Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΟ - Η ιστορία ενός επίδοξου παλαιστίνιου αυτόχειρα

Ο συγγραφέας, Ραΐντ Σαμπάχ, Παλαιστίνιος δημοσιογράφος που μεγάλωσε και ζει στη Γερμανία, αφηγείται τη ζωή του Σαΐντ, ενός Παλαιστίνιου που ζει στα κατεχόμενα, στο στρατόπεδο προσφύγων της Τζενίν. Με αφορμή την προσωπική ιστορία του Σαΐντ, εξιστορούνται τρεις και πλέον δεκαετίες μαρτυρικής ζωής, διωγμών, καταπίεσης και κάθε είδους βασανιστηρίων του παλαιστινιακού λαού από πλευράς Ισραηλινών. Για τον Σαΐντ, όπως και για πολλούς συμπατριώτες του, ο θάνατος είναι πια η μοναδική ελπίδα για μια καλύτερη ζωή. Μέσα από τις εκμυστηρεύσεις του Σαΐντ στον συγγραφέα, φωτίζονται οι σκέψεις και τα συναισθήματα που οδηγούν έναν άνθρωπο σε επίθεση αυτοκτονίας, που τον ωθούν να θυσιάσει τη δική του ζωή συμπαρασύροντας στο θάνατο και πολλούς άλλους. Ο Σαΐντ είναι 29 χρονών και ζει στο στρατόπεδο προσφύγων της Τζενίν. Όταν ήταν 8 χρονών, εβραίοι έποικοι εκδίωξαν τους γονείς του απ' τη γη που τους ανήκε και καλλιεργούσαν. Αυτό συνέβη το 1981. Από τότε η οικογένειά του ζει στο στρατόπεδο προσφύγων. Μια μέρα οι ισραηλινοί στρατιώτες συνέλαβαν τον πατέρα του και τον κακοποίησαν σχεδόν μέχρι θανάτου. Μετά ξέσπασε η πρώτη Ιντιφάντα, που διήρκεσε από το 1987 έως το 1993. Ο Σαΐντ ήταν τότε 15 χρονών και μαζί με τους συνομηλίκους του πετούσε με σφεντόνες πέτρες εναντίον των στρατιωτών. Όταν ήταν 16 χρονών, η μητέρα του σκοτώθηκε από ισραηλινά πυρά. Λίγο αργότερα μπήκε ο ίδιος στη φυλακή για 4 χρόνια.

Μετά την αποφυλάκισή του δυσκολεύτηκε πολύ να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα. Όταν άρχισε η Ιντιφάντα του Αλ Αξα,το Σεπτέμβριο του 2000, οι μαζικές επιθέσεις αυτοκτονίας αυξήθηκαν. Ακόμη και ο Σαΐντ απέκτησε όπλο. Ο θάνατος μοιάζει να είναι η μοναδική ελπίδα για μια καλύτερη ζωή.

Τα τελευταία τριάντα χρόνια της ρήξης Ισραηλινών-Παλαιστινίων συνδέονται άμεσα με την ιστορία του Σαΐντ. Είναι ξεκάθαρη η σχέση των δύο: τα γεγονότα συνεργούν αποφασιστικά στη διαμόρφωση της ζωής του Σαΐντ, αλλά και η συνεχιζόμενη κλιμάκωση της έντασης διαιωνίζεται μέσα από ανάλογες εμπειρίες.

Μέχρι στιγμής έχουν προκληθεί πάνω από 550 θάνατοι από παλαιστινιακές επιθέσεις αυτοκτονίας.

Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε εδώ

ΧΕΙΜΑΡΡΑ

( από το ποίημα Χειμάρρα του Κ.Παλαμά )

Τέλος να πήρε ο πόλεμος; Άλλος δεν είναι αγώνας;
Ελλήνων ιεροί λόχοι,
για ύπνο βαρύ σας δέχτηκε της δόξας ο λιμιώνας;
Η δάφνη αμάραντη; ─ Όχι!

Λαλούμενα ξενύχτηδων. Σωπάτε, χαροκόποι!
─Ω σπαθωτή κιθάρα
τυρταία, φόρεσε πύρινη, μπροστά στην κρύαν Ευρώπη
κορώνα τη Χειμάρρα!

…Στα χειμαρριώτικα βουνά ροβόλα, τα τουφέκια
τ’ άγρια συντρόφεψέ τα,
με της πατρίδας την ψυχή και με τ’ αστροπελέκια
την άγια γη χαιρέτα.

…..Στους ξέγνοιαστους αλίμονο! Τους πρέπει να είναι δούλοι,
στον άρπαγα, τρομάρα!
Η Ελλάδα πού; Στην Ήπειρο. Δόξα στο Κακοσούλι,
Νίκη σ’ εσέ, Χειμάρρα!

Τα Γιάννενα ονειρεύονται, η Κρήτη ξαποσταίνει,
βουβή η Θεσσαλονίκη,
η Αθήνα ξεφαντώνει….Ποιος βογγάει σα να πεθαίνει;
─Χειμάρρα, ολόρθη! Οι λύκοι.


14 Φλεβάρη 1914

Ο. ΕΛΥΤΗΣ : «Μικρή πράσινη θάλασσα»

Μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριώ χρονώ
Που θα ’θελα να σε υιοθετήσω
Να σε στείλω σχολείο στην Ιωνία
Να μάθεις μανταρίνι και άψινθο
Μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριώ χρονώ
Στο πυργάκι του φάρου το καταμεσήμερο
Να γυρίσεις τον ήλιο και ν’ ακούσεις
Πώς η μοίρα ξεγίνεται και πώς
Από λόφο σε λόφο συνεννοούνται
Ακόμα οι μακρινοί μας συγγενείς
Που κρατούν τον αέρα σαν αγάλματα
Μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριώ χρονώ
Με τον άσπρο γιακά και την κορδέλα
Να μπεις απ’ το παράθυρο στη Σμύρνη
Να μου αντιγράψεις τις αντιφεγγιές στην οροφή
Από τα Κυριελέησον και τα Δόξα Σοι
Και με λίγο Βοριά λίγο Λεβάντε
Κύμα το κύμα να γυρίσεις πίσω
Μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριώ χρονώ
Για να σε κοιμηθώ παράνομα
Και να βρίσκω βαθιά στην αγκαλιά σου
Κομμάτια πέτρες τα λόγια των Θεών
Κομμάτια πέτρες τ’ αποσπάσματα του Ηράκλειτου

ULTIMA THULE ~ WHEN JOHNNY COMES MARCHING HOME AGAIN

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΑΜΟΥΡΑΪ- ΓΙΟΥΚΙΟ ΜΙΣΙΜΑ (Yukio Mishima)

Ο Γιούκιο Μισίμα (Yukio Mishima) ήταν Ιάπωνας συγγραφέας και σκηνοθέτης.

Γεννήθηκε στο Τόκιο, στις 14 Ιανουαρίου 1925, από αριστοκρατική οικογένεια (με καταγωγή σαμουράϊ). Το πραγματικό του όνομα ήταν Κιμιτάκε Χιράοκα. Αυτοκτόνησε στις 25 Νοεμβρίου 1970.

