπη, από την Αναγέννηση και έπειτα, ανασταινόταν με μια δύναμη που πολύ δύσκολα θα μπορούσαμε να συνειδητοποιήσουμε. Αυτό ήταν αναμφίβολα ένα μέσο που εξυπηρέτησε με τον καλύτερο τρόπο την εθνική υπόθεση. Δεν είναι και ένα δίδαγμα για το μέλλον;

Ρομπέρ Μπραζιγιάκ 





     


                                                       

Σάββατο 28 Αυγούστου 2010

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΣΙΔΕΡΑ

Ο Ντέιβιντ Ίρβινγκ θυμάται τις τετρακόσιες ημέρες που πέρασε στην απομόνωση της παλαιότερης φυλακής της Αυστρίας όταν, βάσει ενός σταλινικού νόμου του 1945, καταδικάστηκε το 2005 σε φυλάκιση για μια ιστορική διάλεξη που είχε δώσει πριν από δεκαέξι χρόνια. Το μόνο που παρατήρησα, εκτός από οδοφράγματα και ελικόπτερα που πετούσαν πάνω από το κεφάλι μου, ήταν πως μετά την καταδίκη μου ήμουν περικυκλωμένος από οκτώ αστυνομικούς των ειδικών δυνάμεων με περιβολή μάχης και με αυτόματα Glock, οι οποίοι με οδήγησαν βιαστικά στο κελί μου μέσα από έναν λαβύρινθο μυστικών περασμάτων και εξωτερικών σκαλιών. Τώρα ξέρω το λόγο.
Ναι, έγραψα κοροϊδευτικά σ' ένα φίλο στη Βιρτζίνια των ΗΠΑ, στις 10 Νοεμβρίου του 2006: Στις ημέρες μας γίνεται πραγματικά όλο και πιο επικίνδυνο να είναι κανείς πραγματικός ιστορικός. Βέβαια, τα καλά νέα είναι πως, από τότε που με απήγαγαν και με δίκασαν εδώ, στη Βιέννη, έχω λάβει γύρω στα δύο χιλιάδες γράμματα, και όλα (εκτός από δύο γράμματα γεμάτα μίσος) ήταν υποστηρικτικά, γεγονός που ανησύχησε τόσο πολύ το δικαστή, ώστε ζήτησε στα κρυφά ειδική προστασία στην αίθουσα του δικαστηρίου (τη μεγαλύτερη της Αυστρίας) κατά την ημέρα της δίκης, σίγουρα για το ενδεχόμενο που θα έκαναν την εμφάνισή τους δύο κρυμμένες μεραρχίες των Waffen SS με πλήρη εξάρτυση μάχης και με επικεφαλής τον Otto Skorzeny, έτοιμες να με σώσουν! Η παράνοιά τους εδώ είναι απύθμενη.


Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε εδώ

Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

Η ΝΕΜΕΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

«…Είναι ασφαλώς ορθή η κρίση του Βρετανού ιστορικού Eric Hobsbawm, σύμφωνα με την οποία ο κομμουνισμός είναι το φαινόμενο που σημάδεψε τον 20ό αιώνα. Ασφαλώς, όμως, έχει δίκιο και ο Γάλλος ιστορικός Francois Furet, όταν γράφει ότι ο κομμουνισμός ήταν μια παρένθεση στην εξέλιξη της ανθρωπότητας, μια συλλογική χίμαιρα, «η ψευδαίσθηση της εποχής», για να χρησιμοποιήσουμε την έκφραση του Μαρξ.

Το κομμουνιστικό σύστημα κατέρρευσε στην Ευρώπη. Καταδικάστηκε ιστορικά, με τα κριτήρια που το ίδιο όρισε στον εαυτό του: της πρακτικής του εφαρμογής και της επικράτησής του σε παγκόσμια κλίμακα. Η κατάρρευσή του επιβεβαιώνει με τον πιο πανηγυρικό τρόπο τη διάψευση της θεωρίας που τον στήριζε και αποδεικνύει τον χιμαιρικό του χαρακτήρα. Όμως, ο κομμουνισμός δεν ήταν μόνο ένα λάθος, αλλά κάτι περισσότερο: ήταν ένα έγκλημα και μάλιστα γιγαντιαίων διαστάσεων.

Αυτό συμβαίνει διότι στην καρδιά του κομμουνισμού, ως συστήματος σκέψης και πράξης, βρίσκεται η βία. Όπως γράφει ο Merleau-Ponty, το θέμα της βίας είναι κεντρικό ζήτημα στον κομμουνισμό. Και πέρα από την άσκηση άμεσης φυσικής βίας, κάθε πράξη που γίνεται με πρόθεση να βλάψει τον άλλο περιλαμβάνεται στην έννοια της βίας: το ψέμα, η απάτη, η επιβολή ενός ανελεύθερου καθεστώτος.

Για καιρό, πολλοί διανοούμενοι, ανάμεσα στους οποίους και ο Merleau-Ponty, πίστεψαν ότι, παρά το τρομοκρατικό στοιχείο με το οποίο είναι συνυφασμένος ο κομμουνισμός, παρά τα εγκλήματα που έχει διαπράξει, το κίνημα αυτό ανταποκρίνεται στις «ανθρωπιστικές προθέσεις» που έχει, εφόσον «κύρια αποστολή του μαρξισμού είναι να αναζητήσει εκείνη τη μορφή της βίας που υπερβαίνει τον εαυτό της προς την κατεύθυνση του μέλλοντος της ανθρωπότητας».