Ως τα 12 του, τον μεγάλωσε η γιαγιά του Natsuko ή Natsu Nagai (απόγονος φεουδάρχη της εποχής των Τοκουγκάβα), η οποία ήταν μια γυναίκα πολύ καλλιεργημένη πνευματικά, αλλά και αυστηρή. Ανατράφηκε με τις αξίες της παράδοσης Μπουσίντο. Σπούδασε στο πρότυπο Σχολείο Peer. Ήταν ιδιοφυής και ξεχώρισε. Άρχισε να γράφει από 12 ετών. Το πρώτο του έργο, το Ηanazakari no Μori (Ολάνθιστο δάσος), στο οποίο ο αφηγητής εκφράζει την πίστη του, ότι οι πρόγονοί του ζουν μέσα του, δημοσιεύτηκε το 1941, όταν δηλαδή ήταν 16 ετών, σε συνέχειες στο περιοδικό “Βungei Βunka”, την επιμέλεια του οποίου είχε ο δάσκαλός του Σομίζου. Αμέσως, αποκαλύφθηκε ένα σπάνιο ταλέντο που κατέπληξε τους πάντες.

Στον στρατό εκπαιδεύτηκε στις δυνάμεις αυτοάμυνας.

Σπούδασε Νομικά στο Αυτοκρατορικό Πανεπιστήμιο του Τόκιο από το οποίο αποφοίτησε το 1947.

Εργάστηκε για λίγο ως δημόσιος υπάλληλος στο Υπουργείο Οικονομικών, αλλά σύντομα αφοσιώθηκε στην συγγραφή. Έγραψε αμέτρητα διηγήματα και 33 θεατρικά έργα, στο ανέβασμα των οποίων συμμετείχε και ο ίδιος ως ηθοποιός.

Αφιέρωσε την ζωή του στο γράψιμο. Χαρακτηριστικό της αφοσίωσής του αυτής, είναι το εξής γεγονός: πριν να παντρευτεί το 1958 την γυναίκα, με την οποία ήταν μαζί έως το τέλος της ζωής του, και με την οποία έκανε δύο παιδιά, την Γιόκο, (κόρη του διάσημου παραδοσιακού ζωγράφου Nei Sugiyama,) έκανε προγαμιαία συμφωνία, όχι με το σύνηθες, αμερικανικής εμπνεύσεως και προελεύσεως, περιεχόμενο, ρύθμισης οικονομικών και περιουσιακών θεμάτων, αλλά ότι η άμεση προτεραιότητα στην ζωή του θα είναι το γράψιμο και ότι γυναίκα του θα σέβεται τον προσωπικό του χώρο και χρόνο!

Όπως εξύμνησε στα έργα του το πνεύμα και το σώμα, έτσι και στην ζωή του φρόντισε να σεβαστεί και να «υπηρετήσει» και τα δύο. Παράλληλα με το συγγραφικό του έργο, γυμναζόταν συνεχώς και εκπαιδευόταν και ασκείτο στις πολεμικές τέχνες (καράτε και ξιφασκία κέντο, της οποίας απέκτησε πέντε νταν)

Οι ιδέες του

Η εμπειρία του Β Παγκοσμίου πολέμου, οι ατομικές βόμβες, η ταπεινωτική ήττα της πατρίδας του, η προσπάθεια αμερικανοποίησης της Ιαπωνίας, επέδρασαν σημαντικά στην ζωή και , κατ’ επέκταση στο έργο του και τον οδήγησαν στην παθιασμένη υπεράσπιση της Ιαπωνικής Εθνικής Παράδοσης και του ηρωϊκού προτύπου του σαμουράι και αξιών, όπως η Τιμή και ο Ηρωικός Θάνατος. Αντιστάθηκε και «πολέμησε» την δυτικοποίηση της Ιαπωνίας και την προσπάθεια εξαφάνισης των ιαπωνικών ηρωικών ιδανικών και παραδόσεων. Το 1960 συμμετείχε στο μεγάλο αντιαμερικανικό κίνημα. Το 1967 υπέγραψε διαμαρτυρία κατά της Πολιτιστικής Επανάστασης του Μάο. ΄Ίδρυσε έναν δικό του στρατό σαμουράι , την «Εταιρεία της Ασπίδας» (Tatenokai), που απαρτιζόταν από εθνικιστές νέους, με αποστολή την προώθηση των πιο πάνω ιδανικών και την αντίσταση στην αμερικανική πολιτική, οικονομική, πνευματική κατοχή της πατρίδας τους . Ο στρατός αυτός, μάλιστα, αναγνωρίστηκε και επισήμως. Λέγεται ότι ο Μισίμα υπερασπιζόταν το πιο ακραίο, σκληρό και αυστηρό από τα τρία μπουσίντο. Είχε πει:

«Η ασχολία των σαμουράι ήταν ο θάνατος. Ασχέτως τού πόσο ειρηνική ήταν η εποχή, ο θάνατος ήταν το υπέρτατο κίνητρό τους, κι αν έστω και μια στιγμή έδειχναν φόβο και δισταγμό μπροστά του, εκείνη ακριβώς τη στιγμή έπαυαν να είναι σαμουράι.»Και:

«Είτε συλλογιστούμε τον φυσικό θάνατο είτε, από την άλλη, όπως κάνει το Χαγκακούρε, το θάνατο στη μάχη ή ακόμα και την αυτοκτονία - ως την κατάλληλη ολοκλήρωση της πορείας ενός ανθρώπου προς την τελείωση - μου φαίνεται ότι δεν υπάρχει και μεγάλη διαφορά. Το γεγονός ότι κάποιος είναι προορισμένος για άνθρωπος της πράξης, δεν αλλάζει ούτε αλαφραίνει με οποιονδήποτε τρόπο τον φυσικό νόμο που λέει ότι όλα τα ανθρώπινα όντα υφίστανται το πέρασμα του χρόνου. Ένα δίλημμα μεταξύ ζωής και θανάτου λύσε το απλά, διαλέγοντας αμέσως το θάνατο».[από το βιβλίο του Yukio Mishima Η ηθική των σαμουράι στο σύγχρονη Ιαπωνία

(εκδ. Ερατώ, 1993), σε μετάφραση του Γιώργου Βλάχου]

Ήταν εθνικιστής, δηλαδή «καταραμένος» για την μετά τον Β Ππ εποχή, γι’ αυτό και, συχνά, αντιμετωπίστηκε επιφυλακτικά ή εχθρικά και, επανειλημμένως, έγινε προσπάθεια διακωμώδησής του, συκοφάντησής του αλλά και διαστρέβλωσης του νοήματος των ιαπωνικών παραδόσεων.

Το έργο του

Παρ’ όλα αυτά η αξία του έργου του δεν ήταν δυνατόν να υποτιμηθεί, γι’ αυτό και θεωρήθηκε ένας από τους πιο σημαντικούς λογοτέχνες , παγκοσμίως, του 20ού αιώνα. Είχε προταθεί για το βραβείο Νόμπελ. Ο νομπελίστας Γιασουνάρι Καουαμπάτα, δάσκαλος και μέντορας του Μισίμα, είπε: «Ένας συγγραφέας του βεληνεκούς του Μισίμα, εμφανίζεται μια φορά κάθε διακόσια ή τριακόσια χρόνια».

Έγραψε διηγήματα, μυθιστορήματα, θεατρικά έργα και από το 1960 άρχισε να ασχολείται και με τον κινηματογράφο. Το 1966 σκηνοθέτησε την ταινία «Πατριωτισμός» με θέμα το σεπούκου, δηλαδή τον παραδοσιακό ιαπωνικό τελετουργικό τρόπο αυτοκτονίας (γνωστό στην Δύση ως χαρακίρι, χαρακτηρισμός όμως ο οποίος θεωρείται υβριστικός) το σενάριο της οποίας είχε γράψει ο ίδιος και στην οποία, επίσης, έπαιξε

Με τα θεατρικά του έργα προσπάθησε να αναβιώσει το περίφημο ιαπωνικό παραδοσιακό θέατρο Νο.