Δεν είναι δυνατόν να γίνει αυτό αποδεκτό σήμερα: όχι διότι χειροτέρεψε η πρακτική του κομμουνισμού τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά διότι η εμπειρία μας μας αναγκάζει να δεχθούμε το αντίθετο συμπέρασμα από αυτό που υιοθετεί ο Merleau-Ponty, ότι δηλαδή, ο κομμουνισμός ήταν και είναι εγκληματικός, παρά τις διακηρυγμένες ανθρωπιστικές του προθέσεις οι οποίες είναι γενεσιουργές ψευδαισθήσεων σε πολλούς, ενδεχομένως καλοπροαίρετους ανθρώπους… ”

Αυτό είναι το μήνυμα της Μαύρης Βίβλου του Κομμουνισμού»

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε εδώ

Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010

ΟΙ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΧΙΜΑΡΑ - «ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ» Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΗ ΗΠΕΙΡΟ

Νέα επίθεση κατά Έλληνα, στην σκλαβωμένη Χιμάρα. Την Δευτέρα το βράδυ, αλβανοί πυροβόλησαν προς την καφετέρια ιδιοκτησίας Έλληνα, ο οποίος είχε πρωτοστατήσει στις διαμαρτυρίες για την δολοφονία του Αριστοτέλη Γκούμα. Έχει συλληφθεί ο ένας εκ των τεσσάρων δραστών. Οι αλβανοί βρίσκονταν στην Χιμάρα, δήθεν, για παραθερισμό, αλλά δεν είχαν παραλείψει να κουβαλήσουν όπλα «στις διακοπές» τους. Βλέπετε οι αλβανοί, οι οποίοι, όπως είναι γνωστό, ουδέποτε κατέκτησαν την κατεχομένη σήμερα Ήπειρο με τα όπλα- χωρίς αυτό να σημαίνει ότι, έτσι, θα νομιμοποιείτο η κατοχή- πλέον, όταν πηγαίνουν στους Έλληνες δεν ξεχνούν να πάρουν μαζί τους και όπλα. Ενώ οι νεοέλληνες, οι προσκυνημένοι, οι ραγιάδες, και αναφερόμαστε στους, δήθεν, ελεύθερους Έλληνες, φέρουν, μονίμως, «λευκή σημαία» και «κλάδο ελαίας». Εν τω μεταξύ ο πατέρας του Μουκάι, του φονιά του Αριστοτέλη, δήλωσε πως ο Αριστοτέλης δεν ήταν Έλληνας και όποιος δηλώνει Έλληνας είναι προδότης, αποδεικνύοντας έτσι τα κίνητρα της δολοφονίας. Κατηγορούμενοι , συγγενείς τους και δημοσιογράφοι προσπαθούν να παρουσιάσουν την δολοφονία ως τροχαίο.



Οι συνεχιζόμενες προκλήσεις των αλβανών κατά των γενναίων Χιμαριωτών, αποδεικνύουν αυτό που, εξ αρχής, γράψαμε ότι, δηλαδή, πρόκειται περί οργανωμένου σχεδίου. Οι συλλήψεις κάποιων εκ των δραστών, για εμάς τους Έλληνες δεν είναι τόσο σημαντικές. Όσοι μιλούν για απονομή δικαιοσύνης λησμονούν ότι η αλβανική αστυνομία και οι αλβανικές δικαστικές αρχές, είναι αστυνομία και αρχές του δυνάστη, του κράτους που, παρανόμως, κατέχει το κομμάτι αυτό της Ηπείρου και καταπιέζει τους Έλληνες της περιοχής. Λησμονούν ότι οι Έλληνες, εκεί, δεν είναι πολίτες, αλλά σκλαβωμένοι. Σκοτώνονται επειδή μιλούν ελληνικά, απειλούνται, επειδή διαμαρτύρονται για την δολοφονία ενός δικού τους ανθρώπου. Ποιος πολίτης, σε ποιο πολιτισμένο κράτος, δολοφονείται γιατί μιλάει, ή πυροβολείται επειδή πήγε στην κηδεία του φίλου του;
                    ΜΑΒΗ
Την ώρα που το ελληνικό κράτος παριστάνει ότι δεν αντιλαμβάνεται, όχι μόνο τι συμβαίνει αυτές τις ημέρες στην Χιμάρα, αλλά και ότι το κομμάτι αυτό της Ηπείρου είναι σκλαβωμένο, οι σκλαβωμένοι Έλληνες υποφέρουν ακόμη περισσότερο και ζουν υπό καθεστώς μεγαλύτερου τρόμου. Το γεγονός ότι είναι γενναίοι και διασώζουν την τιμή της πατρίδας δεν σημαίνει ότι η «ελεύθερη» Ελλάδα απαλλάσσεται από την υποχρέωση να τους προστατεύσει. Η πλέον ειρηνική και ήπια λύση, η οποία διαφαίνεται, είναι, όπως έχουμε ξαναγράψει, η στρατιωτική επέμβαση στην κατεχόμενη Ήπειρο, με σκοπό την προστασία των Ελλήνων και την δημιουργία θύλακος ασφαλείας. Αλλιώς, υπάρχει και το «χωρίς διαταγή»… Αν παραλειφθεί η λύση της στρατιωτικής επέμβασης, τότε η επόμενη λύση που διαφαίνεται είναι το Αντάρτικο...

Τετάρτη 25 Αυγούστου 2010

Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΑΡΤΗ - ΚΑΡΛ ΣΜΙΤΤ

«Ο αντάρτης θα αποτελεί ένα ιδιαίτερο αρχέτυπο μαχητή ξηράς, για όσο τουλάχιστον διάστημα είναι πιθανοί στον πλανήτη μας οι πόλεμοι κατά της αποικιοκρατίας»

«..Ευκινησία, ταχύτητα και αιφνιδιαστική εναλλαγή επίθεσης και υποχώρησης, με μια λέξη: αυξημένη κινητικότητα είναι μέχρι και σήμερα ακόμη ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα του αντάρτη..»


«Ο σύγχρονος αντάρτης δεν προσδοκά από τον εχθρό ούτε δικαιοσύνη, ούτε και έλεος. Έχει εγκαταλείψει την παραδοσιακή μορφή εχθρότητας του ελεγχόμενου και περιφρουρημένου πολέμου και έχει μεταβεί στην σφαίρα μιας άλλης, της αληθινής εχθρότητας, η οποία μέσω της τρομοκρατίας και της αντιτρομοκρατίας, κορυφώνεται στην εξόντωση»


«..Ως ένα άλλο, επιτακτικό σήμερα, γνώρισμα, παρουσιάζεται η έντονη πολιτική δέσμευση, η οποία χαρακτηρίζει τον αντάρτη σε σχέση με άλλους μαχητές. Πρέπει να εμμείνει κανείς στην αυστηρά πολιτική φύση του αντάρτη, ακριβώς επειδή αυτός πρέπει να διακριθεί από τον κοινό ληστή και τον στυγνό εγκληματία, τα κίνητρα του οποίου αποσκοπούν στον προσωπικό πλουτισμό……Ο αντάρτης μάχεται σε ένα πολιτικό μέτωπο και ακριβώς ο πολιτικός χαρακτήρας των πράξεών του επικυρώνει την αρχική σημασία της λέξης παρτιζάνος. Γιατί η λέξη προέρχεται από το Partei [μέρος,κόμμα, παράταξη] και παραπέμπει στη διασύνδεση με μία κατά κάποιο τρόπο αγωνιστική, εμπόλεμη, ή πολιτικά ενεργή ένωση ή ομάδα. Τέτοιου είδους διασυνδέσεις με ένα κόμμα γίνονται ιδιαίτερα ισχυρές σε περιόδους επαναστάσεων.»

«Ένας μεγάλος φιλόσοφος, ο Johann Gottlieb Fichte. Περισπούδαστοι και μεγαλοφυείς στρατιωτικοί, όπως ο Sharnhorst, ο Gneisenau και ο Clausewitz , ένας ποιητής , σαν τον προαναφερόμενο Heinrich von Kleist, που πέθανε τον Νοέμβριο του 1811, είναι αυτοί που χαρακτηρίζουν το τεράστιο δυναμικό του πρωσσικού πνευματικού κόσμου, που ήταν τότε, την κρίσιμη στιγμή σε ετοιμότητα. Ο εθνικισμός αυτής της πνευματικής τάξης του Βερολίνου ήταν υπόθεση των μορφωμένων και όχι του απλού ή ακόμα και αναλφάβητου λαού. Σε μία τέτοια ατμόσφαιρα, όπου το υποκινημένο εθνικό αίσθημα συνενωνόταν με τη φιλοσοφική μόρφωση, ανακαλύφθηκε φιλοσοφικά ο αντάρτης και η θεωρία του έγινε ιστορικά εφικτή» .

thulebooks
 
Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε εδώ

Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010

ΤΟ ΜΥΘΙΚΟ ΑΝΑΚΤΟΡΟ

Tο μυθιστόρημα το ''Mυθικό Aνάκτορο'' περιγράφει γεγονότα της δεκαετίας του '80, λίγο πριν το τέλος του δικτάτορα στην Aλβανία. Δίνει σκηνές από την οικογενειακή οικονομική, πολιτική και πνευματική ζωή των Bορειοηπειρωτών. ''Tο μυθικό ανάκτορο'' είναι η θλιβερή ιστορία των ανθρώπων με ευγενικές προθέσεις κι όνειρα που αισθάνονται παγιδεμένοι στο λαβύρινθο της ζωής. Oι κεντρικοί ήρωες είναι διανοούμενοι. Eίναι η τρίτη γενιά ύστερα από των παππούδων του και των πατεράδων του '40. Γεννημένοι πίσω από συρματοπλέγματα, βιώνουν το δράμα της φυλής που κινδυνεύει να χαθεί, την πικρή επίγνωση, ότι είναι ανίκανοι ν' αντιδράσουν στο κακό όπως στην περίπτωση του συγγραφέα Πέτρου Bλαστόπουλου και του ζωγράφου Δημήτρη Xελινού.
Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε εδώ

Σάββατο 21 Αυγούστου 2010

ΜΑΥΡΟΣ ΛΟΧΟΣ


Ας μη βρέξη ποτέ
το σύννεφον και ο άνεμος
σκληρός ας μη σκορπίση
το χώμα το μακάριον
που σας σκεπάζει ...