Το 1952 έγραψε το έργο «Ο ήχος των κυμάτων», το οποίο εμπνεύστηκε, μετά από ένα ταξίδι στην Ελλάδα, από την ιστορία του Δάφνη και της Χλόης. Το έργο αυτό βραβεύτηκε το 1956.

Το πιο σημαντικό του έργο είναι η επική τετραλογία «Η Θάλασσα της γονιμότητας», του οποίου ο πρώτος τόμος , το «Ανοιξιάτικο Χιόνι» άρχισε να γράφεται το 1964 και εκδόθηκε το 1966. Οι υπόλοιποι τόμοι είναι οι : «Αφηνιασμένα άλογα» , «ο ναός της Αυγής» και ο «Εκπεσών Άγγελος». Το έργο ολοκληρώθηκε το 1970 , ολοκλήρωση η οποία χρονικά ταυτίζεται με τον ηθελημένο θάνατο του Μισίμα

Ο Θάνατός του

Στις 25 Νοεμβρίου 1970, το πρωί, ο 45 χρονος Μισίμα, αφήνει για τον εκδότη του τον τελευταίο τόμο της αριστουργηματικής τετραλογίας του, με τίτλο «ο εκπεσών άγγελος» στον οποίο κατήγγελλε την παρακμή της Ιαπωνίας και την περιφρόνηση των παραδοσιακών αξιών. Μεταβαίνει μαζί με άλλα τέσσερα μέλη του στρατού του Tatenokai - όλοι ντυμένοι με την παραδοσιακή ιαπωνική στολή των σαμουράι- στην στρατιωτική βάση Ichigaya,( όπου από το 1966 γυμνάζονταν μετά από ειδική άδεια τα μέλη του στρατού του) στο Τόκιο, στο αρχηγείο των ιαπωνικών Δυνάμεων Αυτοάμυνας και καταλαμβάνουν το γραφείο του Διοικητή και συλλαμβάνουν ως όμηρο τον στρατηγό Mishita. Αξιωματικοί προσπαθούν να απελευθερώσουν τον στρατηγό και να συλλάβουν τον Μισίμα και τους συντρόφους του. Γίνονται μάχες σώμα με σώμα και, τελικά ,οι αξιωματικοί απωθούνται. Εν τω μεταξύ, από κάτω συγκεντρώνονται χίλιοι περίπου στρατιώτες. Δύο από τους συντρόφους του Μισίμα πετούν από το μπαλκόνι του δευτέρου ορόφου όπου βρίσκονται, φυλλάδια που καλούσαν σε επανάσταση για την αποκατάσταση της Ιαπωνίας. Μετά ο Μισίμα βγαίνει στο μπαλκόνι και υπό τον ενοχλητικό θόρυβο των ελικοπτέρων που πετούσαν από πάνω , των συνεχών «κλικ» των φωτογραφικών μηχανών, εκφωνεί έναν εμπνευσμένο πύρινο λόγο, προσπαθώντας να αφυπνίσει τους στρατιώτες, ώστε να αναλάβουν άμεσα δράση για την συνταγματική αλλαγή και την «επιστροφή της Ιαπωνίας στην πραγματική της μορφή» που είχε καταργηθεί μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο . Τους μιλά για «την απόκλιση της Ιαπωνίας από τον δρόμο του σπαθιού». Από κάτω , όμως, οι αποχαυνωμένοι από την αμερικανική πολιτική, πνευματική και πολιτισμική κατοχή, στρατιώτες δεν ξεσηκώνονται, αλλά αδιαφορούν κι ακόμη χειρότερα, τον περιγελούν και τον χλευάζουν. Τους φωνάζει:«βλέπουμε την πατρίδα μας να γλεντοκοπάει βυθισμένη στην ευμάρεια και να κολυμπάει στο χρήμα και την πνευματική κενότητα. Πώς γίνεται όμως να έχει αξία η ζωή μέσα σε ένα περιβάλλον όπου έχει πεθάνει το πνεύμα;» Οι στρατιώτες μένουν απαθείς, αποδεικνύοντας την βαθιά ηθική και πνευματική τους διάβρωση. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια που ψιθύρισε ο Μισίμα: «Νομίζω ότι ούτε καν με προσέχουν…». Φωνάζει τρεις φορές : «Ζήτω ο Αυτοκράτορας»! Ακολουθεί το τελευταίο στάδιο της αποστολής τους. Ο Μισίμα μπαίνει μέσα και αυτοκτονεί με τον παραδοσιακό τρόπο τον Σαμουράι, τον σεπούκου, διαμαρτυρόμενος, με αυτόν τον τραγικό τρόπο, για τον εκφυλισμό της πατρίδας του. Το ίδιο θα κάνει και o υπαρχηγός του ο Μορίτα. Είναι 12.15 το μεσημέρι. Οι υπόλοιποι τρεις συλλαμβάνονται. Στο αποχαιρετιστήριο ποίημά του, το οποίο σύμφωνα με την ιαπωνική παράδοση έπρεπε να γράψει ο μελλοντικός αυτόχειρας, έγραψε:

Μια μικρή νύχτα, θύελλα ξεσπά

Λέγοντας "η πτώση είναι η πεμπτουσία του άνθους"

Προτρέποντας αυτούς που διστάζουν

Η ζωή και ο θάνατος του Μισίμα αποτελούν παράδειγμα σπάνιας συνέπειας στις ιδέες και αρχές, αλλά και ήθους. Η απήχηση που μπορούσε να έχει, ακόμη και μετά θάνατον, οδήγησε τους ιδεολογικούς και πολιτικούς εχθρούς του σε επίμονες προσπάθειες να τον συκοφαντήσουν ή να τον διακωμωδήσουν. Το να ζει και να πεθαίνει κάποιος, σύμφωνα με τις αρχές και την παράδοση της δικής του, ιδιαίτερης φυλής, δεν ταιριάζει στην αμερικανική «κουλτούρα της επιμειξίας και του πολυπολιτισμού». Παρ’όλο τον άτιμο και ανήθικο πόλεμο προς έναν νεκρό , το ενδιαφέρον για τον Μισίμα αναβιώνει και η ζωή, το έργο και ο θάνατός του προκαλούν τον θαυμασμό.

Ο τελευταίος σαμουράι ανήκει, πλέον, στην ιερή κάστα των Αυτόχειρων, Υπερασπιστών της Παράδοσης , της Αλήθειας και του Πνεύματος.

ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ

Το βιβλίο θα το βρείτε εδώ

Το βιβλίο θα το βρείτε εδώ

 Το βιβλίο θα το βρείτε εδώ

Το βιβλίο θα το βρείτε εδώ

Το βιβλίο θα το βρείτε εδώ

                                                          Το βιβλίο θα το βρείτε εδώ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Το βιβλίο θα το βρείτε εδώ

 

 

Το βιβλίο θα το βρείτε εδώ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Το βιβλίο θα το βρείτε εδώ

ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΑΥΤΙΚΟΥΣ

ΚΥΠΡΟΣ

Κ. ΠΑΛΑΜΑΣ (απόσπασμα από το ποίημα Κύπρος από την συλλογή «η Πολιτεία και η Μοναξιά»)

Καλώς μας ήρθατε παιδιά! Στην Κύπρο την αέρινη,
στη Μακαρία τη γη,
στάζει το μέλι διαλεχτό σαν πρώτα; Ακόμα γίνεται
τ’ ολόγλυκο κρασί;

.......................

Κ’ οι ακρογιαλιές λαχταριστές, τ’ αραξοβόλια ολόβαθα
και τ’ ακροτόπια ορθά,
το καρτερούνε της θεάς το υπέρκαλο ξαγνάντεμα
και δεύτερη φορά;


Καλώς μας ήρθατε παιδιά! Στην Κύπρο την πολύχαλκη,
στην καρποφόρα γη,
ακόμα η Μοίρα της οργής, η Μοίρα όλων των όμορφων,
ξεσπάει και καταλεί;


Λυσσάει με την αναβροχιά, με την ακρίδα μαίνεται,
χτυπάει με την σκλαβιά;
Στ’ ωραίο πολύπαθο κορμί η αγνή ψυχή δεν έσβυσε;
Πέστε το εσείς, παιδιά!

………………

Κι αφού πετάξανε οι θεοί, και της Παφίας απόμεινε
συντρίμματα ο βωμός,
η Ροδαφνούσα σου έφτασε, και γίνηκε τραγούδι σου,
και σ’ άναψε, καημός.


Και του Ηρακλή το ρόπαλο το πήρε και κυνήγησε
τον ξένο, εκδικητής,
κ’ εσέ λημέρι του έκαμε, το κάλεσμα προσμένοντας
το μέγα, ο Διγενής.


Εσύ κρυφοζωντάνεψες, ωραίο νησί, και φύλαξες,
εσύ τα προσκυνάς,
της Ρωμιοσύνης τα είδωλα˙ της Ομορφιάς το είδωλο
και της Παλληκαριάς.


Από τα κέδρα του Όλυμπου σκαλίστε γοργοκάραβα,
ώ Ακρίτα! Ω Ροδαφνού!
Ή κάμετε καράβια σας τα ολάνθιστα κι ολόδροσα
φτερούγια του Απριλιού,


Και των Ελλάδων τα νεκρά ακρογιάλια γύρα φέρε τα,
ξυπνήστε ένα βοριά,
απλώστε ένα τρικύμισμα, κι αστράφτε εμπρός και μέσα μας
τα ωραία, τα δυνατά.


Καλώς μας ήρθατε παιδιά! Σ’ εσένα, Κύπρο αέρινη,
ώ Μακαρία γη,
πήγεν ο μέγας Έρωτας και χτύπησε, κι ανάβρυσε
θαυματουργή πηγή.


Στοιχιό ωργισμένο την πηγή βαθιά την καταχώνιασε.
Ώ χέρι ονειρευτό,
που πάντα σε προσμένουμε, ξεσκέπασε, και φέρε μας
το αθάνατο νερό!


Καλώς μας ήρθατε , παιδιά! Στην Κύπρο την αέρινη,
στη Μακαρία γη,
στ’ ωραίο πολύπαθο κορμί η αγνή ψυχή δεν έσβυσε.
Και ζη, και ζη, και ζη!

ΝΥΧΤΑ 6ης ΠΡΟΣ 7η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1952, ΥΨΩΜΑ ΣΟΥΑΝΓΚ ΓΙΟΝΓΚ ΣΙ

«Δεν τους βαραίνει ο πόλεμος, αλλ’ έγινε πνοή τους»

 
Ύψωμα Σουάνγκ Γιονγκ Σι, έφοδος νυχτερινή, οι εχθροί πολύ περισσότεροι…. Δεν σταμάτησε να οδηγεί την διμοιρία του, να προπορεύεται, ακόμη κι όταν βρέθηκε «εν τω μέσω καταιγιστικών πυρών». Όταν το τουφέκι του καταστράφηκε, του φώναξαν να πέσει κάτω, να καλυφθεί, αλλά εκείνος αρνήθηκε. Τράβηξε το πιστόλι του και έμεινε όρθιος να πολεμά, να εμψυχώνει τους στρατιώτες του, ενώ τα εχθρικά βόλια έσκιζαν τον αέρα δίπλα του.
 
Από απέναντι, οι συμπολεμιστές τους, θλιμμένοι, κοιτούσαν τους όλμους που έπεφταν ασταμάτητα και είπαν πως στα σίγουρα πέθαναν όλοι, μέσα σε τόσο κακό. Κάποιος τραβήχτηκε στην άκρη, χαμήλωσε το βλέμμα , σκέφτηκε πως ο φίλος και συμμαθητής του, ο Πέτρος, ήταν σίγουρα νεκρός.. Σκέφτηκε τα νιάτα του φίλου του, τους γονείς και τ΄αδέλφια του στην Μάνη, που ήταν ο μικρότερός τους και τον έχασαν. Σκέφτηκε τι κρίμα, δεν ήταν γραφτό να ζήσει περισσότερο... Μα απέναντι, μέσα στην φοβερή αντάρα, εκείνος συνέχιζε να στέκεται όρθιος και να πολεμά με τους γενναίους του, ενθουσιώδης, θαρραλέος, νικηφόρος..

Γιατί απ’ τους προγόνους του δεν κληρονόμησε, παρά πολεμική αρετή.
Γιατί ήταν 25 χρονών και τον πόλεμο, τον γλεντούσε
Γιατί ήταν 25 χρονών και τον θάνατο, τον περιφρονούσε.


Πενήντα επτά Αύγουστους του το φύλαγες Χάρε, αλλά , να ξέρεις, έφυγε όταν το θέλησε..

Η ΕΝ ΜΑΡΑΘΩΝΙΙ ΜΑΧΗ

"Ελλήνων προμαχούντες Αθηναίοι Μαραθώνι χρυσοφόρων Μήδων εστόρεσαν δύναμιν."

Ως ελάχιστο φόρο τιμής εις τους Αθηναίους των αρχών του 5ου π.Χ αιώνος οφείλω να αναφερθώ (όλοι το οφείλουμε άλλωστε) εις την εν Μαραθώνι μάχη.
Η μάχη του Μαραθώνος εντάσσεται εις το πλαίσιον της δευτέρου Περσικής εκστρατείας του Δαρείου, η οποία έλαβε χώρα δύο έτη μετά την πρώτη αποτυχημένη υπό την αρχηγία του Μαρδονίου το 492 π.Χ. Έτσι το 490 π.Χ ο Δαρείος έστειλε νέο στράτευμα με επικεφαλής τους Δάτι και Αρταφέρνη. Η μεταφορά του δε απαιτούσε την χρησιμοποίηση περίπου 600 πλοίων.
Πριν αναχώρησει το νέο εκστρατευτικό σώμα, ο Πέρσης βασιλεύς έστειλε στις ελληνικές πόλεις πρέσβεις να ζητήσουν "γην και ύδωρ" ως συμβολικά σημάδια υποταγής. Στη θέα των Περσών απεσταλμένων πολλές ελληνικές πόλεις προτίμησαν να υποταχθούν, εκτός των Αθηνών και της Σπάρτης όπου ειδικά στην τελευταία οι πρέσβεις υπέστησαν κακοποίησιν.
Στην πορεία τους προς την κυρίως Ελλάδα οι Πέρσες κατέλαβαν τη Νάξο και στη συνέχεια έβαλαν πλώρη για την Εύβοια. Εκεί, αφού κυρίευσαν και κατέστρεψαν την Κάρυστο, εστράφησαν προς την Ερέτρια την οποία και κατέλαβαν μετ' ολιγοημέρου αντιστάσεως. Δέον να σημειωθεί ότι για την κατάληψη της πόλεως βοήθησαν οι προδόται Φίλαρχος και Εύφορβος.
Καθ'υπόδειξιν του Ιππίου (του εκτοπισμένου Αθηναίου τυρράνου), οι Πέρσες κατευθύνθηκαν στον Μαραθώνα. Ο άλλοτε τύραννος ήλπιζε ότι εις τας Αθήνας θα είχε την υποστήριξη των οπαδών των Πεισιστρατιδών. Ομως, σύσσωμοι οι Αθηναίοι αποφάσισαν να αντισταθούν στον εισβολέα. Ανάμεσα στους εκλεγμένους στρατηγούς του έτους 490 ήταν και ο πρώην τύραννος της Θρακικής χερσονήσου, ο Μιλτιάδης. Ο ίδιος είχε πέσει στη δυσμένεια του Δαρείου μετά την καταστροφική για τους Πέρσες Σκυθική εκστρατεία. Ως γνώστης λοιπόν της περσικής πολεμικής τακτικής, αλλά και ως ικανότατος στρατηγός, ανέλαβε την αρχιστρατηγία. Προτείνει τον Μαραθώνα ως τόπο διεξαγωγής της μάχης για τρεις βασικούς λόγους:
1. Να αποτρέψει την ενίσχυση του αντίπαλου στρατεύματος από τυχόν εναπομείναντες νοσταλγούς των Πεισιστρατιδών.
2. Να αχρηστέψει το εχθρικό ιππικό, διότι η περιοχή ήτο ακατάλληλος για του ιππείς.
3. Να μεταφέρει τη μάχη εκτός των ορίων του Αθηναϊκού κράτους, με σκοπό να δώσει εις τους Αθηναίους την εντύπωση ότι είχαν περάσει στην επίθεση. Εις εκείνας τας κρισίμους στιγμάς οι Αθηναίοι ζήτησαν τη βοήθεια των Σπαρτιατών, οι οποίοι όμως προέβαλλαν θρησκευτικούς λόγους (τον εορτασμό των Καρνείων) που εμπόδιζαν την αποστολή εκστρατευτικού σώματος.