Οι σπουδαστές του Μαύρου Λόχου έκλεισαν τα βιβλία, άφησαν πίσω τους την ήσυχη ζωή στις ξένες χώρες που κατοικούσαν και αναζήτησαν τη δόξα στον αγώνα γιά την ελευθερία της πατρίδας.
Επέλεξαν έτσι τον δρόμο της δύσκολης ηθικής της αριστοκρατίας. Γιατί όποιος θέλει να επιβάλλει τη θέλησή του στον κόσμο, πρέπει να επιβληθεί στην ύλη προσθέτοντας στο περιεχόμενό της μορφές που προκύπτουν από το ανώτερο πνευματικό επίπεδο. Η αριστοκρατική ηθική στηρίζεται στην ικανότητα να μπορεί κάποιος να δράσει εναντίον των συμφερόντων του, να αποδείξει πως δεν τον καθορίζουν οι οικονομικοί όροι της κοινωνίας των δούλων.

Σύμφωνα με τους κανόνες που ήδη έχει επιβάλει στον εαυτό του, ο ήρωας πρέπει να μάχεται όχι μόνον όταν η νίκη είναι αβέβαιη αλλά κυρίως όταν η αποτυχία είναι βέβαιη. Γιατί τότε μόνον μπορεί να διαφυλαχθεί η τιμή και ο κοινός θάνατος να νικηθεί, τότε μόνον ολοκληρώνεται η νίκη του πνεύματος πάνω στην ύλη.

Ο αγώνας της ανεξαρτησίας που οδήγησε τον Ελληνισμό στον σύγχρονο κόσμο σαν ελεύθερο έθνος έχει να επιδείξει πολλά παραδείγματα απόλυτης στάσης απέναντι στο θάνατο. Ιδιαίτερη εκδήλωση ηρωικού φρονήματος είναι ο Ιερός Λόχος, το πρώτο ελληνικό σώμα οργανωμένου, τακτικού στρατού με σύγχρονο τυπικό στρατολογίας της εποχής.



Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης έφτασε στο Ιάσιο της Μολδοβλαχίας στις 22 Φεβρουαρίου 1821 με σκοπό να συγκροτήσει στρατό και να εξορμήσει νότια προς την πατρίδα. Από τη Μολδοβλαχία, την Τρασυλβανία, τα παράλια της Βουλγαρίας και τις μεσημβρινές επαρχίες της Ρωσίας, έφταναν εκεί Έλληνες της διασποράς όλων των τάξεων γιά να καταταγούν. Αυτοί επάνδρωσαν τον πρώτο Ελληνικό στρατό μαζί με τα ετοιμοπόλεμα σώματα Ελλήνων οπλαρχηγών.
Ο καθαγιασμός της σημαίας της επανάστασης έγινε στο Ιάσιο, στην εκκλησία των Τριών Ιεραρχών, στις 26 Φεβρουαρίου 1821. Η σημαία έφερε από την μία πλευρά τον σταυρό και την εικόνα του μεγάλου Κωνσταντίνου και της Αγίας Ελένης με την επιγραφή Έν τούτω νίκα και από την άλλη πλευρά το σύμβολο του μυθικού Φοίνικα και την επιγραφή Έκ της στάχτης μου αναγεννώμαι ...

Ο Ιερός Λόχος συγκροτήθηκε λίγο αργότερα στην Φωξάνη, πόλη στα όρια της Μολδαυίας με τη Βλαχία, από τετρακόσιους νεαρούς Έλληνες σπουδαστές, που προέρχονταν από πόλεις της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης, κυρίως την Οδησσό της Ουκρανίας. Ο Υψηλάντης πίστευε πως οι νεαροί αυτοί θα μπορούσαν να αποτελέσουν την ψυχή του στρατού του. Γι’ αυτό τους ονομάτισε από το κλασικό όνομα του Ιερού Λόχου των Θηβών.

Έφεραν εφαρμοστές στολές από μαύρο ύφασμα με τρίχρωμο - κόκκινο, γαλάζιο και άσπρο - εθνόσημο. Στο κράνος κάτω από το λοφίο υπήρχε η φράση Ελευθερία ή Θάνατος και το σήμα της νεκροκεφαλής με χιαστό σχήμα οστών σαν σύμβολο της νίκης πάνω στον θάνατο. Διοικητής τους ορίστηκε ο Γεώργιος Κατακουζηνός.