Μετά την απόκριση των Σπαρτιατών οι Αθηναίοι το πήραν απόφαση ότι η απόκρουσις των ασιατών επιδρομέων ετίθεντο αποκλειστικώς εις τας χείρας των. Προς ενίσχυσιν του Αθηναϊκού στρατεύματος προσέτρεξαν πλέον των χιλίων πολεμιστών από την πόλη των Πλαταιών. Η συνολική δύναμις των υπολογίζετο στους δέκα χιλιάδες άνδρες. Όσο για το ύψος του Περσικού στρατεύματος, αι απόψεις διίστανται. Άλλοι τους αναβιβάζουν εις τους 300.000, άλλοι τους περιορίζουν εις τους 100.000 και άλλοι τους κατεβάζουν στο ύψος των 60.000 ανδρών. Η αλήθεια πρέπει να είναι κάπου στη μέση. Το σίγουρο πάντως είναι ότι η αντιστοιχία ήταν σε αρκετά μεγάλο βάθμο εις βάρος των Αθηναίων, γιατί ακόμη και εάν δεχθούμε τον ελάχιστο αριθμό των 60.000, αι αναλογίαι δυνάμεων ήταν τουλάχιστον 1/6. Προσωπικά, τείνω να συμφωνήσω ότι το ύψος του Περσικού στρατεύματος υπολογίζοταν γύρω στους 120 με 150.000. Φυσικά όλα τα παραπάνω ουδόλως μειώνουν την αξία της Αθηναϊκής νίκης.
Ο Μιλτιάδης παρέταξε το στράτευμά του σε γραμμή μήκους 1.600 μέτρων, ακριβώς στο ίδιο μήκος με την ανάπτυξη του περσικού στρατεύματος. Γνωρίζοντας ότι οι εχθροί του φρόντιζαν πάντοτε να ενισχύουν το κέντρο των, ενώ τα άκρα τους ήταν αραιά, πύκνωσε τα άκρα της δικής του παράταξης σε βάθος 8 (οκτώ) ανδρών και προχώρησε στην αραίωση του κέντρου, την υπεράσπιση του οποίου ανέλαβαν οι Αριστείδης και Θεμιστοκλής. Με αυτόν τον τρόπο, όταν το κέντρο εδέχθη όλο το βάρος της Περσικής επίθεσης, υποχώρησε συντεταγμένα, δίχως να διασπαστεί, ενώ, παράλληλα, τα ενισχυμένα άκρα των Αθηναίων συνέκλιναν σε σχήμα λαβίδας τρέποντας τους αντιπάλους σε άτακτη φυγή. Το αποτέλεσμα ήταν πλέον των 6.000 Περσών νεκρών, τη στιγμή που οι απώλειες των Αθηναίων ήταν μόνον 192 νεκροί.
Αμέσως μετά τη νίκη ο Μιλτιάδης, αφού άφησε φρουρά στα πολεμικά λάφυρα, γύρισε εσπευσμένα με την κύρια δύναμη του στρατού του εις την πόλιν των Αθηνών. Αυτό το έπραξε διότι προέβλεψε ότι οι Πέρσες θα αποπειρώντο να καταλάβουν την πόλη αφού απέπλεαν έως το Φάληρο. Όπερ και εγένετο. Έτσι οι Πέρσες όταν βρήκαν μπροστά τους τους νικητές του Μαραθώνος ηναγκάσθησαν να αποσυρθούν.
Αργά, την ίδια ημέρα κατεύθασε το Σπαρτιατικό εκστρατευτικό σώμα το οποίο αποτελείτο από 2.000 άνδρες. Όταν πληροφορήθησαν το αποτέλεσμα, ζήτησαν να επισκεφτούν το θέατρο της μάχης όπουν συνεχάρησαν τους Αθηναίους και επέστρεψαν στη Σπάρτη.
Οι Αθηναίοι ετίμησαν τους νεκρούς της μάχης με τις δέουσες τιμές σε ομαδικό τύμβο. Εκάλεσαν, μάλιστα, τον επιγραμματοποιό Σιμωνίδη να αναλάβει την εξύμνησιν του αθηναϊκού πολεμικού κατορθώματος με το γνωστό του επίγραμμα. Η βαθύτερη ουσία πάντως είναι ότι με τη νίκη τους αυτή οι Αθηναίοι εξύψωσαν το ηθικό των απανταχού Ελλήνων, σώζοντας ταυτόχρονα τον ελληνικό κόσμο από μία θανάσιμη απειλή. Η νίκη αυτή αποτέλεσε, παράλληλα, το εναρκτήριον σάλπισμα για την κατοχύρωση και περαιτέρω εμπέδωση του δημοκρατικού πολιτεύματος που εθέσπισεν ο Κλεισθένης το 507 π.Χ. Επιπρόσθετα, ο Περσικός μύθος εδέχθη ένα ακόμη ισχυρό ράπισμα στο γόητρό του, μετά την αποτυχία του εις τας ερήμους της Σκυθίας. Όπως εφάνη, όμως, στα κατοπινά έτη αυτό δεν του ήταν αρκετό ώστε να συνετισθή. Αλλά τούτο είναι μία άλλη ένδοξος εποποιία του ελληνισμού η οποία επέπρωτο να ιστοριθήι.

Να σημειώσουμε ότι ο νικητής του Μαραθώνος στρατηγός Μιλτιάδης ετιμήθη από τους Αθηναίους με δύο ανδρίαντες.
 

ΙΩΝ ΡΩΜΑΝΟΣ      Πηγή

ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ

Ο Κώστας Μόντης είναι ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες ποιητές, με τόπο καταγωγής την Κύπρο. Γεννήθηκε το 1914 στην Αμμόχωστο και πέθανε το 2004 στην Λευκωσία. Πολυγραφότατος, εκτός από ποιήματα έγραψε μυθιστορήματα και θεατρικά έργα. Είχε προταθεί για το βραβείο Νόμπελ.
Βασικό θέμα σε πολλά έργα του, η μοίρα και η ιστορία της ιδιαίτερης πατρίδας του: ο ηρωικός Αγώνας της ΕΟΚΑ, το όραμα της ΕΝΩΣΗΣ με την Ελλάδα, αλλά και η τουρκική εισβολή και η κατοχή.

Ήταν πολιτικός καθοδηγητής της Ε.Ο.Κ.Α.

Από τα πιο σημαντικά έργα του είναι το «Γράμμα στη Μητέρα», «Στιγμές», «Κλειστές πόρτες» ( μία συγκλονιστική νουβέλα για τον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ), «ο αφέντης Μπατίστας», ένα ιστορικό αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα. Τον χαρακτηρίζει η μελαγχολία, η πικρία , η οποία οφείλεται, αφενός μεν στην διάψευση των εθνικών ιδανικών, αφετέρου δε , στο ότι σε μικρή ηλικία έχασε, διαδοχικά, τους δικούς του: τους δύο αδελφούς του, στα 11 του την μητέρα του (θάνατος τον οποίον ποτέ δεν ξεπέρασε) και στα 16 τον πατέρα του. Ο Θάνατος και η Αγάπη για την Πατρίδα κυριαρχούν στο έργο του.


*********
Γρηγόρης Αυξεντίου


Εκείνο το «όχι» δεν το επανέλαβε η ηχώ
ήταν πολύ βαρύ για να το μεταφέρει

******

Μην τη φοβηθείς τη ζωή,

είναι πιο δειλή από εσένα,

ντύσου πρόκληση,
ντύσου θάνατο.

******
Η μόνη λύση, Κύριε,
Είναι να κάνεις τα βόλια να μη σκοτώνουν
Γιατί εμείς οπωσδήποτε θα εξακολουθούμε να πυροβολούμε(Ανθ.128)

******
ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ


Η σφαίρα που σε σκότωσε
πέρασε δίπλα απ’ την καρδιά μου,
δίπλα απ’ την καρδιά μου έπεσες νεκρός,
δίπλα απ’ την καρδιά μου σ’ έθαψαν,
απάνω στον τάφο σου χτυπά
******
ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ

Ελάχιστοι μας διαβάζουν,
ελάχιστοι ξέρουν τη γλώσσα μας,
μένουμε αδικαίωτοι κι αχειροκρότητοι
σ’ αυτή τη μακρινή γωνιά,
όμως αντισταθμίζει που γράφουμε Ελληνικά

******

Το παρακάτω ποίημα αναφέρεται στην μάταιη αναμονή της Κύπρου για βοήθεια από την Ελλάδα το 1974 και στην απογοήτευση που προκάλεσε η διάψευση αυτής της προσδοκίας:

Την περιμέναμε μέσ’ απ’ τους καπνούς και τις φλόγες της κοιλάδας
των Κέδρων,
Την περιμέναμε απ’ το ξάγναντο του Τρίπυλου,
την περιμέναμε βουτηγμένοι ως το λαιμό
στη θάλασσα της Κερύνειας,
συγκρατούσαμε το ξεψύχισμά μας να μας προφτάξει.
Φυλλομετρούσαμε την Ιστορία της.
Φυλλομετρούσαμε σαν ευαγγέλιο την Ιστορία της
-«να εδώ κ’ εδώ κ’ εδώ»-
και την περιμέναμε,
κι «όχι, δεν μπορεί να μην έρθει», λέγαμε
κι «όχι, δεν γίνεται να μην έρθει», λέγαμε
κι όπου να’ ναι άκου την με τους Σπαρτιάτες της
και τα «Υπό σκιάν» και τα «Μολών λαβέ» και τον «Αέρα»,
κι όπου να’ ναι άκου την!
Και πραγματικά μια νύχτα έφτασε το μήνυμα πως η Ελλάδα ήρθε.
Τι νύχτα ήταν εκείνη, μητέρα,
τι αντίλαλος ήταν εκείνος,
τι βουητό ήταν εκείνο που σάρωσε το νησί!
Αγκαλιαστήκαμε κλαίγοντας και πηδούσαμε
και φιλιόμαστε και νοιώθαμε ρίγη να μας περιλούουν
και τα στήθια μας φούσκωναν να διαρραγούν
κ’ η καρδιά μας χτυπούσε να της ανοίξουμε να βγει.
οι χαροκαμένοι ξέχασαν τα παιδιά τους
και τους αδελφούς και τους πατέρες
κ’ έκλαιγαν για την Ελλάδα πια,
κ’ έχασκαν μ’ ένα γελόκλαμα.
Κ’ έλεγαν οι δάσκαλοι «Είδατε;»
Και λέγαμε όλοι «Είδατε;»
Ώσπου την άλλη μέρα πέσαμε ως το βυθό
ώσπου την άλλη μέρα πέσαμε πέρα απ’ το βυθό,
ώσπου την άλλη μέρα βούλιαξε το Τρίπυλο, ώσπου την άλλη μέρα πισωπάτησε
σιωπηλό το Τρόοδος να βρει βράχο να καθίσει,
ώσπου την άλλη μέρα γούρλωσε τα μάτια η Αίπεια,
ώσπου την άλλη μέρα γούρλωσαν τα μάτια οι Σόλοι και το Κούριο
κ’ οι αγχόνες της Λευκωσίας
γιατί η Ελλάδα δεν ήρθε,
γιατί ήταν ψεύτικο το μήνυμα,
ψέμα η Ελληνική μεραρχία στην Πάφο,
γιατί μας είπαν ψέμα οι ουρανοί και ψέμα οι θάλασσες
και ψέμα τα χελιδόνια και ψέμα η καρδιά
και ψέμα οι Ιστορίες μας,
ψέμα, όλα ψέμα.
Είχε λέει, άλλη δουλειά η Ελλάδα,
κάτι πανηγυρισμούς,
κ ήμαστε και μακριά και δεν μπορούσε, λέει,
λυπόταν, δεν το περίμενε,
ειλικρινά λυπόταν,
ειλικρινά λυπόταν πάρα πολύ.
Κ’ οι δάσκαλοί μας έσκυψαν ντροπιασμένοι,
και τα «Εγχειρίδια» έσκυψαν ντροπιασμένα
κ’ οι δάσκαλοί μας τρέμουν τώρα πια,
και τα «Εγχειρίδια» τρέμουν τώρα πια
όσο πλησιάζουν τα περί Θερμοπυλών και τα περί Σαλαμίνος…
Δεν κάνω ποίηση, μητέρα,
έχω αντίγραφα.


 Thulebooks

Η επανάσταση του 1821 και το Διεθνές πολιτικό περιβάλλον της εποχής, μέσα από τα μάτια του Chris Woodhouse

Κατά την γνώμη μου οι πιο ενδιαφέρουσες ματιές στην Ελληνική Ιστορία προέρχονται από ξένους. Και αυτό γιατί ένας ξένος Ιστορικός εξασφαλίζει μια αντικειμενικότητα και μια ψυχραιμία έναντι των γεγονότων, ενώ ταυτόχρονα δεν είναι επηρεασμένος από το φορτίο της εντοπιότητας και της εκπαίδευσης που μοιραία προκαθορίζει την σκέψη και τον τρόπο προσέγγισης στην Ιστορία μας. Στο παρελθόν έχουμε ασχοληθεί με κάποια ειδικότερα θέματα γύρω από την επανάσταση του 1821 ( "Μύθοι και σκληρές αλήθειες για την Επανάσταση του 1821". Άρθρο στα "ΝΕΑ" του κ. Πιμπλή και μια μικρή απάντηση , Φράνκ Άστιγξ, ένας ανιδιοτελής φιλέλλην στην επανάσταση του 1821, Η επανάσταση των Ελλήνων στην Χαλκιδική και στην Μακεδονία το 1821) και παρατηρήσαμε πως η περίοδος αυτή συγκεντρώνει ακόμη την προσοχή πολλών.