Στην Φωξάνη, οι απόλεμοι αυτοί σπουδαστές άρχισαν να γυμνάζονται και να εκπαιδεύονται στην χρήση των όπλων και της λόγχης ώστε να γίνουν αξιόμαχοι Λογχοφόροι. Η ορκωμοσία τους έγινε σε λιτή τελετή στο ναό της πόλης:

« Ορκίζομαι να χύσω και αυτήν την υστέραν ρανίδα του αίματός μου υπέρ της θρησκείας και της πατρίδος μου.
........................................................................................
........................................................................................
Ορκίζομαι τέλος πάντων εις το της Θείας Μεταλήψεως φοβερόν Μυστήριον ότι θα υστερηθώ της Αγίας Κοινωνίας εις την τελευταία μου εκείνην ώρα, εάν δεν εκτελέσω απάσας τας υποσχέσεις, τας οποίας έδωσα ενώπιον της εικόνος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού ».

Στις 7 Ιουνίου του 1821, αποφράδα μέρα, τήρησαν τις υποσχέσεις τους στην εχθρική Βλαχία, στο Δραγατσάνι, στη μονή του Σερμπανεστίου, κοντά στη διάβαση προς την κοιλάδα των Καρπαθίων.
Ενεπλάκησαν σε απρογραμμάτιστη συμπλοκή λόγω μιάς άκαιρης και άστοχης επίθεσης του αρχηγού του ιππικού Βασίλη Καραβιά κατά των Τούρκων, που αμύνονταν κλεισμένοι στη μονή.

Ο Νικόλαος Υψηλάντης, αδερφός του Αλέξανδρου, κινήθηκε με τον Ιερό Λόχο αρχικά κατά του Δραγατσανίου και έπειτα προς βοήθεια του Καραβιά όταν αυτός βρέθηκε σε δυσχερή θέση. Όμως ο Καραβιάς με τους ιππείς του υποχώρησαν και ξέφυγαν προς τα ορεινά ενώ ο Ιερός Λόχος βρέθηκε περικυκλωμένος από τις τουρκικές δυνάμεις.

Εκείνη τη βροχερή μέρα, οι απειροπόλεμοι Έλληνες νεαροί της διασποράς, αυτοί που δεν γνώριζαν έως τότε την πραγματική φωτιά του πολέμου, αντί να τρέξουν να σωθούν, στάθηκαν αγέρωχοι μπροστά στο θάνατο. Σε μιά άνιση μάχη έμειναν αμετακίνητοι στις θέσεις τους και θερίστηκαν από τα πυκνά πυρά και τις απανωτές επελάσεις του τουρκικού ιππικού.

Ο γενναίος οπλαρχηγός Γεωργάκης Ολύμπιος έφτασε καθυστερημένα στο πεδίο της μάχης και πρόλαβε να σώσει εκατό ιερολοχίτες και την σημαία του Λόχου από το σημείο που είχε πέσει ο σημαιοφόρος. Ο Νικόλαος Υψηλάντης σώθηκε τυχαία από έναν φιλέλληνα Γάλλο αξιωματικό, που τον ανέβασε στο άλογό του.



Ο υπόλοιπος στρατός διαλύθηκε μέσα στο φόβο και τη ντροπή. Στις 8 Ιουνίου, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης εξέδωσε την τελευταία δραματική προκήρυξη, όπου αφού εξέφραζε την απόγνωση και την οργή του γιά την αποσύνθεση, τους προδότες και τους λιποτάκτες, δήλωνε πως μόνον η θύμηση του Ιερού Λόχου « ...θα είναι πάντοτε το μόνον δροσιστικόν ποτόν της ψυχής μου ».

Τα παιδιά του Μαύρου Λόχου της νεκροκεφαλής, τίμησαν το όνομα της φοβερής φάλαγγας των Θηβαίων. Δεν πρόλαβαν να γίνουν δεινοί πολεμιστές, πρόσφεραν όμως καθαρό αίμα και πίστη και υποθήκευσαν το μέλλον. Δεν τους λυπάμαι, αντιθέτως τους ζηλεύω.

Γιατί νοιώθω παγιδευμένος στα δεσμά της βαρετής ειρήνης.

Γιατί θα ‘θελα να πεθάνω κι εγώ σε μιά μεγάλη μάχη ...


Οι εικόνες: Έργα του Peter von Ess. «Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης διέρχεται τον ποταμό Προύθο» και «Οι Ιερολοχίτες μάχονται στο Δραγατσάνι ».
Ο Σταυρός και η νεκροκεφαλή από την στολή σε προσωπογραφία του Αλέξανδρου Υψηλάντη.

Οι στίχοι της εισαγωγής: Η πρώτη στροφή από την ωδή του Κάλβου “ Εις τον Ιερόν Λόχον ”.

Οι απώλειες του Ιερού Λόχου: Διακόσιοι άνδρες στο πεδίο της μάχης, μεταξύ αυτών ο σημαιοφόρος Ξενοφών, οι αξιωματικοί Κρόκιας, Σούτσος, Ιωαννίτης και Δρακούλης και ο Ελβετός φιλέλληνας Μπουρντιέ. Τριάντα επτά αιχμάλωτοι αποκεφαλίστηκαν αργότερα στην Κωνσταντινούπολη.

Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης: Μεγάλη μορφή της Ελληνικής Επανάστασης. Υπασπιστής του Ρώσου αυτοκράτορα και στρατηγός της αυτοκρατορικής φρουράς. Είχε χάσει το ένα του χέρι στη μεγάλη μάχη της Λειψίας. Προερχόταν από οικογένεια με τίτλους από την εποχή του Βυζαντίου. Του ανατέθηκε το 1820 από την Φιλική Εταιρεία η αρχηγία της Εταιρείας και της Επαναστάσεως. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1792 και πέθανε στη Βιέννη το 1828. Κηδεύτηκε φορώντας την μαύρη στολή του Ιερού Λόχου.