Ο Chris Woodhouse είναι ένας παλαιός γνώριμος μας. Ήταν επικεφαλής της βρετανικής στρατιωτικής αποστολής στην κατεχόμενη Ελλάδα και γνώρισε από πρώτο χέρι τον Ελληνικό λαό, την νοοτροπία και την ιδιοσυγκρασία του. Με αυτά τα εφόδια, ο Woodhouse έγραψε μια σύντομη και πυκνή μελέτη - αποτίμηση για την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Η μελέτη αυτή είναι αρκετά καλογραμμένη και διαβάζεται αρκετά ευχάριστα. Ο Woodhouse δεν ξοδεύει τον χρόνο του περιγράφοντας μάχες και λεπτομέρειες γεγονότων αλλά αντίθετα προσεγγίζει το γεγονός της Επανάστασης ως σύνολο, αποφεύγοντας τα επί μέρους και εξετάζοντας γενικότερα θέματα με κριτική διάθεση.

Εμείς θα σταθούμε στην περιγραφή του Διεθνούς κλίματος της εποχής που ήταν ιδιαίτερα αρνητικό για την Ελληνική επανάσταση ιδιαίτερα στο ξεκίνημα της και αυτό γιατί θεωρούμε ανεξήγητη την προσπάθεια που έχει ξεκινήσει εδώ και λίγα χρόνια στην ελληνική ιστοριογραφία να υποτιμηθεί η πρωτοβουλία ενός μικρού και βασανισμένου λαού να ελευθερωθεί αγωνιζόμενος ενάντια μιας στρατιωτικής υπερδύναμης.
Όταν λοιπόν οι Έλληνες εξεγέρθηκαν για να αποτινάξουν τον Τουρκικό ζυγό, στην διεθνή πολιτική σκηνή δέσποζε η "Ιερά Συμμαχία", μια συμμαχία που ένωνε όλα τα τότε μεγάλα πολυεθνικά της Ευρώπης (Πρωσία, Γαλλία, Αυστρία) με την Ρωσία και η οποία είχε ως κύριο στόχο την διατήρηση της ισχύουσας τάξης πραγμάτων. Κάθε εθνική η άλλη εξέγερση αντιμετωπιζόταν αρνητικά από τις αυλές των ισχυρών χωρών της εποχής. Έτσι τόσο ο Ουέλινγκτον όσο και ο Μέτερνιχ θεωρούσαν τους 'Έλληνες "ενοχλητικούς ταραξίες". Υπενθυμίζουμε πως ο Τσάρος Αλέξανδρος αποκήρυξε τον Υψηλάντη επιτρέποντας την είσοδο Τουρκικών στρατευμάτων στις παραδουνάβιες ηγεμονίες, ενώ ακόμη και μετά την απάνθρωπη δολοφονία του Πατριάρχη, η Αγγλία διαχώρισε την θέση της από την ρωσική έντονη διπλωματική διαμαρτυρία.

Οι Ευρωπαϊκοί στόλοι που έπλεαν στο Αιγαίο δεν αναγνώριζαν και δεν σέβονταν τους Ελληνικούς ναυτικούς αποκλεισμούς των Τουρκικών παραθαλάσσιων φρουρίων, ενώ ο Άγγλος πρόξενος στην Πάτρα Γκριν βοηθούσε ανοιχτά τον Τουρκικό στρατό που ήταν κλεισμένος στο κάστρο της πόλης. Ακόμα και στο συνέδριο της Βερόνας όπου παραβρέθηκαν οι σημαντικότεροι Ευρωπαίοι εστεμμένοι, οι Έλληνες αντιπρόσωποι έγιναν αποδέκτες της αποδοκιμασίας τους. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν ο Καποδίστριας να αναγκαστεί σε παραίτηση από υπουργός εξωτερικών του Τσάρου και έτσι να θριαμβεύσει - προσωρινά - το πνεύμα της "Ιεράς Συμμαχίας".
Η αναστροφή του κλίματος αυτού, σύμφωνα με τον Woodhouse, έγινε μόνο και μόνο χάρις τις μεγάλες στρατιωτικές νίκες των Ελλήνων, αλλά και την υποτυπώδη πολιτική δραστηριότητα που ανέπτυξαν οι ηγέτες τους. Η αναστροφή αυτή, που έγινε σταδιακά, ενδυναμώθηκε και από την παροχή δανείων από Αγγλικούς τραπεζιτικούς οίκους του Σίτυ, που πλέον πόνταραν ανοιχτά στην δημιουργία ανεξάρτητου Ελληνικού κράτους για την αποπληρωμή των τοκογλυφικών τόκων που είχαν επιβάλλει στην Ελληνική αντιπροσωπεία.
Αλλά η διεθνής διπλωματική σκηνή δεν άλλαξε μόνο αναφορικά με το Ελληνικό ζήτημα. Σύμφωνα με τον Woodhouse, o Ελληνικός επαναστατικός αγώνας άλλαξε την παγκόσμια πολιτική Ιστορία καθώς ήταν η αιτία που διαλύθηκε η "Ιερά Συμμαχία" λίγα χρόνια μετά την συνδιάσκεψη του Τσέρνοβιτς.


Επίλογος
Θα ήθελα να τελειώσω με μια φράση που ο Woodhouse αναφέρει τρεις φορές στο βιβλίο του ως αυτή που αποδίδει καλύτερα τον ηρωισμό και το έπος της επανάστασης των Ελλήνων. Η φράση αυτή προέρχεται από τον Γάλλο Φιλέλληνα αυτόπτη μάρτυρα των γεγονότων Πουκεβίλ και είναι "Les Grecs sont etonnants dans l΄ adversite" (οι Έλληνες είναι καταπληκτικοί στην συμφορά).

Ι. Β. Δ.


Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε εδώ


Πηγή

Chris Woodhouse, 1821 ο πόλεμος της Ελληνικής Ανεξαρτησίας, εκδόσεις "Εστία"

Ο φιλελληνισμός του Ιουλίου Βερν (αναφορά στο έργο του "το Αιγαίο στις φλόγες")

Ο Ιούλιος Βερν γεννήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου 1828 στην Νάντη της Γαλλίας. Είναι ο συγγραφέας δεκάδων μυθιστορημάτων που είμαι σίγουρος πως πολλοί από εμάς έχουμε διαβάσει στα παιδικά μας χρόνια (ενδεικτικά μόνο από αυτά που έχω διαβάσει στα παιδικά μου χρόνια: 20.000 λεύγες κάτω από την Θάλασσα, μυστηριώδης νήσος, Ροβήρος ο κατακτητής, τα παιδιά του πλοιάρχου Γκραντ, μπροστά στη Σημαία, από την γη στην σελήνη, ο γύρος του κόσμου σε 80 μέρες, οι περιπέτειες της κας Μπράννιγκαν, ο δεκαπενταετής πλοίαρχος, ο φάρος στην άκρη του κόσμου). Τα βιβλία του χαρακτηρίζονται από το γλαφυρό τους ύφος, την επιστημοσύνη και την πολυπραγμοσύνη τους, αλλά και την γόνιμη φαντασία του συγραφέα. Εδώ θα ασχοληθούμε με τον φιλελληνισμό των έργων του Ιουλίου Βέρν που εκδηλώθηκε την κρίσιμη εικοσαετία 1870-1890, σε μια εποχή που η προπαγάνδα του πανσλαβισμού και οι ανθελληνικές θεωρίες του Φαλμεράγιερ μεσουρανούσαν στην Ευρώπη.

Ήδη από το 1870 ο Ιούλιος Βερν έστειλε τον «Ναυτίλο» του, με τον μυστηριώδη Ναύαρχο Νέμο, να διαπλεύσει τα νερά του Αιγαίου. Με τον Ναύαρχο Νέμο ο Ιούλιος Βερν δημιούργησε έναν μυθικό ήρωα, έναν αμείλικτο εχθρό της αποικιοκρατίας ο οποίος παρέδωσε σε έναν Έλληνα δύτη ράβδους χρυσού, που είχε ανασύρει από τα βάθη του κολπίσκου του Βίγκο, με σκοπό να βοηθήσει την εξέγερση της Κρήτης. Αυτή ήταν η συμβολική βοήθεια του Γάλλου συγγραφέα στην ελληνική υπόθεση, και αν τα χίλια κιλά χρυσό που μετέφερε στο υποβρύχιο του ο απόκοσμος καπετάνιος δεν έφθασαν ποτέ στα χέρια των Κρητών αγωνιστών, σίγουρα μέσα από τις σελίδες του βιβλίου ο αγώνας τους για ελευθερία και δικαίωση έγινε γνωστός σε εκατομμύρια αναγνώστες οι οποίοι διάβασαν και συνεχίζουν να διαβάζουν το βιβλίο.

Φυσικά, δεν είναι μόνο ο Ναύαρχος Νέμο που περνώντας από την Κρήτη δωρίζει μια κασέλα γεμάτη χρυσάφι ως προσφορά στον αγώνα της νήσου για την ανεξαρτησία της. Στην καμπίνα του Νέμο-Βερν συγκεντρώνονται όλοι οι μεγάλοι άνδρες οι οποίοι πρωτοστάτησαν στον αγώνα για την ελευθερία των Εθνών, συγκροτώντας μια θαυμάσια πινακοθήκη προσωπικοτήτων: ο Kosciusko, ο Μπότσαρης, ο Manin και ο O’ Connel, αξιοσέβαστοι πατριώτες, Πολωνός, Έλληνας, Ιταλός και Ιρλανδός αντίστοιχα, συναντώνται με τον Washington, τον Lincoln και τον John Brown, τον μάρτυρα της νέγρικης φυλής.

Αλλά το κατ΄εξοχήν έργο που εκφράζει τον Φιλελληνισμό του Βερν είναι "το Αιγαίο στις φλόγες" (ελεύθερη μετάφραση στα Ελληνικά του πρωτότυπου τίτλου "Archipel en feu"). Η υπόθεση του έργου τοποθετείται λίγο πριν και λίγο μετά από τα γεγονότα της Ναυμαχίας του Ναβαρίνου και αποτελεί έναν ύμνο για τον ελληνικό ηρωισμό, ενώ ταυτοχρόνως παρουσιάζει με πολύ ζωντανά χρώματα τη συμμετοχή στον αγώνα των Φιλελλήνων, οι οποίοι ανιδιοτελώς είχαν σπεύσει να βοηθήσουν τους επαναστατημένους και να μοιρασθούν μαζί τους τους πόθους, τα ιδανικά, αλλά και τις κακουχίες τους. Η πλοκή του έργου παρακολουθεί τις περιπέτειες του Γάλλου Φιλέλληνα ναυτικού Ερρίκου Ντ΄αλμπαρε και την προσπάθεια του ως καπετάνιου Ελληνικού πλοίου να καταστείλει την πειρατεία στο Αιγαίο για λογαριασμό της Ελληνικής κυβέρνησης (στην πραγματικότητα αυτό το έργο το έφερε εις πέρας ο Μιαούλης το 1828 μετά από διαταγή του Καποδίστρια).

Η εξέλιξη της πλοκής αποθεώνει τον Ρομαντισμό, τον πατριωτισμό, την ανιδιοτέλεια και την θυσία, την πιστή φιλία και τον δυνατό έρωτα. Άλλη κεντρική ιδέα του βιβλίου είναι η προδοσία της πατρίδας σαν μια πράξη - ύβρι αποκρουστική και αντικοινωνική ενώ η τελική κάθαρση της που προσφέρει ο συγγραφέας με την τιμωρία του υβριστή στο τέλος της ιστορίας αποτελεί την κορύφωση αλλά και τον πυρήνα, το κεντρικό νόημα της διήγησης. Παραθέτω κάποια αυτούσια αποσπάσματα από το βιβλίο:

"...Πάνω από διακόσια χρόνια η πολιτική ζωή της Ελλάδος είχε σβήσει τελείως. Δεν περιγράφονται όσα υπόφεραν οι Έλληνες! Ήτανε σκλάβοι κάτω από το κνούτο του πασά, με τον ιμάμη δεξιά και τον τζελάτη, τον δήμιο, δεξιά του. Μα η σπίθα της ζωής δεν είχε σβήσει στην ετοιμοθάνατη αυτή Χώρα και ανατινάχτηκε έξαφνα μέσα από τον μεγάλο πόνο. Οι Σουλιώτες στα 1776, οι Μανιάτες στα 1769, οι Κρητικοί στα 1770 επαναστάτησαν και κήρυξαν την ανεξαρτησία τους. Μα οι Τούρκοι πνίγανε στο αίμα κάθε φορά όλη αυτή την προσπάθεια της λευτεριάς.

Μα στα 1821 οι Έλληνες όλοι είχαν ορκιστεί "ελευθερία η θάνατος". Και σήκωσαν την ιερή σημαία της Επανάστασης. Πολεμούσαν τον τύραννο στεριά και θάλασσα. Ο κόσμος γέμισε από τα δοξασμένα ονόματα Τομπάζης, Τσαμαδός, Μιαούλης, Κανάρης, Κολοκοτρώνης, Μάρκος Μπότσαρης, Υψηλάντης, Οδυσσέας Ανδρούτσος και τόσοι άλλοι. Ευθύς από την αρχή η επανάσταση έγινε πόλεμος μέχρι θανάτου. Ένας από τους δύο αντιπάλους έπρεπε να αφανιστεί από το χώμα της Ελλάδας...."

"..Φαίνεται πως οι Έλληνες πήραν από το άστατο έδαφος της Χώρας τους την φυσική και ψυχική ταραχή, που τους σπρώχνει στις μεγαλύτερες υπερβολές και στους πιο μεγάλους ηρωισμούς. Με τε φυσικά τους προτερήματα και το ακαταδάμαστο θάρρος, τη φιλοπατρία και την αγάπη της λευτεριάς κατόρθωσαν να ελευθερώσουν την Χώρα τους από την σκλαβιά, όπου τόσους αιώνες στέναζε..."

Στο έργο αναφέρονται ονομαστικά η Μαντώ Μαυρογένους, η Μπουμπουλίνα και άλλοι αγωνιστές και αγωνίστριες που έδωσαν τα πάντα για τον αγώνα και οι οποίοι είχαν τραγική μοίρα. Το "Αιγαίο στις φλόγες" υπήρξε ένα αγαπημένο μου ανάγνωσμα στα παιδικά μου χρόνια και αναμφίβολα αποτελεί μια πολύτιμη προσθήκη για κάθε Ελληνική βιβλιοθήκη.

Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε εδώ

Πηγή : Φιλίστωρ