Ο Γεωργάκης Ολύμπιος: Ο σημαντικότερος Έλληνας οπλαρχηγός στο πλευρό του Αλέξανδρου Υψηλάντη με ένα σώμα στρατού χιλίων πεντακοσίων έμπειρων ανδρών.

Κι εμείς: Αν και δεν είμαστε σήμερα ευχαριστημένοι με τον εαυτό μας, όμως θα θέλαμε αύριο να γίνουμε υπερήφανοι γιά τον εαυτό μας.

πηγή: http://sunwarflag.blogspot.com/2008/07/blog-post.html

Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010

AΓNOHΘENTEΣ 1974

Η Τουρκία των 80 εκατομμυρίων εισβάλλει στη μικρή και προδομένη Κύπρο. Δεκάδες αεροπλάνα και πλοία βομβαρδίζουν σπέρνοντας τον όλεθρο και την καταστροφή. Εκατοντάδες άρματα και χιλιάδες πάνοπλοι τούρκοι στρατιώτες εναντίον μερικών αόπλων ελληνοκυπρίων στρατιωτών. Τα τουρκικά στρατεύματα δολοφονούν, βιάζουν και συλλαμβάνουν αιχμαλώτους τους οποίους είτε δολοφονούν εν ψυχρώ, είτε κακοποιούν άγρια. Για 34 χρόνια τώρα, ο Ζαχαρίας Μακρυνικόλας, ζει με ένα βλήμα από όλμο στο κεφάλι. Ο Μιχάλης Χριστοφόρου με μία σφαίρα σφηνωμένη δίπλα από το μάτι. Ο Λουκάς Γεωργίου με δύο ψε’υτικα πόδια. Ο Μιχάλης Ευαγγέλου με δύο πόδια παραμορφωμένα από τις 20 σφαίρες που δέχτηκε σε αυτά. Ο Ξενής Δαμαλάς παραμορφωμένος από τις βόμβες ναπάλμ. Ο.... Ποίος νοιάστηκε πραγματικά για όλους αυτούς τους ανθρώπους; Μπορεί η Τουρκία να νοιώθει περήφανη για τη «νίκη» της;



 Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε εδώ

ΡΩΜΑΙΟΣ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΕΤΑ

«Ω, αυτή μαθαίνει τους πυρσούς να λάμπουν», λέει ο Ρωμαίος όταν πρωτοβλέπει την Ιουλιέτα στη γιορτή των Καπουλέτων. Η Ιουλιέτα γοητεύεται από τον νεαρό, και σύντομα οι δυο τους πέφτουν στα δίχτυα του έρωτα. Κατάγονται όμως από οικογένειες που τρέφουν έχθρα μεταξύ τους, και γι' αυτό πρέπει να παντρευτούν κρυφά. Μπορεί άραγε η αγάπη τους να δώσει τέλος στην έχθρα των οικογενειών τους;
Η κλασική και λατρεμένη ιστορία αγάπης του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ. Οι Καπουλέτοι. Οι Μοντέγοι. Και η έχθρα τους. Ο Ρωμαίος. Η Ιουλιέτα. Και η αγάπη τους. Μια αγάπη που θα ζει αιώνια και θα μαγεύει πάντα μικρούς και μεγάλους. Το θεατρικό έργο του σπουδαίου 'Αγγλου συγγραφέα Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, διασκευασμένο για παιδιά.

ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΟ 8 ΕΤΩΝ




 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε εδώ

ΠΟΙΗΤΙΚΑ ΚΑΤΟΙΚΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ

"...Ποιητικά κατοικεί ο άνθρωπος..."

Αυτή την φράση την αποσπάσαμε από ένα όψιμο ποιήμα του Χαίλντερλιν.


Θα ήταν ίσως σωστό να στοχαστούμε νηφάλια το Ρήμα του ποιητή. Μιλά για το κατοικείν του ανθρώπου. Δεν περιγράφει τις καταστάσεις του τωρινού κατοικείν. Κυρίως δεν ισχυρίζεται ότι κατοικείν σημαίνει έχω στην κατοχή μου μια κατοικία.


Όταν ο Χαίλντερλιν μιλά για κατοικείν, έχει κατά νου το θεμελιώδες χαρακτηριστικό της ανθρώπινης εμπειρικής ύπαρξης [Dasein]. Όμως το "ποιητικό" το εξετάζει με βάση τη σχέση του με τούτο το ουσιωδώς κατανοούμενο κατοικείν.


Το Ρήμα "...ποιητικά κατοικεί ο άνθρωπος..." λέει ότι το ποιείν, και μόνον αυτό, κάνει το κατοικείν του ανθρώπου να είναι κατοικείν. Μόνο το ποιείν επιτρέπει πραγματικά το κατοικείν. Πώς όμως φτάνουμε σε μια κατοικία; Με το κτίζειν. Η ποίηση ως κάτι που επιτρέπει το κατοικείν, είναι κτίζειν.


Το ποιείν οικοδομεί την ουσία του κατοικείν. Ποιείν και κατοικείν όχι μόνο δεν αποκλείονται αμοιβαία αλλά ανήκουν το ένα στο άλλο, αξιώνοντας το ένα την παρουσία του άλλου.


"Ποιητικά κατοικεί ο άνθρωπος". Εμείς κατοικούμε ποιητικά; Πιθανώς κατοικούμε πέρα για πέρα αντιποιητικά. Αν είναι έτσι, άραγε ψεύδεται ο ποιητής και δεν λέει την αλήθεια; Όχι. Η αλήθεια των λόγων του επιβεβαιώνεται με τον πιο τρομερό τρόπο. Διότι αντιποιητικό μπορεί να είναι ένα κατοικείν, όταν στην ουσία του είναι ποιητικό. Για να τυφλωθεί ένας άνθρωπος, πρέπει κανονικά, σύμφωνα με την ουσία του, να βλέπει. Ποτέ δεν μπορεί να τυφλωθεί ένα κομμάτι ξύλου. Όταν όμως τυφλώνεται ο άνθρωπος, τότε πάντα τίθεται το ερώτημα αν η τύφλωσή του είναι αποτέλεσμα έλλειψης και απώλειας ή αν εδράζεται στην υπερβολή ή στην υπέρβαση του μέτρου. Ίσως, τότε, το αντιποιητικό κατοικείν μας, η αδυναμία του να λάβει το μέτρο, να προέρχεται από μια παράξενη υπέρβαση του μέτρου, ως αποτέλεσμα της μανίας μας για μέτρηση και υπολογισμό.


Το γεγονός ότι και τον βαθμό που εμείς κατοικούμε αντιποιητικά, μπορούμε να το διαπιστώσουμε ανά πάσα στιγμή, αν γνωρίζουμε τι είναι ποιητικό. Εάν και πότε θα γίνει η στροφή από το αντιποιητικό κατοικείν, μπορούμε να το ελπίζουμε μόνο τότε, όταν δεν θα χάνουμε από το βλέμμα μας το ποιητικό. Πώς και σε ποιο βαθμό οι πράξεις ή η απραξία μας μπορούν να συμβάλλουν σ' αυτή τη στροφή, το διασφαλίζουμε εμείς οι ίδιοι, αν λάβουμε το ποιητικό στα σοβαρά.


Το ποιείν είναι η θεμελιώδης δυνατότητα του ανθρώπινου κατοικείν. Αλλά ο άνθρωπος δύναται να ποιεί κάθε φορά, μόνο όταν η ουσία του προσοικειώνεται αυτό που επιθυμεί ο ίδιος και, άρα, το χρειάζεται. Το ποιείν είναι αυθεντικό ή μη αυθεντικό ανάλογα με τον βαθμό αυτής της προσοικείωσης. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο το καθαυτό ποιείν συμβαίνει με ιδιάζοντα τρόπο σε κάθε εποχή.


Martin Heidegger,


αποσπάσματα από το βιβλίο "...Ποιητικά Κατοικεί ο Άνθρωπος...", μετάφραση: Ι. Αβραμίδου, εκδόσεις Πλέθρον
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε εδώ

Τετάρτη 18 Αυγούστου 2010

Η ΕΛΛΑΔΑ. ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟΝ 19ο ΑΙΩΝΑ

La Grece Voyage photographique ei litteraire au XIX siecle

ΓΑΛΛΙΚΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΑΘΗΝΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «Ο ΠΛΑΤΩΝ»
ΤΡΙΤΗ ΕΚΔΟΣΗ
Γλώσσα: Γαλλικά-Ελληνικά

Ένα λεύκωμα με σπάνιες φωτογραφίες και κείμενα του 19ου αιώνα. Το φωτογραφικό και λογοτεχνικό ταξίδι στην Ελλάδα του 19ου αιώνα, σταθμό στο «Μεγάλο γύρο» των καλλιτεχνών, το ανασυνθέτει ο Χάρης Γιακουμής μέσα από ένα σύνολο διακοσίων φωτογραφιών της εποχής, που ο ίδιος έχει επιλέξει. Όλες ανήκουν στην προσωπική του συλλογή και υπογράφονται από τους πιο σπουδαίους φωτογράφους του προηγούμενου αιώνα ή τους αποδίδονται. Η επιλογή και η παράθεση των φωτογραφιών δίπλα σε ταξιδιωτικά κείμενα πολλών συγγραφέων της ίδιας εποχής δίνουν τη δυνατότητα για ένα αυθεντικό φανταστικό ταξίδι στην Ελλάδα του περασμένου αιώνα.

ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ thulebooks.gr ΑΠΟ  €29.63  €16.00


  Κάντε κλικ εδώ

Τρίτη 17 Αυγούστου 2010

IN MEMORIAM…

 ΤΙ ΛΟΙΠΟΝ;

Τι λοιπόν, της ζωής μας το σύνορο
θα το δείχνη ένα ορθό κυπαρίσσι;
Κι’από ό,τι είδαμε, ακούσαμε, αγγίξαμε
τάφου γη θα μας έχει χωρίσει;

Ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε
τούτο μόνο ζωή μας το λέμε;
Κι’αυτό τρέμουμε μήπως το χάσουμε
και χαμένο στους τάφους το κλαίμε;

Σ’ ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε
της ζωής μας ο κόσμος τελειώνη;
Τίποτ’άλλο; Στερνό μας απόριμμα
τό κορμί που πετιέται και λυώνη;

Κάτι ανέγγιχτο, ανάκουστο, αθώρητο
μήπως κάτω απ’ τους τάφους ανθίζη;
Κι’ό,τι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο
μήπως πέρα απ’ τον τάφο αρχίζη;
 
Η ψυχή ταξειδεύτρα μεσ’ τ’άπειρο
σταλαμίδα νερού μήπως μοιάζη;
που ανεβαίνη στα νέφη απ’ τα πέλαγα
κι’απ’τα νέφη στους κάμπους σταλάζη;
 
Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα
γλυκοχάραμα αυγής είναι πέρα;
Κι’αντί να ’ρθη μια νύχτα αξημέρωτη
ξημερώνει μια αβράδυαστη μέρα;
 
Μήπως είναι η αλήθεια στο θάνατο;
Κι’ η ζωή μήπως κρύβη την πλάνη;
Ό,τι λέμε πως ζη μήπως πέθανε
κι’είναι αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει;
 
Φωτερά σκοτάδια (1915)
Γεώργιος Δροσίνης


                                                                                                             

Δευτέρα 16 Αυγούστου 2010

ΟΙ ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΔΥΚ 1974

Το βιβλίο για τις μάχες της ΕΛΔΥΚ το μαύρο καλοκαίρι του '74. Ένα βιβλίο που κάθε Έλληνας Κύπριος, και μάλιστα νέος, πρέπει να διαβάζει.. Να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι παλαιότεροι.
Είναι γεμάτο ένταση, ακραίο ρεαλισμό και περιγραφική αποτύπωση της ωμής αλήθειας των μαχών, φορτίζει ψυχικά κάθε Έλληνα και ειδικά τους Κυπρίους, που υπέστησαν τα δεινά της προδοσίας… Ιστορίες πόνου, αίματος, αγωνίας για το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Ένα ηχηρό χαστούκι, κατά την άποψή μου, σε αυτούς που με πρόσχημα ότι «όλα είναι προδομένα», δεν υπηρέτησαν την πατρίδα, αλλά κρύφτηκαν δεξιά και αριστερά και δεν κατετάγησαν ως έφεδροι στην Εθνοφρουρά εναντίον του Αττίλα. Είναι αυτοί που διατείνονται σήμερα ότι δεν υπήρξε αντίσταση κατά του εχθρού του '74, για να καλύψουν τη δική τους απουσία! Ναι, υπήρξε προδοσία, δεν δικαιολογούνται όμως οι λιποτάκτες!
Αυτά τα 19χρονα παιδιά, καταπροδομένα από Ελλάδα και από Κύπρο, έμειναν περήφανα στις θέσεις τους, δεν λιποτάκτησαν, παρά την πίκρα της εγκατάλειψης και τους εγχώριους υβριστές τους… Αντάξιοι των Μαραθωνομάχων, των 300 του Λεωνίδα, των νεότερων του Αλβανικού έπους τίμησαν την ιστορική στολή του Έλληνα στρατιώτη σεβόμενοι, μάλιστα, παρά το πάθος της μάχης, τους αιχμαλώτους του εχθρού. Αγνοί νέοι, καθαρές ψυχές γεμάτες αυταπάρνηση και αλτρουισμό, γνήσια ελληνικές. Δεν υποχώρησαν ακόμα κι όταν περνούσαν τα άρματα πάνω από το σώμα τους.
Ένας σωστός διαχωρισμός του συγγραφέα, άλλο πατρίδα και άλλο οι εκάστοτε κυβερνήσεις. Δεν πολεμήσαμε για την κυβέρνηση, μας λέει, αλλά για τη διαχρονική τιμή της πατρίδος. Θυσίασαν την προσωπική τους ζωή, σακατεμένοι, ψυχικά άρρωστοι και ανάπηροι οι πιο πολλοί, για να τους πετάξει η επίσημη πολιτεία Ελλάδος και Κύπρου έξω από τα πολυτελή της γραφεία για να μην ενοχλούν. Η ίδια ιστορία με όλους τους ήρωες της ιστορίας μας, Κολοκοτρώνη, Νικηταρά και εκατοντάδες γνωστούς και κυρίως αγνώστους απλούς ανθρώπους, που θυσίασαν τα πάντα για την πατρίδα, για να εισπράξουν την παραγνώριση και την ασέβεια της επίσης πολιτείας, η οποία έχτισε τις καρέκλες της πάνω στο αίμα τους.
* Φιλόλογος
Το βιβλίο αυτό θα μπορούσε να είχε άλλο τίτλο. Όπως,
«Η υπέρβαση των ανθρώπινων ορίων»,
«Οι νεκροί ζωντανοί αντιστέκονται»,
«Στην κόλαση της ΕΛΔΥΚ»,
«Πόνος κι αγάπη Πατρίδας».


ΑΤΤΙΛΑΣ 2 - ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1974





ΠΗΓΗ esxatianasxesi.blogspot.com